Οσοι χρεώνουν το σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" στο ΚΚΕ αναφέρονται στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 1952 που τις έχασε το Κέντρο (ο συνασπισμός, δηλαδή, των κομμάτων της ΕΠΕΚ του στρατηγού Ν. Πλαστήρα, των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου, του ΣΚΕΛΔ των Σβώλου - Τσιριμώκου κ. ά.) και στην κυβερνητική εξουσία ανήλθε το συντηρητικό - δεξιό κόμμα "Ελληνικός Συναγερμός", ηγέτης και ιδρυτής του οποίου ήταν ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος.

Αποδίδοντας στο ΚΚΕ την κατηγορία ότι θεωρούσε ίδιους τον Πλαστήρα και τον Παπάγο ουσιαστικά το εγκαλούν, γιατί δε συνέστησε σε κείνες τις εκλογές στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου και γιατί τάχθηκε υπέρ της αυτόνομης εκλογικής καθόδου της ΕΔΑ με συνδυασμούς σε όλη τη χώρα. Αν, λένε, η ΕΔΑ παραιτούνταν της εκλογικής καθόδου και οι αριστεροί και κομμουνιστές ψηφοφόροι της ψήφιζαν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου, ο δεξιός Παπαγικός "Ελληνικός Συναγερμός" δε θα κέρδιζε την κυβερνητική εξουσία. Κι ενώ τα λένε αυτά, κρύβουν επιμελώς κάποιες βασικές λεπτομέρειες.

Στις εκλογές του 1952 το εκλογικό σύστημα που εφαρμόστηκε ήταν το πλειοψηφικό. Ενα εκλογικό σύστημα που η κυβέρνηση Πλαστήρα έφερε και ψήφισε στη Βουλή - παρά την αντίθετη γνώμη της πλειοψηφίας των βουλευτών της ΕΠΕΚ, των Φιλελευθέρων και ολόκληρης της ΕΔΑ - ύστερα από δημόσια απαίτηση των Αμερικανών και του διαβόητου πρεσβευτή τους Πιουριφόι. Με άλλα λόγια ο Πλαστήρας είχε τη δυνατότητα να αποτρέψει την άνοδο της Δεξιάς στην κυβέρνηση, επαναφέροντας την απλή αναλογική. Πράγμα που δεν έκανε, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Το γεγονός αυτό είναι το πρώτο που ξεχνούν όσοι, διαστρεβλώνοντας την ιστορία, καταφέρονται εναντίον του ΚΚΕ, αποδίδοντάς του την κύρια ευθύνη που ο Παπαγικός "Ελληνικός Συναγερμός" ανήλθε στην εξουσία.

Το δεύτερο που ξεχνούν είναι η προκλητική άρνηση του Πλαστήρα να συνάψει ισότιμη εκλογική συνεργασία με την ΕΔΑ, αν και η τελευταία εξάντλησε κάθε περιθώριο για να το πετύχει. Το ΚΚΕ μάλιστα διά στόματος του τότε ΓΓ της ΚΕ του Ν. Ζαχαριάδη (βλέπε εφημερίδες 30/10/1952) υπογράμμιζε: "Ας σηκώσει θαρραλέα ο Πλαστήρας τη σημαία της δημοκρατικής ενότητας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης και της δημοκρατίας και όλη η Ελλάδα θα τον ακολουθήσει. Και τότε και ο Παπάγος θα ταφεί οριστικά και ανεπιστρεπτί. Και ο Πιουριφόι μετά τους τόσους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που μας επιβάλλει θα λουφάξει".

