Η αποξένωση, η αλλοτρίωση, η απανθρωποίηση, η μετατροπή του «ανθρώπου σε λύκο για τον άνθρωπο» στην πιο αποκρουστική τους εκδήλωση.

Η τελευταία υπόθεση με το νέο κύκλωμα παιδεραστίας σοκάρει. Η αποκάλυψη για την περίπτωση του αιμομείκτη πατέρα στην Αυστρία συνεχίζει να συγκλονίζει. Δύσκολα μπορεί ο νους να εξηγήσει τέτοια ποταπότητα, τέτοια κτηνωδία.

Ο νους, ωστόσο, έχει αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα ενός κόσμου όπου κάθε τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει κι ένα παιδί από την πείνα και τις ασθένειες. Θέλουν να συνηθίσουμε ότι κάθε μέρα 30.000 παιδιά θανατώνονται σε όλο τον πλανήτη, ως τα πιο ευάλωτα θύματα της φτώχειας και της αγριότητας που βασιλεύει παντού, από τη βιομηχανία καταναλωτικών ειδών που αλέθει παιδιά - εργάτες στο Μπαγκλαντές μέχρι τη «βιομηχανία του έρωτα» που διοργανώνει «σαφάρι σεξ», με θύματα παιδιά στα Πουκέ.

*

Ο μιθριδατισμός από τις εικόνες της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης εκατομμυρίων παιδιών που δουλεύουν σαν εξαρτήματα στις μηχανές της παγκοσμιοποιημένης βιομηχανίας θέλει να κάνει εύπεπτο το δηλητήριο της βαρβαρότητας.

Ποιος κινεί τα νήματα αυτής της αθλιότητας; Μπορεί το σύστημα που «νομιμοποιεί» τους εκμεταλλευτές παιδιών, που επιτρέπει τα παιδιά να χρησιμοποιούνται σαν «εργαλεία» στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή και να καταγράφονται σαν «παράπλευρες απώλειες» στους πολέμους των πολυεθνικών, να λειτουργήσει σαν προστάτης των παιδιών όταν αυτά μετατρέπονται σε «εργαλεία» για την ικανοποίηση της νοσηρότητας και του σαδισμού;

Τα ξεφτέρια της «ευρύτητας πνεύματος» ας μιλήσουν για «δογματισμό». Εμείς θα υπενθυμίσουμε ότι:

Ο «πολιτισμός» ενός κόσμου που ανέχεται τους εκμεταλλευτές, αλλά «φρίττει» με τους παιδεραστές, έχει ως οικονομική του βάση το βιασμό της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

*

Ο «πολιτισμός» αυτού του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, στο πλαίσιο του οποίου οι παιδεραστές διεκδικούν ακόμα και τη νομιμοποίησή τους ως πολιτικό κόμμα (όπως συνέβη πρόσφατα στην Ολλανδία) δείχνει να έχει ξεχειλίσει.

Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει λύση;

Σε μια παράγραφο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, οι Μαρξ - Ενγκελς σημείωναν:

«Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και την ανατροφή, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους και τα παιδιά μεταβάλλονται σε απλά είδη εμπορίου και σε όργανα εργασίας».

Λόγια γραμμένα το 1848. Λόγια τόσο επίκαιρα, όσο και η βρωμιά του κόσμου που περιγράφουν, και καλούν για την εκ θεμελίων ανατροπή του.

Ευχαριστημένος και περήφανος εμφανίστηκε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, Γ. Ραγκούσης, για τις διαδικασίες με τις οποίες διεξήχθησαν οι εκλογές για την ανάδειξη των νέων οργάνων του Κινήματος, επισημαίνοντας, ιδιαιτέρως, το μεγάλο αριθμό των συμμετεχόντων που - όπως είπε - «προσεγγίζει τις 300.000».

Φαίνεται, όμως, ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Οτι «κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας». Δεν το λέμε εμείς. Το ψιθυρίζουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ σ' όλη τη χώρα, στη δε Λάρισα το καταγγέλλει επισήμως, με δηλώσεις του στον τοπικό Τύπο, ο Β. Ραούλης, απερχόμενος συντονιστής ΝΟΕΣ και αποτυχών υποψήφιος γραμματέας της ΝΕ Λάρισας του ΠΑΣΟΚ.

Στις δημόσιες καταγγελίες του κάνει λόγο για μεταφερόμενους ψηφοφόρους, για κάποιους που ψήφιζαν με ταυτότητες άλλων, για σημαδεμένα ψηφοδέλτια, για υπερβολικό αριθμό ψηφισάντων κι άλλα παρόμοια. Απευθυνόμενος μάλιστα προς όσους τον ψήφισαν και, όπως λέει, «αναρωτιούνται πού πήγαν οι ψήφοι τους», σημειώνει:

«Ζητώ συγγνώμη που δεν ήταν στη λογική μου η κινητοποίηση αλλοδαπών, Τσιγγάνων και άλλων "φίλων", οι παρεμβάσεις επί της κάλπης και οι συμφωνίες χωρίς πολιτικούς όρους».

Ανεξαρτήτως από τις προθέσεις του καταγγέλλοντος, ο οποίος, μάλλον, οψίμως και, πάντως, μόνο μετά την αποτυχία του να εκλεγεί φαίνεται ότι αντελήφθη τα «κακώς κείμενα και υπόπτως συμβαίνοντα» στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αυτό που καθίσταται φανερό είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε για μια ακόμα φορά η διαφάνεια και η (συμμετοχική) δημοκρατία...

Δήλωσε σε συνέντευξή του (στο ρ/σ «Φλας») ο κ. Θ. Πάγκαλος, μιλώντας την περασμένη Κυριακή για τους φοιτητές και τους πανεπιστημιακούς που αντιδρούν στο νόμο - πλαίσιο της ΝΔ:

*

«Εδώ πρόκειται για ένα συντηρητικό κίνημα, συντεχνιακού χαρακτήρα, έντονα μικροαστικό. Δηλαδή εδώ έχουμε πια ένα πανεπιστήμιο που έχει φτάσει στην έσχατη μορφή εξαθλίωσης».

«(...) Tο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ένα πανεπιστήμιο αποστεωμένης γνώσης, δεν παράγει τίποτα, αυτά που διδάσκουν οι καθηγητές του δεν αξίζουν μια δεκάρα, είναι τελείως έξω από τη σύγχρονη πραγματικότητα».

«(...) Είναι μειοψηφίες βέβαια αυτές στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίες κάνουν όλο αυτό το κίνημα. Δεν υπήρξε ποτέ πλειοψηφία στο ελληνικό πανεπιστήμιο».

*

Οπως μπορεί να διακρίνει ο αναγνώστης, ο κ. Πάγκαλος διατηρεί πάντα τη γνωστή κομψότητα στους τρόπους του. Οσο για την ουσία των λεγομένων του, «χάσκουν» τη βαθύτατη δημοκρατική συγκρότηση του ανδρός όπως και το σεβασμό του (τόσο του ιδίου όσο και του κόμματός του) στο δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου.

Αφού αυτός ο γενναίος άντρας, ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Φώλιας (ο ίδιος που είχε δηλώσει ότι θα κόψει τα χέρια των κερδοσκόπων) δήλωσε ότι του αρέσει να πίνει το ηλιέλαιο με τις χούφτες, ως στήλη δεν έχουμε παρά να τον ενημερώσουμε ότι αυτή την περίοδο περνούν από ΚΤΕΟ όσα οχήματα κυκλοφόρησαν πριν το Μάη του 2002 και να του ευχηθούμε: «Καλή επιτυχία»!