Συχνά πυκνά στις δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών του Κόμματος και σε γραπτά του «Ριζοσπάστη» προτρέπουμε την εργατική τάξη και το λαό να πάρει την υπόθεση της χώρας στα δικά του χέρια. Και καλά κάνουμε. Αλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Και ο δρόμος γι' αυτή βρίσκεται στην οικοδόμηση του ΑΑΔΜ.

Βασική και κρίσιμη προϋπόθεση, όλα όσα συζητάμε στο Συνέδριό μας, η ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος, η ετοιμότητα και η ικανότητά μας να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις και προκλήσεις, που βάζει μπροστά μας η οικοδόμηση του Μετώπου. Η εισήγηση της ΚΕ λέει πολλά γι' αυτά, εγώ θέλω να σταθώ στα εξής:

Εχω τη γνώμη πως η αποτελεσματικότερη οικοδόμηση του Μετώπου πηγαίνει χέρι χέρι και βάζει την ανάγκη της ενίσχυσης και αναβάθμισης της πολιτικής μας δράσης για την επικαιρότητα και αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό. Οχι μόνον ή κυρίως γιατί αυτό δεν έρχεται σε καμιά αντίθεση με τη δηλωμένη από τώρα ετοιμότητά μας, να συμβιβαστούμε σ' ένα αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό πρόγραμμα Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας. Κυρίως, γιατί η ουσιαστική αναβάθμιση της δράσης μας για το σοσιαλισμό αποτελεί σήμερα μια βασική προϋπόθεση για την ισχυροποίηση του Κόμματος. Και ακόμη περισσότερο, γιατί η αυτοτελής και συνεχώς εντεινόμενη σχετική δράση του Κόμματος πρέπει να είναι μια βασική και αναντικατάστατη παράμετρος της όλης δουλιάς μας για το Μέτωπο. Σε αντίθετη περίπτωση, υπονομεύουμε - αν δεν ακυρώνουμε - όλα όσα καθορίσαμε στα δύο προηγούμενα Συνέδριά μας, για το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης στη χώρα μας, τον κινηματικό χαρακτήρα του Μετώπου, το συνεχή και εξελισσόμενο διάλογο και διαπάλη στις γραμμές του, πρώτα και κύρια για το ζήτημα της εξουσίας. Σε αντίθετη περίπτωση, απαλλοτριώνουμε και, μάλιστα, προκαταβολικά, το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της αυτοτελούς πολιτικής δράσης του Κόμματος. Και όχι μόνον. Ουσιαστικά, αποδυναμώνουμε -αν δεν ακυρώνουμε - και, μάλιστα, προκαταβολικά, το δικαίωμα της εργατικής τάξης, παρότι θα αποτελεί -έτσι ή αλλιώς - τη βασική κοινωνική δύναμη του Μετώπου, να μεγαλώνει το βαθμό χειραφέτησης και ταξικής συνείδησης, της κατανόησης του ιστορικού της ρόλου και όλα όσα αυτός συνεπάγεται.

Στις τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις συγκρούστηκαν οι δύο πολιτικές γραμμές που υπάρχουν για το αγροτικό ζήτημα.

Η μια που εκφράστηκε για πρώτη φορά σε οργανωμένο αγροτικό κίνημα και συσπειρώνει στον πυρήνα του μεγαλοαγρότες έλεγε πως «μέσα στα σημερινά δεδομένα θα πρέπει να διεκδικήσουμε λύσεις που είναι συμβατές και νόμιμες με την ΕΕ» και η άλλη που έλεγε πως σε «σύγκρουση με αυτές τις πολιτικές θα αποσπάσουμε λύσεις και στα άμεσα αλλά ταυτόχρονα θα ανοίγουμε δρόμο στην προοπτική μιας άλλης πολιτικής».

Αυτή η σύγκρουση, ανεξάρτητα της μορφής που θα παίρνει, θα ενταθεί στα επόμενα χρόνια, γιατί η νέα ΚΑΠ θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά, με στόχο να τους διώξει από το χωράφι έως το 2013.

Συμφέρον για το πώς θα εξελιχθεί η αγροτική οικονομία έχουν όλοι οι εργαζόμενοι κι όχι μόνο οι αγρότες. Εχουν συμφέρον οι εργατοϋπάλληλοι, οι ΕΒΕ, όλος ο λαός εάν θα αγοράζουν φτηνά και υγιεινά προϊόντα και όχι ακριβά και αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα που πλασάρουν οι πολυεθνικές και παράγουν οι μεγαλοαγρότες και οι επιχειρήσεις του χώρου.

Η προοπτική της ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας, μέσα από την παραγωγική συνεταιριστική μορφή που θα ασχολείται σε μεγάλη έκταση, από την κοινή καλλιέργεια έως τη μεταποίηση και εμπορία των προϊόντων τους, είναι ο μόνος δρόμος ανάπτυξης σε όφελος όχι μόνο της μικρομεσαίας αγροτιάς, αλλά ολόκληρου του λαού και της χώρας μας.

Αυτό το ζήτημα δε θα κριθεί με όρους «συμβατότητας και νομιμότητας» με τις πολιτικές της ΕΕ, αλλά στο πεδίο της σύγκρουσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης για τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία.

