Τα φάρμακα στα χέρια των φαρμακευτικών εταιρειών είναι ένας ωμός εκβιασμός που στρέφεται ενάντια στους εργαζόμενους του κλάδου, στους ασθενείς και το σύνολο του λαού. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα φάρμακα είναι εγκληματική από όλες τις απόψεις και οι εργαζόμενοι - του κλάδου και συνολικά - πρέπει να διεκδικήσουν την κατάργησή της.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μεγάλη έλλειψη σε δεκάδες φάρμακα για Πάρκινσον, για το αναπνευστικό, για καρδιαγγειακά νοσήματα, για το ζάχαρο, για το γλαύκωμα, για Αλτσχάιμερ, ακόμη και σε οινόπνευμα ή ασπιρίνες! Πολλοί εμφανίζονται σήμερα να βγαίνουν από τα ρούχα τους και να καταγγέλλουν ως κερδοσκοπικά φαινόμενα το ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες προτιμούν να εξάγουν φάρμακα σε χώρες όπου πωλούνται ακριβότερα, παρά να τα διαθέτουν στην εγχώρια αγορά και ότι αυτό αποτελεί φαινόμενο κερδοσκοπίας. Ομως, κάτι τέτοιο δεν αφορά καμιά παρέκκλιση ή εξαίρεση, αλλά κανόνα της καπιταλιστικής παραγωγής: Δηλαδή, το ότι κάθε επιχειρηματίας - ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής μπορεί να τα χρησιμοποιεί για να παράγει και να πουλά όσα προϊόντα θέλει, όποτε, όταν και όπου το θέλει και συνήθως εκεί που βγάζει περισσότερο κέρδος.

Αρα λοιπόν, δεν είναι έκπληξη, αλλά φυσιολογική συνέπεια της καπιταλιστικής παραγωγής το να επικαλούνται οι φαρμακοβιομήχανοι τη μείωση των τιμών σε ορισμένα φάρμακα, για να εκβιάσουν και με αυτόν τον τρόπο την αύξηση των τιμών σε ύψη που προστάζει η κερδοφορία τους. `Η, το να απειλούν με παύση παραγωγής φαρμάκων που δεν τους συμφέρει, αφήνοντας «ξεκρέμαστους» χιλιάδες ανθρώπους που πάσχουν από σοβαρά νοσήματα. Την ίδια στιγμή, το να βγαίνουν μια σειρά φάρμακα με παρενέργειες στην αγορά επειδή οι έλεγχοι είναι λειψοί στο όνομα της κερδοφορίας και ας μην ξεχνάμε τι έγινε πριν από έναν περίπου χρόνο με τα εμβόλια για τη γρίπη...

Η παραγωγή, η έρευνα και το εμπόριο των φαρμάκων από τους φαρμακευτικούς επιχειρηματικούς ομίλους δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε την ασφαλή ποιότητα των φαρμάκων, ούτε την έγκαιρη διάθεση κάποιου πιο εξελιγμένου φαρμάκου έως ότου αυτό κριθεί συμφέρον, ούτε ότι όλοι όσοι έχουν ανάγκη θα έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν τα απαραίτητα φάρμακα. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους του κλάδου, αξιοπρεπείς μισθούς για την κάλυψη των αναγκών τους κ.ά. Το μπαράζ απολύσεων τον τελευταίο χρόνο σε έναν από τους πλέον κερδοφόρους κλάδους, όπως είναι το φάρμακο, είναι ενδεικτικό των σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα στους φαρμακευτικούς ομίλους, τους οποίους πληρώνουν εργαζόμενοι και ασθενείς.

Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες, συνολικά στα μέσα παραγωγής, αποδεικνύεται καταστροφική για τους εργαζόμενους και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για ένα «προϊόν ζωής», όπως είναι το φάρμακο. Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει την αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης της παραγωγής, της έρευνας, της διάθεσης του φαρμάκου και μάλιστα δωρεάν για όσους το χρειάζονται. Η διεκδίκηση ενός Ενιαίου Κρατικού Φορέα παραγωγής, έρευνας, διάθεσης και εισαγωγής φαρμάκων πρέπει να γίνει αίτημα πρώτης γραμμής όλων των κλάδων, γιατί ακριβώς αφορά όλους τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Είναι ένα αίτημα το οποίο εντάσσεται στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή πάλη για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους στη ρότα του αγώνα για λαϊκή εξουσία και οικονομία.