Το Χόλιγουντ χορεύει τραγουδά και, χασμουριέται πουδράροντας με «Ανθρακα» το ντεκολτέ της Νικόλ Κίντμαν, που πασχίζει να πείσει πως... έχει ανάγκη να ερωτευτεί. Το «πείραμα» μας ξυπνά το φόβο για τον... άνθρωπο μέσα μας. Κι οι αδελφοί Κοέν συνεχίζουν να είναι η πρώτη επιλογή μας, καθώς συνειδητοποιούμε πως «δεν ήμασταν εκεί».
Εχουμε ενημερωθεί σχετικά, από τα ατέλειωτα «ρεπορτάζ» των δελτίων ειδήσεων στα ελληνικά κανάλια, τα έχει σχολιάσει επιτυχώς και ο δικός μας «Τηλέπαθος».
Μετά πήρε αμπάριζα τα κατινάδικα ανά την υφήλιο και εξέθεσε με «ντεκολτέ» σπαραγμό το δράμα του χωρισμού της από τον Τομ. Εξαργυρώνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο την υπογάστρια αδηφαγία του σταρ σύστεμ.
Κι ήρθαν (όχι οι μέλισσες), τα φλας, τα εξώφυλλα, τα επώνυμα στρινγκάκια, οι ρόλοι, οι ταινίες κι επιτέλους η καταξίωση.
Το Χόλιγουντ, λοιπόν, ποντάρει στο πιο καυτό, αυτή τη στιγμή, προδομένο θηλυκό της υφηλίου και τινάζει την μπάνκα στον αέρα.
Τι πόδι, τι μπούστο, τι υπονοούμενο,... α, και τι φωνή. Σκέτο Μουλέν Ρουζ η προδομένη!
«Μην ερωτευτείς ποτέ!» προειδοποιεί το τρομακτικό αξίωμα του «Μουλέν Ρουζ». Και στα ταμεία να γίνεται η σφαγή της έφηβης κότας.
Ετος 1900. Ενας νεαρός ποιητής (ναι, ναι, αγνός και ρομαντικός), ο Κρίστιαν, εγκαθίσταται στη Μονμάρτη όπου συναντά τον Τουλούζ Λοτρέκ και βυθίζεται στον αλλόκοτο κόσμο του εκκεντρικού ζωγράφου.
Στην προσπάθειά του να γράψει τα κείμενα για μια παράσταση του καμπαρέ γνωρίζεται με τη Σατίν, την πιο ακριβοπληρωμένη σταρ και πόρνη της παριζιάνικης νυχτερινής ζωής (... ας μην το σχολιάσω). Αμέσως θα ξεκινήσει ένας παθιασμένος έρωτας ανάμεσά τους (... κουρέλι το στρινγκ), που όμως είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένος. Γιατί όμως;
Ο ατακτούλης Δούκας του Γουόρσεστερ χρηματοδοτεί την παράσταση και... (μη μου πείτε ότι πέρασε από το μυαλό σας...) την ερωτική του σχέση με τη Γιούλη... συγνώμη Σατίν.
Ο σκληρός Δούκας δε διατίθεται να χάσει σε κανένα επίπεδο...
Η μουσικοχορευτική «σάλτσα» της ταινίας είναι μια κραυγαλέα προσπάθεια προσέλκυσης εισιτηρίων. Το τραγούδισμα πασίγνωστων ρεφρέν (από Νιρβάνα μέχρι... Μαντόνα) για τα καπρίτσια του... παράνομου ζεύγους, τραγουδισμένων από τα πληρωμένα χειλάκια τους, είναι κορωνίδα της κακογουστιάς.
... Κυρίες μην ανησυχείτε, η κορούλα σας θα συναντήσει τον ιππότη της απόψε κι ο γιος σας θα διαβάσει τη «χημεία» του ερωτευμένος... («Moulin Rouge» Αμερικάνικη παραγωγή 2001, σε σκηνοθεσία του Μπαζ Λούρμαν. Με τους Νικόλ Κίντμαν, Γιουάν ΜακΓκρέγκορ, Τζον Λεγκουιζάνο κ.ά.).
