Στην ιστορία του κλάδου Μετάλλου, των αγώνων, της οργάνωσης των εργατών στα εργοστάσια και στη συμβολή του ΚΚΕ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, είναι αφιερωμένη η έκδοση που επιμελήθηκαν οι ΚΟ Μετάλλου της ΤΟ Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ. Η έκδοση είναι άλλη μια πρωτοβουλία ενταγμένη στην πολύμορφη δράση για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος και αποτελεί μια πολύτιμη καταγραφή της ιστορίας ενός στρατηγικού βιομηχανικού κλάδου, που έχει βρεθεί στο επίκεντρο της ταξικής πάλης για πάνω από έναν αιώνα.

Τίτλος της έκδοσης είναι «Μεταλλεργάτες: Ιστορία και Αγώνες. Η συμβολή του ΚΚΕ» και για το περιεχόμενό της μιλούν σήμερα στον «Ριζοσπάστη» οι Θανάσης Κοτρώνης και Ακης Αντωνίου, μέλη του Γραφείου και της ΤΕ Βιομηχανίας Αττικής αντίστοιχα.

«Πρόκειται για μια προσπάθεια που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν, με τη συγκρότηση ομάδας συντρόφων που ανέλαβε την έρευνα και τη συλλογή του υλικού, και πλέον είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε το βιβλίο σε ειδική εκδήλωση», αναφέρει ο Θ. Κοτρώνης. Οπως εξηγεί, η έρευνα επικεντρώθηκε σε αρχεία σωματείων και Εργατικών Κέντρων. Πολύτιμη πηγή υπήρξαν ο «Ριζοσπάστης», το Αρχείο του Κόμματος και το Επιμορφωτικό Κέντρο - Βιβλιοθήκη «Χαρίλαος Φλωράκης», με τον πλούτο των ντοκουμέντων που φιλοξενεί. «Απευθυνθήκαμε σε παλιά στελέχη του Κόμματος, συνδικαλιστές στον κλάδο και πήραμε συνεντεύξεις και μαρτυρίες, που είναι επίσης πολύτιμη πηγή», προσθέτει.

Διαβάζοντας το βιβλίο διαπιστώνει κανείς ότι «εκεί που δένεται το ατσάλι», στον κλάδο του Μετάλλου, από τα πρώτα χρόνια ανάπτυξής του μέχρι σήμερα, οι εργατικοί αγώνες ήταν και είναι συχνοί, αλλά και σκληροί, ενώ πολλές κινητοποιήσεις παίρνουν μεγάλη έκταση και χαρακτήρα οξυμένης σύγκρουσης με την εργοδοσία και το κράτος της.

Το περιεχόμενο της έκδοσης ξεκινάει από τα πρώτα, αυθόρμητα σκιρτήματα του εργατικού κινήματος στον κλάδο, ξεχωρίζοντας τα «Λαυρεωτικά», τη μεγάλη αιματηρή απεργία στα μεταλλεία του Λαυρίου το 1896. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται επίσης στους μεταλλωρύχους της Σερίφου το 1916, αν και ξεφεύγει των γεωγραφικών ορίων της Αττικής, καθώς εκεί η εργατική τάξη έχει τους πρώτους νεκρούς απεργούς του 20ού αιώνα. Μάλιστα, λίγες μέρες πριν την απεργία, είχε συγκροτηθεί το Σωματείο των μεταλλωρύχων Σερίφου, που όπως διαβάζουμε το καταστατικό του προέβλεπε ότι τελικός σκοπός είναι να «δημοσιοποιηθούν τα μέσα παραγωγής» και «να γίνουν τα εκ της εργασίας αγαθά αποκλειστική απόλαυσις των παραγωγών των και να παύσει η εκμετάλλευσις του ανθρώπου από τον όμοιόν του».