Ομως ο στρατηγός Πλαστήρας δεν ήθελε συνεργασία με την ΕΔΑ - και κατ' επέκταση με το ΚΚΕ που δούλευε μέσα στην ΕΔΑ, αφού το ίδιο ήταν στην παρανομία - αλλά την αυτοδιάλυσή της, την πολιτική της αυτοκτονία και συνεπώς τη λεηλασία των ψήφων της. Γι' αυτό και ζητούσε από την ΕΔΑ να μην κατέβει στις εκλογές, να τον ψηφίσει και αυτός ως αντάλλαγμα (μεγάλη η χάρη του!) θα δεχόταν στους εκλογικούς συνδυασμούς του Κέντρου "πέντε όχι πολύ γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς" (Βλέπε: Σπ. Λιναρδάτου: "Από τον Εμφύλιο στη Χούντα", τόμος Α, σελ. 530). Γι' αυτό, επίσης, όχι μόνο αρνήθηκε τη συνεργασία, αλλά και πήρε όλα τα μέτρα ώστε να μην προωθηθεί αυτή από τα κάτω. Ετσι, για παράδειγμα, διέγραψε από την ΕΠΕΚ τον βουλευτή Δ. Γαληνό, επειδή αυτός πρωτοστάτησε στη Λέσβο ώστε να συγκροτηθεί μεικτός εκλογικός συνδυασμός από ΕΔΑϊτες και ΕΠΕΚικούς, με την επωνυμία "Πατριωτική Ενωσις Λαού Λέσβου" (Βλέπε: Σπ. Λιναρδάτου, στο ίδιο). Από την άλλη, όμως, δέχτηκε να συνεργαστεί με μεγαλοπαράγοντες της Δεξιάς, όπως τον Κ. Τσαλδάρη και τον τετραυγουστιανό Θ. Τουρκοβασίλη.

Πρέπει, τέλος, να σημειωθεί ότι τη μέρα που δημοσιεύονταν στον Τύπο οι παραπάνω δηλώσεις του Ν. Ζαχαριάδη, ο Πλαστήρας δήλωνε για τον Παπάγο και το κόμμα του: "Ο Ελληνικός Συναγερμός επιδιώκει, ως πιστεύω, να πράξη το καλύτερον, διά να ωφελήση τον τόπον και να αποδείξη εαυτόν, ως κόμμα, άξιον εκτιμήσεως. Εις τον Ελληνικόν Συναγερμόν υπάρχουν αρκετά ικανά στελέχη και ο αρχηγός του εμφορείται από τας καλύτερας διαθέσεις διά τον τόπον του. Τούτο μου δίδει τη βεβαιότητα ότι οι αντίπαλοι ημών θα εργασθούν ώστε να δημιουργηθή μεταξύ μας η ευγενής εκείνη άμιλλα της δημιουργίας καλύτερου έργου προς θετικοτέραν εξυπηρέτησιν του λαού" ("Ελληνική Ημέρα", 30/10/1952).

Αυτός ήταν ο "αγώνας" που έκανε ο Πλαστήρας εναντίον του Παπάγου. Εχει, άραγε, κανένας αμφιβολία ότι η κύρια στόχευση αυτού του "αγώνα" ήταν εναντίον της Αριστεράς, της ΕΔΑ και του ΚΚΕ και κατά συνέπεια εναντίον του προοδευτικού, δημοκρατικού, λαϊκού κινήματος; Και υπάρχει, μήπως, λογικός άνθρωπος που να θεωρεί ότι κακώς η ΕΔΑ και το ΚΚΕ αμύνθηκαν απέναντι στη διαλυτική σε βάρος τους τακτική του Πλαστήρα, την πολέμησαν και υπεράσπισαν την υπόστασή τους κατεβαίνοντας αυτόνομα στις εκλογές, έχοντας πάντοτε, ως και την τελευταία στιγμή, ανοιχτή την πόρτα της ισότιμης δημοκρατικής συνεργασίας; Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος.

