Με ένα άρθρο, που θα το ζήλευαν οι πιο χυδαίοι υπερασπιστές των ιδιωτικοποιήσεων και όλων των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η «Αυγή» ανακατεύει την πορεία κατά της ανεργίας που οργάνωσε ο Δήμος Πάτρας με τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΛΠ στην «Cosco», για να μας πει ότι «στον σημερινό κόσμο, η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι η βάση της ανάπτυξης», από την οποία θα προκύψουν νέες θέσεις εργασίας και έτσι θα καταπολεμηθεί η ανεργία. Σ' αυτό το πνεύμα, προσπαθεί να απαξιώσει την πρωτοβουλία του Δήμου Πάτρας και να αλλοιώσει το διεκδικητικό της περιεχόμενο, γράφοντας ότι το αίτημα της πορείας για μέτρα κατά της ανεργίας «σημαίνει πολιτικές ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας», οι οποίες θα προκύψουν από «αναπτυξιακές πολιτικές, σταθερό οικονομικό περιβάλλον και κίνητρα για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων».

Σύμφωνα, μάλιστα, με την «Αυγή», τα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής εκφράζονται συμπυκνωμένα στο παράδειγμα της παραπέρα ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ ΑΕ, η οποία τερματίζει «το καθεστώς χαλαρής και ασφαλούς έως ασυδοσίας εργασίας με γρηγορόσημο» και βάζει σε κίνηση «μεγάλες επενδύσεις και στα χερσαία δίκτυα μεταφοράς», απ' όπου θα προκύψει «ανάλογη αύξηση των θέσεων εργασίας». Απαριθμεί, παράλληλα, μια σειρά από «αντισταθμιστικά οφέλη» της ιδιωτικοποίησης, όπως η ευκολότερη είσοδος ελληνικών προϊόντων στην κινεζική αγορά και η αύξηση του τουρισμού από την Κίνα. Μετά από όλα αυτά, η εφημερίδα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι χωρίς τη συνεργασία ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, «δηλαδή μόνο με ιδιωτικό, ή μόνο με το γραφειοκρατικό και δυσκίνητο Δημόσιο, δεν υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης και αξιοποίησης του εθνικού πλούτου, των εκατοντάδων συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η χώρα μας».

Σε ό,τι αφορά την πορεία κατά της ανεργίας, η άποψη που εκφράζει η «Αυγή» δεν είναι καινούργια. Με τα ίδια επιχειρήματα προσπάθησαν να πολεμήσουν την πρωτοβουλία του Δήμου Πάτρας οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στο Δημοτικό Συμβούλιο και σε άλλους φορείς της πόλης. Η πορεία από την Πάτρα έως την Αθήνα βοήθησε να έρθουν στο προσκήνιο το οξυμένο πρόβλημα της ανεργίας και οι πραγματικές του αιτίες. Ανέδειξε τις διεκδικήσεις των Συνδικάτων για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, ανέδειξε ότι, τη στιγμή που η ανεργία χτυπάει «κόκκινο», διευρύνονται οι ελλείψεις προσωπικού σε τομείς του κράτους που σχετίζονται με την κάλυψη οξυμένων λαϊκών αναγκών (Παιδεία, Υγεία, υπηρεσίες δήμων, έργα αντιπλημμυρικής προστασίας και αντισεισμικής θωράκισης) και ταυτόχρονα θα μπορούσαν, με ευθύνη του κράτους, να δώσουν δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους.

Ανάδειξε, επίσης, ότι η πάλη ενάντια στην ανεργία πρέπει να συνδεθεί με την πάλη ενάντια στην αιτία της, δηλαδή την οικονομία που οργανώνεται με κριτήριο το κέρδος των επιχειρήσεων, δηλαδή τον καπιταλισμό. Πώς στέκεται όμως η κυβέρνηση απέναντι στους χιλιάδες ανέργους, που βρίσκονται σ' αυτήν τη θέση όχι από δική τους επιλογή; Συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων, να μπουκώνει με χρήμα το κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις και, από την άλλη, πετάει ένα ξεροκόμματο, που ονομάζει επίδομα ανεργίας, σε ολοένα και λιγότερους ανέργους. Γι' αυτό είναι αναγκαίο σήμερα η πάλη για μέτρα όπως αυτά που πρόβαλε η πορεία Πάτρα - Αθήνα να γίνει υπόθεση περισσότερων εργαζομένων και η διεκδίκησή τους να αποκτά χαρακτηριστικά σύγκρουσης με την ταξική πολιτική, που καταδικάζει το λαό σε θυσίες δίχως τέλος στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο υπερασπίζεται η «Αυγή». Κρύβει ότι η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ δεν γίνεται με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία, αλλά την εξασφάλιση του μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους, η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει μισθούς και δικαιώματα στα Τάρταρα, χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (τέτοιες είναι ήδη οι περισσότερες νέες θέσεις εργασίας), εξαΰλωση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Προϋποθέτει ακόμα την παράδοση στο κεφάλαιο υποδομών που φτιάχτηκαν από κρατικό χρήμα (δηλαδή από τη φορολογία των λαϊκών στρωμάτων) και τις οποίες ποτέ και κανένας καπιταλιστής δε θα επένδυε τόσα κεφάλαια για να τις φτιάξει. Αλλωστε, όταν εκλείψει το κέρδος, με την ίδια ευκολία ο «ιδιώτης» αποσύρει τα κεφάλαιά του και «πάει για άλλα», πετώντας στην ανεργία τους εργαζόμενους. Αλλά και ανάπτυξη να υπάρξει, η ανεργία δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί ακόμα και αν δεν είναι στο 25% περίπου που βρίσκεται σήμερα η επίσημη, πολύ περισσότερο που στους δυναμικούς κλάδους της οικονομίας περιλαμβάνονται κυρίως εκείνοι που ενσωματώνουν τεχνολογία αιχμής, σε βάρος της ζωντανής εργατικής δύναμης. Να γιατί η «Αυγή» παίζει ρόλο ωμού προπαγανδιστή της αντιλαϊκής πολιτικής ενίσχυσης του κεφαλαίου, καλώντας τους εργαζόμενους να αποδεχτούν νέες θυσίες, με την αυταπάτη ότι αυτές θα οδηγήσουν κάποτε στο μέλλον στην αντιμετώπιση τάχα της ανεργίας.