-- Φυλλάδιο του ΚΚΕ για τα σοβαρά προβλήματα πρόληψης και τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα για την κατάσβεση των πυρκαγιών.

-- Παρουσίαση της έκδοσης των ΚΟ Μετάλλου - Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ: «Μεταλλεργάτες. Ιστορία και αγώνες. Η συμβολή του ΚΚΕ στην περιοχή της Αττικής»

-- Αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση της ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ για τον Νάκο Μπελλή

-- Ρεπορτάζ από την εκδήλωση τιμής της ΚΟ Κ. Μακεδονίας στον νεολαίο κομμουνιστή Γιάννη Χαλκίδη, που δολοφονήθηκε από τα όργανα της δικτατορίας των συνταγματαρχών στις 5 Σεπτέμβρη του 1967.

Το φυλλάδιο του Κόμματος

Το φυλλάδιο αναφέρει αναλυτικά:

«Από τις πρόσφατες δασικές πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν σε όλη την Ελλάδα, έγιναν στάχτη συνολικά πάνω από 150.000 στρέμματα δασών, δασικών και αγροτικών εκτάσεων. Καταστροφές σπιτιών, εγκαταστάσεων, παραγωγής, υποδομών. Ενας νεκρός δόκιμος ανθυποπυραγός και τραυματίες.

Ιδιαίτερα πλήγηκαν η Ζάκυνθος με 40.000 στρέμματα περίπου, τα Κύθηρα με 40.000 στρέμματα, η Ανατολική Αττική (Κάλαμος κ.ά.) με 30.000 στρέμματα, Ηλεία - Λακωνία με 5.000 στρέμματα και η Κεφαλονιά με 3.000 στρέμματα.

Τίποτε το καινούργιο. Από το 1955 μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο, καίγονται κατά μέσο όρο 550.000 στρέμματα δασικού και αγροτικού χαρακτήρα εκτάσεων, ως αποτέλεσμα εμπρησμών σε ποσοστό 65%, ενώ το υπόλοιπο 35% οφείλεται κυρίως στα καλώδια της ΔΕΗ, την αμέλεια, το κάψιμο χόρτων και τις εργασίες υπαίθρου.

Η ιδιοκτησιακή κατάσταση των δασικών οικοσυστημάτων είναι: Κρατικά 67%, ιδιωτικά και νομικών προσώπων 17%, Κοινοτικά 12%, Μοναστηριακά 4%.

Τα μισά από όσα είναι κρατικά δάση και δασικές εκτάσεις, δεν είναι οριοθετημένα και νομικά κατοχυρωμένα και σε αυτά ουσιαστικά γίνεται διαχρονικά το "μεγάλο φαγοπότι" των καταπατήσεων, εκχερσώσεων, αλλαγής χαρακτήρα και χρήσης, εμφάνισης ανύπαρκτων ιδιοκτησιών από φυσικά ή νομικά πρόσωπα, οικοδομικούς συνεταιρισμούς.

Ετσι άνθησε η εμπορευματοποίηση της δασικής γης, που έφτασε σε μέγεθος τέτοιο, ώστε από το 1950 μέχρι σήμερα να έχουν αλλάξει χαρακτήρα και χρήση πάνω από 3.000.000 στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων, ενώ πάνω από 500.000 στρέμματα τέτοιων εκτάσεων είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιχειρηματικούς ομίλους, μεταλλεία, λατομεία, τουριστικές επιχειρήσεις, καθώς και από επιχειρήσεις εκμετάλλευσης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Επεκτάθηκαν άναρχα οι πόλεις, εμφανίστηκαν οικισμοί αυθαιρέτων και έτσι πολλαπλασιάστηκαν τα κέρδη, ιδιαίτερα του κατασκευαστικού κεφαλαίου.

Αυτό είναι το τραγικό αποτέλεσμα της μέχρι σήμερα πολιτικής που ακολουθούν όλες οι μεταπολεμικές και μετέπειτα αστικές κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που διατηρούν ένα νομικό πλαίσιο που οδηγεί σε αποχαρακτηρισμούς, που νομιμοποιεί και ενισχύει τις κερδοφόρες επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων, οδηγεί σε αναγνωρίσεις ανύπαρκτων δικαιωμάτων κυριότητας σε κρατικά δάση και δασικές εκτάσεις από φυσικά αλλά και νομικά πρόσωπα. Η εμπορευματοποίηση της δασικής γης οδηγεί και σε σφοδρές αντιθέσεις μεταξύ μεγάλων συμφερόντων και ιδιωτών που επενδύουν με βάση τη δασική γη.

Σε αυτό το έδαφος της εμπορευματοποίησης, της ανυπαρξίας πρόληψης και αναποτελεσματικής καταστολής των πυρκαγιών, αναπτύσσονται οι ανταγωνισμοί για το κέρδος, τον τουρισμό, την αναψυχή, την Ενέργεια, την κατοικία και τις κατασκευές γενικότερα, διαμορφώνονται οι συνθήκες που οπλίζουν το χέρι των εμπρηστών.

Το ΚΚΕ έχει καταγγείλει την κυβερνητική πολιτική, που στο βωμό της ανταγωνιστικότητας για το κέρδος και στο έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης, έχει την ευθύνη για την κατάσταση που έζησαν τα λαϊκά στρώματα και το φετινό καλοκαίρι.

Η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης εξυπηρετείται και με το διαχωρισμό της πρόληψης από την καταστολή των δασικών πυρκαγιών. Τα χρήματα προς τη Δασική Υπηρεσία για την πρόληψη φτάνουν τα 10-12 εκατομμύρια ευρώ, που είναι μόνο το 10% των ετήσιων αναγκών.

Δεν γίνονται μεταξύ άλλων:

-- Η αναγκαία συντήρηση και διάνοιξη των δικτύων δασικών και αγροτικών δρόμων.

-- Η κατασκευή δικτύων ανοιχτών ή κλειστών δεξαμενών, πυροσβεστικών κρουνών, λιμνοδεξαμενών και η συντήρησή τους.

