Η συγκυβέρνηση φρόντισε επίσης με νόμο να θεσπίσει όλους τους πολεοδομικούς, χωροταξικούς και νομικούς όρους, ώστε να διασφαλιστεί η ελευθερία των μονοπωλιακών ομίλων να αναπτύξουν με διαδικασίες fast track το είδος και το μέγεθος των χρήσεων που θέλουν, με γνώμονα αποκλειστικά την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία τους. Θεσπίζονται, συγκεκριμένα, συντελεστές δόμησης για την κατασκευή κτισμάτων (κατοικιών, εμπορικών κέντρων κ.ά.) συνολικής έκτασης 3,6 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων, ενώ παράλληλα ανοίγει ο δρόμος για παρεμβάσεις στην ακτογραμμή και στον αιγιαλό, ενώ παρέχεται η δυνατότητα για επιχωματώσεις και κάθε λογής κατασκευές μέσα στη θάλασσα! Μέσα στη συνολική έκταση θα γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις αναψυχής, διασκέδασης και τουρισμού, πανάκριβες και απροσπέλαστες για τα λαϊκά στρώματα.

Για πάρκο, τελικά, δεν απομένει ούτε το ένα τρίτο της συνολικής έκτασης (μόνο τα 2.000 στρέμματα κι αυτό με διάσπαρτες εγκαταστάσεις και επιχειρηματικές δραστηριότητες), όταν το Λεκανοπέδιο απαιτεί 50.000 στρέμματα πάρκων για να προσεγγίσει στοιχειωδώς μια ανθρώπινη αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο. Ουσιαστικά, καταστρέφεται ένας από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της Αττικής, γεγονός που θα επιδράσει αρνητικά στη θερμοκρασία, στην ατμοσφαιρική ρύπανση, στις δυνατότητες φθηνής άθλησης και ψυχαγωγίας των λαϊκών στρωμάτων, γενικότερα στις συνθήκες ζωής στην πρωτεύουσα.

Για το ΚΚΕ αποτελεί μονόδρομο το Ελληνικό να γίνει ένας υπερτοπικός πόλος ενταγμένος στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών για άθληση, πολιτιστικές δραστηριότητες, ψυχαγωγία, μέσα σ' ένα μεγάλης έκτασης πνεύμονα πρασίνου, με φθηνές και γρήγορες συγκοινωνίες. Ενας υπερτοπικός πόλος που θα αποτελεί δημόσια περιουσία και οι όποιες κατασκευές - αναπλάσεις, καθώς και η διαχείρισή τους θα γίνουν αποκλειστικά από το Δημόσιο. Μέσα σ' αυτό το χώρο ορισμένες εκτάσεις του μπορούν να αξιοποιηθούν για κρατικές υποδομές κοινωνικής πολιτικής, π.χ. στον τομέα Υγείας - Πρόνοιας.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι βέβαια η στάση που παίρνει η κάθε πολιτική δύναμη σχετικά με την εμπορευματοποίηση της γης και τη χρήση γης, τον ταξικό προσανατολισμό της ανάπτυξης, τη στρατηγική της ΕΕ, που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Το προσκλητήριο, επομένως, για ενωτικό κίνημα σωτηρίας των ελεύθερων χώρων, όπως του Ελληνικού, από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάλπικο και αποπροσανατολιστικό, όταν προέρχεται από δυνάμεις που δεν αμφισβητούν τον ευρωμονόδρομο της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας. Ο ανταγωνισμός, άλλωστε, των μονοπωλιακών ομίλων για πρόσθετο κέρδος καταβροχθίζει και τους ελεύθερους χώρους.

Η «αξιοποίηση» του Ελληνικού δεν είναι βέβαια καινοφανές έγκλημα, αλλά αναπόσπαστα δεμένο με τη συνολική πολιτική του καπιταλιστικού κράτους για αξιοποίηση των κρατικών εκτάσεων. Η ίδια πολιτική εφαρμόζεται σήμερα στο Φαληρικό Ορμο και σε δεκάδες άλλα ακίνητα που ανήκουν στο κράτος. Η ίδια πολιτική προωθείται και εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στον υπόλοιπο κόσμο. Η πολιτική αυτή είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης της γης, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που επιφυλάσσει παράλληλα εργασιακές σχέσεις γαλέρας για τους εργαζόμενους. Η ρήξη, λοιπόν, με την πολιτική αυτή προϋποθέτει τη ρήξη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με πρώτο βήμα την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που μπορεί να εγγυηθεί έναν αδιάλλακτο αγώνα προς αυτήν την κατεύθυνση και τώρα και πάντα.