ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ
Τη στρατηγώ τα αισχυντήρια...
Μέσ' τα ταρατατζούμ για την ΕΕ, την τρίτη μεγαλύτερη χώρα (;) στον κόσμο μετά την Κίνα και την Ινδία, όπως διαφήμιζαν οι καλοί πραματευτάδες της λαϊκής τηλεοπτικής αγοράς, ήρθαν οι φριχτές φωτογραφίες των βασανιστηρίων των Ιρακινών αιχμαλώτων. Φρίκη! Ντροπή! Εικόνες βγαλμένες κατ' ευθείαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα του περασμένου αιώνα. Και ως διάλειμμα, δυστυχώς η τελετουργική κήρυξη πολέμου από τη... μητέρα Εκκλησία του Φαναρίου προς την κόρη Ελλαδική Εκκλησία. Μνησίκακο κανονιστικό πνευματικό εγχείρημα ακρωτηριασμού με βάση τα χωράφια, όπως μοιράστηκαν από το τουρκικό μεταοθωμανικό κατεστημένο. Λέξη για την Πρωτομαγιά. Μήτε νύξη. Οι 25 συνεταίροι και σύμμαχοι των βασανιστών, ισχυροί κι αδύναμοι μαζί, σ' ένα καζάνι ελεγχόμενου, για την ώρα, βρασμού πανηγυρίζουν. Ολως τυχαία, τη μέρα που αρχίζουν να πιστεύουν ότι θα αποκτήσει στον 21ο αιώνα το νόημα της συνένωσης συμφερόντων των αφεντικών ως απάντηση στην ημέρα των εργατών και των βαμμένων με αίμα λουλουδιών των αγώνων τους.
Ομως η φρίκη με κράτησε μακριά από ορθή κριτική σκέψη, σύντροφοι. Γυναικείος θυμός κι οργή, θηλυκιά ντροπή μ' έπνιξε. Ν' ακούω, παραμονή κι ανήμερα Πρωτομαγιάς, στη θύμηση των νεκρών εργατριών του Σικάγου, πως μια γυναίκα στρατηγός! - οποία δήθεν φεμινιστική τιμή και ξεφτίλα - κάποια Τζίνι Καπρίνσκι (;), Αμερικάνα (;) επόπτευε τα αίσχη των εισβολέων στο Ιράκ ως επικεφαλής των φυλακών των δυνάμεων κατοχής. Οχι ότι στη Νέα Τάξη, όπως και στην παλιά, ο ναζισμός και οι σαδιστικές του μέθοδοι εξόντωσης των ανθρώπων έχει καμιά σχέση με το φύλο, τη θρησκεία, το χρώμα του δέρματος ή την εθνικότητα. Αυτά δε μετράνε στα κτήνη. Αλλά με πείραξε βαθιά να βλέπω τη φάτσα αυτής της νεοταξίτισσας ανάμεσα σε εξευτελισμένους και βασανισμένους φυλακισμένους. Δε με παρηγορεί ούτε η... αηδία που τάχα μου αισθάνθηκε (!) το αμερικανικό Πεντάγωνο, ούτε ο στρατιωτικός ελιγμός περί στρατοδικείου, ούτε η ευαισθησία του Μπους που... εξεπλάγη από το «μεμονωμένο περιστατικό». Πνίγηκα ν' ακούω την είδηση ασχολίαστη. Να βλέπω τα πρόσωπα ατσαλάκωτα χωρίς ούτε έναν φυσικό σπασμό οδύνης που να δικαιώνει τον άνθρωπο απέναντι στο ρομπότ.
Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους... Το ψιθυρίζεις σαν ξόρκι σ' αυτήν την πραγματική εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Με ό,τι σκεπάζεται. Το μουρμουρίζω για να μην σκάσω. Κι έρχεται ο ξεβράκωτος δήμαρχος ως «είδηση» να ζητάει από μια άνεργη να γίνει η πουτάνα του για να βρει δουλιά.
Από τα πλανηταρχικά στρατόπεδα συγκέντρωσης τη μια στιγμή στα καθημερινά στρατόπεδα αλλοτρίωσης την άλλη. Λες κι αυτήν την Πρωτομαγιά βάλθηκαν να ουρλιάζουν οι λύκοι στα μαντριά παγιδεύοντας ως πρόβατα τους ανθρώπους και κρύβοντας το αίμα στα δόντια τους, πίσω από τελετουργικά χαμόγελα και χλωρινωμένα κολάρα.
Μπορεί να άλλαξαν τα όπλα στις μέρες μας. Να σιγούν τα τίμια τουφέκια προς ώρας. Αλλά οι δρόμοι μας περιμένουν. Οργισμένους, ανυπάκοους, απείθαρχους κι αλαλάζοντες εν τέλει πως αυτός, ο δικός τους κόσμος, δεν είναι δικός μας και θα τον αλλάξουμε. Σύντομα!