-- Η διάνοιξη των αναγκαίων αντιπυρικών λωρίδων.

-- Καθαρισμοί και άλλοι δασοκομικοί χειρισμοί αντιπυρικής προστασίας, στο πλαίσιο της επιστημονικής διαχείρισης, προστασίας και των μελετών αντιπυρικής προστασίας, με βάση τις ανάγκες και ιδιαιτερότητες των υπό μελέτη δασικών συμπλεγμάτων.

Ο διαχωρισμός της πρόληψης από την καταστολή έχει αποτύχει, όπως πολύ σωστά είχε εκτιμήσει το ΚΚΕ από το 1998, όταν έγινε ο διαχωρισμός από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Για την επικίνδυνη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τις συνεχείς περικοπές στη χρηματοδότηση του Πυροσβεστικού Σώματος και την ανυπαρξία έργων πρόληψης, το ΚΚΕ έκανε έγκαιρα, από την αρχή του χρόνου, πολύμορφες παρεμβάσεις και προτάσεις, προειδοποιώντας για το ενδεχόμενο των μεγάλων καταστροφών.

Οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ετοιμότητας και προετοιμασίας διαψεύστηκαν από την ίδια τη ζωή, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ.

Αυτή η πολιτική απαξίωσε τη Δασική Υπηρεσία και αποδυνάμωσε το Πυροσβεστικό Σώμα, με συνεχή μείωση της χρηματοδότησης (κατά 120 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο) και μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και των απαραίτητων και επιχειρησιακά ικανών επίγειων και εναέριων μέσων.

Αποδυναμώθηκε, επίσης, το Πυροσβεστικό Σώμα με την παραχώρηση 700 πυροσβεστών περίπου, έναντι ενοικίου, για την προστασία των υποδομών των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, που εκμεταλλεύονται τα 14 ιδιωτικοποιημένα αεροδρόμια και τους 11 ιδιωτικοποιημένους οδικούς άξονες και την κατάργηση των 4.000 οργανικών θέσεων του Πυροσβεστικού Σώματος, ενώ δεν φροντίζουν για την ανανέωση του απαρχαιωμένου επίγειου και εναέριου στόλου.

Κόντρα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, οι υπάλληλοι του Πυροσβεστικού Σώματος έδωσαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία τη μάχη στα πύρινα μέτωπα.

Για να αλλάξει η καταστροφική πορεία και να εξασφαλιστεί η διαχείριση και προστασία των δασικών οικοσυστημάτων και των αγροτικών καλλιεργειών και κτηνοτροφικών μονάδων συνολικά - και από τις πυρκαγιές - απαιτείται να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός, αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος. Η δασική γη δεν πρέπει - ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες - να αποτελεί ιδιοκτησία και πηγή πλούτου για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους ομίλους, που οδηγεί ταυτόχρονα και σε μεγάλες καταστροφές. Το δάσος πρέπει να αποτελεί πηγή πλούτου για το λαό μας και αυτός να ιδιοποιείται τα οφέλη από αυτό. Η δασική γη και ο πλούτος από τα δάση να είναι κοινωνική ιδιοκτησία, σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, όπου ο λαός θα απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει. Μόνο σε αυτήν την κοινωνία εξασφαλίζεται ο σχεδιασμός της παραγωγής. Αυτός θα γίνεται από την εργατική εξουσία, με στόχο την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών.

Σε αυτό το πλαίσιο, το κύριο βάρος θα δίνεται στη συνολική διαχείριση, προστασία και ανόρθωση των δασικών οικοσυστημάτων από την εργατική εξουσία, που απαιτεί επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και ενιαία αντιπυρική προστασία. Θα δίνει βάρος στην πρόληψη και την ειδική διαχείριση της δασικής βλάστησης, από μια Δασική Υπηρεσία με διαφορετική δομή, οργάνωση, προσωπικό, μέσα, με επαρκή κρατική χρηματοδότηση και με νομικό και θεσμικό πλαίσιο υπέρ του λαού.

Με αυτές τις προϋποθέσεις, το δάσος θα αξιοποιείται και θα προσφέρει τα πολλαπλά του οφέλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, από την παραγωγή του ξύλου και των άλλων δασικών προϊόντων μέχρι τη βελτίωση του ισοζυγίου του νερού και της ποιότητας του περιβάλλοντος γενικότερα, τον τουρισμό, την αναψυχή υπέρ του λαού.

Δυναμώνοντας αυτόν τον προσανατολισμό, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, με αποφασιστικότητα, να παλέψει άμεσα για:

• Πλήρη και ουσιαστική καταγραφή των καμένων εκτάσεων και οικογενειακών περιουσιακών στοιχείων. Να δοθούν αποζημιώσεις και για αποκατάσταση στο 100% των περιουσιών, της παραγωγής και των υποδομών.
• Κήρυξη όλων των καμένων δασών και δασικών εκτάσεων ως αναδασωτέων, ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Καμία αλλαγή στο χαρακτήρα και τη χρήση γης.
• Αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων.
• Εκπόνηση δασοτεχνικών μελετών και έργων αναδάσωσης και προστασίας του εδάφους από πλημμυρικά φαινόμενα, μέτρα βοήθειας της φυσικής αναγέννησης και αποκατάστασης των φυσικών πληθυσμών της πανίδας.
• Απαλλαγή των πληγέντων από τις ασφαλιστικές εισφορές και φορολογικές υποχρεώσεις, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, πάγωμα της πληρωμής των δανείων.
• Μέτρα προστασίας από καταπατήσεις, εκχερσώσεις και άλλες προσπάθειες αλλαγής του χαρακτήρα των καμένων δασών και δασικών εκτάσεων.
• Αλλαγή του συστήματος της αντιπυρικής προστασίας. Να δοθεί βάρος στην πρόληψη και κατάργηση του διαχωρισμού της πρόληψης από την καταστολή.
• Εξασφάλιση των απαραίτητων κονδυλίων για το σύνολο των αναγκών του Πυροσβεστικού Σώματος και της Δασικής Υπηρεσίας.
• Ενίσχυση και ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού του Πυροσβεστικού Σώματος και του εθνικού στόλου αεροπυρόσβεσης.
• Αύξηση των δαπανών για τον τομέα των δασών, ιδιαίτερα για τη δασοπυροπροστασία, και αναδασώσεις στο 1% του κρατικού προϋπολογισμού.
• Κατάργηση όλου του νομικού πλαισίου της εμπορευματοποίησης των δασικών οικοσυστημάτων και των αντιλαϊκών νόμων για το Πυροσβεστικό Σώμα.
• Πλήρης αποστρατιωτικοποίηση του Πυροσβεστικού Σώματος και μετατροπή του σε πολιτική διοικητική υπηρεσία, στη βάση της εξυπηρέτησης της κοινωνικής αποστολής, με αρμοδιότητες την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, των διασώσεων και την πρόληψη και πυροπροστασία. Αποχαρακτηρισμός του Πυροσβεστικού Σώματος από Σώμα Ασφάλειας.
• Αμεση αναγνώριση του Βαρέος, Επικινδύνου και Ανθυγιεινού του επαγγέλματος των πυροσβεστών και άμεση λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για την προστασία τους από τους επαγγελματικούς κινδύνους.
• Πλήρωση όλων των κενών οργανικών θέσεων στην Πυροσβεστική, στη Δασική Υπηρεσία. Μονιμοποίηση όλων των πυροσβεστών 5ετούς υποχρέωσης και των εποχικών».

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, που έκανε και τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής μαρμάρινης πλάκας για τον Νάκο Μπελλή και τους συντρόφους του.

Εκεί παρουσιάστηκε και το βιβλίο με τίτλο «Εγώ είμαι ο Νάκος ο Μπελλής, καμάρι της Ομβριακής. Νάκος Μπελλής Λαϊκός αγωνιστής, Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, Ταγματάρχης του ΔΣΕ» (έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής»), το οποίο είναι καρπός δουλειάς της ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ και των Κομματικών Οργανώσεων του δήμου Δομοκού μετά από συστηματική έρευνα και καταγραφή, για να βρει ο Νάκος Μπελλής τη δική του θέση και στην έντυπη Ιστορία. Δικαιολογημένα το βιβλίο έγινε ανάρπαστο από τους συγκεντρωμένους, που το περίμεναν με ανυπομονησία.

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Κώστας Μπασδέκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Τιμώντας τον Νάκο Μπελλή τιμάμε ταυτόχρονα και τους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της περιόδου, που αποτέλεσε κορυφαία για το λαϊκό κίνημα, αφού σε αυτό εντάχθηκαν μαζικά ιδιαίτερα νέοι και νέες, που πάλεψαν με το όπλο στο χέρι για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό μας.

Ο Κ. Μπασδέκης μίλησε στην εκδήλωση

Από ορισμένους εξαπολύεται η μομφή προς τον Μπελλή ότι είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση 10 Ομβριακιτών από τους Ιταλούς, επειδή βρέθηκε με τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ στις 30 Νοεβρη 1942 στην Ομβριακή και μάλιστα, όπως λένε, ενώ γλεντούσε στην πλατεία συγκρούστηκε με ιταλικό τμήμα, σκοτώθηκαν δύο Ιταλοί και ως αντίποινα την επόμενη μέρα έκαναν τις εκτελέσεις.

Βεβαίως είναι παλιό το συγκεκριμένο επιχείρημα, ότι για τις εκτελέσεις δεν φταίνε οι φυσικοί αυτουργοί, δηλαδή οι φασίστες Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι κατακτητές, ούτε φυσικά οι ντόπιοι συνεργάτες τους, αλλά αυτοί που πολέμησαν εναντίον τους, δηλαδή οι αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Αυτό το επιχείρημα αναπτύχθηκε έντονα μετά την απελευθέρωση και τον Εμφύλιο και στοχεύει σε όσους με το αίμα τους απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Επανέρχεται σήμερα με διάφορες παραλλαγές και στοχεύει στην αθώωση του φασισμού και του ναζισμού και των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει παγκόσμια. Το αναπαράγουν εδώ στην Ελλάδα διάφορες φασιστικές δυνάμεις, όπως η Χρυσή Αυγή και άλλες αστικές δυνάμεις, ενώ σε ορισμένες χώρες της ΕΕ, όπως οι βαλτικές και αλλού, οι συνεργάτες των Γερμανών τιμώνται ως ήρωες και οι αντιστασιακοί θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως προδότες.

Ο Δ. Κουτσούμπας έκανε τα αποκαλυπτήρια της μαρμάρινης πλάκας

«Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι ο Μπελλής φυγοδικούσε για φόνο που είχε διαπράξει στον Δομοκό. Κανείς επίσης δεν αρνείται ότι ο Μπελλής ήταν ανυπότακτος, ατίθασος χαρακτήρας, ήταν αυτό που λέμε ότι "δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του".

Αντιλαμβανόταν την κοινωνική αδικία όχι με την έννοια της κοινωνικής ανισότητας που υπάρχει αντικειμενικά σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά περισσότερο ως φυσικό φαινόμενο, και γι' αυτό επικεντρώνεται, όταν στήνει το καπετανάτο του, στη βοήθεια σε όσους μπορεί, κάνοντας τον "Ρομπέν των δασών".

Τα καπετανάτα είναι μία πραγματικότητα για τη Ρούμελη και η δράση τους τρομοκρατεί όχι μόνο τους έχοντες, αλλά και γενικότερα το λαό.

