Η ενιαία δράση ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ στις Λαϊκές Επιτροπές Αγώνα εκφράζει ένα φύτρο, ένα πρόπλασμα της Λαϊκής Συμμαχίας, χωρίς να καταργεί τα ιδιαίτερα καθήκοντα σε κάθε τμήμα της.

Το πιο βασικό καθήκον μας ήταν και είναι να αποκτήσει αυτή η δράση καθαρό χαρακτήρα συγκρότησης ως δύναμης με προσανατολισμό αντίστασης και σύγκρουσης με κάθε κυβερνητικό και άλλο φορέα της αστικής εξουσίας.

Οι Λαϊκές Επιτροπές δεν είναι συντονιστικό αλλά έκφραση της πολιτικοποιημένης κοινωνικής συμμαχίας που εκφράζεται από τα κάτω, στηρίζεται από το Κόμμα, ώστε μέσα από αυτήν τη διαδικασία να υλοποιείται η πολιτική συμμαχιών μας σε κοινωνικό επίπεδο όχι απλά και μόνο για να ανεβαίνουν οι αγώνες, αλλά για τη συγκέντρωση δυνάμεων για τη ρήξη και την ανατροπή, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το σοσιαλισμό.

Η κοινή δράση των πιο πάνω συσπειρώσεων δεν υποκαθιστά αυτές, αλλά, αντίθετα, τις ενισχύει, με την προϋπόθεση ότι χρειάζεται εκτός από την κοινή δράση και αυτοτέλεια ώστε να ενισχύεται η κάθε συσπείρωση ξεχωριστά.

Ταυτόχρονα, η δράση αυτή πρέπει να αγκαλιάζει πλατύτερα στρώματα εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική.

Οι Λαϊκές Επιτροπές πρέπει να παλεύουν με όρους κινήματος σε γενικές γραμμές για μια σειρά στόχους πάλης (π.χ. μισθολογικά, εργασιακά δικαιώματα, χαράτσια, χρέη, διόδια κλπ.).

Από την πάλη μας αυτή:

• Πρέπει να αποκαλύπτεται η δράση των κομμάτων της πλουτοκρατίας και της πολιτικής της ΕΕ καθώς και των τοπικών παραρτημάτων τους στους Δήμους και στις περιφέρειες.
• Πρέπει να αποκαλύπτεται επίσης και η δράση δυνάμεων που τους δίνουν «αριστερό» άλλοθι, κινούμενοι όμως μέσα στα πλαίσια του συστήματος, αντιπροτείνοντας ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης όπως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
• Πρέπει να αντιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι ότι καμία αυταπάτη δεν πρέπει να έχουν για τα παραπάνω κόμματα και τα τοπικά παραρτήματά τους, καμιά αναμονή, ο στόχος θα πρέπει να είναι η ρήξη με το κεφάλαιο και τα κόμματά του.
• Πρέπει να αντιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι την αναγκαιότητα της συσπείρωσης στη Λαϊκή Επιτροπή που συντονίζει τον αγώνα για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για το σοσιαλισμό.

Θετικά συμπεράσματα υπάρχουν κατά τη γνώμη μου από τη μέχρι τώρα δράση μας.

Υπάρχει όμως ορατός ο κίνδυνος, να υποκατασταθούν οι φορείς που συμμετέχουν στη λαϊκή επιτροπή από την επιτροπή, εξαιτίας της αποσπασματικής και λειψής δράσης των μελών μας στους φορείς, της λειψής λειτουργίας των κομματικών ομάδων και εξαιτίας του γεγονότος ότι οι ΚΟΒ δεν έχουν κάνει κτήμα τους την αναγκαιότητα πολιτικής καθοδήγησης και λειτουργίας των φορέων ευθύνης τους.

Οι εκλεγμένοι κομμουνιστές στους μαζικούς φορείς, καθήκον έχουν να μαζικοποιούν, να κινητοποιούν, να προσανατολίζουν, να οργανώνουν τα μέλη τους και το λαό ευρύτερα, προκειμένου να υιοθετούνται οι πιο πάνω στόχοι πάλης, καθώς και η αναγκαιότητα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης.