Ας δούμε, όμως, ποιοι ήταν εκείνοι που είπαν στην πραγματικότητα το σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος", κάνοντάς το μάλιστα και πράξη. Ο πρώτος φυσικά που με τα έργα του το είπε ήταν ο ίδιος ο στρατηγός Πλαστήρας. Γι' αυτό και το κόμμα του, η ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ενωσις Κέντρου), καθώς και το κόμμα των Φιλελευθέρων, μπρος στις εκλογές του 1952 αποδεκατίστηκαν και μια σειρά πρωτοκλασάτα στελέχη τους πέρασαν στο κόμμα του Παπάγου. Συγκεκριμένα ο πρώτος που εγκατέλειψε τον Πλαστήρα και το "Δημοκρατικό" Κέντρο για τα μάτια της Δεξιάς και του Παπάγου ήταν ο συνιδρυτής της ΕΠΕΚ Εμ. Τσουδερός. Το δρόμο του Τσουδερού ακολούθησαν δεκάδες πρώην υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτές του Κέντρου, με φιλελεύθερη προέλευση, όπως οι: Στ. Μερκούρης, Κ. Αδαμόπουλος. Γ. Λύχνος, Δ. Ιωάννου, Χρ. Σολωμονίδης, Χαρ. Ψαρρός, Γ. Εξηντάρης, Ι. Μελάς, Π. Λεβαντής, Κ. Γιαβάσογλου, Θ. Κιζάνης, Παντ. Ροζάκης, Χρ. Παπασταύρου κ. ά. Πολλαπλάσιες ήταν οι προσχωρήσεις στον Παπαγικό Συναγερμό τοπικών στελεχών των κομμάτων του Κέντρου. Μια ματιά στον Τύπο της εποχής αρκεί για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Πώς όμως δικαιολογούσαν όλοι αυτοί την προσχώρησή τους στον "Ελληνικό Συναγερμό"; Να τι έγραφε, μεταξύ άλλων, η σχετική διακήρυξη που εξέδωσε η ομάδα Τσουδερού: "Εχομεν καθαράν την συνείδησιν ότι εις τας δυσκόλους ώρας δεν παρεβιάσαμεν τας ιδεολογικάς και πολιτικάς πεποιθήσεις μας. Αποχωριζόμεθα μόνον από παλαιούς φίλους... διά να δημιουργήσωμεν την φιλελευθέραν πίστην όπως την ενέπνευσεν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η οποία είναι ανεξάρτητος από κόμματα, ονόματα και πρόσωπα. Η συνεργασία μας με τον Ελληνικό Συναγερμό παρέχει την προσωπικήν μας εγγυήσιν ότι η υπό τον κ. Παπάγον πολιτική οργάνωσις θα κάμη δημοκρατικήν και φιλελευθέραν χρήσιν των δυνάμεων που θα της προσφέρωμεν διά την σωτηρίαν του έθνους" ("Καθημερινή" 19/10/1952).

Εκείνο πάντως που με περίσσια σπουδή κρύβουν όσοι κάθε φορά εγκαλούν το ΚΚΕ για το δήθεν σύνθημά του "Τι Πλαστήρας τι Παπάγος" είναι ότι στις εκλογές του '52 με το κόμμα του Παπάγου πήγε και εκλέχτηκε βουλευτής Αχαϊας ο Γ. Παπανδρέου. Ας δούμε όμως αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες.

Στις πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις της δεκαετίας του '50 ο Γ. Παπανδρέου λανσαρίστηκε ως σοσιαλιστής και μάλιστα δημοκρατικός. Τα παιχνίδια με τις ηχηρές ταμπέλες και τα μεγάλα λόγια ήταν μια παλιά του συνήθεια που τον συνόδευε από τα πρώτα του βήματα στην πολιτική. Γι' αυτό και στην πολιτική ορολογία είχε περάσει ως "Παπατζής". Αργότερα, στη δεκαετία του '60 και '70, έγινε ο "γέρος της Δημοκρατίας".

Στις εκλογές του 1950, το "Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα" του Γ. Παπανδρέου πήρε το 10,57% των ψήφων και 35 έδρες. Ετσι ο αρχηγός του συμμετείχε στην πρώτη κοινοβουλευτική κυβέρνηση Πλαστήρα ως αντιπρόεδρος και υπουργός των Εσωτερικών και στη συνέχεια ως αντιπρόεδρος στις κυβερνήσεις που ακολούθησαν με πρωθυπουργό τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Στις εκλογές του 1951 το Κόμμα του Παπανδρέου - μισοδιαλυμένο, αφού άλλοι βουλευτές και πολιτευτές του πήγαν με τον Πλαστήρα και άλλοι με τον Παπάγο - πήρε μέρος αυτόνομα, αλλά καταποντίστηκε και δεν κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή. Πριν όμως συμβεί αυτό ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε, ο ίδιος, να προσχωρήσει στον νεοσύστατο "Ελληνικό Συναγερμό" του Παπάγου, χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει δεκτός (Σπ. Λιναρδάτου, στο ίδιο, σελ. 273). Οι προσπάθειές του να πολιτευτεί με τον Παπαγικό Συναγερμό θα ευδοκιμήσουν στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 1952. Ετσι, σε κείνες τις εκλογές, θα πάρει μέρος στα ψηφοδέλτια του "Ελληνικού Συναγερμού" στην Αχαϊα και θα συμμετάσχει ενεργά στην εκλογική εκστρατεία περιοδεύοντας σε όλο το νομό.