Ο Αρης και τα στελέχη που έχουν την ευθύνη για την έναρξη του ένοπλου αγώνα στην ύπαιθρο στα βουνά της Ρούμελης κατανοούν ότι η ύπαρξή τους μαζί με τους αντάρτες και η ταυτόχρονη δράση τους σίγουρα θα δυσκολέψει τον αγώνα. Υπάρχει ο κίνδυνος να μπερδεύουν οι πράξεις τους το λαό και να επωμίζεται το αντάρτικο ευθύνες για πράξεις των κλαριτών, κάτι που θα μπορούσε να είναι καταστροφικό, ιδιαίτερα στην έναρξη του αγώνα.

Τόσο στον Μπελλή όσο και στους υπόλοιπους γίνεται διεξοδική συζήτηση. Την ευθύνη για αυτό την παίρνει ο Αρης, που με τη λαϊκότητα, την αμεσότητα και την αποφασιστικότητα που τον διακρίνει, κάνει ντόμπρα, καθαρή κουβέντα μαζί τους, σε γλώσσα που την καταλαβαίνουν.

Μεταξύ αυτών που πείθονται, πρώτος είναι ο Νάκος Μπελλής.

Το παράδειγμα του Μπελλή, που ισχύει και για τους άλλους, επιβεβαιώνει ότι η συζήτηση πάνω στο ζήτημα του περιεχομένου του αγώνα είναι αυτό που τους συγκινεί. Πείθονται ότι πρέπει να παλέψουν για τη λευτεριά της πατρίδας από τους κατακτητές, αλλά παράλληλα και για την κοινωνία που πρέπει να οικοδομήσουν αφού απελευθερωθούν από το φασισμό, με την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας, χωρίς εκμετάλλευση, πείνα και πολέμους.

Αυτό είναι το στοιχείο που επέδρασε καταλυτικά στη συνείδησή τους και δημιούργησε τις προϋποθέσεις, μαζί φυσικά με την αγωνιστική τους δράση μέσα στο καμίνι του απελευθερωτικού αγώνα, να δομήσουν έναν άλλο χαρακτήρα.

Χαρακτήρα λαϊκών ηγετών αφοσιωμένων στην υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, για τα οποία πολεμούσαν. Και αυτά δεν είναι απλά διαπιστώσεις, αποδεικνύουν ότι τα ανώτερα ιδανικά του σοσιαλισμού, όταν μπολιάζονται με τη δράση, δημιουργούν έναν νέο άνθρωπο, με ανώτερη σκέψη και υψηλά ιδανικά».

«Η καλή γνώση του χώρου, οι ιδιαίτερες στρατιωτικές ικανότητες που ξεδιπλώθηκαν μέσα από τη δράση, κατέστησαν τον Μπελλή ηγέτη - καπετάνιο πλέον του ΕΛΑΣ στον Δομοκό.

Εδωσε δεκάδες μάχες και συμμετείχε σε σαμποτάζ που είχαν ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για εκατοντάδες αγωνιστές με τη στάση του, την αγωνιστικότητά του, τη θυμοσοφία. Το όνομά του έγινε τραγούδι στα χείλη των συναγωνιστών του, που τραγουδιόταν ακόμη και στα βουνά του Γράμμου πολύ αργότερα. Ιδιαίτερα αυστηρός στους προδότες και συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, στάθηκε απέναντί τους χωρίς κανέναν οίκτο, θεωρούσε, και έτσι ήταν, ότι είναι υπόλογοι για εκατοντάδες εγκλήματα ενάντια στο λαό.

Η στρατιωτική ήττα το Δεκέμβρη του 1944 έφερε ως συνέχεια τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία έδινε τη δυνατότητα να εξαπολυθεί η αστική κρατική και παρακρατική τρομοκρατία και να τεθεί σε δράση ο μηχανισμός των δικαστηρίων, προκειμένου να εξαπολυθούν φοβεροί διωγμοί κατά των αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και ειδικότερα εναντίον των κομμουνιστών, με ψεύτικες κατηγορίες, ότι διέπραξαν "αδικήματα κατά τη διάρκεια της Κατοχής".

Εξαιτίας του κύματος τρομοκρατίας, αρκετοί αγωνιστές ήδη βρίσκονται στα βουνά της Ρούμελης ως καταδιωκόμενοι. Εκεί βρίσκεται και ο Νάκος Μπελλής, που δεν έχει καν επιστρέψει στο σπίτι του μετά την απελευθέρωση, κρύβεται στην Οθρυ και στα Αγραφα. Ο Μπελλής αντιλαμβάνεται καλά το ρόλο των Αγγλων ιμπεριαλιστών και προβλέπει τα δεινά που φέρνει η Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία δεν συμφωνεί σε καμιά περίπτωση.

Ομως πειθαρχεί στο Κόμμα, δεν ακολουθεί τον Αρη, παρά την ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση που τρέφει για τον ίδιο και όσο κι αν συμφωνεί στην ουσία μαζί του.

Παραμένει ωστόσο, πειθαρχώντας στις αποφάσεις του Κόμματος, με μία μικρή ομάδα καταδιωκόμενος και κρυπτόμενος, και ενώ βλέπει το κράτος και το παρακράτος σε εγκληματική δράση, θέλει πολύ να χτυπηθεί μαζί τους, ιδιαίτερα με τις συμμορίες που αλωνίζουν, βασανίζουν και εκτελούν συναγωνιστές του.

Οταν ήρθε η ώρα, με ανακούφιση και παρά την επιβαρυμένη υγεία του, μπαίνει ξανά στον αγώνα υπεράσπισης πλέον της τιμής και της αξιοπρέπειας του λαού μας. Η πρώτη δική του ομάδα αποτέλεσε τη μαγιά για το Αρχηγείο Ρούμελης και αργότερα για τη δημιουργία της ΙΙ Μεραρχίας.

Το Γενάρη 1947 δημιουργήθηκε το Αρχηγείο Ρούμελης με Περιφερειακά Αρχηγεία: Παρνασσίδας, Δωρίδας, Δυτικής Στερεάς, Ευρυτανίας και Φθιώτιδας. Ο Μπελλής ήταν επικεφαλής του Αρχηγείου Οίτης.

