ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 12 Γενάρη 2011
Σελ. /32
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Δωρεάν φάρμακο

Τα φάρμακα στα χέρια των φαρμακευτικών εταιρειών είναι ένας ωμός εκβιασμός που στρέφεται ενάντια στους εργαζόμενους του κλάδου, στους ασθενείς και το σύνολο του λαού. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα φάρμακα είναι εγκληματική από όλες τις απόψεις και οι εργαζόμενοι - του κλάδου και συνολικά - πρέπει να διεκδικήσουν την κατάργησή της.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μεγάλη έλλειψη σε δεκάδες φάρμακα για Πάρκινσον, για το αναπνευστικό, για καρδιαγγειακά νοσήματα, για το ζάχαρο, για το γλαύκωμα, για Αλτσχάιμερ, ακόμη και σε οινόπνευμα ή ασπιρίνες! Πολλοί εμφανίζονται σήμερα να βγαίνουν από τα ρούχα τους και να καταγγέλλουν ως κερδοσκοπικά φαινόμενα το ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες προτιμούν να εξάγουν φάρμακα σε χώρες όπου πωλούνται ακριβότερα, παρά να τα διαθέτουν στην εγχώρια αγορά και ότι αυτό αποτελεί φαινόμενο κερδοσκοπίας. Ομως, κάτι τέτοιο δεν αφορά καμιά παρέκκλιση ή εξαίρεση, αλλά κανόνα της καπιταλιστικής παραγωγής: Δηλαδή, το ότι κάθε επιχειρηματίας - ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής μπορεί να τα χρησιμοποιεί για να παράγει και να πουλά όσα προϊόντα θέλει, όποτε, όταν και όπου το θέλει και συνήθως εκεί που βγάζει περισσότερο κέρδος.

Αρα λοιπόν, δεν είναι έκπληξη, αλλά φυσιολογική συνέπεια της καπιταλιστικής παραγωγής το να επικαλούνται οι φαρμακοβιομήχανοι τη μείωση των τιμών σε ορισμένα φάρμακα, για να εκβιάσουν και με αυτόν τον τρόπο την αύξηση των τιμών σε ύψη που προστάζει η κερδοφορία τους. `Η, το να απειλούν με παύση παραγωγής φαρμάκων που δεν τους συμφέρει, αφήνοντας «ξεκρέμαστους» χιλιάδες ανθρώπους που πάσχουν από σοβαρά νοσήματα. Την ίδια στιγμή, το να βγαίνουν μια σειρά φάρμακα με παρενέργειες στην αγορά επειδή οι έλεγχοι είναι λειψοί στο όνομα της κερδοφορίας και ας μην ξεχνάμε τι έγινε πριν από έναν περίπου χρόνο με τα εμβόλια για τη γρίπη...

Η παραγωγή, η έρευνα και το εμπόριο των φαρμάκων από τους φαρμακευτικούς επιχειρηματικούς ομίλους δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε την ασφαλή ποιότητα των φαρμάκων, ούτε την έγκαιρη διάθεση κάποιου πιο εξελιγμένου φαρμάκου έως ότου αυτό κριθεί συμφέρον, ούτε ότι όλοι όσοι έχουν ανάγκη θα έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν τα απαραίτητα φάρμακα. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους του κλάδου, αξιοπρεπείς μισθούς για την κάλυψη των αναγκών τους κ.ά. Το μπαράζ απολύσεων τον τελευταίο χρόνο σε έναν από τους πλέον κερδοφόρους κλάδους, όπως είναι το φάρμακο, είναι ενδεικτικό των σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα στους φαρμακευτικούς ομίλους, τους οποίους πληρώνουν εργαζόμενοι και ασθενείς.

Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες, συνολικά στα μέσα παραγωγής, αποδεικνύεται καταστροφική για τους εργαζόμενους και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για ένα «προϊόν ζωής», όπως είναι το φάρμακο. Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει την αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης της παραγωγής, της έρευνας, της διάθεσης του φαρμάκου και μάλιστα δωρεάν για όσους το χρειάζονται. Η διεκδίκηση ενός Ενιαίου Κρατικού Φορέα παραγωγής, έρευνας, διάθεσης και εισαγωγής φαρμάκων πρέπει να γίνει αίτημα πρώτης γραμμής όλων των κλάδων, γιατί ακριβώς αφορά όλους τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Είναι ένα αίτημα το οποίο εντάσσεται στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή πάλη για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους στη ρότα του αγώνα για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Προεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά, η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας υπόσχονταν και ξαναϋπόσχονταν ότι θα επιλύσουν το πρόβλημα της μεγάλης καθυστέρησης που υπάρχει στην απονομή των συντάξεων. Ομως, παρά τις ανακοινώσεις, τις διαβεβαιώσεις και τις πομφώδεις διακηρύξεις, το πρόβλημα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται, αλλά σε ορισμένα Ταμεία χειροτερεύει. Ετσι, χιλιάδες εργαζόμενοι που υποβάλλουν αιτήσεις συνταξιοδότησης εξαναγκάζονται να μένουν για ένα και ενάμιση χρόνο χωρίς να λαμβάνουν ακόμα και αυτές τις μίζερες και πετσοκομμένες συντάξεις.

Μπροστά στη διογκούμενη δυσαρέσκεια των συνταξιούχων που μένουν χωρίς εισόδημα, το υπουργείο πλασάρει τώρα μια «νέα λύση». Σύμφωνα με δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Εργασίας, η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε νομοθετική ρύθμιση που θα καθιστά υποχρεωτική την απονομή «προσωρινής» σύνταξης. Ετσι, αντί μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα 2-3 μηνών οι αιτούντες σύνταξης να λαμβάνουν ολόκληρη τη σύνταξή τους - όπως τους υπόσχονταν - τώρα η κυβέρνηση σχεδιάζει να τους δίνει ένα μέρος αυτής. Η ιδέα της «προσωρινής» σύνταξης δεν είναι νέα. Η μέθοδος αυτή έχει ήδη ψηφιστεί σε εθελοντική βάση, αλλά οι εργαζόμενοι δεν την επιλέγουν φοβούμενοι - και δικαίως - ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη χρονική καθυστέρηση απονομής ολόκληρης της σύνταξής τους. Τώρα, η κυβέρνηση σχεδιάζει να τους υποχρεώσει να δίνει μόνο ένα μέρος της σύνταξής τους, χωρίς όμως να παίρνει ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος, που είναι η έγκαιρη απονομή. Ετσι, δεν αποκλείεται να οδηγηθούμε σε ένα καθεστώς, όπου μπορεί οι δικαιούχοι να λαμβάνουν γρηγορότερα - αν γίνει και αυτό - μέρος της σύνταξής τους και το υπόλοιπο να παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες και στη γραφειοκρατία. Σε κάθε περίπτωση, πίσω από τη «νέα λύση», ελλοχεύουν ακόμα μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τους συνταξιούχους. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα, που λέει και ο λαός μας... Γιατί έτσι δεν αποκλείεται να μένουν για πολλά χρόνια, χωρίς να τους αποδίδονται ολόκληρες οι συντάξεις.

Επικίνδυνη ρητορεία

Αν με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίζονταν απ' την Ελλάδα οι μετανάστες αναρωτιόμαστε τι θα έκανε μετά ο ΛΑ.Ο.Σ. χωρίς τους ...«βαρβάρους». Ούτε λίγο ούτε πολύ, με ανακοίνωσή του αφού επαίρεται ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ετεροχρονισμένα υιοθετούν τις προτάσεις του για τον «έλεγχο της λαθρομετανάστευσης», ανάγει τους μετανάστες σε ...εθνικό κίνδυνο! Οπως ακριβώς αναφέρει: «Ο ένας μετά τον άλλο κόμματα και πρόσωπα, υιοθετούν τις από δεκαετίας προτάσεις του ΛΑ.Ο.Σ. για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που χρόνια τώρα συναγωνίζονται ποιος θα στρώσει καλύτερα το χαλί της λαθρομετανάστευσης, είναι υπόλογοι απέναντι στον εθνικό κίνδυνο που περιέγραψε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τον Εβρο».