Η έκδοση αφιερώνει ένα κεφάλαιο στη «σαρωτική επίδραση» της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917, τόσο στην ίδρυση του ΚΚΕ όσο και γενικότερα στην πορεία οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Επίσης, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ανάπτυξη του κλάδου του Μετάλλου στην ΕΣΣΔ, που αναδεικνύει την υπεροχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αφιερώνεται στην Κατοχή, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο, και στον ξεχωριστό ρόλο που έπαιξαν οι ταξικές δυνάμεις την περίοδο του πολέμου, οργανώνοντας τον αγώνα μέσα στα εργοστάσια, στην πολεμική βιομηχανία. Αλλωστε, οι βιομήχανοι Μετάλλου, όπως και συνολικά οι Ελληνες βιομήχανοι, έκαναν κατά κανόνα «καλές δουλειές» με τους Γερμανούς. Χάρη στην κατάλληλη προετοιμασία του ΚΚΕ πριν τον πόλεμο (η έκδοση περιλαμβάνει σχετικό ντοκουμέντο), έγινε δυνατό να οργανωθούν σαμποτάζ σε βιομηχανίες, όπως στην ΠΥΡΚΑΛ (τότε καλυκοποιείο), όπου οι ΕΑΜίτες κατέστρεφαν τους κινητήρες των αεροπλάνων, με αποτέλεσμα να συντρίβονται και να εξοντώνονται Γερμανοί αεροπόροι. Η αντίστοιχη δράση που αναπτύχθηκε και σε άλλα εργοστάσια αποτυπώνεται στις σελίδες της έκδοσης.

Η ηρωική προσφορά των εργατών του Μετάλλου στην ταξική πάλη καταγράφεται στο βιβλίο και με τις ξεχωριστές αναφορές στους εκτελεσμένους μεταλλεργάτες από το αστικό κράτος, όπως στον Μήτσο Παπαρήγα, στον Γιάννη Πλακούδα και στους εκτελεσμένους ανάμεσα στους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής.

Μεγάλος όγκος του βιβλίου αφιερώνεται σε αγώνες των εργατών Μετάλλου, σε όλο το διάβα των δεκαετιών. Ο Α. Αντωνίου σημειώνει ότι μελετώντας όλη αυτήν τη συγκλονιστική πορεία, «διαρκώς διακρίνονται οι δύο γραμμές που συγκρούονται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Από το ξύπνημά του και τη συγκρότηση των πρώτων σωματείων μέχρι σήμερα, είναι σε διαρκή αντιπαράθεση, από τη μία ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός και η ρεφορμιστική γραμμή και από την άλλη ο ταξικά συνεπής προσανατολισμός, τον οποίο προωθούσαν οι κομμουνιστές και οι πρωτοπόροι εργάτες. Στις σελίδες του βιβλίου πάμπολλες είναι οι αναφορές σε αποκλεισμούς συνδικάτων από τις πλειοψηφίες στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα που ελέγχονται από τις κάθε φορά κυβερνήσεις, ακόμα και σε διώξεις συνδικαλιστών με τη συμβολή των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών».

Αιχμή του δόρατος της αντεργατικής επίθεσης πάντα ήταν ο αντικομμουνισμός, που δεν γνώρισε διαλείμματα. Ηταν μόνιμα στην προμετωπίδα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, τόσο όταν αναστελλόταν η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, όσο και όταν αυτή λειτουργούσε κανονικά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι επιθέσεις στο ΚΚΕ, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Στην έκδοση γίνονται συγκεκριμένες αναφορές σε σωματεία αλλά και στα συνέδρια της Ομοσπονδίας Μετάλλου (ΠΟΕΜ). Είναι χαρακτηριστική η εγκύκλιος της ΓΣΕΕ που είχε εκδώσει το 1958 «δια την αντιμετώπισιν της κομμουνιστικής δράσεως στα συνδικάτα», με βάση την οποία στο 5ο Συνέδριο της ΠΟΕΜ οι εργοδοτικές δυνάμεις κάλεσαν σε υποστήριξη οποιωνδήποτε υποψηφίων υποβάλλουν δήλωση ότι «αποδοκιμάζουν την ΠΣΟ και ΔΣΚ (Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα) ως όργανα του κομμουνισμού». Επίσης, χαρακτηριστική είναι η εγκύκλιος της ΓΣΕΕ ενόψει του 10ου Συνεδρίου της (1953), με την οποία ζητούνται δηλώσεις αποκήρυξης του κομμουνισμού από αντιπροσώπους, διαφορετικά θα αποκλείονταν από τις εργασίες. Το 1964 η εγκύκλιος αρ. 47 της ΓΣΕΕ αναφέρει επίσης: «Πρώτον και κύριο καθήκον (...) είναι το σμπαράλιασμα του κομμουνιστικού μηχανισμού στους τόπους της δουλειάς και τα Εργατικά Σωματεία και ένα καλό μάθημα στους θρασύδειλους εγκληματίες του ΚΚΕ». Παρόμοια ήταν προφανώς η στάση του εργοδοτικού συνδικαλισμού κατά τη διάρκεια της χούντας, οπότε η ΓΣΕΕ κάλεσε τις εργατικές ενώσεις να συμμορφωθούν με την «κυβέρνηση» και να καθαρίσουν τις διοικήσεις τους από άτομα που «υπηρέτησαν τον κομμουνισμό»... Ακόμα και μετά την πτώση της χούντας και τη νομιμοποίηση του Κόμματος, οι διώξεις συνεχίζονται μέσα στους χώρους δουλειάς για τους ταξικούς συνδικαλιστές, όπως και οι αποκλεισμοί σωματείων που δεν μπορούσε να ελέγξει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Επισημαίνεται η στάση της ΠΟΕΜ, που σχεδόν μια δεκαετία μετά την πτώση της χούντας παραμένει «άπαρτο κάστρο της εργοδοσίας». Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο της ηγεσίας της ΠΟΕΜ το 1981, που έλεγε τα ίδια που λένε και σήμερα ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη: «Αυτά τα υπερβολικά αιτήματα, τις παράλογες αξιώσεις πληρώνουμε τώρα με την ανεργία που επικρατεί στο χώρο αυτό...».