Το Αρχηγείο Ρούμελης έδωσε και σημαντικό αριθμό μαχητών στο μέτωπο του Γράμμου, αντάρτες και ανταρτοπούλες από τη Ρούμελη εντάχθηκαν και στις τρεις πορείες που πραγματοποιήθηκαν από το Αρχηγείο Ρούμελης, από τον Οκτώβρη 1947 έως το Φλεβάρη 1948. Πήραν μέρος πάνω από 4.000 μαχητές και μαχήτριες σε αυτές τις πορείες, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, με δεδομένο ότι αυτές πραγματοποιήθηκαν το φθινόπωρο και το χειμώνα 1947-48, και πραγματικά ανταποκρίθηκαν στο μέγιστο βαθμό. Υπήρξαν βέβαια και σοβαρές απώλειες, ιδιαίτερα στην ηρωική πορεία των άοπλων το Φλεβάρη - Μάρτη 1948, με το πέρασμα από την Κάρλα, τον Ολυμπο, τα Χάσια για να καταλήξουν τελικά στον Γράμμο, μέσα από κακουχίες και με συνεχείς επιθέσεις από τον κυβερνητικό στρατό.

Με αυτή την πορεία βρέθηκε και ο Μπελλής στον Γράμμο, που λόγω της επιβαρυμένης υγείας του και όντας ταγματάρχης του ΔΣΕ στάλθηκε για ανάρρωση στη Ρουμανία, όπου τελικά μετά από 6 χρόνια πέθανε και έμεινε για πάντα εκεί.

Ο Μπελλής είναι ένας από τους χιλιάδες αγωνιστές που συνδέθηκαν στην πορεία της ζωής τους με το ΚΚΕ και εντάχθηκαν στους αγώνες, όπου το Κόμμα ήταν μπροστάρης.

Η δράση τους στην αντίσταση και στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας αποτελεί για μας φάρο που φωτίζει την πορεία όσων θεωρούμε ότι πρέπει να συνεχίσουμε στα χνάρια τους.

Αντλούμε δύναμη και πείρα από τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για να τον ολοκληρώσουμε, για την τελική Νίκη».

Τίτλος της έκδοσης είναι «Μεταλλεργάτες: Ιστορία και Αγώνες. Η συμβολή του ΚΚΕ» και για το περιεχόμενό της μιλούν σήμερα στον «Ριζοσπάστη» οι Θανάσης Κοτρώνης και Ακης Αντωνίου, μέλη του Γραφείου και της ΤΕ Βιομηχανίας Αττικής αντίστοιχα.

«Πρόκειται για μια προσπάθεια που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν, με τη συγκρότηση ομάδας συντρόφων που ανέλαβε την έρευνα και τη συλλογή του υλικού, και πλέον είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε το βιβλίο σε ειδική εκδήλωση», αναφέρει ο Θ. Κοτρώνης. Οπως εξηγεί, η έρευνα επικεντρώθηκε σε αρχεία σωματείων και Εργατικών Κέντρων. Πολύτιμη πηγή υπήρξαν ο «Ριζοσπάστης», το Αρχείο του Κόμματος και το Επιμορφωτικό Κέντρο - Βιβλιοθήκη «Χαρίλαος Φλωράκης», με τον πλούτο των ντοκουμέντων που φιλοξενεί. «Απευθυνθήκαμε σε παλιά στελέχη του Κόμματος, συνδικαλιστές στον κλάδο και πήραμε συνεντεύξεις και μαρτυρίες, που είναι επίσης πολύτιμη πηγή», προσθέτει.

Διαβάζοντας το βιβλίο διαπιστώνει κανείς ότι «εκεί που δένεται το ατσάλι», στον κλάδο του Μετάλλου, από τα πρώτα χρόνια ανάπτυξής του μέχρι σήμερα, οι εργατικοί αγώνες ήταν και είναι συχνοί, αλλά και σκληροί, ενώ πολλές κινητοποιήσεις παίρνουν μεγάλη έκταση και χαρακτήρα οξυμένης σύγκρουσης με την εργοδοσία και το κράτος της.

Η έκδοση αφιερώνει ένα κεφάλαιο στη «σαρωτική επίδραση» της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917, τόσο στην ίδρυση του ΚΚΕ όσο και γενικότερα στην πορεία οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Επίσης, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ανάπτυξη του κλάδου του Μετάλλου στην ΕΣΣΔ, που αναδεικνύει την υπεροχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αφιερώνεται στην Κατοχή, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο, και στον ξεχωριστό ρόλο που έπαιξαν οι ταξικές δυνάμεις την περίοδο του πολέμου, οργανώνοντας τον αγώνα μέσα στα εργοστάσια, στην πολεμική βιομηχανία. Αλλωστε, οι βιομήχανοι Μετάλλου, όπως και συνολικά οι Ελληνες βιομήχανοι, έκαναν κατά κανόνα «καλές δουλειές» με τους Γερμανούς. Χάρη στην κατάλληλη προετοιμασία του ΚΚΕ πριν τον πόλεμο (η έκδοση περιλαμβάνει σχετικό ντοκουμέντο), έγινε δυνατό να οργανωθούν σαμποτάζ σε βιομηχανίες, όπως στην ΠΥΡΚΑΛ (τότε καλυκοποιείο), όπου οι ΕΑΜίτες κατέστρεφαν τους κινητήρες των αεροπλάνων, με αποτέλεσμα να συντρίβονται και να εξοντώνονται Γερμανοί αεροπόροι. Η αντίστοιχη δράση που αναπτύχθηκε και σε άλλα εργοστάσια αποτυπώνεται στις σελίδες της έκδοσης.

