Επί εννιά μήνες κυοφορούσα το καλοκαιρινό μου μυστικό. Το δικό μου όνειρο, όμοιο με εκατομμύρια άλλων ανθρώπων. Πανέμορφο και πολύχρωμο ήταν. Τάπητες από χρυσές αμμουδερές ανταύγειες, καταπράσινα πεύκα γερμένα πάνω στην άμμο, πολύτιμο σκιερό μονοπάτι που οδηγούσε σε καταγάλανα κρυστάλλινα διαυγή νερά. Ενα ψάθινο καπέλο, αντηλιακό, βιβλία. Και το μεσημέρι μια τηγανιά μαριδάκια και ντοματοσαλάτα. Να γέρνω το απόγευμα σε ένα ταπεινό αλλά καθαρό και δροσερό κρεβάτι και να κλείνω τα μάτια. Ερμητικά. Το βραδάκι να κάνω μια βόλτα στη Χώρα, στην όποια Χώρα του όποιου νησιού, και να κοιτάω τα πλεούμενα και μετά να στρέφω το βλέμμα στον φωτεινό έναστρο ουρανό και να χάνομαι στο Σύμπαν.

Αυτό το όνειρο γλίστρησε από μέσα μου μόλις έπιασαν οι πρώτες ζέστες. Πραγματοποίησέ με, με διέταξε.

Εκανα σαν τρελή από τη χαρά μου, και έσπευσα να υπακούσω στη διαταγή αλλά, φυσικά, πρώτα έπρεπε να σχεδιάσω την απόδρασή μου από την Αθήνα. Τα φυτά... Επρεπε να βρω κάποιον να μου ποτίζει τις γλάστρες. Αμέσως. Μα εάν άδειαζε η πολυκατοικία, κι αν δεν έμενε ψυχή ζώσα, όπως είχε συμβεί κάποια χρονιά, που μόνη, ολομόναχη φυλούσα Θερμοπύλες... Φέτος θα είναι διαφορετικά, σκέφτηκα, για να παρηγορηθώ.

Αναζήτησα τις Διακοπές και τελικά αφού κατεδάφισα το μισό σπίτι τις βρήκα. Επιτέλους! Τυχαία, άνοιξα στη σελίδα 157. Διάβασα:

Μήλος. Ποτέ δεν είχα πάει σε αυτό το γοητευτικό, το νοτιότερο των Δυτικών Κυκλάδων, που ήταν προικισμένο από τους αρχαίους χρόνους με ένα ιδιαίτερο χρώμα και με απίστευτες φυσικές ομορφιές αλλά και με σπάνιους μορφολογικούς σχηματισμούς, κάνοντάς το να μοιάζει με γεωφυσικό μουσείο. Στη Μήλο, λοιπόν. Γιατί όχι; Το τηλέφωνο κουδουνίζει, το σηκώνω και λέω ένα απόμακρο «λέγετε». Στην ουσία με τη φαντασία μου είμαι κιόλας καθ' οδόν προς τη Μήλο. Είμαι απούσα. Είναι μια φίλη μου σε κατάσταση υστερίας. Θα έφευγε για τη Μήλο με το δεκάχρονο γιο της, αναγκάστηκε όμως να το ακυρώσει γιατί...

«Μην κάνεις τέτοια ανοησία. Περίμενε, μην ωρύεσαι και δεν καταλαβαίνω λέξη. Λέω να έρθω κι εγώ». Νιώθω ήδη θαλασσινό αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. «Α, ναι, έτσι λες; Σου περισσεύουν φαίνεται... Δε διαθέτω μονάχα για τα εισιτήρια του πλοίου 380 ευρώ και 90 για το ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Room to Let... Δε θα είμαστε με τα καλά μας... Εμείς, πάντως, θα πάμε στη Μαγιόρκα, για οικονομία. Κάναμε τους υπολογισμούς μας, να τους κάνεις και εσύ, ελληνικό κατοικίδιο ζώο», λέει σε έξαλλη κατάσταση και βροντάει τη συσκευή.

Μένω μόνη μου. Εγώ, το όνειρό μου και οι χάρτινες Διακοπές... Κοιτάζω περίλυπη τη Μύκονο, τη Νάξο, την Πάρο, τη Σαντορίνη, τη Σέριφο, τη Σίφνο και τη Σύρο. Οπου και να γυρίσω το βλέμμα μου η Ελλάδα με την ακρίβειά της με πληγώνει.

