Μαζί με τα σχολεία, αρχίζουν κάθε χρόνο και τα φροντιστήρια, αρχίζουν και τα διλήμματα για τους γονείς, που γίνονται ολοένα και πιο έντονα, αφού το εισόδημα της λαϊκής οικογένειας συνεχώς μειώνεται και το σχολείο δε λειτουργεί στην κατεύθυνση της ολόπλευρης καλλιέργειας της προσωπικότητας των μαθητών, δεν τους προσφέρει όλα όσα θα έπρεπε ενώ, υστερεί και στα στοιχειώδη! Τις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών και των νέων για μουσική παιδεία, για αθλητισμό έρχεται να καλύψει... η αγορά και οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν αυτά που έπρεπε να είναι δικαίωμα των παιδιών τους.

Το κόστος αυτών των «σχολικών» και «εξωσχολικών» αναγκών που παραθέτουμε είναι ενδεικτικό: το κόστος του ωδείου κυμαίνεται ανάμεσα σε 80 - 120 ευρώ το μήνα, του γυμναστηρίου στα 30 - 50 ευρώ το μήνα, του φροντιστηρίου για τις πανελλήνιες γύρω στα 300 - 450 ευρώ, της ξένης γλώσσας από 50 - 70 ευρώ στις πρώτες τάξεις και από 90 - 150 στις τάξεις των εξετάσεων, του φροντιστηρίου σχεδίου στα 150 - 180 ευρώ και γενικά... τα έξοδα καλά κρατούν!

Αν σ' αυτά συνυπολογιστούν και τα κονδύλια για σχολικά είδη και γενικότερα εξοπλισμό συμπληρωματικό για το ίδιο το σχολείο (φόρμα, παπούτσια και ιατρική εξέταση για τη γυμναστική, υλικά για καλλιτεχνικά, ξενόγλωσσα βιβλία) γίνεται εύκολα κατανοητό ότι το κόστος της δήθεν δωρεάν Παιδείας γίνεται δυσβάσταχτο για τις λαϊκές οικογένειες, που αρχίζουν και «κόβουν», «κατεβάζουν τον πήχη» των απαιτήσεών τους για τη μόρφωση των παιδιών τους, πράγμα που εξυπηρετεί και πάλι το κεφάλαιο αφού αμόρφωτος εργάτης είναι εργάτης χωρίς δικαιώματα.

Είναι φανερό δε, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει καμιά πρόθεση να αλλάξει αυτό το μοντέλο, ίσα - ίσα θα το κρατήσει ως δεδομένο και θα το... εξελίξει, με περισσότερες εξετάσεις, διαφοροποίηση των σχολείων κ.ά.

«Για άλλη μια χρονιά οι γονείς θα πρέπει να πληρώσουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους για να αγοράσουν την ακριβοπληρωμένη αμάθεια των παιδιών τους», είπε στο «Ρ» η Βάνα Τζιατζή, πρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ) κι επισήμανε: «Εκτός απ' το κόστος σε χρήμα, ο αγώνας για τα αυτονόητα θα καταβροχθίζει το λίγο χρόνο μας, για να διεκδικήσουμε αυτά που είναι αυτονόητες προϋποθέσεις της λειτουργίας ενός σχολείου. Παρά τις υποσχέσεις κάθε χρόνο, χιλιάδες ώρες μαθήματος θα χαθούν και πάλι. Παρά τις δεσμεύσεις για κατάργηση της διπλοβάρδιας οι γονείς και τα παιδιά θα συνεχίσουν να βασανίζονται σε πρωινό κι απογευματινό σχολείο κι ενώ δε γνωρίζουμε ακόμα ποια θα είναι τα έξι μαθήματα των πανελλαδικών που θα "ανακουφίσουν" το λύκειο, με καινούριες εξετάσεις σχεδιάζεται να αντιμετωπιστεί η αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος κι άλλοι φραγμοί για τα παιδιά, κι άλλα έξοδα για τους γονείς».

ICON

Αν και η κίνηση στα καταστήματα σχολικών ειδών αναμένεται μεγαλύτερη την ερχόμενη εβδομάδα με την επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς οι τιμές, όπως σχολιάζουν οι γονείς, καταγράφουν μια αύξηση σε σχέση με πέρσι. Σε συγκεκριμένο συνοικιακό κατάστημα που επισκεφτήκαμε, οι τιμές στα τετράδια 50 φύλλων ξεκινούν από τα 0,75 και φτάνουν μέχρι και 1,50 ευρώ. Τιμές που μπορεί να φτάσουν ακόμα και 5 ευρώ, ανάλογα με τα θέματα, την ποιότητα του φύλλου και το αν αυτό «θαμπώνει» περισσότερο το παιδί.

Οι τιμές στα μολύβια ξεκινούν από 1,5 ευρώ (τα τρία), ενώ στα στυλό αρχίζουν από 0,20, συνεχίζουν στα 3 ευρώ και... ανεβαίνουν. Οι σχολικές τσάντες μπορεί να κοστίζουν από 20 (όσες λιλιπούτειων διαστάσεων προορίζονται για τα παιδιά του νηπιαγωγείου ξεκινούν από 17 και 19 ευρώ), και μπορούν να φτάσουν ακόμα και τα 60 ευρώ. Ενώ, καθόλου αμελητέο δεν είναι το κόστος άλλων ειδών, όπως, οι μαρκαδόροι (η τιμή για μια 24άδα κυμαίνεται από 2 μέχρι 5 ευρώ), τα γεωμετρικά όργανα (1,5 ευρώ ένα σετ από χάρακες), οι ξυλομπογιές (ενδεικτικά αναφέρουμε για τις 12 τα 1,90 ευρώ και για τις 24 τα 3,90). Οι τιμές αυτές όπως είναι αναμενόμενο διαφοροποιούνται προς τα κάτω στα πολυκαταστήματα, που σε σχέση με τους μικροέμπορους έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους, αλλά υπάρχουν και διαφοροποιήσεις στην ποιότητα.

«Εκατό ευρώ μου στοιχίζουν και για τα δύο παιδιά, μερικά μόλις είδη, χωρίς να υπολογίζονται όσα είναι πρώτης ανάγκης», εξηγεί στο «Ρ» μία μητέρα μαθήτριας Λυκείου και ενός μαθητή Γυμνασίου, την οποία συναντήσαμε σε κατάστημα με σχολικά είδη. Η ίδια είναι άνεργη αυτήν την περίοδο, ενώ ο σύζυγός της δουλεύει σε ιδιωτική εταιρία. «Τα λεφτά μας εκεί πάνε, αυτήν την περίοδο. Σε φροντιστήρια, σε σχολικά... Αν δε δουλεύουν κι οι δυο γονείς, ή αν ο ένας δεν κάνει δύο δουλιές, δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα», προσθέτει. Και παρατηρώντας ότι «κάποιες τιμές είναι ανεβασμένες σε σχέση με πέρσι», επισημαίνει ότι «Θα πρέπει να περιορίσεις ήδη κάποια πράγματα. Από τα ήδη περιορισμένα δηλαδή...».

«"Το καλάθι της νοικοκυράς", που λέμε, δε γεμίζει», προσθέτει πιο πέρα ο πατέρας τριών παιδιών, επιβεβαιώνοντας κι αυτός ότι «είναι πιο ακριβά από άλλες χρονιές». Επισημαίνοντας επιπλέον και το αδιέξοδο στο οποίο εγκλωβίζονται οι γονείς. «Είναι αναγκαστικά. Τι θα κάνεις; Θα πάει το παιδί στο σχολείο χωρίς τετράδια και μολύβια;».

Τη «μείωση της αγοραστικής ικανότητας του κόσμου», η οποία αντανακλάται και στη χαμηλή κίνηση που παρατηρείται, τονίζει στο «Ρ» ο Γ. Βαρελάς, ιδιοκτήτης συνοικιακού χαρτοπωλείου -βιβλιοπωλείου. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, φέτος παρατηρείται μια αύξηση στις τιμές των χαρτικών ειδών κατά 15%, ενώ το κόστος των βασικών ειδών για ένα παιδί κυμαίνεται από 60-100 ευρώ.

Επισημαίνει μάλιστα ότι, πέρα από τα βασικά είδη (τετράδια, μολύβια, τσάντες κλπ.), κάθε μαθητής (μερικές φορές ακόμα και από την ηλικία του Δημοτικού) προμηθεύεται βοηθήματα για την πλειοψηφία των μαθημάτων. Κάτι που, σε συνδυασμό και με τα πανάκριβα βιβλία ξένων γλωσσών, ανεβάζει το οικονομικό βάρος για τη λαϊκή οικογένεια κατά δεκάδες ευρώ.

Το γεγονός ότι «δεν υπάρχουν κανόνες εμπορίου», υπογραμμίζει ο Γ. Βαρελάς, θίγει όχι μόνο τον οικογενειακό κορβανά, αλλά και τη βιωσιμότητα των συνοικιακών καταστημάτων. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά, οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών φροντιστηρίων, όπως και των ιδιωτικών σχολείων, έχουν τη δυνατότητα πλέον να πουλούν βιβλία και χαρτικά είδη στους μαθητές. Με αποτέλεσμα φυσικά, να εγκλωβίζουν τους γονείς σε υπέρογκες - και ανεξέλεγκτα από τους ίδιους - δαπάνες.