Δύσκολα και για το Κόμμα, την πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, που κάθε άλλο όμως, παρά τέτοια είναι, αφού η σύνδεση με τις εργατικές μάζες είναι πολύ μικρή (5% εργάτες στην κοινωνική μας σύνθεση - εκτίμηση του προηγούμενου Συνεδρίου). Με ελάχιστες δυνάμεις σε εργοστάσια και χώρους δουλιάς και με ένα εκλογικό ποσοστό, πρόσφατα καταγεγραμμένο στο 5% κι ας εκτιμά η ΚΕ αναντιστοιχία στο εκλογικό αποτέλεσμα. Αραγε, εκτιμάμε αναντιστοιχία και στην επιρροή και καταγραφή της δύναμής μας στους εργατικούς χώρους και στα σωματεία;

Γιατί, τελικά, ένα κομμουνιστικό κόμμα εκεί κρίνεται. Στο κατά πόσο θα μπορέσει να αυξήσει την επιρροή του στην εργατική τάξη, να μπορέσει να τη διαπαιδαγωγήσει και να την οργανώσει, για να παίζει το ρόλο της στην κοινωνία, να κατακτήσει, δηλαδή, την πολιτική εξουσία και να φτιάξει το δικό της κράτος. Εδώ κατακτιέται και η πολιτική πρωτοπορία και όχι επειδή έχουμε τη σφραγίδα. Αραγε τι σημαίνει επαναστατική πολιτική για ένα κομμουνιστικό κόμμα που θέλει την επανάσταση και το σοσιαλισμό, έννοιες που αναφέρονται σε κάθε ντοκουμέντο (για να μην ξεχνάμε τα ιερά και τα όσια), άσχετα αν η πολιτική μας κάθε άλλο παρά κοντά σ' αυτό το στόχο μας πάει. Διότι διασπάσεις μπορεί να γίνανε από «κακούς», παλιούς και καινούριους, μπορεί να «ξεκαθαρίσαμε», όμως η πολιτική μας τακτική, επί της ουσίας, είναι η ίδια που ακολουθούσαμε και με τους «κακούς» (πριν γίνουν βέβαια κακοί και αποχωρήσουν) και με τους καλούς που απέμειναν. Πρώτα ήταν συμπαράταξη των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, τώρα έγινε ΑΑΔ Μέτωπο και πατριωτικό (!) και λαϊκό. Πρώτα η κυβερνητική αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, τώρα είναι κυβέρνηση του μετώπου για λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία. Κι όσο αυτή η πολιτική δεν ξεκαθαρίζει, όσο επιδέχεται ερμηνείες, τόσο από «αριστερά», όσο και από δεξιά, τόσο θα σπέρνονται αυταπάτες και συγχύσεις στην εργατική τάξη για το ρόλο στην κοινωνία, για το σοσιαλισμό. Δε μας κοστίζει τίποτα να μιλάμε για πρωτοπορία της εργατικής τάξης στο μέτωπο, όμως δεν υπάρχει τίποτα που να την εξασφαλίζει, αφού ουσιαστικά, το εργατικό κίνημα αντιμετωπίζεται ισότιμα με τα άλλα κινήματα (παιδεία - ειρήνη κλπ).

Διότι στο μέτωπο μπορούμε να βαφτίζουμε ταξική πολιτική γραμμή και ετούτη και την άλλη επιλογή, ανάλογα με τις συγκυρίες, χωρίς ποτέ να είμαστε έξω από την πολιτική μας. Ετσι μπροστά στο αδιέξοδο στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τα συγκεκριμένα όργανά του, μπορούμε να επιλέγουμε ξεχωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, διαπαιδαγωγώντας έναν κόσμο που συναντάει παντού αδιέξοδα στη δράση του, ότι κάτι αλλάζει, άλλη δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, άλλα όργανα ίσως; ), αλλά μπορούμε και μαζί στις απεργίες της ΓΣΕΕ. Επιλέγουμε τη δημιουργία του ΠΑΜΕ σαν τον άλλο «ταξικό πόλο» στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά μιλάμε συγχρόνως και για αλλαγή συσχετισμών στα συνδικαλιστικά όργανα. Λες και μόλις τα σωματεία αποκτήσουν ταξικές δυνάμεις στις ηγεσίες τους, όλοι οι εργαζόμενοι των κλάδων θα ξανασυσπειρωθούν αυτομάτως γύρω τους. Αλήθεια, τα σωματεία που ελέγχουν ταξικές δυνάμεις τι ποσοστό εργαζομένων του κλάδου τους συσπειρώνουν;