Η αποκατάσταση του οράματος του σοσιαλισμού, σαν πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, είναι ένα από τα βασικότερα καθήκοντα για να προβάλλουμε την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού. Η παραπέρα ανάλυση των αιτίων της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων είναι απαραίτητη και πρέπει να γίνει πιο συστηματικά και να αγκαλιάσει όλους τους τομείς της πρώτης απόπειρας σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο: την κοινωνία, το κόμμα και το ρόλο του, τις οικονομικές σχέσεις. Αυτό άλλωστε πρέπει να γίνει έτσι κι αλλιώς, στα πλαίσια της επεξεργασίας της αντίληψής μας για το σοσιαλισμό.

Αυτό όμως είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά είναι η προβολή των επιτευγμάτων που σημείωσε ο σοσιαλισμός σε συνθήκες ψυχρού πολέμου.

Ο ρυθμός οικοδόμησης κατοικιών ήταν τόσο υψηλός, ώστε συστηματικά και προγραμματισμένα λυνόταν οριστικά το στεγαστικό πρόβλημα σαν κοινωνικό ζήτημα. Και είναι γνωστό σε ποια κατάσταση βρέθηκαν οι περισσότερες περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας μετά το 1945.

Η ανάπτυξη των αγροτικών συνεταιρισμών, με την εκβιομηχάνιση της παραγωγής, με τη χρησιμοποίηση πρωτοποριακών μεθόδων έφεραν τη ΓΛΔ στις πρώτες θέσεις, ξεπερνώντας πολλές αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Σε ποιο σύστημα θα υπήρχαν συνεταιριστικές μονάδες με παιδικούς σταθμούς, αθλητικά σωματεία, με 8ωρη απασχόληση, 5ήμερο και ετήσια άδεια για τα μέλη τους;

Υπάρχει και κάτι, που μπορεί να είναι ακόμη πιο πολύτιμο και που δεν μπορεί να εκφραστεί με αριθμούς: Το συναίσθημα της σιγουριάς για το αύριο, της σιγουριάς για το μέλλον των παιδιών, για τα στερνά των ηλικιωμένων. Το να ζεις σε μια κοινωνία όπου οι λέξεις ανεργία και ανέχεια έλειπαν από το καθημερινό λεξιλόγιο.

Δε θέλω να απλοποιήσω την κατάσταση, βάζοντας στην άκρη αδυναμίες, λάθη, αποκλίσεις. Ομως δεν πρέπει να αντιδρούμε από απολογητική στάση. Η αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική προπαγάνδα αποτελεί βασικό μέτωπο της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, για να συγκαλυφθεί ο αντιδραστικός χαρακτήρας των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Γι' αυτό και η δική μας παρέμβαση πρέπει να είναι άφοβη, καθαρή και επιθετική.

Συμφωνώ με τις Θέσεις και την εισήγηση. Εκτιμώ ότι πατάνε γερά στη θεωρία μας. Σήμερα μέλη και στελέχη του Κόμματος είναι ικανά να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη ισχυροποίησης και να την υλοποιήσουν. Οι εξελίξεις στην οικονομική ζωή της χώρας, όπως λένε οι Θέσεις και η εισήγηση θα οξύνουν όλες τις αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, δε θα αποφύγει την οικονομική κρίση, που θα οξύνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και θα κλονίσει το πολιτικό σύστημα.

Η εμπειρία από τη δουλιά μας στη μειονότητα μετά το 1990, τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα (τριπλασιασμός έως τετραπλασιασμός ψήφων από μειονότητα), η συμμετοχή σε συσπειρώσεις (ΠΑΣΥ, εργατικά σωματεία - βουλευτικές εκλογές) και οι πολλές στρατολογίες από το χώρο, μας λένε ότι η ποσοτική συσσώρευση ιδεολογικής πολιτικής και οργανωτικής δουλιάς που γίνεται από το Κόμμα με σχέδιο, εξειδίκευση που να πατάει στη στρατηγική του Κόμματος - με τις όποιες αδυναμίες και τις δυσκολίες - φέρνει αποτέλεσμα.

Η ποσοτική συσσώρευση των συνεπειών από τα προοδευτικά οξυνόμενα προβλήματα, με την ευθύνη των μέχρι και τώρα κυβερνήσεων, στο έδαφος των οποίων αναπτύσσεται η δουλιά του Κόμματος μπορεί να οδηγήσει σε ποιοτική αλλαγή της σχέσης, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων με το Κόμμα. Που σημαίνει ότι η συμπάθεια, η αποδοχή προς το Κόμμα μετατρέπεται σε στήριξη της πολιτικής του, σε συμμετοχή σε συσπειρώσεις του Κόμματος και σε στράτευση στις γραμμές του.

Αναφερόμαστε σ' αυτό το κομμάτι των εργαζομένων για να γενικεύσουμε, γιατί είναι το πιο φτωχό στην Αν. Μακεδονία - Θράκη.

Ετσι, τελικά, αν δουλέψουμε με βάση τα ντοκουμέντα του Συνεδρίου, τότε την οξυμένη λαϊκή δυσαρέσκεια θα μπορούμε να τη μετατρέψουμε, σε συνειδητή πάλη για τη λαϊκή εξουσία, δημιουργώντας ρήγματα στην πολιτική εξουσία της αστικής τάξης και των πολυεθνικών.

Τότε το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο θα είναι ήδη πραγματικότητα.