Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Κάθε φορά, όμως, έχει διαφορετικά ποιοτικά στοιχεία. Τώρα, το πακέτο προβλέπει «κλάψα και αντεπίθεση». Στόχος πάντα ένας: Ευρύτερα λαϊκά στρώματα, που από την ίδια τους την εμπειρία καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι δύο εκδοχές του δικομματισμού είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, να παραμείνουν εγκλωβισμένα κι, ακόμα καλύτερα, να διατηρούν και με την ψήφο τους ενισχυμένη εκείνη την εκδοχή του δικομματισμού που από τη γέννησή της είναι χρεωμένη και με ρόλο πέμπτης φάλαγγας.

Η κλάψα «και μεις αριστεροί είμαστε» είναι το μόνιμο στοιχείο. Δεν τους βγαίνει, όμως, πάντα αυτό το παιχνίδι και τότε εκνευρίζονται. Κλασικές πλέον οι περιπτώσεις «εκνευρισμένου αντικομμουνιστή», που αρθρογραφούν στην «Ελευθεροτυπία», προσπαθώντας να διδάξουν στους αδαείς ΠΑΣΟΚους το πώς να αντιμετωπίζουν τους κομμουνιστές.

Την ίδια ώρα, μια ματιά στις ίδιες τις εφημερίδες της αστικής τάξης είναι ικανή να δώσει όχι μία και δυο, αλλά πάμπολλες αποδείξεις ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όχι μόνον ως κομματικοί σχηματισμοί του σήμερα, αλλά κυρίως ως ιδεολογικά ρεύματα (σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι εδώ, Δημοκράτες και Ρεπουμπλικάνοι αλλού), στα κρίσιμα, και πάνε μαζί, και διαγωνίζονται σε αντιλαϊκότητα.

Οτι ως διαχειριστές έχουν και διαφορές, δεν το αμφισβητεί κανείς. Μόνο που αυτές ακριβώς οι διαφορές που προβάλλουν είναι που τους κάνουν και πιο επικίνδυνους. Γιατί επιχειρούν και να διαμορφώσουν συμμαχία λαϊκών στρωμάτων υπέρ της αστικής τάξης στα κύρια και, ταυτόχρονα, να ποδηγετήσουν τις όποιες αντιδράσεις, ενσωματώνοντάς τες στα πλαίσια μιας ανώδυνης αντιπολίτευσης.

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι δέσμιες της κεντρικής θεωρητικο-ιδεολογικής επιλογής τους. Οταν έχεις αποδεχτεί τον καπιταλισμό ως αδιατάρακτη πραγματικότητα, στο πλαίσιο του οποίου μπορεί να υπάρχει πότε η «ανθρώπινη» διάσταση και πότε ο «καπιταλισμός καζίνο» ως εκτροπές θετικές ή αρνητικές, δεν μπορεί η πολιτική σου να κινείται έξω από αυτά τα πλαίσια. Κλασικό παράδειγμα, η περίπτωση του ΣΥΝ, που όταν άρχισε να ξεφτίζει το θεώρημα περί καπιταλισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο» ανακάλυψε ως πεδίο αντίθεσης τον «καπιταλισμό - καζίνο». Και στις δύο περιπτώσεις, αποδέχεται τον καπιταλισμό ως πραγματικότητα, εντός της οποίας οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν για μια εκδοχή διαχείρισής του. Πόσο πιο καλούς συμμάχους να βρει ο καπιταλιστής από τέτοιου είδους «αριστερούς»;

Με αυτήν την έννοια γίνεται κατανοητή και η ένταση της επίθεσης που ξεδιπλώνεται ενάντια στο ΚΚΕ από διάφορες πλευρές. Παράδοξη σε πρώτη ματιά, αφού το ΚΚΕ προσεγγίζεται σ' αυτή τη φάση από μια σχετικά μικρή μερίδα ψηφοφόρων. Ο αναλυτής - προπαγανδιστής, όμως, του αστικού πολιτικού συστήματος μπορεί - αυτή είναι η δουλιά του - να δει τον κίνδυνο που ελλοχεύει για το σύστημα από τη διάδοση της κομμουνιστικής αντίληψης για τον κόσμο. Και γι' αυτό αντιδρά μανιασμένα. Επαναφέροντας στην τάξη όσους από το ΠΑΣΟΚ δεν κατανοούν ότι καλά τα λόγια για τη «Δεξά», αλλά καλύτερη όλων η επίθεση στο ΚΚΕ...

Ενα ήταν, είναι και παραμένει το κριτήριο: Η ταξική θέση του καθενός. Κι εσένα που κρίνεις, κι αυτουνού που σε δουλεύει.