Ποιο είναι το επίπεδο της εργατικής τάξης σήμερα, ποιοι οι όροι εκμετάλλευσής της, η οργάνωση των εργατών στους χώρους δουλιάς, η ξεχωριστή πολιτική δουλιά των κομμουνιστών στην εργατική τάξη, το αντιπάλεμα του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα και πώς εκφράζεται, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Δημοτικές εκλογές; Συνεργασίες στους επαρχιακούς δήμους (σε κάποιες περιπτώσεις με τη ΝΔ), «καθαροί» στην Αθήνα. Κι αυτά όλα είναι επαναστατική πολιτική, όσο επαναστατική ήταν η συνεργασία στις βουλευτικές με Κανέλλη - Ζουράρι, για να ακούσουμε από τον τελευταίο ότι πρέπει να αυτοδιαλυθούμε σαν κόμμα αν θέλουμε να προσφέρουμε κάτι στην ελληνική κοινωνία.

Γιατί, λοιπόν, κατηγορεί η ΚΕ τον Κωστόπουλο και Θεωνά αφού και αυτοί πατώντας, βέβαια, σε υπαρκτά προβλήματα ερμηνεύουν αυτή την πολιτική από τη δική τους πλευρά. Μήπως αυτά που λένε για τις συνεργασίες δεν τα κάναμε στις δημοτικές εκλογές; Μήπως διαφωνούν επί της ουσίας με την πολιτική του μετώπου, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για το σοσιαλισμό, όπως βάζει το 15ο Συνέδριο; `Η μήπως ασχολείται κανείς με αυτά που πραγματικά λένε; Μήπως θυμόμαστε τις απόψεις Φαράκου - Ανδρουλάκη όταν έφυγαν; Μήπως θυμόμαστε την προγραμματική Διακήρυξη του 13ου Συνεδρίου, που ποτέ το κόμμα δεν καταδίκασε; Αυτό που θα μείνει τελικά και από αυτές τις διαγραφές είναι ότι πήγαν ενάντια στην ηγεσία, γιατί τελικά αυτό είναι το κριτήριο που μπαίνει από το Κόμμα. Κατάφερε η ΚΕ να ασχολείται ένας ολόκληρος προσυνεδριακός διάλογος με τον «κακό» Κωστόπουλο και τον «κακό» Θεωνά και ελάχιστα με την ουσία των απόψεων και των διαγραφέντων, αλλά και των θέσεων. Γιατί, άραγε, διαγράφτηκαν προσυνεδριακά; Τώρα, ποιοι είναι πιο δεξιά από ποιον, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις. Μέτωπο, λοιπόν, που θα έχει «κοινωνικο-πολιτικούς παράγοντες, πατριώτες, δημοκράτες, προοδευτικούς ανθρώπους» που θα παλεύουν για τα λαϊκά συμφέροντα. Μέτωπο για «λαϊκή εξουσία», λαϊκό κράτος, δηλαδή, που σε «επαναστατική κατάσταση» μπορεί να γίνει και επαναστατική κυβέρνηση, η οποία με «νέους λαϊκούς θεσμούς» (ποιους;) μπορεί να μετεξελιχθεί σε εξουσία της εργατικής τάξης, δηλαδή δικτατορία του προλεταριάτου.