Ας σταθούμε στο παρασκήνιο της προσχώρησης του Γ. Παπανδρέου στο κόμμα του Παπάγου, όπως το περιγράφει ο Σπ. Μαρκεζίνης που τότε ήταν το δεξί χέρι του στρατάρχη.

"Οι Αμερικανοί - γράφει ο Μαρκεζίνης - προέβλεπαν εντυπωσιακή επικράτηση των συνδυασμών του Ελληνικού Συναγερμού. Εγνώριζαν, εξάλλου, ότι ο Βενιζέλος υπέφερε από την καρδιά του και εσχεδίαζε να αποχωρήσει από τον δημόσιο βίο και να ιδιωτεύσει. Ηθελαν να υπάρχει στη νέα Βουλή ένας πυρήνας αντιπολιτεύσεως και έκριναν για το λόγο αυτό απαραίτητη την παρουσία του Παπανδρέου. Μετέφεραν την επιθυμία τους αυτή στην Ελένη Βλάχου της "Καθημερινής" και στον Μποδοσάκη. Η προσπάθεια της πρώτης προς τον Παπάγο φαίνεται ότι δεν απέδωσε και ο Μποδοσάκης εζήτησε την παρέμβασή μου... Με υπόδειξη του Π. Μαυρομιχάλη εζήτησε τότε να με συναντήσει. Εμενε στο Ψυχικό... Μετά το τηλεφώνημα εκείνο του Μποδοσάκη πήγα στο Ψυχικό. Ηταν εκεί ο Δ. Λαμπράκης, ο Βύρων Καραπαναγιώτης, ο Ι. Διάκος και ο Memminger από την Αμερικανική Πρεσβεία. Μου εζήτησαν να μεσολαβήσω στον Στρατάρχη προκειμένου να συμπεριλάβει στο συνδυασμό Αχαϊας τον Γεώργιο Παπανδρέου ως ανεξάρτητο και ο Δ. Λαμπράκης πρόσθεσε ότι ούτε ο ίδιος ούτε οι περισσότεροι των παρισταμένων έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια στον Παπανδρέου, αλλά "η ανάγκη των πραγμάτων, όπως την βλέπουν οι Αμερικανοί, επιβάλλει να πειστεί ο Στρατάρχης".

Εσπευσα στην Εκάλη. Εξήγησα το θέμα στον Παπάγο, ο οποίος δεν εφάνη πρόθυμος. Μου έδειξε μάλιστα επιστολή του Γ. Παπανδρέου (σημ. Σπ. Μαρκεζίνη: Η επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς τον Παπάγο στο Αρχείο μου), με την οποία ζητούσε να συμπεριλάβει τον ίδιο και δώδεκα φίλους του στους συνδυασμούς του Ελληνικού Συναγερμού ως ανεξάρτητους και χωρίς συμμετοχή στον εκλογικό αγώνα. Προ της επιμονής μου υπεχώρησε, αλλά μόνον για τον Γ. Παπανδρέου.

Στο Καστρί ανέμενε, προφανώς ενημερωμένος για το διάβημά μου, ο Γ. Παπανδρέου. Του εξιστόρησα τα συμβάντα..." (Σπ. Μαρκεζίνη: "Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος, 1936-1975", Εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, τόμος Γ, σελ. 5-7).