Είναι ανάγκη, κατά τη γνώμη μου, να λειτουργούν μόνιμα και σταθερά οι κομματικές ομάδες και οι ΚΟΒ με τον παραπάνω προσανατολισμό, να μην υποκύπτουν σε δυσκολίες.

Η ΚΟΒ δεν μπορεί να είναι διεκπεραιωτής των καθηκόντων που βάζουν τα Διοικητικά Συμβούλια των φορέων.

Μπροστά στα δύσκολα και πολύπλοκα καθήκοντα που προβάλλουν από την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων, πρέπει να παρθούν μέτρα, προκειμένου οι πιο πάνω αδυναμίες να εξαλειφθούν.

Συγκεκριμένα:

• Πρέπει όχι αποσπασματικά αλλά ολοκληρωμένα να εφαρμόζεται στην πράξη η πολιτική του Κόμματος από τις κομματικές μας οργανώσεις και τις κομματικές ομάδες, να υπάρχει συντονισμός μεταξύ τους, να εκφράζεται αυτό με ενιαία δράση μέσω της Λαϊκής Επιτροπής.
• Πρέπει οι ΚΟΒ να αποκτήσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης. Η δράση τους πρέπει να είναι στοχοπροσηλωμένη στη δουλειά στη γειτονιά με κοινωνικοταξικά κριτήρια.

Τα μέλη μας πρέπει να συγκρούονται υλοποιώντας ολοκληρωμένα την πολιτική μας, να παράγουν πολιτική στο χώρο τους, να δημιουργούν συνθήκες εμπνευσμένης δράσης και να τολμούν την ανάθεση καθηκόντων σε κομματικές επιρροές.

• Πρέπει ο τρόπος δουλειάς μας που οδηγεί σε κάποιες περιπτώσεις, μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης, στη συσπείρωση μόνο σε επίπεδο άμυνας - αντίστασης και όχι αντεπίθεσης και προοπτικής για μια άλλη λαϊκή εξουσία να διορθωθεί. Διαφορετικά, δημιουργούνται όχι μόνο αναστολές και απογοήτευση για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, αλλά και ψευδαισθήσεις που μας οδηγούν στη λογική της ενότητας μόνο στο επιμέρους και ως εκ τούτου σε συντεχνιακή λογική, με αποτέλεσμα να χάνεται ο προσανατολισμός της αναγκαιότητας για μια άλλη εξουσία, πέρα και έξω από τα πλαίσια του αστικού συστήματος.
• Πρέπει οι δυνάμεις μας αντιπαλεύοντας π.χ. το θεσμό των συγχωνεύσεων των σχολείων, τα οποία στον καπιταλισμό είναι ούτως ή άλλως υποταγμένα στη λογική της ιδιωτικοποίησης και της ανταποδοτικότητας, να προωθούν την πρότασή μας για την Παιδεία της λαϊκής εξουσίας, του σχολείου δηλαδή το οποίο δεν θα υποτάσσεται στη λογική των αναγκών της καπιταλιστικής αγοράς και ταυτόχρονα να παλεύουμε να γίνει η πρόταση αυτή στόχος πάλης του κινήματος.
• Αντιπαλεύοντας το ξεπούλημα των χώρων που είναι χαρακτηρισμένοι για σχολεία και βρεφονηπιακούς σταθμούς πρέπει να συσπειρώνουμε το λαό ενάντια στην πολιτική της ανταποδοτικότητας που προωθείται από τον «Καλλικράτη» μέσω της Τοπικής Διοίκησης και της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Να προσανατολίζουμε το λαό στην αναγκαιότητα της πάλης για πράσινο, για πολιτισμό - αθλητισμό, για υγεία - περίθαλψη σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες για μεγαλύτερα κέρδη από το κεφάλαιο.
• Κριτήριο των μελών του Κόμματος στους μαζικούς φορείς στο τι θα προωθήσουμε πρέπει να είναι κάθε φορά αυτό που ανταποκρίνεται στο επίπεδο των λαϊκών αναγκών. Αλλωστε οι στόχοι του Κόμματος και του ταξικού κινήματος δεν καθορίζονται από το σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων αλλά καθορίζονται από τις ίδιες τις λαϊκές ανάγκες και την αναγκαιότητα συσπείρωσης δυνάμεων για ρήξη και ανατροπή του καπιταλισμού.
• Η δράση του Κόμματος για τα γενικότερα προβλήματα, μας δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε τις θέσεις μας, να ενημερώσουμε το λαό, να δημιουργήσουμε εκείνο το διακριτό πόλο συσπείρωσης ενάντια στην αταξική θεώρηση και πρακτική που προωθούν οι συντηρητικές δυνάμεις και οι «αριστεροί» συνοδοιπόροι τους που υποτάσσονται στην πολιτική της ευρωλαγνίας ότι δηλαδή με την ενότητά μας, με κοινά ψηφίσματα - σούπες θα πιέσουμε για τη λύση των προβλημάτων.