Η επαναστατική πολιτική σε όλο της το μεγαλείο. Δυστυχώς, όμως, το κράτος και στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα. Είναι μηχανισμός καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη. Γι' αυτό και κάθε κράτος είναι ανελεύθερο και μη λαϊκό. Κάθε κράτος βασίζεται στην ταξική κυριαρχία. Οταν λες, λοιπόν, λαϊκό κράτος, αν μη τι άλλο συγκαλύπτεις τον ταξικό χαρακτήρα του και μαζί με αυτό τη σημασία της επαναστατικής βίας, η οποία είναι αναπόφευκτη για να μπορέσει η εργατική τάξη να συντρίψει το αστικό κράτος και να φτιάξει το δικό της, το προλεταριακό. Ετσι, το να αντικαταστείς την προλεταριακή εξουσία με τη λαϊκή εξουσία και το προλεταριάτο με τη λαϊκή πλειοψηφία, στέλνεις την επανάσταση και την εξουσία της εργατικής τάξης περίπατο.

Μπορούν λοιπόν να ειπωθούν πολλά για το μέτωπο, αυτό όμως που δεν μπορεί να ειπωθεί είναι ότι αποτελεί επαναστατική επιλογή, που καθορίζει καθήκοντα με βάση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Μάλλον, σε ένα μικροαστικό κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στον καπιταλισμό θα καταλήξει και θα είμαστε και ευχαριστημένοι αν συνοδεύεται και με ανέβασμα της εκλογικής μας δύναμης και μέχρι εκεί.

ΚΟΒ Κηφισιάς

Ακόμα και στη Μακρόνησο ο Βαν Φλητ και οι Αμερικάνοι με τους τρομοκράτες Αλφαμίτες συγκρότησαν τάγματα από στρατιώτες κρατούμενους, που πολέμησαν το ΔΣΕ. Κι αυτά τα Τάγματα, λέει στο βιβλίο του ο Μπαρτζιώτας, «βαρούσαν στο ψαχνό». Επρεπε λοιπόν αυτό το ΜΕΤΩΠΟ, που συζητάμε σήμερα, να γίνει από τότε, το 1945. Και να 'ναι νέο ΕΑΜ-ΜΕΑ με εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα, οπότε το δεύτερό μας αντάρτικο θα 'ταν ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΠΣΕ) και όχι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ).

Διότι ο χαρακτήρας κάθε αγώνα, πολέμου ή επανάστασης καθορίζει τις κινητήριες δυνάμεις και τις συμμαχίες των αντίπαλων, καθορίζει με ποιους θα 'σαι και ενάντια σε ποιους θ' αγωνίζεσαι. Αμα πούμε: Πάμε να κάνουμε ΜΕΤΩΠΟ, να διώξουμε από τη χώρα μας το ΝΑΤΟ και Αμερικανούς, που δυναστεύουν το λαό μας, ρυθμίζουν τη ζωή μας με κυβερνήσεις της αρεσκείας τους. Σκάρωσαν τη χούντα τους το 1967. Μας πήραν τη μισή Κύπρο και θα μας πάρουν το Αιγαίο κι άλλα νησιά. Κυβερνάνε το στρατό μας. Εστειλαν, στέλνουν και θα στέλνουν τα στρατευμένα μας παιδιά έξω από τη χώρα μας, να σκοτωθούν για ξένα συμφέροντα. Να διώξουμε αυτούς που καταπατούν κάθε ιερό και όσιο, ΟΗΕ και διεθνείς νόμους και δολοφονούν με τους βομβαρδισμούς τους παιδιά, γέρους, γυναίκες κι άντρες. Θα 'ρθει όλος ο λαός μας, όπως ήρθε 41-44. Αλλά αν πούμε πάμε να κάνουμε ΑΑΔΜ, να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό... θα μείνουμε μονάχοι μας μέλη κι οπαδοί του ΚΚΕ. Και το πολύ να 'ρθουν μερικοί, αφού σιγουρευτούν ότι θα βουλευτοποιηθούν. Επομένως οι συνθήκες σήμερα τοπικά και διεθνώς (Βαλκάνια, Ευρώπη και σε όλη τη Γη), δεδομένου ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι πλανητάρχης, απαιτούν ένα εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο, νέο ΕΑΜ, που να επιδιώξει τις συμμαχίες με παρόμοια μέτωπα στα Βαλκάνια, Ευρώπη κι όλη τη Γη. Να γίνει το όραμα του Ρήγα πραγματικότητα:

«Βούλγαροι και Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι...».