Από το κεφάλαιο «Κατοχή - Αντίσταση - Εμφύλιος»

Μεγάλος όγκος του βιβλίου αφιερώνεται σε αγώνες των εργατών Μετάλλου, σε όλο το διάβα των δεκαετιών. Ο Α. Αντωνίου σημειώνει ότι μελετώντας όλη αυτήν τη συγκλονιστική πορεία, «διαρκώς διακρίνονται οι δύο γραμμές που συγκρούονται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Από το ξύπνημά του και τη συγκρότηση των πρώτων σωματείων μέχρι σήμερα, είναι σε διαρκή αντιπαράθεση, από τη μία ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός και η ρεφορμιστική γραμμή και από την άλλη ο ταξικά συνεπής προσανατολισμός, τον οποίο προωθούσαν οι κομμουνιστές και οι πρωτοπόροι εργάτες. Στις σελίδες του βιβλίου πάμπολλες είναι οι αναφορές σε αποκλεισμούς συνδικάτων από τις πλειοψηφίες στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα που ελέγχονται από τις κάθε φορά κυβερνήσεις, ακόμα και σε διώξεις συνδικαλιστών με τη συμβολή των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών».

Αιχμή του δόρατος της αντεργατικής επίθεσης πάντα ήταν ο αντικομμουνισμός, που δεν γνώρισε διαλείμματα. Ηταν μόνιμα στην προμετωπίδα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, τόσο όταν αναστελλόταν η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, όσο και όταν αυτή λειτουργούσε κανονικά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι επιθέσεις στο ΚΚΕ, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Στην έκδοση γίνονται συγκεκριμένες αναφορές σε σωματεία αλλά και στα συνέδρια της Ομοσπονδίας Μετάλλου (ΠΟΕΜ). Είναι χαρακτηριστική η εγκύκλιος της ΓΣΕΕ που είχε εκδώσει το 1958 «δια την αντιμετώπισιν της κομμουνιστικής δράσεως στα συνδικάτα», με βάση την οποία στο 5ο Συνέδριο της ΠΟΕΜ οι εργοδοτικές δυνάμεις κάλεσαν σε υποστήριξη οποιωνδήποτε υποψηφίων υποβάλλουν δήλωση ότι «αποδοκιμάζουν την ΠΣΟ και ΔΣΚ (Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα) ως όργανα του κομμουνισμού». Επίσης, χαρακτηριστική είναι η εγκύκλιος της ΓΣΕΕ ενόψει του 10ου Συνεδρίου της (1953), με την οποία ζητούνται δηλώσεις αποκήρυξης του κομμουνισμού από αντιπροσώπους, διαφορετικά θα αποκλείονταν από τις εργασίες. Το 1964 η εγκύκλιος αρ. 47 της ΓΣΕΕ αναφέρει επίσης: «Πρώτον και κύριο καθήκον (...) είναι το σμπαράλιασμα του κομμουνιστικού μηχανισμού στους τόπους της δουλειάς και τα Εργατικά Σωματεία και ένα καλό μάθημα στους θρασύδειλους εγκληματίες του ΚΚΕ». Παρόμοια ήταν προφανώς η στάση του εργοδοτικού συνδικαλισμού κατά τη διάρκεια της χούντας, οπότε η ΓΣΕΕ κάλεσε τις εργατικές ενώσεις να συμμορφωθούν με την «κυβέρνηση» και να καθαρίσουν τις διοικήσεις τους από άτομα που «υπηρέτησαν τον κομμουνισμό»... Ακόμα και μετά την πτώση της χούντας και τη νομιμοποίηση του Κόμματος, οι διώξεις συνεχίζονται μέσα στους χώρους δουλειάς για τους ταξικούς συνδικαλιστές, όπως και οι αποκλεισμοί σωματείων που δεν μπορούσε να ελέγξει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Επισημαίνεται η στάση της ΠΟΕΜ, που σχεδόν μια δεκαετία μετά την πτώση της χούντας παραμένει «άπαρτο κάστρο της εργοδοσίας». Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο της ηγεσίας της ΠΟΕΜ το 1981, που έλεγε τα ίδια που λένε και σήμερα ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη: «Αυτά τα υπερβολικά αιτήματα, τις παράλογες αξιώσεις πληρώνουμε τώρα με την ανεργία που επικρατεί στο χώρο αυτό...».

Το εξώφυλλο της έκδοσης

Γίνεται ανασκόπηση σημαντικών αγώνων των πρώτων χρόνων της «μεταπολίτευσης», που δείχνουν τη ραγδαία άνοδο του εργατικού κινήματος. Ξεχωρίζουν οι σκληρές απεργιακές μάχες στα εργοστάσια της ΠΙΤΣΟΣ, της ΙΖΟΛΑ, της ΝΤΟΪΤΣ, της ΒΙΑΜΑΞ, της AEG, της ΠΥΡΚΑΛ, των χαλυβουργείων, των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σαλαμίνας κ.λπ.

Το τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στους αγώνες των μεταλλουργών τα τελευταία 30 χρόνια, μέσα στις δύσκολες συνθήκες που διαμόρφωσαν η επικράτηση της αντεπανάστασης και η υποχώρηση του εργατικού κινήματος. Από τις μεγάλες απεργίες των μεταλλεργατών της Ζώνης που δέχτηκαν σφοδρή κατασταλτική επίθεση από το κράτος το 1996, μέχρι τη νικηφόρα μάχη τους για τη σύμβαση το 2006 και από εκεί στη μεγάλη ηρωική απεργία των Χαλυβουργών των 273 ημερών το 2011-'12, που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας. Κάθε μικρός και μεγάλος αγώνας φέρει την υπογραφή των κομμουνιστών, που κρατώντας ψηλά τη σημαία βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της πάλης.

