Σ' ένα λαογέννητο, συλλογικό γιορτάσι που «ριζώνει» σε πανάρχαιες «διονυσιακές» τελετές, που «δένεται» με καρναβαλικά έθιμα, αλλά και με την καθημερινή ζωή των Ζακυνθινών, «επιστρέφει» ο θίασος της Ελένης Γερασιμίδου, περιοδεύοντας το καλοκαίρι με «ομιλίες». Ετσι λέγονταν οι αυτοσχέδιες προφορικές, συνήθως, αλλά και γραπτές κωμωδίες που έπαιζαν σε πλατείες και δρόμους φίλοι και γείτονες Ζακυνθινοί, σατιρίζοντας τα κουσούρια, τα χούγια, τα παθήματα εαυτών και αλλήλων...

...«Γυρεύω αδελφέ την ψείρα μου που 'μαι πτωχός να ζήσω. Μα σα σε πνίγουν αδελφέ θες και να μην μιλήσω; Τη σήμερον αν δε μιλείς σε κάνουνε Οβραίο. Το πώς τον εφοβήθηκες γκιούστο τον βρωμονέο...», λέει μια από τις σωζόμενες (επειδή ήταν γραπτή) παραδοσιακές «ομιλίες», που θα παρουσιάσει ο θίασος. Οι «ομιλίες» ήταν λαϊκό θεατρικό δρώμενο, που θύμιζε την ιταλική κομέντια ντελ άρτε, αλλά σε ζακυνθινή γλώσσα και με απολύτως ζακυνθινούς τύπους. Είδος που αναπτύχθηκε στο νησί, παράλληλα με το λόγιο Επτανησιακό Θέατρο και ήταν η αγαπημένη ερασιτεχνική δημιουργία και διασκέδαση των ανθρώπων του μόχθου.