Η Ελλάδα μου, η πανέμορφη χώρα μου, με τα χιλιάδες νησιά της και τις άλλες τόσες παραλίες της, ξαφνικά ξεμακραίνει. Γίνεται απρόσιτη. Σε μένα και σε πολλούς άλλους ομοεθνείς μου. Σε εμάς που δεν έχουμε εξοχικό, που δεν έχουμε χωριό αλλά και που δεν καταδεχόμαστε να πάμε κατακαλόκαιρο στις Μαγιόρκες, που τόσα χρόνια επιμέναμε ελληνικά, αθηναϊκά, πατριωτικά!

Εμείς λοιπόν θα μείνουμε εδώ. Κάτι θα βρούμε να κάνουμε για να περάσει η ώρα μας. Το πρωί θα αναζητούμε ένα υγρό τετραγωνικό για να βουτήξουμε, πέντε πόντους ελεύθερης άμμου για να στεγνώσουμε, το απόγευμα θα ξεφυλλίζουμε τα φυλλάδια των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και το βράδυ στις ειδήσεις θα περιμένουμε με αγωνία να εντοπίσουμε τους παλιούς μας φίλους, όπως μου συνέβη, χτες, στο Σύνταγμα με τον Φώτη (παλιός συμφοιτητής από δεκαετίες χαμένος). Και ξαφνικά... Νάτος. Ιδιος, σχεδόν ίδιος, με τη στεντόρεια φωνή του να βρίζει θεούς και δαίμονες για την τύχη του. Και είχε δίκιο ο Φώτης να φωνάζει. Γιατί όπως κατάλαβα και όπως ίσως και εσείς καταλάβατε, ο έρημος είχε πάει να πάρει την αίτηση της αίτησης ώ αίτηση από γραφεία του Κτηματολογίου. Ναι, η Ελλάδα μπορεί να είναι πανάκριβη, μπορεί να σου κάνει σε δευτερόλεπτα σκόνη ένα όνειρο, όμως η Ελλάδα ενώνει. Οπως βρήκα τελικά εγώ τον Φώτη. Μετά το Σύνταγμα και χωρίς να πάρει την αίτηση, ήρθε ασθενοφόρο και τον μετέφερε στο Νοσοκομείο. Κολπική μαρμαρυγή. Τώρα είναι στην Εντατική αλλά μάλλον θα τη γλιτώσει οπότε τότε θα τον δω. Ναι, η Ελλάδα και πληγώνει και ενώνει. Κυρίως όμως δεν επιτρέπει στον πολίτη της να πλήξει... Λίγο είναι αυτό; Να μην είμαστε αχάριστοι.

Πίσω από την προσπάθεια των επιστημόνων να εξερευνήσουν το σύμπαν βρίσκονται δύο μεγάλα ερωτήματα. Πρώτα, η διάσημη ερώτηση του Λάιμπνιτς: Γιατί υπάρχει κάτι, ενώ θα μπορούσε να μην υπάρχει τίποτα; Κι έπειτα: Γιατί αυτό το κάτι εξελίχθηκε από την αρχική χαοτική κατάσταση στην οποία βρισκόταν πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια, στην εξαιρετικά οργανωμένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα; Είναι εξαιρετικά σημαντικό, υπό αυτήν την άποψη, να επισημανθεί ο ρόλος που έπαιξε η μουσική στη γέννηση της επιστήμης.

Μελετώντας τις σχέσεις ανάμεσα στους ήχους και το μήκος των ταλαντούμενων χορδών, ο Πυθαγόρας συνέλαβε τη σημασία των αριθμών για την ερμηνεία του πραγματικού κόσμου. Η εξαιρετική πολυπλοκότητα εκείνου που αφήνεται να φανεί, μπορεί να κατανοηθεί με τη βοήθεια κάποιων απλών στοιχείων, που μπορούν να περιγραφούν με αριθμητικές τιμές. Το δεύτερο ερώτημα, λοιπόν, θα μπορούσε να αναδιατυπωθεί ως εξής: Γιατί υπάρχει μουσική, αντί για θόρυβο; Με τον τρόπο αυτό παραλληλίζεται η δραστηριότητα της φύσης στη διάρκεια της κοσμικής εξέλιξης, με την επεξεργασία μουσικών έργων από ανθρώπους - δημιουργούς, σε όλη τη διάρκεια της γνωστής ιστορίας της μουσικής.

