ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αντιλαϊκή πολιτική και χωρίς τρόικα...

Ο ένας μετά τον άλλο αρθρογράφοι της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας διατυπώνουν τη θέση «τρόικα και μνημόνια τέλος». Θυμίζουμε ότι η κυρίαρχη προπαγάνδα απαιτούσε τον εγκλωβισμό του λαού στο πλαστό δίλημμα για τα συμφέροντα του λαού «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο». Ενα δίλημμα που αφορούσε στην πραγματικότητα την ίδια την αστική τάξη. Με το ίδιο κριτήριο -τα συμφέροντα του κεφαλαίου- που ορισμένοι είχαν υποστηρίξει το μνημόνιο, σήμερα οι ίδιοι εμφανίζονται να λένε «η τρόικα να πάει σπίτι της», όπως διακηρύσσει αρθρογράφος στην «Καθημερινή», ενώ άλλος, στην ίδια εφημερίδα, προσδιορίζει πως αυτό πρέπει να γίνει μέχρι το καλοκαίρι. Πριν απ' αυτούς, ο Α. Γεωργιάδης έχει δηλώσει: «ο διαχωρισμός σε μνημόνιο και αντιμνημόνιο θα είναι πια άνευ σημασίας (...) πάμε στη νέα εποχή» αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση «να φύγουν κυβέρνηση, τρόικα και τα "μνημόνια"». Θέση που ήδη είχε διατυπώσει από τον προηγούμενο Μάη η Α. Διαμαντοπούλου στη ΝΕΤ λέγοντας: «Πρέπει να φύγει η τρόικα (...) γνωρίζουμε πώς να κάνουμε πολιτική και δεν την χρειαζόμαστε». Πράγματι, δε χρειάζονται την τρόικα και το μνημόνιο καθώς ήδη είναι προφανές πως περνάμε σε νέα φάση για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης. Την περιέγραψε από τον Σεπτέμβρη ο πρωθυπουργός ως «πορεία προς το πλεόνασμα χωρίς μνημόνιο», εισπράττοντας ως μόνο αντίλογο από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι αξιόπιστος κι ότι απαιτείται άλλη κυβέρνηση για τον ίδιο δρόμο. Το δρόμο προς την «Ελλάδα του πρωτογενούς πλεονάσματος» που, όπως κατήγγειλε το ΚΚΕ, ανοίγει με τη σφαγή διαρκείας των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού και συνεχίζει με νέες φοροελαφρύνσεις και κρατικές ενισχύσεις για τους μονοπωλιακούς ομίλους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί θεωρούν αυτονόητη την πολιτική της ανταγωνιστικότητας και αυτό που ζητάνε πλέον είναι τη συναίνεση της εργατικής τάξης για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής μέσα από ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο». Το έχει ζητήσει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει χειροκροτηθεί από τον ΣΕΒ, έχει προσχωρήσει πλέον σ' αυτό και ο Σαμαράς. Η αντιπαράθεσή τους περιοριζόταν εξαρχής στα δύο μοντέλα διαχείρισης της κρίσης. Ο στόχος για «πρωτογενές πλεόνασμα» που αναμασά η κυβέρνηση, όπως και ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης με νέο «κούρεμα» που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούν σε νέα αντιλαϊκά μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης. Η πορεία προς την «ανταγωνιστική, εξωστρεφή Ελλάδα» είναι η συνέχιση του ίδιου -χθεσινού και σημερινού- αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης, που οδήγησε στην κρίση και τη λαϊκή χρεοκοπία, προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Αντίθετα, το ΚΚΕ εξαρχής ανέδειξε την πραγματική αντίθεση μεταξύ της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, από τη μία, και του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, από την άλλη, μια εξουσία που εναλασσόμενα υπηρετούν τόσο τα φιλελεύθερα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά, παλιά και νέα, κόμματα. Προειδοποίησε ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα συνοδευτεί με νέες ακόμα πιο σκληρές θυσίες του λαού στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Και τονίζει ότι απαιτείται ριζική αλλαγή πορείας και όχι κυβερνητική εναλλαγή εντός των αντιλαϊκών τειχών του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ και των στόχων που θέτει το κεφάλαιο. Η ριζική αλλαγή πορείας προϋποθέτει οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης και συμμαχίας και συμπόρευση με το ΚΚΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση απ' την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.

Για το Κόμμα!