Πολύ πριν από την εποχή των «reality shows» και της εισβολής στον ιδιωτικό βίο σε μορφή τηλεοπτικού «παιχνιδιού» και θεάματος μαζί, το καλοκαίρι του 1971, το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ ανέλαβε την πραγματοποίηση μιας πειραματικής ψυχολογικής μελέτης. Δεκαοχτώ φοιτητές, χωρισμένοι σε «κρατούμενους» και «δεσμοφύλακες», θα περνούσαν δύο εβδομάδες έγκλειστοι σε ειδικά διαμορφωμένη πτέρυγα του Πανεπιστημίου, επιχειρώντας να συνυπάρξουν υπό τις συνθήκες διαβίωσης μιας πραγματικής φυλακής.
Το πείραμα ξεκίνησε σαν ένα «παιχνίδι» στο όνομα της επιστήμης. Είκοσι άντρες. Δύο εβδομάδες. Με αντάλλαγμα δύο χιλιάδες δολάρια. Σκοπός του πειράματος η μελέτη της ανθρώπινης ψυχολογίας και συμπεριφοράς στο περιβάλλον μιας φυλακής. Στην ταινία οκτώ άντρες γίνονται οι «φύλακες» και οι υπόλοιποι δώδεκα παίρνουν τη θέση των «κρατουμένων», μέσα σε πραγματικά κελιά. Οι τελευταίοι πρέπει να πειθαρχήσουν σε μια σειρά κανόνες και οι πρώτοι να επιβάλλουν την τάξη. Η αξιοπρέπεια κι ο ανθρωπισμός χάνονται σταδιακά, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο «πείραμα» και την πραγματικότητα σβήνει και το τίμημα δεν είναι πια η χρηματική αμοιβή, αλλά η επιβίωση του ισχυρότερου!
Τριάντα έξι ώρες αφότου ξεκίνησε το πραγματικό «πείραμα» ένας «κρατούμενος» φοιτητής παρουσίασε ψυχολογικές διαταραχές, ενώ οι υποτιθέμενοι «φρουροί» εμφάνισαν πρωτοφανείς τάσεις σαδιστικής βίας.
Λόγω της ανεξέλεγκτης και δραματικής εξέλιξης, το πανεπιστημιακό πείραμα διακόπηκε μέσα σε έξι μέρες, κάνοντας τον υπεύθυνο γιατρό - ψυχολόγο να δηλώσει ότι κάτι παρόμοιο δε θα έπρεπε να επαναληφθεί ποτέ. Οι φοιτητές που υποδύονταν τους δεσμοφύλακες, όλοι τους αγνοί ειρηνιστές, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα μεταμορφώθηκαν σε ναζί. Η ανία και η αίσθηση της εξουσίας τους εξωθούσαν σε βασανιστικές πράξεις, συνήθως κατά τη διάρκεια της νύχτας, τότε που νόμιζαν ότι οι κάμερες δε λειτουργούσαν. Εγδυναν τους «φυλακισμένους» για σωματικές έρευνες ή τους έβαζαν να καθαρίζουν τις τουαλέτες με γυμνά χέρια. Παραδόξως, ένα παρόμοιο επιστημονικό πείραμα μεταδίδεται στις μέρες μας από το BBC προειδοποιώντας τους υποψήφιους συμμετέχοντες ότι θα υποβληθούν σε κακουχίες, ψυχικές και σωματικές... Και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει...
(«The Experiment / Das Exreriment». Ψυχολογικό θρίλερ, παραγωγής 2001. Σκηνοθεσία: Ολιβερ Χέρσμπιγκελ. Με τους: Μόριτζ Μπλαϊμπτροϊ, Μάρεν Εγκερτ, Κρίστιαν Μπέρκελ).
Κι οι ιδιοφυείς αδελφοί Κοέν, με το γνωστό «κανιβαλιστικό» χιούμορ και το στιλιστικό κυνισμό του νουάρ, κονιορτοποιούν το «αμερικάνικο όνειρο», με το... βαμβάκι. (Σκηνοθεσία: Τζόελ Κοέν. Σενάριο: Τζόελ Κοέν, Ιθαν Κοέν. Με τους: Μπίλι Μπομπ Θόρντον, Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, Τζέιμς Γκαντολφίνι).