Από την εποχή του ο Ιπποκράτης είχε αφορίσει ως επικίνδυνες τις αυστηρές και ακριβές δίαιτες. («Αι λεπταί και ακριβέες δίαιται... σφαλεραί» είπε ο πατέρας της Ιατρικής).

Ομως η βιομηχανία της απώλειας βάρους έχει επιβάλει τη «γοητεία» των διαιτών της μόδας, η οποία όχι μόνο αδειάζει τσέπες όσων έχουν περιττά κιλά, αλλά και πολλαπλασιάζει τα κέρδη των επιχειρήσεων που πουλάνε δίαιτες πολλαπλασιάζοντας και τους κινδύνους για την υγεία, όπως υπογράμμισε σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου η Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Παχυσαρκίας. Στην Αμερική η βιομηχανία απώλειας βάρους κερδίζει 37 δισ. δολάρια το χρόνο, ενώ στην Ελλάδα οι αντίστοιχες αλυσίδες κατέχουν τις πέντε απ' τις δέκα πρώτες θέσεις στη διαφημιστική πίτα.

Αυτές οι δίαιτες είναι βλαβερές γιατί οδηγούν σε ανεπαρκή πρόσληψη των απαραίτητων θρεπτικών συστατικών, ενώ μπορεί να προκαλέσουν μέχρι και κακοήθειες και καρδιοπάθειες. Το αντίδοτο είναι απλό: Υγιεινός τρόπος ζωής, τρώγοντας λελογισμένες ποσότητες και κάνοντας σωματική δραστηριότητα τουλάχιστον τριάντα λεπτών ημερησίως.

Πολλές φανφάρες ακούγονται αυτές τις μέρες σχετικά με πλευρές του νόμου - πλαισίου. Ανάμεσά τους και η βαρύγδουπη δήλωση της υπουργού Παιδείας, Μ. Γιαννάκου, σχετικά με την αλλαγή του τρόπου εκλογής των πρυτανικών αρχών που φέρνει με το νέο νόμο - πλαίσιο: «Η κυβέρνηση, η οποία έχει στους κόλπους της, φιλική της, τη μεγαλύτερη και ισχυρότερη φοιτητική παράταξη, προχωρεί στην αποκομματικοποίηση των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων», είπε η υπουργός.

Μα καλά, ποιον προσπαθούν να πείσουν για την «αποκομματικοποίηση»; Η μεγάλη παράταξη που λένε, η ΔΑΠ - ΝΔΦΚ, οργιάζει με τους εκβιασμούς, τα ρουσφέτια και γενικότερα τις συναλλαγές με τους υποψηφίους στις πρυτανικές εκλογές. Και αυτά συμβαίνουν σήμερα που έχει έναν περιορισμένο αριθμό εκλεκτόρων σε κάθε πανεπιστήμιο και ΤΕΙ. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν αντί για τον κλειστό αριθμό εκλεκτόρων, θα της δίνεται η δυνατότητα να κουβαλήσει στις πρυτανικές εκλογές για να ψηφίσουν το σύνολο των ψηφοφόρων της...! Τα ίδια, βέβαια, ισχύουν και για την άλλη πλευρά του νομίσματος, για την ΠΑΣΠ.

Ποια αποκομματικοποίηση, λοιπόν, φέρνει η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών;

Βέβαια και η ίδια η λογική της «αποκομματικοποίησης» μπάζει από παντού. Γιατί, δηλαδή, είναι κακό να υπάρχουν παρατάξεις και να γίνεται πολιτική - ιδεολογική διαπάλη στους κόλπους του φοιτητικού κινήματος; Πολύ περισσότερο να γίνεται ιδεολογική διαπάλη στο ζήτημα για ποιούς η επιστήμη και η έρευνα. Το πανεπιστήμιο δεν είναι κλεισμένο σε καμιά γυάλα, είναι ενταγμένο στην κοινωνία και αντίστοιχα, οι φοιτητές είναι μέλη αυτής της κοινωνίας και έχουν δικαίωμα να έχουν πολιτική και συνδικαλιστική δράση εντός κι εκτός πανεπιστημίου και γνώμη για τον προσανατολισμό των επιστημονικών και ερευνητικών προγραμμάτων ως προς το αν υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες ή τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Αν η επιστημονική τους ειδίκευση γίνεται με μεταφυσικές και θεοκρατικές θεωρίες ή με τη διαλεχτική.

Η κυβέρνηση όμως, ετοιμάζει ένα πανεπιστήμιο που θα είναι στενά συνδεδεμένο με τις επιχειρήσεις και θα λειτουργεί και το ίδιο σαν επιχείρηση. Σ' αυτό το ίδρυμα η συνδικαλιστική δράση θα είναι «μπελάς». Οπως και η παρέμβαση για τον ποιον υπηρετεί η έρευνα.

Ετσι, η κυβέρνηση ρίχνει το δόλωμα της «αποκομματικοποίησης» γιατί γνωρίζει ότι ένας κόσμος έχει μπουχτίσει από «τα έργα και τις ημέρες» της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και εύκολα πέφτει στην παγίδα να ρίξει την ευθύνη συνολικά στην ύπαρξη παρατάξεων...