Τα στελέχη του Κόμματος τονίζουν ότι σκοπός της έκδοσης δεν ήταν να δώσει με κάθε λεπτομέρεια όλη την ιστορία του κλάδου του Μετάλλου. Ομως, αποτελεί μια πολύτιμη προσπάθεια για να γίνουν ευρύτερα γνωστοί σημαντικοί σταθμοί από την ανάπτυξη του κινήματος. «Αποτελεί συμβολή στη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς του Κόμματος, ώστε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να δίνει τη μάχη, για να γίνουμε ακόμα πιο ικανοί στις σύγχρονες συνθήκες. Από τις σελίδες της έκδοσης αναδεικνύεται επίσης τι σημαίνει στην πράξη "ΚΚΕ Ισχυρό" μέσα στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας και γιατί αποτελεί καθήκον πρώτης γραμμής το κέρδισμα νέων εργατών με την πολιτική, το Πρόγραμμα του Κόμματος. Ταυτόχρονα, η έκδοση αποτελεί και κάλεσμα σε συντρόφους και αγωνιστές να συνεχίσουν τη συλλογή στοιχείων και να τα παραδώσουν στο Κόμμα, ώστε να αξιοποιηθούν και να προβληθούν με τον καλύτερο τρόπο», επισημαίνουν τα στελέχη του Κόμματος.

Αύριο Πέμπτη 14 Σεπτέμβρη, στις 7 μ.μ., στο δημαρχείο Χαϊδαρίου (Στρ. Καραϊσκάκη 138), θα παρουσιαστεί η έκδοση των ΚΟ Μετάλλου. Θα μιλήσει ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και θα ακολουθήσει βίντεο με οπτικοακουστικό υλικό, μαρτυρίες και συνεντεύξεις από παλιά στελέχη του Κόμματος και του συνδικαλιστικού κινήματος. Στο χώρο θα υπάρχουν έκθεση φωτογραφίας, αφιερωμένη στους αγώνες των εργατών Μετάλλου, και έκθεση βιβλίου.

MotionTeam

Η εκδήλωση έγινε στον τόπο της δολοφονίας του, στο δρόμο που πλέον έχει ονομαστεί οδός Γιάννη Χαλκίδη, έξω από το κτίριο που έχει τοποθετηθεί μνημείο για να θυμίζει τη θυσία του. Η εκδήλωση ξεκίνησε με το συγκρότημα της ΚΝΕ, που ερμήνευσε τραγούδια του αντιδικτατορικού αγώνα.

Στην ομιλία του, ο Γιάννης Δελής, μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Μαζί με τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη, συμπληρώνονται φέτος και 50 χρόνια από την εγκαθίδρυση της επτάχρονης δικτατορίας της 21ης Απρίλη. Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, όσα ακολούθησαν στη διάρκειά της, έως τις μέρες κατάρρευσης και παράδοσης της σκυτάλης στην αστική κυβέρνηση "εθνικής ενότητας" υπό τον Κ. Καραμανλή (24 Ιούλη 1974), προσφέρουν πλούσια συμπεράσματα, χρήσιμα στους σύγχρονους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Αποδεικνύουν ότι, προκειμένου η αστική τάξη να διασφαλίζει κάθε φορά την απρόσκοπτη πορεία των συμφερόντων της, δεν διστάζει να καταφύγει σε κάθε αντιδραστικό μέσο, στη χρήση οποιουδήποτε αντιλαϊκού εργαλείου.

Οι εξελίξεις στα χρόνια της δικτατορίας επιβεβαίωσαν και πάλι ότι πλατιές εργατικές - λαϊκές, νεολαιίστικες δυνάμεις μπορούν τελικά να αντιδρούν και να κινητοποιούνται, παρά τις συνθήκες ωμής βίας και ανοιχτής τρομοκρατίας.

Το ΚΚΕ, παρότι ήταν εκτός νόμου από το 1947 και χωρίς Κομματικές Οργανώσεις από το 1958, αποτέλεσε την ψυχή της αντιδικτατορικής πάλης. Δίπλα του έδρασε ηρωικά και είχε τη δική της μεγάλη συμβολή η ΚΝΕ, που ιδρύθηκε το 1968. Χιλιάδες στελέχη και μέλη του Κόμματος και της Νεολαίας του, όπως ο Γιάννης Χαλκίδης, κατέθεσαν μεγάλες θυσίες στην υπόθεση της ανατροπής της χούντας, γι' αυτό αποτέλεσαν τον πιο μισητό στόχο της. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που έβλεπε και στήριζε την ανατροπή της χούντας μέσα από την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Δεν την ανέθεσε στο διεθνή καπιταλιστικό παράγοντα - ευρωπαϊκό, αμερικανικό και γενικά ΝΑΤΟικό - ή στις εγχώριες αστικές πολιτικές δυνάμεις».

Αναφερόμενος σε ορισμένα από τα συμπεράσματα, είπε: «Ενα από τα πιο χρήσιμα συμπεράσματα των χρόνων της δικτατορίας αφορά στο συνδυασμό της παράνομης δουλειάς με τη νόμιμη, δηλαδή το καθήκον να δημιουργούνται δυνατότητες μαζικής πάλης των εργαζομένων, να αξιοποιείται η παραμικρή χαραμάδα που τυχόν εμφανίζεται σε συνθήκες απαγόρευσης, διώξεων, κάθε μορφής εκτροπής. Η υποχρεωτικότητα προφύλαξης της παράνομης δουλειάς, της περιφρούρησης των κομματικών δυνάμεων, δεν σημαίνει περιορισμό της δράσης σε έναν πολύ στενό κύκλο, συνωμοτική μορφή πάλης για την ατομική προφύλαξη.

Πολύτιμο, επίσης, συμπέρασμα εξάγεται για την αξία της κομματικής συλλογικότητας, που δεν πρέπει να αναιρείται σε συνθήκες κάθε μορφής απαγορεύσεων. Απαιτείται συνεχής ένταση της προσπάθειας αναζήτησης μορφών και τρόπων περιφρούρησης της συλλογικότητας, των συνωμοτικών κανόνων, της ανάπτυξης της ατομικής πρωτοβουλίας, καθώς ο κομμουνιστής, η κομμουνίστρια, όπου και αν βρεθούν, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, πρέπει να δρουν με βάση την ευθύνη τους απέναντι στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα».

Ο Γιάννης Δελής αναφέρθηκε και στον αντικομμουνισμό που «ξεχείλισε» το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις πρόσφατες αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ.