Στο χέρι μας είναι σύντροφοι να πλησιάσουμε την πλειοψηφία των εργατών και των βιοτεχνών που θίγονται ή επηρεάζονται από την κυβερνητική πολιτική, έγκαιρα, σωστά, ξεπερνώντας τα προβλήματα που προανέφερα, αναδεικνύοντας την ανάγκη να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική και να αναδειχθεί ο αναντικατάστατος ρόλος του Κόμματος στον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος.

Εμπρός στον αγώνα μέσα από τη λαϊκή επιτροπή, να κερδίσουμε νέες θέσεις, να αναδείξουμε την αναγκαιότητα για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για το σοσιαλισμό ο οποίος είναι σήμερα επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ.

Η ΚΕ αναφέρει ότι η αλλαγή γίνεται διότι:

Από το 15ο Συνέδριο υπήρξαν σημαντικές οικονομικές εξελίξεις, μεταβολές στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στην ΕΕ, στη θέση της Ελλάδας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Υπάρχουν οι διεργασίες για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και σημαντικές δυσκολίες στις συνθήκες δουλειάς και ζωής των εργαζομένων.

Αυτές όμως οι αλλαγές στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες είναι επιμέρους. Μπορούν να επιδράσουν μόνο σε ορισμένες πλευρές της τακτικής του κόμματος. Δεν απαιτούν σε καμιά περίπτωση αλλαγή προγράμματος.

Εγιναν επεξεργασίες: κείμενο για το σοσιαλισμό και το δοκίμιο ιστορίας.

Αυτά αφορούν στις απόψεις της ηγεσίας του κόμματος γύρω από αυτά τα θέματα. Εχουμε δηλαδή αλλαγή αντιλήψεων -τουλάχιστον έτσι εκφράζεται- και ως συνέπειά τους αλλάζουμε το πρόγραμμα του κόμματος και μάλιστα ριζικά.

Υπό το παραπάνω πρίσμα στο σχέδιο προγράμματος βλέπουμε μια πολύ μεγάλη αλλαγή. Διαφοροποιείται σημαντικά και καταλυτικά ο χαρακτήρας του Μετώπου. Αφήνουμε πίσω το αντιιμπεριαλιστικό και το δημοκρατικό, κρατάμε το αντιμονοπωλιακό και εισάγουμε τον όρο αντικαπιταλιστικό (για τον οποίο ουκ ολίγη κριτική κάναμε τόσα χρόνια στους αριστεριστές). Εκτός του ότι υπάρχει υπερβολική απλοποίηση στην ερμηνεία αυτών των αλλαγών, που δεν είναι λεκτικές, στην ουσία αφήνουμε πίσω το Λενινισμό. Δεν μπορεί να μην απασχολεί το ΚΚΕ στο πρόγραμμά του το πώς θα φτάσει στην επαναστατική κατάσταση, έχοντας βέβαια διαμορφώσει ισχυρές προϋποθέσεις με τον καθημερινό αγώνα σε όλα τα μέτωπα. Δεν μπορεί να μην το απασχολεί πως και τι ρόλο θα παίξει, πώς θα κινήσει μάζες έτσι ώστε να συνειδητοποιούν την ανάγκη για ριζική αλλαγή.

