Οι πρόσφατες συνεντεύξεις στους βρετανικούς «Τάιμς» και τη γερμανική «Μπιλντ» του νέου Προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ, που ορκίζεται την Παρασκευή, σηματοδοτούν μια νέα φάση στις σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, που πάντα ήταν σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας καπιταλιστών για τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ο Τραμπ μίλησε περί «γερμανικής ΕΕ», περί «θέσπισης δασμών 35% για τα γερμανικά αυτοκίνητα», περί «λάθους μεταναστευτικής πολιτικής της Γερμανίας», περί «αποχώρησης και άλλων χωρών από την ΕΕ μετά το Βrexit». Επίσης, αναφέρθηκε σε «παρωχημένο ΝΑΤΟ γιατί δεν αντιμετωπίζει την τρομοκρατία» ή γιατί «δεν συμβάλλουν όλα τα μέλη του οικονομικά», αλλά το χαρακτήρισε «σημαντικό». Ολα αυτά όπως και η στάση που θα κρατήσει απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα, αποτελούν σοβαρή εξέλιξη που αναδεικνύει την όξυνση του ανταγωνισμού, λόγω και των δυσκολιών στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλωστε, τέτοια στοιχεία ανταγωνισμού υπήρχαν και προηγουμένως με τις περιπτώσεις του προστίμου στη «Φολκσβάγκεν» και στην Ντόιτσε Μπανκ στις ΗΠΑ, ή τις παρακολουθήσεις των τηλεπικοινωνιών της Μέρκελ από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Ο Τραμπ με τις διακηρύξεις του, ανεξάρτητα από το αν αυτές θα υλοποιηθούν πλήρως στη διάρκεια της θητείας του ή θα «στρογγυλευτούν», παρεμβαίνει σε μια υπαρκτή πραγματικότητα προβλημάτων συνοχής της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, της Ευρωζώνης, απότοκο της ανισομετρίας στην καπιταλιστική οικονομία. Επίσης, παρεμβαίνει σε μια περίοδο σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων που εκφράζονται σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη, από την ευρεία Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ουκρανία, όπου συνεχίζονται πολεμικές συγκρούσεις, έως τον Ειρηνικό και την Αρκτική, όπου γίνονται συστηματικές προετοιμασίες για τις μελλοντικές αναμετρήσεις με άλλες δυνάμεις και τους μονοπωλιακούς τους ομίλους, όπως Ρωσία, Κίνα, Ινδία κ.λπ. Αυτό που επιδιώκει με άλλη ρητορική και τακτική ο Τραμπ είναι ό,τι επιδίωκε και ο προκάτοχός του Μπαράκ Ομπάμα - που επίσης εμφανίστηκε ως στοιχείο ανανέωσης και αλλαγής - να εξασφαλίσει, δηλαδή, τα γενικά συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου. Ο Τραμπ προτάσσει μέτρα εθνικού προστατευτισμού. Π.χ. έχει δηλώσει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί εμπορικές συμφωνίες με ΕΕ και χώρες του Ειρηνικού. Αυτό όμως δημιουργεί και έντονες ανησυχίες τόσο σε τμήματα του κεφαλαίου των ΗΠΑ όσο και σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, γιατί αντιβαίνει μια αντικειμενική τάση στον καπιταλισμό, αυτή της διεθνοποίησης του κεφαλαίου.

Χαρακτηριστική, επίσης, του ανταγωνισμού που διευρύνεται είναι και η χτεσινή τοποθέτηση του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, που έσπευσε να υπερασπιστεί τον Τραμπ. Επέκρινε όσους επιχειρούν να υπονομεύσουν την προεδρία του, κάνοντας λόγο μάλιστα για προσπάθεια «να στηθεί στις ΗΠΑ ένα νέο Μεϊντάν» (σ.σ. όπως τα γεγονότα στην Ουκρανία που αποτέλεσαν την απαρχή για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης του Βίκτορ Γιανουκόβιτς όταν παζάρευε και με Ρωσία και με ΕΕ). Ταυτόχρονα, αναφερόμενος ο Πούτιν στο λεγόμενο φάκελο που ισχυρίζονται ότι έχουν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και αποδεικνύει ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες μπορούν να εκβιάσουν τον Τραμπ γιατί έχουν στοιχεία από την παρουσία του στη Μόσχα και τη συμμετοχή του σε πάρτι με ιερόδουλες, χαρακτήρισε τις πληροφορίες αυτές «ανοησίες». Και όχι μόνο αυτό, αλλά σημείωσε ότι «όσοι διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις είναι χειρότεροι από πόρνες γιατί δεν έχουν κανέναν ηθικό περιορισμό». Η ένταση των χαρακτηρισμών της παρέμβασης Πούτιν δείχνει ότι τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα και η κάθε πλευρά προσπαθεί να αξιοποιήσει όλες τις ευκαιρίες που προκύπτουν για την ισχυροποίηση της θέσης της. Και φυσικά οι σχέσεις που έχουν οι ΗΠΑ με Ρωσία, Κίνα και άλλες δυνάμεις θα επηρεάσουν τις διεθνείς εξελίξεις το επόμενο διάστημα.

Πάντως, τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν οι διάφοροι αστοί ηγέτες ή τα αστικά ΜΜΕ, περί «απειλής σχίσματος ΗΠΑ - ΕΕ», με αφορμή το «αβέβαιο» της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο Τραμπ, πρέπει μεν να παρακολουθούνται από τις λαϊκές δυνάμεις και το επαναστατικό κίνημα, βγάζοντας όμως από πάνω τους τον προφανέστατο αποπροσανατολιστικό μανδύα. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα, να αγωνιούν εάν θα κλείνουν ή αν θα σπάνε οι συμφωνίες μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν είναι ότι οι ίδιοι θα καλούνται να πληρώνουν τόσο τις συμφωνίες τους όσο και τους ισχυρούς ανταγωνισμούς τους. Γι' αυτό σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαίο να οργανώσουν την πάλη τους σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις συμμαχίες του, να μην μπαίνουν κάτω από καμιά ξένη σημαία στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Μόνο έτσι θα ανοίξουν την πραγματική διέξοδο, που είναι η ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος βάζοντας τέλος σε ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και ανταγωνισμούς...