Ο Ντομινίκ Προυστ (αστροφυσικός και μουσικός) με το βιβλίο του «Η αρμονία των σφαιρών», μας προσκαλεί σε μια εκτενή ιστορική «τοιχογραφία», στην οποία διαρκώς συσχετίζονται οι δύο δραστηριότητες, καταδεικνύοντας τις στενές τους σχέσεις, καθώς επίσης και τις διαφορές τους. Σκοπός του είναι κυρίως, να εξιστορήσει αυτή τη διπλή περιπετειώδη σχέση, μέσω της οποίας ο κόσμος έγινε πιο πλούσιος και πιο όμορφος. Από τον Πυθαγόρα και τους πυθαγόρειους τον 5ο π.Χ. αιώνα, που έδωσαν τα «σπέρματα» της ηλιοκεντρικής θεωρίας, συνδέοντας κάθε πλανήτη με μια νότα της κλίμακας, ως τους ερευνητές των διαστημικών πυραύλων Voyager, που μετέφεραν τα μουσικά δείγματα του κόσμου μας προς τους πιθανούς πολιτισμούς στα μεσοαστρικά βάθη, η δυαδική σχέση του σύμπαντος και της μουσικής αψηφά το χρόνο, και μας οδηγεί σε σύγχρονες πνευματικές και επιστημονικές αναζητήσεις. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΔΙΑΥΛΟΣ».

Οι εκδόσεις «ΕΡΙΝΝΗ - ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ» με το νέο τους βιβλίο «Η νήσος Τήνος» μας προτείνουν να ταξιδέψουμε στην Τήνο του 1842, μέσα από τη ματιά του εικοσιτετράχρονου τότε Γάλλου ευγενή Alexis de Valon, που ταξιδεύοντας από τη Μάλτα για την Κωνσταντινούπολη πέρασε και από την Τήνο, όπου έμεινε τρεις μέρες φιλοξενούμενος από μια τηνιακή οικογένεια. Σε αυτό το ταξίδι, θα γνωρίσουμε λεπτομέρειες για την καθημερινότητα των Τηνίων εκείνης της εποχής: Για τις ενδυμασίες τους, τις κατοικίες τους, τη διατροφή τους και τις μεταξύ τους σχέσεις. Επίσης, θα αντλήσουμε πληροφορίες για τη θρησκευτική, την οικονομική και την πολιτική κατάσταση της Τήνου και των Κυκλάδων γενικότερα, καθώς επίσης και στοιχεία για τη χλωρίδα, την πανίδα και τις καλλιέργειες.

Το βιβλίο περιέχει το πρωτότυπο κείμενο του Alexis de Valon, την πρώτη μετάφρασή του στα ελληνικά από τον Τηνιακό φοιτητή Ιάκωβο Ν. Καγκάδη (1878) και απόδοση του κειμένου στην καθομιλουμένη, από τη Ζωή Ρωπαΐτου -Τσαπαρέλη, ερευνήτρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Το βιβλίο κοσμούν 16 σπάνιες γκραβούρες της εποχής.

«Το μυστικό της Λίμνης» είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της Χρύσας Σπυροπούλου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Κέδρος». Η συγγραφέας αφηγείται την περιπέτεια δυο εφήβων, της Λίζας και του Αρη που ταξιδεύουν παρέα με την πανέμορφη σκυλίτσα τους την Ηρα, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Στόχος τους είναι να ανακαλύψουν την ομορφιά του τοπίου. Η λίμνη Κερκίνη εμφανίστηκε μπροστά τους σαν ένα υγρό θαύμα. Γεμάτοι ενθουσιασμό και σχέδια, για τις ημέρες που τους περιμένουν, οι νεαροί ήρωές μας κατεβαίνουν στην πανσιόν, όπου επικρατεί μια αναταραχή. Δολοφονία, μαθαίνουν. Πολύ γρήγορα οι νεαροί οικολόγοι θα μεταμορφωθούν σε ντετέκτιβ και θα βρεθούν στα ίχνη του δολοφόνου, βοηθώντας τις Αρχές να συλλάβουν τον ένοχο. Μα δεν είναι μονάχα αυτό που θα τους μείνει αλησμόνητο. Καθώς θα τελειώνουν αυτές τις παράξενες, αλλά συναρπαστικές διακοπές, οι μικροί ήρωες θα μεγαλώσουν ξαφνικά, αφού θα έρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα. Με την Ομορφιά και την Ασχήμια, με την ανιδιοτέλεια και το συμφέρον και μέσα στη μνήμη τους θα κρατήσουν για πάντα εκείνο που ανακάλυψαν και αποκάλυψαν: Το μυστικό της λίμνης. Πρόκειται για ένα οικολογικό, εξαιρετικά γραμμένο μυθιστόρημα, που απευθύνεται σε παιδιά από 12 ετών μέχρι ...112. Για να μη μακρηγορούμε, θα θέλαμε να προσθέσουμε δυο λέξεις για τη λιτή και ευαίσθητη γραφή της Χρύσας Σπυροπούλου και ένα ευχαριστώ που μας έκανε για λίγο να ξαναγίνουμε παιδιά. Αλλωστε, αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας της.