Ουσιαστικά γράφεται μια παραδοχή. Αφού η επαναστατική κατάσταση θα έρθει αντικειμενικά (σωστό), μας ενδιαφέρει πόσο έτοιμοι θα είμαστε εκείνη τη στιγμή. Οχι τι θα κάνουμε σήμερα για να είμαστε έτοιμοι τότε;

Η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα και η ωρίμανσή του είναι ζήτημα που εξαρτάται και από το ίδιο το κόμμα. Δεν μπορεί τα λάθη και τις αδυναμίες να τις αποδίδει εξολοκλήρου σε αντικειμενικές δυσκολίες. Δεν μπορεί επίσης, να στέλνει στο πυρ το εξώτερον κάθε διαφορετική φωνή που προσπαθεί να εντοπίσει σημεία τρωτά, να κάνει κριτική. Πολύς κόσμος προβληματίζεται αν αυτή η απολυτότητα που διακατέχει το κόμμα βοηθά στη συσπείρωση δυνάμεων ή οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Γιατί δεν μπορείς να προχωρήσεις με τη λογική «εάν συμφωνείς έλα μαζί μας». Και όλοι αυτοί που δε συμφωνούν απόλυτα; Θα έρθουν ή όχι; Τους θέλουμε ή όχι; Γιατί στην πράξη δεν τους έλκουμε κοντά μας, βάζοντάς τους ως προϋπόθεση την απόλυτη συμφωνία.

Ενα δεύτερο σημαντικό ζήτημα είναι ότι πλέον καταργούμε τις πολιτικές συμμαχίες με το πρόσχημα της αποφυγής κοινοβουλευτικών αυταπατών. Πότε στην ιστορία του κόμματός απορρίψαμε τις πολιτικές συμμαχίες; Είναι λάθος να εκμεταλλεύεσαι κάθε ευκαιρία για να κερδίσεις στη λογική του σοσιαλισμού, κρατώντας όμως πάντα το χαρακτήρα και το περιεχόμενό σου;

Στο 15ο Συνέδριο έγινε κριτική στην άποψη που έλεγε ότι οι πολιτικές συμμαχίες είναι ζήτημα τακτικής και δε χρειάζεται να μπαίνει στο πρόγραμμα. Η σ. Παπαρήγα στην τελική της ομιλία είπε ότι «ακριβώς αυτή η άποψη οδηγεί στην αποσύνδεση της τακτικής από τη στρατηγική. Οι συμμαχίες, οι μορφές προσέγγισης προς το σοσιαλισμό, η αντιμετώπιση της αντεπίθεσης του αντιπάλου είναι θέματα στρατηγικής σημασίας» σχολίασε. «Κι από αυτή την άποψη αλίμονο αν τα βγάλουμε από το πρόγραμμα και έχουμε μια γενική θέση «παλεύουμε για το σοσιαλισμό».

Στο 16ο Συνέδριο πάλι η σ. Παπαρήγα αναφέρεται στις συσπειρώσεις λέγοντας: «Σε αυτές τις συσπειρώσεις πρέπει να επιδιώκουμε να συμμετέχουν και δυνάμεις πολιτικές, που δεν τις κατατάσσουμε σήμερα στις δυνάμεις για το Μέτωπο... Με το ΔΗΚΚΙ σε τρία μέτωπα έχουμε κοινή δράση: ΠΑΜΕ, δημοκρατικά δικαιώματα, κέντρο δράσης για τα Βαλκάνια. Το γεγονός ότι έχουμε την εκτίμηση ότι δεν έχει εναλλακτική πρόταση σε μια κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή δε σημαίνει ότι κακώς επιδιώξαμε -ορθά επιδιώξαμε- να συσπειρωθούμε εκεί... Και με το Συνασπισμό επιδιώξαμε να προσέλθει σε ορισμένα μέτωπα. Εδώ να μην μπερδεύουμε. Στο ιδεολογικό πολιτικό επίπεδο, πρέπει να οξύνουμε το μέτωπο με το Συνασπισμό... Το κυριότερο όμως είναι ότι περισσότερες δυνάμεις είναι στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ... Να προσελκυστούν δυνάμεις που είναι οργανωμένες στο ΠΑΣΟΚ, τοπικά στελέχη ... με στόχο τον απεγκλωβισμό από τις πολιτικές των ηγεσιών τους».