Στην έκδοση καταγράφονται σημαντικές στιγμές ανάπτυξης της πάλης στις δύσκολες δεκαετίες του 1950 και '60, όπως στο εργοστάσιο Χαλυβδοφύλλων και Λευκοσιδήρου στον Πειραιά, στο Λαύριο, στη ΒΟΛΒΟ (Σαρακάκης), στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη κ.α. Επίσης, η δράση της ΕΣΑΚ, που στα χρόνια της χούντας αποτέλεσε την κυρίαρχη αντιστασιακή δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Γίνεται ανασκόπηση σημαντικών αγώνων των πρώτων χρόνων της «μεταπολίτευσης», που δείχνουν τη ραγδαία άνοδο του εργατικού κινήματος. Ξεχωρίζουν οι σκληρές απεργιακές μάχες στα εργοστάσια της ΠΙΤΣΟΣ, της ΙΖΟΛΑ, της ΝΤΟΪΤΣ, της ΒΙΑΜΑΞ, της AEG, της ΠΥΡΚΑΛ, των χαλυβουργείων, των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σαλαμίνας κ.λπ.

Το τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στους αγώνες των μεταλλουργών τα τελευταία 30 χρόνια, μέσα στις δύσκολες συνθήκες που διαμόρφωσαν η επικράτηση της αντεπανάστασης και η υποχώρηση του εργατικού κινήματος. Από τις μεγάλες απεργίες των μεταλλεργατών της Ζώνης που δέχτηκαν σφοδρή κατασταλτική επίθεση από το κράτος το 1996, μέχρι τη νικηφόρα μάχη τους για τη σύμβαση το 2006 και από εκεί στη μεγάλη ηρωική απεργία των Χαλυβουργών των 273 ημερών το 2011-'12, που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας. Κάθε μικρός και μεγάλος αγώνας φέρει την υπογραφή των κομμουνιστών, που κρατώντας ψηλά τη σημαία βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της πάλης.

Τα στελέχη του Κόμματος τονίζουν ότι σκοπός της έκδοσης δεν ήταν να δώσει με κάθε λεπτομέρεια όλη την ιστορία του κλάδου του Μετάλλου. Ομως, αποτελεί μια πολύτιμη προσπάθεια για να γίνουν ευρύτερα γνωστοί σημαντικοί σταθμοί από την ανάπτυξη του κινήματος. «Αποτελεί συμβολή στη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς του Κόμματος, ώστε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να δίνει τη μάχη, για να γίνουμε ακόμα πιο ικανοί στις σύγχρονες συνθήκες. Από τις σελίδες της έκδοσης αναδεικνύεται επίσης τι σημαίνει στην πράξη "ΚΚΕ Ισχυρό" μέσα στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας και γιατί αποτελεί καθήκον πρώτης γραμμής το κέρδισμα νέων εργατών με την πολιτική, το Πρόγραμμα του Κόμματος. Ταυτόχρονα, η έκδοση αποτελεί και κάλεσμα σε συντρόφους και αγωνιστές να συνεχίσουν τη συλλογή στοιχείων και να τα παραδώσουν στο Κόμμα, ώστε να αξιοποιηθούν και να προβληθούν με τον καλύτερο τρόπο», επισημαίνουν τα στελέχη του Κόμματος.