Οπως είπε, «στόχος είναι να συγκαλυφθούν τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που έζησαν και ζουν οι λαοί σε όλο τον κόσμο, να αποκρυφτεί η ανωτερότητα του σοσιαλισμού απέναντι στο σάπιο καπιταλισμό. Κυρίως, όμως, θέλουν να συκοφαντήσουν και να βάλουν εμπόδια στους σύγχρονους ταξικούς αγώνες, στην αμφισβήτηση της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου, στην οργάνωση της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του.

(...) Γι' αυτό η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να επαγρυπνούν, ειδικά σήμερα που κλιμακώνεται η ανοιχτή ή καλυμμένη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, με ενορχηστρωτή την ΕΕ. Η κλιμάκωση αυτή αποτελεί "δείκτη" ότι το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του εντείνουν την αντιλαϊκή επίθεση, κι αυτό αποδεικνύει η πείρα όλων των τελευταίων χρόνων».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, τόνισε: «50 χρόνια από τη θυσία του Γιάννη Χαλκίδη, πολλά για τα οποία αγωνίστηκε και τελικά έδωσε τη ζωή του παραμένουν απραγματοποίητα. Ακόμα και αυτά που κατακτήθηκαν με τόσο κόπο από αυτόν, τους συντρόφους μας και όσους αγωνίστηκαν, έχουν παρθεί ή παίρνονται πίσω από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις. Εχει μια ειδική σημασία να αναφέρουμε τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τον βρώμικο και επικίνδυνο ρόλο που παίζει.

Η συνέχιση του αγώνα για να διαμορφωθεί αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό κίνημα είναι η μεγαλύτερη τιμή στους μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα 1967-1974, σε όλους και όλες που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, εξορίστηκαν ή βασανίστηκαν στα διάφορα κολαστήρια σε όλη την Ελλάδα, σε όλους και όλες όσοι οργάνωσαν, στήριξαν, βοήθησαν τη λαϊκή αντίσταση και πάλη τα χρόνια εκείνα, με κάθε τρόπο και μέσο που διέθεταν.

Ο ασταμάτητος αγώνας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό σε οποιεσδήποτε συνθήκες είναι και η μεγαλύτερη τιμή σε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους, όπως ο Γιάννης Χαλκίδης, για να φέρουν πιο κοντά το στόχο για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση».

Ο Γιάννης Χαλκίδης από μικρό παιδί βγαίνει στο μεροκάματο, για να βοηθήσει στην επιβίωση της οικογένειάς του. Αναγκάζεται να διακόψει το σχολείο και να πιάσει δουλειά σε ένα σιδεράδικο. Από νωρίς γράφεται στο Σωματείο του και δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά.

Μετά το στρατιωτικό του, οργανώνεται στη Νεολαία της ΕΔΑ των Αμπελοκήπων και στη συνέχεια όταν ιδρύεται η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, εντάσσεται στις γραμμές της. Το 1965 εκλέγεται στο Συμβούλιο Θεσσαλονίκης της Νεολαίας Λαμπράκη και ταυτόχρονα είναι Γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη Αμπελοκήπων.

Την περίοδο εκείνη, μετά και τη γνωστή Απόφαση της 8ηςΟλομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1958, για τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων και την ένταξη των μελών του Κόμματος στην ΕΔΑ, δεν υπήρχαν Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ, υπήρχαν μόνο κομματικοί πυρήνες. Σε έναν τέτοιο πυρήνα εντάχθηκε αρχικά ο Γιάννης Χαλκίδης και στη συνέχεια με την ανασυγκρότηση του Γραφείου της ΚΟΘ έγινε μέλος του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης Νέων της Θεσσαλονίκης.

Μέσα από τη Νεολαία Λαμπράκη αναπτύσσει πλούσια δράση στην περιοχή των Αμπελοκήπων, πράγμα που, όπως ήταν φυσικό, ενόχλησε τους μηχανισμούς, φανερούς και αθέατους, του αστικού κράτους.

Η 21η Απρίλη τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη και είναι από αυτούς που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τις πρώτες συλλήψεις και να συνεχίσουν τη δράση τους σε συνθήκες παρανομίας.

Στις αρχές του Ιούλη του 1967 ανασυγκροτήθηκε το Γραφείο της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης.

Στις 2 Σεπτέμβρη του '67, η χούντα διοργανώνει φιέστα για τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης. Το Γραφείο της ΚΟΘ, σε συνεργασία με το ΠΑΜ και με αφορμή αυτό το γεγονός, σχεδιάζουν μια αντιστασιακή ενέργεια. Την υλοποίηση του σχεδίου ανέλαβε μια ομάδα αποτελούμενη από τον Θόδωρο Καζέλη, τον Γιάννη Χαλκίδη, τον Νάντη Χατζηγιάννη, τον Αργύρη Μπάρα και την Ελλη Στεφανίδου. Με μια μικρή ποσότητα εκρηκτικών ανατίναξαν έναν στύλο της ΔΕΗ λίγο πάνω από το Καυταντζόγλειο προκαλώντας διακοπή της ηλεκτροδότησης για λίγη ώρα και χάλασαν τη φιέστα εγκαινίων της χούντας.

Οι μηχανισμοί της χούντας στις 5 Σεπτέμβρη εντόπισαν το κρησφύγετο του Γιάννη Χαλκίδη και των συντρόφων του. Μέσα στο μικρό διαμέρισμα ήταν ο Γιάννης Χαλκίδης, ο Γρηγόρης Παντής και ο Νάντης Χατζηγιάννης, και οι τρεις τους άοπλοι. Οι ασφαλίτες και οι χωροφύλακες περικύκλωσαν την οικοδομή και άνοιξαν πυρ από όλες τις μεριές. Από τα πυρά τραυματίστηκε ο Γιάννης (πισώπλατα) και έπεσε κάτω. Οι ασφαλίτες τού έδωσαν τη χαριστική βολή και στη συνέχεια, ενώ ήταν νεκρός, τον χτυπήσανε με λύσσα. Οι άλλοι σύντροφοί του συνελήφθησαν και βασανίστηκαν.