Εμείς τώρα καλούμαστε να αποφασίσουμε ότι τα αλλάζουμε. Οτι δεν μπορούμε να έχουμε καμιά πολιτική συμμαχία ή συνεργασία και μάλιστα από θέση αρχής. Αναφέρουμε δε ότι έχουμε επιβεβαιωθεί στην πολιτική μας γραμμή. Δηλαδή, οι παραπέρα επεξεργασίες που κάναμε μας οδήγησαν εκεί;

Αν αυτό ισχύει, τότε πρέπει να απαντήσουμε στα παρακάτω στοιχεία που όλοι τα αντιμετωπίζουμε. Μείωση ποσοστού στις εθνικές εκλογές, άμαζες κινητοποιήσεις, χαμηλά ποσοστά απεργιών αλλά και μείωση στις εκλογές σωματείων. Ενα μεγάλο μέρος κόσμου στρέφεται αλλού (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) παρόλο που προτιμούσε το ΚΚΕ σε πολλά ζητήματα και το εμπιστευόταν. Ολα αυτά σαφώς και δεν τα καθορίζουμε εξολοκλήρου εμείς, αλλά είναι δική μας ευθύνη και μέριμνα να ελέγχουμε καθημερινά πόσο αποτελεσματικοί είμαστε.

Υπάρχουν όμως κι άλλα που δεν είναι ενθαρρυντικά. Η κομματική οικοδόμηση που δεν περπατά αποτελεσματικά, η μείωση της κομματικής δύναμης, η συρρίκνωση της ΚΝΕ σε πολύ σημαντικό και επικίνδυνο βαθμό, τα κακά οικονομικά, η μείωση της κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη».

Πιστεύω ότι έχουμε την υποχρέωση στο κόμμα να θίγουμε και να αναφέρουμε καθετί που θεωρούμε ότι είναι λάθος, που δε βοηθάει. Δυστυχώς αυτό που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια είναι ότι η ηγεσία του κόμματος δεν παραδέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα στη γραμμή του ΚΚΕ, αν και συχνά αναγκάζεται να αποδεχτεί κάποιες από τις αδυναμίες. Η προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα παραπάνω πολλές φορές συνοδεύεται από μη πειστικά και άγαρμπα ή λειψά επιχειρήματα, που δεν πείθουν τον κόσμο.

Δεν μπορούμε να ρίχνουμε το ανάθεμα από δω κι από κει, σαν να φταίνε πάντα οι άλλοι. Η γραμμή της ΚΕ δοκιμάζεται και αυτή κρίνεται.

Σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο για τον ελληνικό λαό, για την εργατική τάξη της χώρας μας το ΚΚΕ έπρεπε να βγει μπροστά με γραμμή που στην πράξη θα συσπείρωνε και μάζες που δεν είναι πεισμένες για το σοσιαλισμό. Η γραμμή του ΑΑΔΜ που υιοθετούσε το υπάρχον πρόγραμμα σε μεγάλο βαθμό μπορούσε να πετύχει αυτό το σκοπό.

Νομίζω ότι χάσαμε μια πολύ σημαντική ευκαιρία και κυρίως δεν παίξαμε και δεν παίζουμε το ρόλο μας. Της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης που μπαίνει μπροστά, ανοίγει δρόμους, εμπνέει, συσπειρώνει, κερδίζει το «μικρό» και πείθει για το «μεγάλο». Το σχέδιο προγράμματος ανατρέπει ριζικά το υπάρχον πρόγραμμα. Στην πράξη βέβαια, αυτό έχει ήδη γίνει με την τακτική μας, παρά το γεγονός ότι και μετά τις βουλευτικές εκλογές που άνοιξε το ζήτημα, η ΚΕ αρνούνταν αυτή τη διολίσθηση. Τρανή απόδειξη για το αντίθετο είναι ότι λίγους μήνες μετά φτάσαμε να συζητάμε την αλλαγή του.

Φοβάμαι ότι αυτές οι λογικές και αυτή η γραμμή σε συρρίκνωση και καταστροφική πορεία μπορεί να οδηγήσουν το κόμμα μας.