Στον κομμουνιστή καπετάνιο του ΕΛΑΣ και ταγματάρχη του ΔΣΕ Νάκο Μπελλή ήταν αφιερωμένη η εκδήλωση της Τομεακής Επιτροπής Φθιώτιδας του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 2 Σεπτέμβρη στην πλατεία της Ομβριακής Δομοκού.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, που έκανε και τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής μαρμάρινης πλάκας για τον Νάκο Μπελλή και τους συντρόφους του.

Εκεί παρουσιάστηκε και το βιβλίο με τίτλο «Εγώ είμαι ο Νάκος ο Μπελλής, καμάρι της Ομβριακής. Νάκος Μπελλής Λαϊκός αγωνιστής, Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, Ταγματάρχης του ΔΣΕ» (έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής»), το οποίο είναι καρπός δουλειάς της ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ και των Κομματικών Οργανώσεων του δήμου Δομοκού μετά από συστηματική έρευνα και καταγραφή, για να βρει ο Νάκος Μπελλής τη δική του θέση και στην έντυπη Ιστορία. Δικαιολογημένα το βιβλίο έγινε ανάρπαστο από τους συγκεντρωμένους, που το περίμεναν με ανυπομονησία.

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Κώστας Μπασδέκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Τιμώντας τον Νάκο Μπελλή τιμάμε ταυτόχρονα και τους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της περιόδου, που αποτέλεσε κορυφαία για το λαϊκό κίνημα, αφού σε αυτό εντάχθηκαν μαζικά ιδιαίτερα νέοι και νέες, που πάλεψαν με το όπλο στο χέρι για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό μας.

Αναδεικνύουμε την προσωπικότητα του Μπελλή γιατί στο πρόσωπό του συμπυκνώνονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ένας λαογέννητος αγωνιστής, που τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, αφού ξεκαθαρίζει στη συνείδησή του πού ανήκει ταξικά, αποφασίζει να αφιερώσει τη ζωή του στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Ο Νάκος Μπελλής σε όλο το διάβα της ζωής του ήταν αγωνιστής, ασυμβίβαστος με το άδικο που βίωνε ο ίδιος αλλά και με την εκμετάλλευση και τη φτώχεια που κυριαρχούσε γύρω του και είχε πάντα τη διάθεση να συγκρουστεί μ' αυτή την αδικία.

Από ορισμένους εξαπολύεται η μομφή προς τον Μπελλή ότι είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση 10 Ομβριακιτών από τους Ιταλούς, επειδή βρέθηκε με τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ στις 30 Νοεβρη 1942 στην Ομβριακή και μάλιστα, όπως λένε, ενώ γλεντούσε στην πλατεία συγκρούστηκε με ιταλικό τμήμα, σκοτώθηκαν δύο Ιταλοί και ως αντίποινα την επόμενη μέρα έκαναν τις εκτελέσεις.

Βεβαίως είναι παλιό το συγκεκριμένο επιχείρημα, ότι για τις εκτελέσεις δεν φταίνε οι φυσικοί αυτουργοί, δηλαδή οι φασίστες Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι κατακτητές, ούτε φυσικά οι ντόπιοι συνεργάτες τους, αλλά αυτοί που πολέμησαν εναντίον τους, δηλαδή οι αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Αυτό το επιχείρημα αναπτύχθηκε έντονα μετά την απελευθέρωση και τον Εμφύλιο και στοχεύει σε όσους με το αίμα τους απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Επανέρχεται σήμερα με διάφορες παραλλαγές και στοχεύει στην αθώωση του φασισμού και του ναζισμού και των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει παγκόσμια. Το αναπαράγουν εδώ στην Ελλάδα διάφορες φασιστικές δυνάμεις, όπως η Χρυσή Αυγή και άλλες αστικές δυνάμεις, ενώ σε ορισμένες χώρες της ΕΕ, όπως οι βαλτικές και αλλού, οι συνεργάτες των Γερμανών τιμώνται ως ήρωες και οι αντιστασιακοί θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως προδότες.

Γι' αυτό λέμε ότι οι λαοί πρέπει να αντισταθούν στην προσπάθεια παραχάραξης και ξαναγραψίματος της Ιστορίας».

«Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι ο Μπελλής φυγοδικούσε για φόνο που είχε διαπράξει στον Δομοκό. Κανείς επίσης δεν αρνείται ότι ο Μπελλής ήταν ανυπότακτος, ατίθασος χαρακτήρας, ήταν αυτό που λέμε ότι "δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του".