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Η θέση του Κυπριακού δεν είναι «στο ράφι» όπως κάποιοι «προφήτευαν». Η «κινητικότητα» που προκάλεσε το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων τούς διαψεύδει πανηγυρικά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μετά τη βροντερή ετυμηγορία του λαού της Μεγαλονήσου, το Κυπριακό μπαίνει σε νέα φάση. Αλλά κι αυτή η νέα φάση, κουβαλάει στις αποσκευές της τα προβλήματα και τα δεδομένα του παρελθόντος. Με βασικό τούτο: Οτι η Κύπρος θα συνεχίσει να βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο σημείο του γεωστρατηγικού χάρτη της περιοχής. Με άλλα λόγια: Ο ιμπεριαλισμός είναι σίγουρο ότι θα επανέλθει, θέλοντας να επιβάλει εκείνη τη «λύση» που ταιριάζει στα σχέδιά του για μια Κύπρο, όπως πάντα την αντιμετώπιζε: Σαν «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» για την «αστυνόμευση ολόκληρης της Ανατολής».
***
Το «σχέδιο Ανάν» ήταν και παραμένει ένα τέτοιο ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Εξ αυτού του λόγου, το σαρωτικό «Οχι» του κυπριακού λαού στο αμερικανοβρετανικό πόνημα, είναι μια ασφαλής αφετηρία να παλέψει ο λαός της Κύπρου από καλύτερες θέσεις για τη δίκαιη υπόθεσή του. Ο αγώνας αυτός θα «ναρκοθετηθεί» από «εταίρους» και «συμμάχους». Θα επιχειρηθεί να πλαγιοκοπηθεί από επίδοξους «Δούρειους Ιππους». Οι τελευταίοι έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους, βάζοντας πλάτη, από την επομένη κιόλας του δημοψηφίσματος, για να ακυρωθεί (!) η απόφαση των Κυπρίων και να περάσει το «ναι» από την πίσω πόρτα. Πρωτοστατούν, δε, σε μια ακόμα κίνηση: Στην προπαγάνδα υπέρ της καθόδου του ΝΑΤΟ στο νησί! Φαίνεται τα σχέδια των ΗΠΑ για «μεγάλες βάσεις», παντού στον κόσμο, περιλαμβάνουν και την Κύπρο και δε βολεύονται με τις υπάρχουσες βρετανικές βάσεις στο νησί.
***
Οι πιέσεις, επομένως, που θα ασκηθούν θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Οι απειλές, με πρώτη αυτή της «ευρω-διχοτόμησης», είναι στην ημερήσια διάταξη. Και γι' αυτό, το «Οχι» στο «σχέδιο Ανάν», πρέπει να διαφυλάξει και να περιφρουρήσει ως κόρην οφθαλμού ότι ο λαός της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, δε θα επιτρέψουν τη συνέχιση της έως τώρα διολίσθησης - αποδιεθνοποίηση του Κυπριακού. Οσοι εγκαλούν τους κομμουνιστές ότι μιλούν για αποδιεθνοποίηση τη στιγμή που το «σχέδιο Ανάν» είχε τη σφραγίδα του ΟΗΕ, κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται το εξής απλό: Αποδιεθνοποίηση σημαίνει να κάνεις «έκπτωση» και να «διαπραγματεύεσαι», όπως συνέβη με το «σχέδιο Ανάν», το ιστορικά αδικαίωτο αίτημα για πραγματική και δίκαιη λύση. Δηλαδή για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, δικοινοτική, διζωνική, χωρίς κηδεμόνες και ξένα στρατεύματα, είτε πρόκειται για τον «Αττίλα», είτε για τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους του. Αυτήν την αποδιεθνοποίηση «εγγυάται» το «σχέδιο Ανάν», αυτήν καταψήφισε ο κυπριακός λαός.
***
Οι κίνδυνοι, λοιπόν, είναι μπροστά. Η ΕΕ και οι Φερχόιγκεν, οι ΗΠΑ και οι Πάουελ, θα επανέλθουν και πολύ σύντομα, ίσως. Ομως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο: Παρά τις «Κασσάνδρες», παρά τις απειλές Σημίτη για «ταφόπλακα» στο Κυπριακό, τελικά ο ουρανός δεν έπεσε στο κεφάλι της Κύπρου. Εκείνο που έπεσε είναι κάμποσες μάσκες. Οπως για παράδειγμα της «Αυγής». Η οποία, αν και ο κανονισμός που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες θα διέπει το καθεστώς της «πράσινης γραμμής» στη Λευκωσία υπό την πλήρη δικαιοδοσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έγραφε προχτές ότι η εξέλιξη αυτή συνιστά έναν «οδυνηρό συμβιβασμό»!