Και ας ιεραρχήσουν τους ιμπεριαλιστές μας. Ας πάμε και με τον Αλή (Ευρωπαίους παρακεντέδες των Αμερικανών) ενάντια στην Πύλη (Αμερικανούς). Ας κάνουμε ότι έγινε στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια στον άξονα Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία. Μέτωπο λοιπόν να στηρίζεται αποκλειστικά στην αριθ. 20 Θέση του 16ου Συνεδρίου. «Η συγκρότηση του ΑΑΔΜ δε γίνεται με προϋπόθεση τη συμφωνία για το σοσιαλισμό» προτείνοντας το Δημοκρατικό, ν' αντικατασταθεί με το Εθνικοαπελευθερωτικό ΑΑΔΜ κι όχι ΑΑΔΜ. Κι επειδή αυτό το Μέτωπο μόνο το ΚΚΕ μπορεί να ιδρύσει, τ' άλλα κόμματα της αστικής τάξης έχουν από χρόνια πετάξει τη σημαία της Εθνικής Ανεξαρτησίας κι αυτό φάνηκε καθαρά με τους βομβαρδισμούς στη Σερβία, που το 98% του λαού μας ήταν κατά, οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της χώρας μας να περάσουν από αέρα, ξηρά και θάλασσα οι «ανθρωπιστικοί» επιδρομείς. Κι ας έχουμε υπόψη μας πως ένα νέο ΕΑΜ θα οξύνει τις σχέσεις λαού μας κι αρχών ξενοκρατίας - Αμερικανών. Γι' αυτό ενδέχεται οι υποτελείς μας κυβερνήσεις που μας πήγαιναν δωρεάν με πλοία εφοπλιστών στη Μακρόνησο για να προσκυνήσουμε κει που μας βασάνιζαν, τώρα να μας παν κρατούμενους. Προτιμότερο βέβαια προκειμένου ν' αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά και την προκοπή του λαού μας. Θα' ναι σκληρός και δύσκολος ο αγώνας, που μόνο ένα ΚΚΕ μπορεί να τον στηρίξει, να τον αναπτύξει και να τον φέρει σε πέρας. Το ΚΚΕ όπως το '41-'44 θα 'ναι μπροστάρης αυτού του Μετώπου και τ' αγωνιζόμενου λαού μας. Γι' αυτό πρέπει ν' αποτελείται από μέλη καλής πάστας, καλής ποιότητας, τίμιους, καθαρούς κι ανιδιοτελείς. Να λένε θαρρετά τη γνώμη τους. Να μη λιβανίζουν το Γραμματέα τους για να μη χάσουν τη θεσούλα ή την εύνοια της ηγεσίας τους. Γιατί με κάτι τέτοιους επικράτησαν οι πράκτορες του ιμπεριαλισμού, όπως ο Ηρόστρατος Κρούτσεφ και ο Ιούδας Γκορμπατσόφ.

Ολοι αυτοί όσο ψηλά και να τους ανέβασε το Κόμμα ας πάνε στα σπίτια τους. Και το 16ο Συνέδριο ας κάνει μια σχολή (κομματική) να διδαχτεί η ιστορία θετική ή αρνητική της Εθνικής Αντίστασης, όπου ο Α διέγραψε το Β κι ο Β το Γ, να κριθούν ζωντανοί και πεθαμένοι.

Αυτά τα λίγα κι εύχομαι καλή επιτυχία στο 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ.