Το Κόμμα μας έγκαιρα αποκάλυψε στο λαό ότι ο νόμος «Καλλικράτης» στοχεύει στην προσαρμογή του αστικού κράτους στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Επιδιώκει να ισχυροποιήσει και να προσαρμόσει κυρίως τους περιφερειακούς κρίκους του ενιαίου (κρατικού) μηχανισμού, τα όργανα μεγάλων αστικών κέντρων ώστε να διαχειριστούν αποτελεσματικότερα, για λογαριασμό του κεφαλαίου, κεντρικές λειτουργίες. Να αποκτήσουν την ικανότητα πιο στενού και ουσιαστικού συντονισμού και ευελιξία διασύνδεσης με τα όργανα της ΕΕ.

Στα 2 χρόνια αποδείχθηκε ότι καμιά διοικητική δομή, τέτοια ή άλλη δε συμφέρει τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και την ύπαιθρο, τους μικρούς επαγγελματίες. Καμιά διοικητική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τις αντιλαϊκές συνέπειές της εφόσον υπάρχει εξουσία των μονοπωλίων. Σε αυτή την εξουσία οφείλεται και η ανισόμετρη ανάπτυξη των Περιφερειών, η ερήμωση της υπαίθρου που οξύνθηκε από την ένταξη στην ΕΕ.

Καμιά ανάπτυξη με βάση τα συμφέροντα του λαού δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με τη μία ή την άλλη επιλογή ένωσης Δήμων, γιατί αυτή προορίζεται για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι τέτοιες διοικητικές αναδιαρθρώσεις στο παρελθόν αλλά και στη σημερινή τους εφαρμογή, όχι μόνο δεν έφεραν θετικά αποτελέσματα για ανάπτυξη προς όφελος του λαού, όχι μόνο δεν αναίρεσαν τις οικονομικές περιφερειακές ανισομετρίες, αλλά και πολύ περισσότερο συνέβαλαν στη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας.

Ενας πραγματικός κυκεώνας νομοθετικών εφαρμογών και πρακτικών αποτελεσμάτων υπέρ της επιχειρηματικής δράσης σε τομείς έργων υποδομής, σε έργα πολιτικής προστασίας, αλλά και σε κοινωνικές υπηρεσίες συνθέτουν μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική σε όφελος των μονοπωλίων που δρουν σ' αυτά τα επίπεδα. Παράλληλα ο κρατικός προϋπολογισμός σταδιακά μειώνει δραστικά τη συμμετοχή του στα έσοδα, στο όνομα της φορολογικής αυτοτέλειας των Δήμων και των Περιφερειών που θεσπίστηκε με τον «Καλλικράτη».

Η Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση λειτουργεί σαν «λαγός» εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των εργασιακών σχέσεων καταπέλτης για την εργατική τάξη, αλλά και σε εφαρμογές «εθελοντισμού» και «κοινωνικής επαιτείας» για την αθώωση και διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι εκλεγμένοι που στηρίχθηκαν από τα κόμματα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ - ΣΥΡΙΖΑ, δίνουν κυριολεκτικά όρκους πίστης στον «Καλλικράτη». Η διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος σ' όλο της το μεγαλείο. Υπερθεματίζουν όλοι τους τα ευρωενωσιακά προγράμματα που έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση εξυπηρέτησης της επιχειρηματικής - ανταγωνιστικής δραστηριότητας. Ουρές στις Περιφέρειες και στους Δήμους για μια θέση στον ήλιο από ανέργους, νέους κυρίως, με την ελπίδα, το ανώτερο, 5μηνης απασχόλησης. Είναι προγράμματα εκμαυλισμού της λαϊκής συνείδησης, ώστε να αποδέχεται την εκμετάλλευση, την απλήρωτη εργασία, την εθελοντική εργασία ως ανάγκη επιβίωσης. Καλλιεργούν την αντιληπτικότητα της φορολογικής αναγκαιότητας μέσω της Τοπικής Διοίκησης. Συμβάλουν στην προσπάθεια αποδοχής της πολιτικής που τσακίζει κυριολεκτικά τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά.

Οι κομμουνιστές περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν την εφαρμογή του «Καλλικράτη» - εργαλείο άγριας ταξικής εκμετάλλευσης, πολύ επικίνδυνο για την αποδοχή της εκμετάλλευσης. Η Τοπική Διοίκηση είναι πιο κοντά στις λαϊκές μάζες. Είναι επικίνδυνος αντίπαλος στην ταξική πάλη. Η στήριξη της αστικής ιδεολογίας στην Τοπική Διοίκηση έχει το πλεονέκτημα της καλλιέργειας αυταπατών για «ατομικές λύσεις» ή της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων».

Οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες, οι αντιπεριφερειάρχες, που υπηρετούν την αστική τάξη, συμπεριφέρονται ως εγγυητές της λύσης των προβλημάτων και στέκονται απέναντι από κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων.

Οι κομμουνιστές εκλεγμένοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των ταξικών αγώνων. Τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια να μετατραπούν σε βήματα διαμαρτυρίας και αγώνα για τα λαϊκά προβλήματα με κάθε τρόπο που θα επιλέγουν οι Οργανώσεις του Κόμματος. Η ανάδειξη των λαϊκών προβλημάτων και η αιτία που τα προκαλεί, να μην αφήνει στο απυρόβλητο τις ευθύνες των τοπικών εκλεγμένων των αστικών κομμάτων και των οπορτουνιστών.

Πέρα από τη δράση των κομμουνιστών συμβούλων, η κοινή δράση για τα λαϊκά προβλήματα πρέπει να εστιάζει κυρίως σε ζητήματα κοινωνικών αναγκών όπως νερό, καθαριότητα, πολιτική προστασία, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, λαϊκή στέγη σε σύνδεση με το ταξικό κίνημα, τις λαϊκές επιτροπές, τους συλλόγους γονέων για την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.

Ολη η δραστηριότητα να έχει κριτήριο ότι «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και καλλιέργεια των λαϊκών συνειδήσεων, ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να κατακτήσουν την εξουσία που εκεί θα λύνονται οριστικά τα λαϊκά σύγχρονα προβλήματα.

Οι κομμουνιστές σύμβουλοι είναι στηρίγματα των λαϊκών αγώνων σε τοπικό επίπεδο, ακούραστοι στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Είναι στο πλάι των ταξικών αγώνων με ανιδιοτέλεια και επαναστατική στάση ζωής.

Καλή επιτυχία στο Συνέδριό μας!

1. Φυσικά είμαστε, από αντικειμενική άποψη, στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, αλλά και στην εποχή παγκόσμιας ήττας μετά τις ανατροπές - η ΚΕ δεν παίρνει υπόψη της το τελευταίο στη χάραξη της τακτικής.

Ο ιμπεριαλισμός, ο κρατικο-μονοπωλιακός καπιταλισμός (ΚΜΚ)¹, είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας, του 20ού - 21ου αι., και ο Λενινισμός είναι ο Μαρξισμός της εποχής μας, συνέχεια και εξέλιξη της θεωρίας του Μαρξ, που ανέλυσε τον καπιταλισμό του 19ου αι., πριν εμφανιστούν τα μονοπώλια - στις Θέσεις η αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό είναι ακρωτηριασμένη, ενώ έχει εγκαταλειφθεί ο ΚΜΚ.

2. Ο στρατηγικός στόχος είναι, φυσικά, η σοσιαλιστική επανάσταση. Ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει «στάδιο» κοινωνικό, κράτος και πολιτικό σύστημα. Υπάρχει μόνο η μεταβατική πολιτικά περίοδος, κατά την οποία σε κάποια ιστορική στιγμή εμφανίζεται η δυαδική εξουσία, που μπορεί να διαρκέσει βδομάδες, μήνες ή λίγα χρόνια (εμφύλιος πόλεμος) και τελικά θα κριθεί το "ποιος-ποιον"- στις θέσεις, επειδή συγχέεται με το στάδιο, απαλείφεται η μεταβατική πολιτικά περίοδος με σοβαρές συνέπειες για το πρόγραμμα.

3. Η αλληλεξάρτηση που υπάρχει ανάμεσα π.χ. στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα, δεν είναι απλά ανισότιμη, είναι ποιοτικά ανισότιμη, αν συγκρίνουμε τα ποσοτικά μεγέθη της εξάρτησης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και των ΗΠΑ από την Ελλάδα στην οικονομία, βιομηχανία, τεχνολογία, όπλα, εμπόριο. Η Ελλάδα λοιπόν είναι εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, είναι χώρα ενδιάμεση και εξαρτημένη στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Το φεγγάρι φέρνει γύρω από τη γη - ανάμεσά τους υπάρχει αλληλεπίδραση βαρυτική - και όχι η γη, γιατί η μάζα της είναι πολύ μεγαλύτερη από τη μάζα του φεγγαριού. Ο όρος ανισότιμη αλληλεξάρτηση είναι ακαδημαϊκός, νεολογισμός που καλύπτει την εγκατάλειψη της εξάρτησης.

Η ύπαρξη της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δε σημαίνει να βάλουμε στόχο την εθνική ανεξαρτησία ή έναν «ανεξάρτητο» καπιταλισμό. Δεν μπορούμε όμως να είμαστε αδιάφοροι, όταν επιβάλλονται στην Ελλάδα τοποτηρητές και διεθνής οικονομικός έλεγχος - η εργατική τάξη έχει πατρίδα, το κεφάλαιο δεν έχει.

Ο αγώνας ενάντια στην εξάρτηση μπορεί να δικαιωθεί με τη σοσιαλιστική επανάσταση.

4. Η πάλη της Λαϊκής Συμμαχίας μπορεί να είναι μόνο αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή με συγκεκριμένους στόχους - γιατί δεν αναφέρονται συγκεκριμένα στις Θέσεις ;

Η ανάπτυξη της Συμμαχίας αποτελεί τον άμεσο πολιτικό στόχο του Κόμματος, αυτό που βάζουμε στην ημερήσια διάταξη, γραμμή συγκέντρωσης και συσπείρωσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Στόχος της Λαϊκής Συμμαχίας δεν μπορεί να είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και η δικτατορία του προλεταριάτου. Στην πορεία βέβαια, όταν δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, παίρνοντας υπόψη και τον ηγεμονικό, με όρους διαλεχτικούς, ρόλο του Κόμματος μέσα στη Συμμαχία και την πολιτική κυριαρχία της εργατικής τάξης - με το δεδομένο της Συμμαχίας, φαίνεται ακατανόητη η εισαγωγή ε-ε-λ Μετώπου στο πρόγραμμα.

5. Η ΚΕ εγκαταλείποντας με τη διολίσθηση το πρόγραμμα (15ο Συνέδριο), πράγμα απαράδεκτο, πολιτεύεται λες και βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση! Θεωρεί ότι προϋπόθεση για να λυθούν ουσιαστικά τα προβλήματα του λαού είναι η σοσιαλιστική επανάσταση (αποδέσμευση, χρέος, λαϊκή εξουσία, που ταυτίζεται με τη δικτατορία του προλεταριάτου, κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής). Αυτό βέβαια είναι σωστό (χωρίς φυσικά να αποκλείονται και σήμερα κατακτήσεις και επιτυχίες του μαζικού κινήματος άμα αναπτυχθεί ταξικά - πολιτικά). Το ζήτημα είναι πώς θα φτάσουμε στην επανάσταση, πώς θα δράσουμε σε συνθήκες μη επαναστατικές και σεληνιακού τοπίου στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Αυτή η αντίληψη της ΚΕ είναι επίσης η αιτία που χάθηκε η μισή εκλογική δύναμη, καθώς και οι χειρισμοί στο ζήτημα της κυβέρνησης. Στις εκλογές ζητήσαμε από το λαό να ψηφίσει σχεδόν... για επανάσταση!

Είναι θετικό που η ΚΕ δεν άφησε κανένα παράθυρο ανοιχτό για συμμετοχή σε κυβέρνηση της Αριστεράς. Ομως αντί να προβάλλει την ανάγκη κυβέρνησης της Λαϊκής Συμμαχίας και τους όρους για το σχηματισμό της, η ηγεσία γύρισε την πλάτη στην αγωνία του λαού για κυβέρνηση. Και στις Θέσεις εξοστρακίζεται κάθε είδους κυβέρνηση και η Συμμαχία δεν κατεβαίνει στις εκλογές!!!

Μια κυβέρνηση της Συμμαχίας, ως ενδεχόμενο, που θα στηρίζεται σε γερό και μαζικό κίνημα, θα διευκολύνει την κατάληψη όλης της εξουσίας - ζήτημα τακτικής είναι - δεν μπορεί να λέγεται απόλυτα όχι, ούτε απαγορεύονται οι πολιτικές συνεργασίες με φίλιες δυνάμεις. Σημασία έχει με ποιον συμμαχείς, με ποιους όρους, σε ποια πολιτική συγκυρία και για ποιο σκοπό.

6. Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος «αντικαπιταλιστική πάλη» χρησιμοποιήθηκε από ευρωκομμουνιστές, νεοαριστερούς, και κάτι «μικροαστάκηδες και διανοουμενάκηδες», κατά την έκφραση του Ν. Ζαχαριάδη - τους ταιριάζει γάντι ο όρος «αντικαπιταλιστική», γιατί το «αντιιμπεριαλιστική» παραπέμπει ευθέως στον Λένιν και στην επανάσταση, στην ανάλυσή του για τον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση, τον αδύνατο κρίκο, το κόμμα νέου τύπου, την ανισόμετρη ανάπτυξη, τον ΚΜΚ κ.ά.

Το «αντικαπιταλιστική» παρακάμπτει την ανάλυση του Λένιν και πάει στον Μαρξ γενικώς και αορίστως - είναι παλιά η επιχείρηση να αντιπαραθέσουν τον Λένιν στον Μαρξ (ή να επιστρέψουμε στον Μαρξ), ενώ ανάμεσά τους υπάρχει αδιάσπαστη ενότητα. Οι «αντικαπιταλιστές» βλέπουν τον ιμπεριαλισμό όχι ως το σύγχρονο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά ως εξωτερική σχέση των κρατών και σε σχέση με πολέμους μόνο και διπλωματία, δηλαδή πρόκειται για θεωρητική σύγχυση, όσο κι αν βάλεις μπροστά το «αντιμονοπωλιακή», δηλαδή έτσι το κόμμα πορεύεται με χαλασμένη πυξίδα.

Το πρόβλημα υπήρχε στο παρελθόν, γιατί η αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη θεωρούνταν «στάδιο» πριν την επανάσταση, επειδή είχε λησμονηθεί η αντίληψη του Λένιν και του Στάλιν ότι ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας, και επομένως το αντί - αντί έχει νόημα μόνο ως γραμμή συγκέντρωσης και συσπείρωσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την επανάσταση - τότε θεωρούνταν ότι οι έννοιες ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός δεν είναι ταυτόσημες, ότι υπήρχε μια περίεργη απόσταση ανάμεσά τους.

7. Αν ανατραπούν τα μνημόνια με τη δράση το λαϊκού κινήματος, αυτό δε θα φέρει αναπόφευκτα έξοδο από την ΕΕ και άλλη πορεία;

8. Αμεσος πολιτικός στόχος η Λαϊκή Συμμαχία και ζύμωση για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Προοδευτικά θα αποκτήσουν δυναμική και οι επιμέρους διεκδικητικοί αγώνες, καθώς θα εντάσσονται σ' αυτήν την πολιτική προοπτική - σήμερα εντάσσονται άμεσα στην απρόσιτη ακόμα για το λαό επανάσταση.

Για τη στάση του Κόμματος σε περίπτωση πολέμου, ο Λένιν... να βάλει το χέρι του.

1) Η σύζευξη της δύναμης των μονοπωλίων και της δύναμης του κράτους σε ενιαίο μηχανισμό για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Κόντρα στις αδυναμίες μας για να γίνουμε πιο Δυνατοί

Οπως αναφέρεται στο Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ, οι επιπτώσεις της κρίσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας σε συνδυασμό με έναν ενδεχόμενο γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν είναι πιθανό να δημιουργήσουν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης στη χώρα. Κρίσιμο ζήτημα για την έκβαση της ταξικής πάλης θα αποτελέσει η ικανότητα της Λαϊκής Συμμαχίας να μετεξελιχθεί στο επαναστατικό εργατικό - λαϊκό μέτωπο καθώς και η ικανότητα και ετοιμότητα του Κόμματός μας να καθοδηγήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κατάκτηση της εξουσίας.

Από τη στιγμή που στόχος του Κόμματός μας είναι ο Σοσιαλισμός προκύπτει ότι το σημερινό βασικό μας καθήκον είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για αυτόν. Κατά συνέπεια, απαιτείται, όπως αναφέρεται και στις Θέσεις της ΚΕ, η άμεση ανασύνταξη του κινήματος και η εδραίωση της Λαϊκής Συμμαχίας με την ταυτόχρονη προϋπόθεση να γινόμαστε, διαρκώς, όλο και πιο ικανοί να διεξάγουμε την ταξική πάλη από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, στο έδαφος της κρίσης και ανεξαρτήτως συσχετισμού δυνάμεων.

Θεωρώ ότι η ΚΕ χωρίς υπερβολή ή υποτίμηση και με σωστή κατεύθυνση εκτιμά τη δράση του Κόμματος και κάνει την αυτοκριτική της σχετικά με την υλοποίηση των καθηκόντων του 18ου Συνεδρίου. Οπως σημειώνεται, «επιβεβαιώνεται ότι δεν αρκεί ο θετικός ρόλος της ΚΕ ως ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου στην επεξεργασία των θέσεων, ζητημάτων ιδεολογικής πάλης, γενικότερα στη στρατηγική του Κόμματος». Απαιτείται, επιπλέον, η σταθερή ανάπτυξη της καθοδηγητικής ικανότητας, ώστε να μεταφράζει αυτή τη θεωρητική επεξεργασία σε ολοκληρωμένο και εξειδικευμένο αλλά όχι αποστεωμένο σχέδιο δράσης ως τις ΚΟΒ, ώστε να προχωράει παράλληλα και με σταθερότητα η ανασύνταξη του κινήματος και η κομματική οικοδόμηση στους κλάδους ιεράρχησης.

Στις εδαφικές ΚΟΒ και ΟΒ το καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της ενδυνάμωσης της Λαϊκής Συμμαχίας μεταφράζεται στο καθήκον ανάπτυξης των Λαϊκών Επιτροπών και των Επιτροπών Ανέργων στη γειτονιά. Οι επιτροπές αυτές είναι και κομμάτι και έκφραση της Λαϊκής Συμμαχίας και στο μέλλον θα στηρίξουν σημαντικά την ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Η πρωτοβουλία ίδρυσης Λαϊκών Επιτροπών και Επιτροπών Ανέργων ήταν μια πρωτοβουλία που έδειξε την ικανότητα της ΚΕ να αφουγκράζεται και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες που ανακύπτουν. Πράγματι, για τους λόγους που εκτίθενται στις Θέσεις, η ίδρυση των παραπάνω επιτροπών ήταν ώριμος καρπός της ανάγκης για ανασύνταξη και αντεπίθεση του κινήματος και σε επίπεδο γειτονιάς.

Από την άλλη, όμως, πλευρά η απόφαση αυτή ανέδειξε την αδυναμία οργάνων, στελεχών και συντρόφων να κατανοούν, να αφομοιώνουν έγκαιρα και να επιχειρούν την υλοποίηση αυτών των αποφάσεων. Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από τη λήψη μιας οποιασδήποτε απόφασης ως την εμπέδωση και την υλοποίησή της πρέπει επιτακτικά να μικρύνει και αυτό εξαρτάται και από τη συλλογική και από την ατομική προσπάθεια του καθενός.

Επιπλέον, η ίδρυση Λαϊκών Επιτροπών και Επιτροπών Ανέργων ανέδειξε τη δυσκολία των εδαφικών ΚΟΒ και ΟΒ να δουλεύουν σε μαζικό επίπεδο με τον κόσμο της γειτονιάς και παράλληλα με όρους κινήματος. Σαφώς και η δυσκολία αυτή οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στη γενικότερη κατάσταση του κινήματος, όμως είναι και δείκτης της ποιότητας δουλειάς που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια σε σχέση με τη συσπείρωση και κινητοποίηση κόσμου αλλά και με την τριβή των εδαφικών ΟΒ και ΚΟΒ στο να οργανώνουν αγώνες σε τοπικό επίπεδο στο έδαφος κάποιου προβλήματος της γειτονιάς.

Ταυτόχρονα, αναδείχθηκε και μια ακόμη αδυναμία, αυτή των συντρόφων που είναι διαταγμένοι στο εργατικό κίνημα και συμμετέχουν στις Λαϊκές Επιτροπές εκφράζοντας το κομμάτι του ΠΑΜΕ στη γειτονιά, να μεταφέρουν με ζωντάνια στη Λαϊκή Επιτροπή την εμπειρία του ταξικού κινήματος, τον θετικό τρόπο δουλειάς που το τελευταίο έχει κατακτήσει στην οργάνωση ενός αγώνα, στην κινητοποίηση κόσμου, στην ποιότητα των πρωτοβουλιών που μπορούμε να πάρουμε.

Σωστά επισημαίνει η ΚΕ την επιβίωση κοινοβουλευτικών αντιλήψεων τόσο σε οπαδούς του Κόμματος όσο και σε ορισμένες κομματικές δυνάμεις. Χαρακτηριστική απόδειξη της παραπάνω εκτίμησης είναι ότι την περίοδο των εκλογών υπήρξαν Λαϊκές Επιτροπές των οποίων η δράση πάγωσε μπροστά στη δουλειά για τις εκλογές, δηλαδή υπήρξαν εδαφικές ΚΟΒ και ΟΒ που απέκοψαν τη δουλειά τους στο κίνημα από την εκλογική δουλειά, γεγονός που μέτρησε αρνητικά και εκφράστηκε με τη δυσκολία του να ξανασυσπειρωθεί κόσμος στις Λαϊκές Επιτροπές μετά τις εκλογές καθώς και με το γεγονός ότι σε ένα κομμάτι του κόσμου αυτού, τα θετικά βήματα που είχαν γίνει στη συνείδησή του ανατράπηκαν, ενώ ταυτόχρονα διογκώθηκαν τα διλήμματα, οι εκβιασμοί, ο ρεφορμισμός και ο οπορτουνισμός.

Η ανάπτυξη των Λαϊκών Επιτροπών και των Επιτροπών Ανέργων συνδυάζεται με τη βαθύτερη κατανόηση των εδαφικών ΚΟΒ και ΟΒ για κομματική οικοδόμηση στη βιομηχανία και στους κλάδους ιεράρχησης. Είναι καθήκον να ανακαλύψουμε κάθε εργάτη στη γειτονιά, να τον φέρουμε σε επαφή με το σωματείο του, να τον εντάξουμε και σε εδαφικό επίπεδο στον ταξικό αγώνα, ακόμη και να τον στρατολογήσουμε. Παράλληλα, μπροστά στην άνοδο του μικροαστισμού που εκδηλώνεται με το βάθεμα της κρίσης και εκφράζεται άλλοτε με τον οπορτουνισμό και άλλοτε με το φασισμό, οι Λαϊκές Επιτροπές πρέπει να βάλουν πλάτη και στην οργάνωση των αυτοαπασχολούμενων και των στρωμάτων εκείνων που έχουν συμφέρον να ενταχθούν στο λαϊκό κίνημα, στη Λαϊκή Συμμαχία. Για την αντιμετώπιση του μικροαστισμού που φουντώνει απαιτείται δουλειά υποδομής και όχι της τελευταίας στιγμής.

Ενα ακόμη ζήτημα είναι αυτό της ταξικής αλληλεγγύης, το οποίο θα ήθελα να περιληφθεί με τρόπο εντονότερο στις Θέσεις της ΚΕ. Φαίνεται ότι γύρω από το ζήτημα της αλληλεγγύης τοποθετείται ένα πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης που οξύνεται όσο βαθαίνει η κρίση και είναι σημαντικό να το κερδίσουμε. Η έμπρακτη εκδήλωση ταξικής αλληλεγγύης πρέπει να είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού αγώνα, της ταξικής πάλης. Αφενός γιατί γύρω από το ζήτημα του εθελοντισμού και της φιλανθρωπίας από διάφορους μηχανισμούς επιχειρείται μια σοβαρή προσπάθεια χειραγώγησης και ενσωμάτωσης και αφετέρου γιατί μπορεί να εμπνεύσει, να διαπαιδαγωγήσει και να γαλουχήσει τις άπειρες εργατικές μάζες που μπαίνουν στον αγώνα και τη νεολαία που είναι αποκομμένη από τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας, με τον ηρωισμό, την ηθική και τις αξίες της εργατικής τάξης στο σήμερα. Μπορεί να συμβάλει πρακτικά στην καλλιέργεια ιδανικών που το Κόμμα μας προσπαθεί να περάσει στη νέα γενιά μέσα από τη μελέτη της ιστορίας του και την πολιτιστική του δραστηριότητα, να βοηθήσει ουσιαστικά στην κατάκτηση αντοχής και σταθερότητας στην ανάπτυξη του κινήματος.

Με εμπιστοσύνη προς το Κόμμα και την ΚΕ εκφράζω την αισιοδοξία μου ότι το Κόμμα μας θα βγει από το 19ο Συνέδριό του πιο δυνατό, πιο απαιτητικό από τον εαυτό του και πιο μαχητικό απέναντι στις αδυναμίες του και ότι συνολικά θα καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις, όσες κι αν χρειαστεί, για αυτή την υπόθεση που είναι δίκαιη, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Βρισκόμαστε αντικειμενικά στο πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Πολύ σωστά αναδεικνύεται από τη μεριά του Κόμματος ο στρατηγικός μας στόχος, η λαϊκή εξουσία. Το ερώτημα είναι μπορεί αυτή η γραμμή από μόνη της να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη λαϊκή συμμαχία ως προαπαιτούμενο για την επανάσταση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της; Φοβάμαι πως ΟΧΙ. Τι πρέπει να γίνει;

Ο Μαρξισμός - Λενινισμός δίνει την απάντηση. Δράση στις μάζες, δράση και ενότητα της εργατικής τάξης με τους συμμάχους της, δράση στη βάση των οξυμένων προβλημάτων που γεννάει καθημερινά η κρίση. Κανένα αποτέλεσμα δε θα έχει αυτή η δράση εάν ο αγώνας από διεκδικήσεις στενά εργατικού και οικονομικού χαρακτήρα δεν μετατρέπεται σε αγώνα με πολιτικό χαρακτήρα με Αντιμονοπωλιακή και Αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαία η δημιουργία ενός Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, όπως σωστά βάζει το μέχρι τώρα Πρόγραμμα του Κόμματος.

Στην προσπάθειά του, ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του επιτίθεται ολομέτωπα στην εργατική τάξη, προσπαθεί να της αρπάξει ολοσχερώς τον πλούτο, που παράγει. Μπορεί σήμερα ο λαός μας να έχει κατακτήσεις;

Νομίζω πως ναι. Κατακτήσεις που λόγω της κρίσης, είτε μικρές είτε μεγαλύτερες αποτελούν μπουρλότο στο θεμέλια του συστήματος. Το συμπέρασμα είναι πως όποια κατάκτηση γίνεται από τη μεριά του λαού μας δημιουργεί ρήγμα στο σύστημα. Πολιτικά δεν του επιτρέπει να σταθεροποιηθεί. Είναι προφανές ότι μέσα από την ανάγκη του λαού μας για πάλη, που αφορά το δικαίωμα στη δουλειά, ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία, τη διεκδίκηση Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, την πάλη ενάντια στα χαράτσια, την κατάργηση της δανειακής σύμβασης, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, το δικαίωμα στην απεργία μπορεί να σφυρηλατηθεί ένα ΑΑΔΜ ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και την αποδέσμευση της χώρας μας από όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.

Αυτό το Μέτωπο έχει τη δυνατότητα από τη μια να δημιουργεί πολιτική αποσταθεροποίηση στο σύστημα και από την άλλη μέσα από την ιδεολογική διαπάλη, με την παρέμβαση του Κόμματος να σφυρηλατείται η λαϊκή συμμαχία, να ζυμώνεται στο μυαλό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ως αναγκαιότητα η ιδέα της επανάστασης και της λαϊκής εξουσίας. Κάτω από το βάρος είτε της βίαιης πτώσης του επιπέδου ζωής του λαού μας είτε την εμπλοκή της χώρας μας σε πόλεμο, να είναι παράγοντας δημιουργίας επαναστατικής περιόδου που εν δυνάμει μπορεί να δώσει επανάσταση. Είναι θεωρητικά λάθος να νομίζουμε ότι λόγω της μεγάλης εξαθλίωσης ή μιας εμπόλεμης κατάστασης θα έχουμε επαναστατική περίοδο. Είναι εξ άλλου βαθιά οπορτουνιστικό να περιμένει κανείς μόνο από τέτοιους παράγοντες ή κάποιο αυθόρμητο ξέσπασμα χωρίς τη δική μας κυρίως από τα πριν παρέμβαση, τη δημιουργία επαναστατικής περιόδου και επανάστασης. Τέτοιες απόψεις εύκολα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην ανάγκη και λίγοι να είμαστε αν είμαστε ιδεολογικά καθαροί και αποφασισμένοι, αυτό φτάνει. Ποτέ τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δεν οδήγησαν σε επανάσταση από μόνα τους.

Η δράση του Κόμματος για να μπορεί τη συγκεκριμένη στιγμή να μετατρέψει το αυθόρμητο σε συνειδητό θα πρέπει να είναι από τα πριν προσανατολισμένη στην ανάπτυξη ενός μαζικού ταξικού ρωμαλέου λαϊκού κινήματος στη βάση ενός ΑΑΔΜ.

Ενα τέτοιο μέτωπο μπορεί να διαπαιδαγωγεί τις μάζες ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, στον οπορτουνισμό και να δημιουργεί δεξαμενές όπου μέσα από εκεί θα ξεπηδούν λαϊκοί αγωνιστές κύρια στους τόπους δουλειάς και αλλού. Ετσι θα μπορεί να στρατολογείται το πιο πρωτοπόρο κομμάτι των αγωνιστών στο Κόμμα μας, το οποίο θα μαζικοποιείται, θα δυναμώνει, θα στήνει Οργανώσεις σε όλους τους χώρους, όπου ζει και δουλεύει ο λαός μας. Δε θέλουμε κόμμα μόνο ισχυρό αλλά και μαζικό. Επαναστατικό κόμμα νέου τύπου.

Η ανάπτυξη τέτοιων αγώνων, χρειάζονται πάση θυσία συμμαχίες με κοινωνικές δυνάμεις αλλά και πολιτικές που να συμφωνούν σε ένα τέτοιο μέτωπο και πάντα από τα κάτω και μόνο μέσα στους μαζικούς χώρους. Η παρουσία των ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ βέβαια είναι θετικό βήμα, δε στοιχειοθετεί όμως από μόνο του μέτωπο ή λαϊκή συμμαχία. Το Κόμμα μας είναι στη συνείδηση του λαού μας μεγάλο κόμμα. Κινητοποιήσεις όπου μια ομάδα συντρόφων βρίσκεται ως ΠΑΜΕ έξω από μια περιφέρεια, οι ίδιοι την επόμενη φορά ως Λαϊκή Επιτροπή έξω από την ΔΕΗ ή έξω από μία εφορία ως ΠΑΣΕΒΕ δεν ανεβάζουν το κύρος του Κόμματος. Αυτές οι εκδηλώσεις πρέπει να πάρουν μαζικό χαρακτήρα. Εμείς πρέπει να βρεθούμε στη βάση των κοινών προβλημάτων και με άλλους, στο χώρο δουλειάς, στο σωματείο, παντού όπου κινείται ο λαός μας είτε έχουμε το συσχετισμό με το μέρος μας είτε όχι.

Δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα ότι με κάποιους δεν πάω ακόμα και νερό να πίνουν στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αν αυτό είναι Μαρξιστική - Λενινιστική αντίληψη τότε λάθος έκανε ο Λένιν που τον Τρότσκι τον έκανε εν τέλει υπουργό και δεν «καθάρισε» από νωρίς μαζί του. Η πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με βάση τα προβλήματα της καθημερινότητας δίνουν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της να καταλαβαίνουν τη δύναμη του συστήματος, να συνειδητοποιούν το βαθμό και το βάθος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και έτσι να αντιλαμβάνονται όλο και πιο πολύ ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να διορθωθεί αλλά μόνο να ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ. Ετσι η εργατική τάξη και λαός μπορούν να καταλάβουν την αναγκαιότητα της επανάστασης για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Είμαστε το μόνο κόμμα με δεσμούς στην εργατική τάξη. Οφείλουμε να τους δυναμώσουμε, να μην ξαναδούμε φαινόμενα σαν αυτά των περασμένων εκλογών, να σφυρηλατήσουμε ιδεολογικά και πολιτικά την εκλογική μας βάση όχι τόσο για το εκλογικό ποσοστό όσο για να αποτελέσει εκρηκτικό υλικό για τη ανάπτυξη πιο δυναμικών αγώνων. Οι αγώνες της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού και όχι μόνο, ως υλικό διαπαιδαγώγηση του λαού μας και της νεολαίας για την ανάπτυξη αγώνων δε φτάνει. Πρέπει να βγούμε μπροστά πιο προωθημένα, πιο δυνατά, να οργανώσουμε αγώνες κυρίως στον πυρήνα της εργατικής τάξης, στον τόπο δουλειάς, και όπου δεν μπορούμε, να πάμε στο περίβλημα, στη γειτονιά, στο σχολειό, στο δρόμο, στην πλατεία.

Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Το φαινόμενο να διαπιστώνουμε μετά από χρόνια ότι η γραμμή μας ήταν λάθος, για ζητήματα χειρισμών και τακτικής δεν πρέπει να ξανά επαναληφθεί επ' ουδενί. Είναι τόσο κρίσιμες οι συνθήκες που λάθη χειρισμών και τακτικής θα βάλουν σε κίνδυνο ακόμα και την ύπαρξη του Κόμματός μας. Πιστεύω πως για να οδηγήσουμε το λαό μας και την εργατική τάξη στη λαϊκή εξουσία πρέπει να έχουμε πάντα οδηγό το ΜΑΡΞΙΣΜΟ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ και να επιμείνουμε στη γραμμή του ΑΑΔΜ. Ετσι «θα το βρει η στραβή το αρνί», όπως σωστά λέει ο λαός μας.

Η Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, υπενθυμίζει ότι η προθεσμία για την αποστολή κειμένων προς δημοσίευση στον «Ριζοσπάστη», για τις Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Καταστατικού του ΚΚΕ, λήγει σήμερα Παρασκευή, 15 Μάρτη. Οσα κείμενα σταλούν εκπρόθεσμα, δε θα δημοσιευθούν, αλλά θα είναι στη διάθεση των αντιπροσώπων στο 19ο Συνέδριο.