Αντιλαμβανόταν την κοινωνική αδικία όχι με την έννοια της κοινωνικής ανισότητας που υπάρχει αντικειμενικά σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά περισσότερο ως φυσικό φαινόμενο, και γι' αυτό επικεντρώνεται, όταν στήνει το καπετανάτο του, στη βοήθεια σε όσους μπορεί, κάνοντας τον "Ρομπέν των δασών".

Τα καπετανάτα είναι μία πραγματικότητα για τη Ρούμελη και η δράση τους τρομοκρατεί όχι μόνο τους έχοντες, αλλά και γενικότερα το λαό.

Ο Αρης και τα στελέχη που έχουν την ευθύνη για την έναρξη του ένοπλου αγώνα στην ύπαιθρο στα βουνά της Ρούμελης κατανοούν ότι η ύπαρξή τους μαζί με τους αντάρτες και η ταυτόχρονη δράση τους σίγουρα θα δυσκολέψει τον αγώνα. Υπάρχει ο κίνδυνος να μπερδεύουν οι πράξεις τους το λαό και να επωμίζεται το αντάρτικο ευθύνες για πράξεις των κλαριτών, κάτι που θα μπορούσε να είναι καταστροφικό, ιδιαίτερα στην έναρξη του αγώνα.

Τόσο στον Μπελλή όσο και στους υπόλοιπους γίνεται διεξοδική συζήτηση. Την ευθύνη για αυτό την παίρνει ο Αρης, που με τη λαϊκότητα, την αμεσότητα και την αποφασιστικότητα που τον διακρίνει, κάνει ντόμπρα, καθαρή κουβέντα μαζί τους, σε γλώσσα που την καταλαβαίνουν.

Μεταξύ αυτών που πείθονται, πρώτος είναι ο Νάκος Μπελλής.

Το παράδειγμα του Μπελλή, που ισχύει και για τους άλλους, επιβεβαιώνει ότι η συζήτηση πάνω στο ζήτημα του περιεχομένου του αγώνα είναι αυτό που τους συγκινεί. Πείθονται ότι πρέπει να παλέψουν για τη λευτεριά της πατρίδας από τους κατακτητές, αλλά παράλληλα και για την κοινωνία που πρέπει να οικοδομήσουν αφού απελευθερωθούν από το φασισμό, με την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας, χωρίς εκμετάλλευση, πείνα και πολέμους.

Αυτό είναι το στοιχείο που επέδρασε καταλυτικά στη συνείδησή τους και δημιούργησε τις προϋποθέσεις, μαζί φυσικά με την αγωνιστική τους δράση μέσα στο καμίνι του απελευθερωτικού αγώνα, να δομήσουν έναν άλλο χαρακτήρα.

Χαρακτήρα λαϊκών ηγετών αφοσιωμένων στην υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, για τα οποία πολεμούσαν. Και αυτά δεν είναι απλά διαπιστώσεις, αποδεικνύουν ότι τα ανώτερα ιδανικά του σοσιαλισμού, όταν μπολιάζονται με τη δράση, δημιουργούν έναν νέο άνθρωπο, με ανώτερη σκέψη και υψηλά ιδανικά».

«Η καλή γνώση του χώρου, οι ιδιαίτερες στρατιωτικές ικανότητες που ξεδιπλώθηκαν μέσα από τη δράση, κατέστησαν τον Μπελλή ηγέτη - καπετάνιο πλέον του ΕΛΑΣ στον Δομοκό.

Εδωσε δεκάδες μάχες και συμμετείχε σε σαμποτάζ που είχαν ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για εκατοντάδες αγωνιστές με τη στάση του, την αγωνιστικότητά του, τη θυμοσοφία. Το όνομά του έγινε τραγούδι στα χείλη των συναγωνιστών του, που τραγουδιόταν ακόμη και στα βουνά του Γράμμου πολύ αργότερα. Ιδιαίτερα αυστηρός στους προδότες και συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, στάθηκε απέναντί τους χωρίς κανέναν οίκτο, θεωρούσε, και έτσι ήταν, ότι είναι υπόλογοι για εκατοντάδες εγκλήματα ενάντια στο λαό.

Η στρατιωτική ήττα το Δεκέμβρη του 1944 έφερε ως συνέχεια τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία έδινε τη δυνατότητα να εξαπολυθεί η αστική κρατική και παρακρατική τρομοκρατία και να τεθεί σε δράση ο μηχανισμός των δικαστηρίων, προκειμένου να εξαπολυθούν φοβεροί διωγμοί κατά των αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και ειδικότερα εναντίον των κομμουνιστών, με ψεύτικες κατηγορίες, ότι διέπραξαν "αδικήματα κατά τη διάρκεια της Κατοχής".

Εξαιτίας του κύματος τρομοκρατίας, αρκετοί αγωνιστές ήδη βρίσκονται στα βουνά της Ρούμελης ως καταδιωκόμενοι. Εκεί βρίσκεται και ο Νάκος Μπελλής, που δεν έχει καν επιστρέψει στο σπίτι του μετά την απελευθέρωση, κρύβεται στην Οθρυ και στα Αγραφα. Ο Μπελλής αντιλαμβάνεται καλά το ρόλο των Αγγλων ιμπεριαλιστών και προβλέπει τα δεινά που φέρνει η Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία δεν συμφωνεί σε καμιά περίπτωση.

Ομως πειθαρχεί στο Κόμμα, δεν ακολουθεί τον Αρη, παρά την ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση που τρέφει για τον ίδιο και όσο κι αν συμφωνεί στην ουσία μαζί του.

Παραμένει ωστόσο, πειθαρχώντας στις αποφάσεις του Κόμματος, με μία μικρή ομάδα καταδιωκόμενος και κρυπτόμενος, και ενώ βλέπει το κράτος και το παρακράτος σε εγκληματική δράση, θέλει πολύ να χτυπηθεί μαζί τους, ιδιαίτερα με τις συμμορίες που αλωνίζουν, βασανίζουν και εκτελούν συναγωνιστές του.

Οταν ήρθε η ώρα, με ανακούφιση και παρά την επιβαρυμένη υγεία του, μπαίνει ξανά στον αγώνα υπεράσπισης πλέον της τιμής και της αξιοπρέπειας του λαού μας. Η πρώτη δική του ομάδα αποτέλεσε τη μαγιά για το Αρχηγείο Ρούμελης και αργότερα για τη δημιουργία της ΙΙ Μεραρχίας.

Το Γενάρη 1947 δημιουργήθηκε το Αρχηγείο Ρούμελης με Περιφερειακά Αρχηγεία: Παρνασσίδας, Δωρίδας, Δυτικής Στερεάς, Ευρυτανίας και Φθιώτιδας. Ο Μπελλής ήταν επικεφαλής του Αρχηγείου Οίτης.

Το Αρχηγείο Ρούμελης έδωσε και σημαντικό αριθμό μαχητών στο μέτωπο του Γράμμου, αντάρτες και ανταρτοπούλες από τη Ρούμελη εντάχθηκαν και στις τρεις πορείες που πραγματοποιήθηκαν από το Αρχηγείο Ρούμελης, από τον Οκτώβρη 1947 έως το Φλεβάρη 1948. Πήραν μέρος πάνω από 4.000 μαχητές και μαχήτριες σε αυτές τις πορείες, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, με δεδομένο ότι αυτές πραγματοποιήθηκαν το φθινόπωρο και το χειμώνα 1947-48, και πραγματικά ανταποκρίθηκαν στο μέγιστο βαθμό. Υπήρξαν βέβαια και σοβαρές απώλειες, ιδιαίτερα στην ηρωική πορεία των άοπλων το Φλεβάρη - Μάρτη 1948, με το πέρασμα από την Κάρλα, τον Ολυμπο, τα Χάσια για να καταλήξουν τελικά στον Γράμμο, μέσα από κακουχίες και με συνεχείς επιθέσεις από τον κυβερνητικό στρατό.

Με αυτή την πορεία βρέθηκε και ο Μπελλής στον Γράμμο, που λόγω της επιβαρυμένης υγείας του και όντας ταγματάρχης του ΔΣΕ στάλθηκε για ανάρρωση στη Ρουμανία, όπου τελικά μετά από 6 χρόνια πέθανε και έμεινε για πάντα εκεί.

Ο Μπελλής είναι ένας από τους χιλιάδες αγωνιστές που συνδέθηκαν στην πορεία της ζωής τους με το ΚΚΕ και εντάχθηκαν στους αγώνες, όπου το Κόμμα ήταν μπροστάρης.

Η δράση τους στην αντίσταση και στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας αποτελεί για μας φάρο που φωτίζει την πορεία όσων θεωρούμε ότι πρέπει να συνεχίσουμε στα χνάρια τους.

Αντλούμε δύναμη και πείρα από τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για να τον ολοκληρώσουμε, για την τελική Νίκη».