Να, λοιπόν, που οι κολασμένοι της Γης, αυτοί που σπρώχνονται βίαια στη μετανάστευση απ' τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την καπιταλιστική βαρβαρότητα της εξαθλίωσης, αυτοί που νυχθημερόν έναντι πινακίου φακής παράγουν κέρδη για την πλουτοκρατία των χωρών όπου αναζητούν καταφύγιο, βαφτίστηκαν και εθνικός κίνδυνος. Επικίνδυνη η ρητορεία του ΛΑ.Ο.Σ. και όσων άλλων συνένοχων για τα βάσανα του λαού, που θέλοντας να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους και την ενοχή τους, βρίσκουν με ευκολία αποδιοπομπαίους τράγους να τα φορτώσουν. Οι μετανάστες εργάτες δεν είναι κίνδυνος για τους Ελληνες εργάτες. Κίνδυνος για όλους μαζί τους εργάτες είναι η εξουσία των μονοπωλίων και όσοι την υπηρετούν, απ' όποια θέση. Μηδέ εξαιρουμένου του ΛΑ.Ο.Σ.

Απέναντι στο λαό

«Ο διάλογος κυβέρνησης - εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες δεν μπορεί να υποκαθίσταται από αφορισμούς μέσω τηλεπαραθύρων. Η κοινωνία ακούει αναδιαρθρώσεις και βλέπει αυξήσεις έως και 40%», δήλωσε χτες ο εκπρόσωπος Τύπου της «Δημοκρατικής Αριστεράς», Α. Παπαδόπουλος, σχετικά με την κατάσταση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ας προσπεράσουμε την άποψη υπέρ του διαλόγου ανάμεσα στους θύτες και στα θύματα για ένα προαποφασισμένο έγκλημα. Γνωρίζει η «Δημοκρατική Αριστερά» ότι οι αναδιαρθρώσεις τις οποίες επικαλείται όχι μόνο δεν έρχονται σε αντιπαράθεση με τις αυξήσεις έως και 40%, αλλά ακριβώς εκεί συνίστανται, σε αυξήσεις στα εισιτήρια, τσεκούρωμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, χτύπημα του δικαιώματος των εργαζομένων να μεταφέρονται με φτηνό εισιτήριο, με ασφάλεια και χωρίς ταλαιπωρία από και προς τους τόπους δουλειάς, τα πανεπιστήμια κλπ.

Τα γνωρίζει όλα αυτά η «Δημοκρατική Αριστερά» και συνειδητά αποπροσανατολίζει προσπαθώντας να εμπεδωθεί στις λαϊκές συνειδήσεις σαν θετική η έννοια και η πολιτική των «αναδιαρθρώσεων». Οι αναδιαρθρώσεις όμως είναι καπιταλιστικές, αποσκοπούν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας της πλουτοκρατίας, στο να διαφύγει απ' την κρίση με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος και, κυρίως, έχοντας απαλλαγεί από εργασιακά δικαιώματα. Αυτές τις αναδιαρθρώσεις στηρίζει το νεότευκτο κόμμα του κ. Κουβέλη. Οσο για τους διαλόγους, χόρτασαν οι εργαζόμενοι και έχουν πλέον πείρα πως αυτά τα «τραπέζια» σημαίνουν παζάρια για το πόσα θα χάσουν. Γι' αυτό και αγωνίζονται, μόνο που φαίνεται ότι στη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν αρέσουν οι αγώνες. Αρα βρίσκεται απέναντι απ' τους εργαζόμενους και το λαό.



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