Το πρωί του Σαββάτου, στην Ομόνοια, έγινε το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Πριν ακόμα πυκνώσει ο κόσμος, ένας συνταξιούχος διαδηλωτής από τον Πειραιά, όπως ο ίδιος συστήθηκε, ζήτησε κάποιο μέλος του ΚΚΕ, για να δώσει 250 ευρώ στο Κόμμα. Οπως είπε, «είμαι δίπλα στο ΚΚΕ, βοηθάω όπως μπορώ και θέλω να βοηθήσω και οικονομικά το Κόμμα». Το καταγράφουμε σαν ένα ζωντανό παράδειγμα των σχέσεων που οικοδομεί το ΚΚΕ με το λαό, του κύρους που έχει το Κόμμα. Αλλά και της συναίσθησης που έχουν οπαδοί και φίλοι σε δύσκολες οικονομικά συνθήκες για τους ίδιους, ότι ισχυρό ΚΚΕ, σημαίνει και Κόμμα με γερά οικονομικά.

Η «Καθημερινή», σήμερα...

Προχτές η «Καθημερινή» έπιασε στο «στόμα» της τον Πλουμπίδη (σ.σ.: Η «Καθημερινή» να πιάνει στο «στόμα» της τον Πλουμπίδη είναι από μόνο του ήδη αρκετά αηδιαστικό). Βέβαια, δεν την έπιασε ο πόνος. Ο στόχος ήταν άλλος: Η «Καθημερινή» βάλθηκε να ενημερώσει τους αναγνώστες της για τα «εγκλήματα του ΚΚΕ»...

Δεν θα μπούμε στον πειρασμό να υπερασπιστούμε ούτε τον Πλουμπίδη, ούτε το ΚΚΕ, έναντι της «Καθημερινής». Δεν το έχουν ανάγκη.

Αλλά όταν μιλάει η «Καθημερινή» για τον Πλουμπίδη και το ΚΚΕ, όταν μιλάει η «Καθημερινή» για «εγκλήματα» (και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς, όπως σήμερα), καλό είναι να ξέρουμε ποιος μιλάει.

Η «Καθημερινή», λοιπόν, είναι αυτή που μόλις πριν δύο χρόνια εκθείαζε το «φαινόμενο ΛΑ.Ο.Σ.» για τις «αξιοπρεπείς παρουσίες από πλευράς πολιτικού λόγου στη Βουλή», για την «επιτυχημένη πολιτική συνταγή» του, για την «υπεύθυνη στάση» του.

Υπενθυμίζουμε ότι το «φαινόμενο» - κατά την «Καθημερινή» - ΛΑ.Ο.Σ. είναι το κόμμα των υμνητών του φασίστα Μεταξά και το κόμμα που η αγάπη του για τους «Χίτες» είναι τέτοια που στα γραφεία του έχει ονοματίσει αίθουσα με το όνομα του Γρίβα, του ιδρυτή δηλαδή της φασιστικής «Χ» («Καθημερινή», 11/3/2011)...

Επίσης, η «Καθημερινή» είναι αυτή που μόλις πριν ένα χρόνο δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», όπου μάθαμε πως «όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή (...)» («Καθημερινή», 16/9/2012).

Μάλλον δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τι είναι η Χρυσή Αυγή...

Επίσης, τώρα, πριν από μερικές βδομάδες, η «Καθημερινή» ήταν που ενώ η - τέσσερις ορόφους υπό τον υπόκοσμο - χιτλερική συμμορία είχε ήδη επιτεθεί με καδρόνια και καρφιά εναντίον των μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα, εκείνη έγραφε ότι «σε τελευταία ανάλυση ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή» («Καθημερινή», 13/9/2013) και από το δικό της συγκρότημα διακινούνταν η άποψη πως μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή θα ήταν κατάλληλη ακόμα και για κυβερνητικός εταίρος...

... και η «Καθημερινή», τότε...

Αλλά επειδή της «Καθημερινής» της αρέσει να μιλάει και για τα «παλιά», για τότε δηλαδή που το ΚΚΕ και ο Πλουμπίδης πολεμούσαν το ναζισμό, να της θυμίσουμε κι εμείς κάτι από την «κληρονομιά» της:

Ηταν στις 29 Απρίλη 1941, μόλις δυο μέρες αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της Χρυσής Αυγής, τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα, που η «Καθημερινή» έγραφε:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Αυτά γράφονταν τότε. Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.