ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γρηγοριάδης Κώστας

Δεν κυβερνάτε! Το είπε ο Πάγκαλος στην κυβέρνηση! Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου! Ουδέν δίδαγμα από το προεκλογικό παρελθόν!...

***

Τα ίδια έλεγε και τότε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, και ο λαός απάντησε (σχετικά)!...

***

Αλλά, τι να πούνε; Κρίση βαθιά έχει η σοσιαλδημοκρατία...

***

Οπότε η ΝΔ δεν ...κυβερνά! Κι ας μας αλλάζει τα φώτα, συνεχίζοντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ...

***

Δεν πρόλαβαν οι ΓΣΕΕδες να πούνε ότι «θα γίνει της Γαλλίας» και οι Γάλλοι συνάδελφοί τους (συνδικαλισταράδες) σταμάτησαν τα της Γαλλίας!...

***

Επομένως, σωστά οι εδώ ΓΣΕΕδες είπαν «θα γίνει της Γαλλίας»...

***

Τα ίδια έκαναν (μαζί με τον ΣΥΝ) μετά τις κινητοποιήσεις κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση! Την πάπια, για να περάσει ο νόμος Ρέππα!!

***

Αρα, τηλέπαθοι, όλοι με το ΠΑΜΕ! Σας δουλεύουν οι ΓΣΕΕδες - ΑΔΕΔΥδες!...

***

Σηκωθείτε! Εχουν αποφασίσει να «φάνε» το Ασφαλιστικό! Είναι του «ευρωμονόδρομου»!...

***

ΛΑ.Ο.Σ.: Εσείς, τι λέτε (προτάσεις) για το Ασφαλιστικό;

***

Προφανώς είσαστε ...κατά της ιδιωτικής Ασφάλισης!... Αλλά δεν το λέτε...

***

Η οικονομία (τι λέτε;) αντέχει 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό; Για να ξέρουμε, δηλαδή...

***

Μάλλον (σίγουρα) είσαστε με όλους!! Οπου υπάρχουν θολά νερά, μέσα...

***

Ακου ΛΑ.Ο.Σ!...

Γρηγοριάδης Κώστας

Associated Press

ΑΪΤΗ

Ανθρωποι και ... ποντίκια

Παλεύουν με τα ποντίκια στην κεντρική αγορά του Πορτ ο Πρενς, που είναι συνάμα και σκουπιδότοπος. Στην πιο φτωχή χώρα του δυτικού ημισφαιρίου, ένα κομμάτι ψωμί, λίγο κρέας, έστω και από χοιρινά που τρέφονται με σκουπίδια... είναι καθημερινός αγώνας. Εικόνες από τη σκλαβωμένη από την ιμπεριαλιστική «μπότα» χώρα.

Το φυλαχτό

Οταν ανακοινώθηκε και επίσημα ότι πρόκειται να παντρευτούν, στη γειτονιά έγινε σούσουρο ευχάριστο. Από παιδιά μαζί - ο Κωστής, ένα μόλις χρόνο μεγαλύτερος από την Αντιγόνη κι αυτός «κουτσουρεμένος». Τα έβλεπαν να μεγαλώνουν μαζί, τα δυο «πιο όμορφα και άξια παιδιά της γειτονιάς», έλεγαν και τα καμάρωναν. Ηταν τη χρονιά που ο Κωστής μπήκε στο Πολυτεχνείο, όταν άρχισε να «ανθίζει» ο έρωτάς τους. Από τότε ήταν «μαζί». Τον τελευταίο χρόνο, πριν το γάμο, είχαν νοικιάσει ένα σπίτι κι έμεναν, ώσπου να χτιστεί το δικό τους. Η ευτυχία δεν τους έλειψε ποτέ. Ελεγαν: «Απλά πράγματα φέρνουν την ευτυχία». Κι αυτοί τα είχαν όλα αυτά. Αγάπη, δουλιά, σπίτι, αξιοπρεπή ζωή, μια όμορφη οικογένεια κι όλη τη ζωή μπροστά τους.

Η Αντιγόνη άνοιξε από τα χαράματα εκείνη τη μέρα το μικρό καφέ, του οποίου ήταν ιδιοκτήτρια εδώ και δυο χρόνια. Ηταν η μέρα της «γενικής καθαριότητας». Θα άδειαζε όλα τα ράφια, με προσοχή και τάξη, θα καθάριζε ένα - ένα τα μπουκάλια, τα σερβίτσια, τα φανταχτερά μικροαντικείμενα ομόρφαιναν το μαγαζί. Θυμήθηκε, καθώς σκεφτόταν από πού ν' αρχίσει το καθάρισμα, κάτι που της είχε πει η μητέρα της πριν λίγες μέρες, και χαμογέλασε μόνη της. «Βρε Αντιγονάκι μου, ξέρεις τι μου είπαν στη γειτονιά; Οτι ο Κωστής - λέει - είναι άθεος! Κι αυτό το παιδί, από τότε που πέρασε στο Πολυτεχνείο, όλο περίεργα μας τα λέει. Τι να σκεφτεί κι ο κόσμος;».

Τότε είχε απαξιώσει να απαντήσει στη μητέρα της. Της είπε μόνο: «Φοράει σταυρουδάκι, πες στη... γειτονιά. Εγώ του το χάρισα, τον είδα με τα μάτια μου να το φοράει». Ομως ήξερε γιατί κυκλοφορεί αυτή η «φήμη». Η αλήθεια είναι, ότι κι η ίδια δεν έβλεπε με καλό μάτι τη συνδικαλιστική δράση του Κωστή στο Διυλιστήριο. «Αμέσως μετά το μεταπτυχιακό σου βρήκες δουλιά. Καλή δουλιά, στο αντικείμενό σου. Επειτα, εσύ είσαι επιστήμονας, τι σχέση έχεις με τους εργάτες; Τι γυρεύεις, τέλος πάντων;». «Γι' αυτούς, όλοι είμαστε "κέρδη". "Επιστήμονες" και "εργάτες", η εκμετάλλευση δεν τους ξεχωρίζει», της είπε κι αυτή εκνευρίστηκε με τα γενικόλογά του.

Πριν μερικές μέρες του είχε χαρίσει ένα φυλαχτό. Από αγάπη και έγνοια. Της γεννιόταν ένα άγχος και μια αμηχανία μπροστά στη δυστυχία που έβλεπε σε κάθε γωνιά και στα τόσα δυσάρεστα που άκουγε όλο και πιο συχνά. Το έφτιαξε μόνη της πιστεύοντας ότι θα τον προστατεύει. Από φόβο.

Τη σκέψη της διέκοψε το τηλέφωνο του μαγαζιού. «Εμπρός; Μα τι λέτε; Ποιος είναι;». «Εκρηξη... Φωτιά... Δεξαμενές... Ανθρώπινο λάθος... Στο διυλιστήριο; Μα πώς; Τόσοι εργάτες, τόσο μεγάλη επιχείρηση. Ο Κωστής; Γιατί δε με πήρε αυτός τηλέφωνο; Γιατί; Μιλήστε επιτέλους! Πείτε μου! Είναι σπίτι; Θα 'ρθει; Μίλησε επιτέλους!». «Οχι. Δε θα έρθει... Ποτέ πια, λυπάμαι».

Ελένη ΜΑΪΛΗ