Προφανώς υπάρχει «οδύνη». Πρόκειται για την «οδύνη» ορισμένων που αισθάνονται σαν εξαιρετικά οδυνηρή τη διαπίστωση ότι τα «όχι» του λαού είναι πολύ πιο ανθεκτικά στις πιέσεις των «εταίρων» από τα δικά τους «ναι». Το ίδιο, εκτός από το ΣΥΝ, ισχύει για τον κ.Μητσοτάκη, τον κ.Μπίστη, τον κ.Παπανδρέου. Βλέπετε, παρά τις προβλέψεις τους ότι το νησί θα «βουλιάξει», η Κύπρος όχι μόνο αντιστάθηκε, αλλά συνεχίζει να επιπλέει της Μεσογείου...
***
Φυσικά είναι παραπάνω από ευδιάκριτη η προσπάθεια όσων πριν από τα δημοψηφίσματα εξαντλήθηκαν σε ρόλο «Κασσάνδρας», να επανέλθουν σήμερα, για να αποφανθούν με «αυθεντία» ...σπλαχνοσκόπου, ότι η καταψήφιση του «σχεδίου Ανάν» ισοδυναμεί με άρνηση της κοινής συμβίωσης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Το ύφος ορισμένων εξ αυτών είναι μάλιστα τέτοιο που μοιάζει να «εύχονται» (!) ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μοιάζουν σαν να λειτουργούν ως εξής: Αφού δεν κατάφεραν να περάσει το διχοτομικό «σχέδιο Ανάν», τώρα εξαντλούνται στην προσπάθεια προώθησης της διχοτόμησης, χρεώνοντάς τη στην ετυμηγορία του λαού της Κύπρου!
***
Η εμμονή τους στο θέμα παραμένει ακμαία, παρά το έωλο των επιχειρημάτων τους. Γεγονός που προκαλεί απορίες. Συγκεκριμένα:
Αν, όπως λένε, η πλειοψηφία των Κυπρίων δε θέλει κοινή συμβίωση, τι άλλο από πολιτική μωρία συνιστά από μέρους τους να εκθειάζουν επί χρόνια το σχέδιο της (δήθεν) «επανένωσης» του Ανάν; Τι σόι «πολιτικοί άντρες» είναι, αν δεν είχαν αντιληφθεί τις διαθέσεις του λαϊκού παράγοντα, σε σημείο μάλιστα που έδιναν και «υποσχέσεις» στον Φερχόιγκεν ότι είχαν τους Κύπριους στο τσεπάκι τους και ότι θα τους έβαζαν να ψηφίσουν υπέρ οτιδήποτε θα τους σέρβιρε ο Ανάν;...
Αλλη είναι η αλήθεια. Ο πόθος των Κυπρίων για κοινή πατρίδα είναι δεδομένος. Αυτόν τον πόθο διαχειρίζονταν τόσα χρόνια και ο Σημίτης και ο Παπανδρέου και ο Μητσοτάκης. Αυτό τον πόθο εκθείαζαν μέχρι πέρσι όταν επισκέπτονταν οι Ελληνοκύπριοι τα Κατεχόμενα. Αλλά, τώρα, που πιάστηκαν επ' αυτοφώρω ότι λόγω αδυναμίας και ανεπάρκειας (ή, μήπως, και δεσμεύσεων;) δε διαχειρίζονταν τον πόθο του Κυπριακού λαού σύμφωνα με τις επιθυμίες του, σπεύδουν να αποδώσουν τη δική τους αδυναμία (ή δεσμεύσεις;) για προώθηση δίκαιης λύσης, στις «ανομολόγητες» και «διχοτομικές» (!) προθέσεις του κυπριακού λαού.
***
Η ουσία είναι ότι με το 76%, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων είπε «όχι» στη συγκαλυμμένη, ακριβώς, διχοτόμηση, της πατρίδας του. Οσο για τα «έξιτ πολς» στο δημοψήφισμα (που σε άλλες περιπτώσεις αποτελούν οδηγό για τις αναλύσεις ορισμένων) μόνο το 13% των Ελληνοκυπρίων απάντησε ότι δε θέλει να ζήσει με τους Τουρκοκύπριους.
Επομένως, οι κήρυκες του σχεδίου μοιάζουν όλο και περισσότερο να είναι αυτοί που υποθάλπουν ένα πνεύμα «διχοτομικό», υποδυόμενοι, ταυτόχρονα, ότι το ξορκίζουν... Και εδώ πρωταγωνιστικός είναι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ. Τι να υποθέσουμε; Οτι την «ιδεολογία» της διχοτόμησης, που βρήκε στέγη, με την ένταξη του κ.Στ. Μάνου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος (γνωστού οπαδού της άποψης περί δυο χωριστών κρατών στην Κύπρο) έχουν αρχίσει να την «καλοβλέπουν» κι άλλοι; Και ότι ενώ την προπαγανδίζουν, θέλουν από πάνω να τη χρεώσουν στους Κύπριους;!
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Κυρίως φύλλο
Feeds