Οπως προαναφέραμε ο Γ. Παπανδρέου όχι μόνο συμμετείχε στους εκλογικούς συνδυασμούς του Παπαγικού Συναγερμού, αλλά και περιόδευσε την Αχαϊα ζητώντας από τους πολιτικούς του φίλους και τους κεντρώους ψηφοφόρους που μπορούσε να επηρεάσει να ψηφίσουν το κόμμα της Δεξιάς. Η δραστηριότητά του αυτή, όπως ήταν φυσικό, ενοχλούσε τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου, τα οποία σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν ψήφους, διοχέτευσαν στον Τύπο την πληροφορία πως ο Γ. Παπανδρέου είχε δώσει μυστική εντολή στους οπαδούς του να ψηφίσουν Κέντρο εγγράφοντας πάνω στο ψηφοδέλτιο το δικό του όνομα (σ. σ. ο εκλογικός νόμος έδινε τέτοιο δικαίωμα στον ψηφοφόρο). Ομως η αντίδραση του μετέπειτα "γέρου της Δημοκρατίας" υπήρξε ακαριαία: "Τα κατ' επανάληψιν γραφόμενα πάνω στο θέμα αυτό - υπογράμμισε σε σχετική δήλωσή του - είναι μυθεύματα ανάξια διαψεύσεως. Τόσον εις τους φίλους μου συγκεντρωθέντας εις τα γραφεία του κόμματος εν Πάτραις όσον και κατά τας επισκέψεις των εις το εκλογικόν κέντρον του Ελληνικού Συναγερμού επιμόνως συνέστησα την μετά φανατισμού επιψήφισιν του ψηφοδελτίου του Ελληνικού Συναγερμού μεθ' ου ειλικρινώς συνεργάζομαι" ("Καθημερινή" 11/11/1952).

Ενα ακόμη στοιχείο που δείχνει τη στάση του Γ. Παπανδρέου σε κείνες τις εκλογές είναι και τούτο: Στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση που πραγματοποίησε το κόμμα του Παπάγου, στις 11/11/1952, στην Πάτρα, ομιλητής ήταν ο Π. Κανελλόπουλος, ενώ τους συγκεντρωμένους χαιρέτισε με χαρακτηριστικό τρόπο ο Γ. Παπανδρέου.

Είπε ο Κανελλόπουλος ανάμεσα σε άλλα: "Λυπούμαι διότι είμαι αναγκασμένος να ομιλώ περί εθνικού συμφέροντος... Δε θα έπρεπε να υπάρχουν εις τον εκλογικόν στίβον εθνικαί παρατάξεις των οποίων η επικράτησις είναι επικίνδυνος διά το έθνος. Δυστυχώς η παράταξις ΕΠΕΚ - Φιλελευθέρων, παρά την αναμφισβήτητον εθνικήν συνείδησιν των ηγετών της και των περισσοτέρων ηγετικών στελεχών της, εμφανίζει, διά λόγους εκλογικής σκοπιμότητος ηθικώς καταδικαστέας, ουσιωδώς μειωμένην την αντίστασίν της έναντι των αντεθνικών εκείνων δυνάμεων αι οποίαι, εκμηδενισθείσαι υπό του στρατάρχου Παπάγου κατά το 1949, ανασυνεκροτήθησαν υπό την αιγίδα της".

Και ο Γ. Παπανδρέου υπογράμμισε με τη σειρά του: "Σας εκφράζω τας απείρους ευχαριστίας μου διά τον εγκάρδιον τρόπον με τον οποίον χαιρετίζετε την παρουσίαν μου. Δεν έχω τίποτε να προσθέσω εις την έξοχον ομιλίαν του φίλου κ. Κανελλοπούλου. Είμαι βέβαιος διά την πανηγυρικήν νίκην της προσεχούς Κυριακής και η νίκη αυτή θα οδηγήση εις την ευημερίαν του ελληνικού λαού. Συμπολίται σας απευθύνω και πάλιν εγκάρδιον χαιρετισμόν και σας καλώ να αναφωνήσετε: Ζήτω το έθνος" ("Καθημερινή" 12/11/1952).

Καταλήγοντας αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Γ. Παπανδρέου υπερψήφισε στη Βουλή, το Δεκέμβρη του 1952, τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Παπάγου κι έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην "επάρατο Δεξιά" να κυβερνήσει τον τόπο (βλέπε εφημερίδες 19/12/1952), ενώ ο Πλαστήρας, ξοφλημένος πια πολιτικά, δε δίσταζε να δηλώσει, στις 15/12/1952, στην τουρκική εφημερίδα "Εργκούν", τα εξής ενδιαφέροντα ως προς την πολιτική του ιδιοσυγκρασία: "Πάντοτε υπεστήριζα ότι την Ελλάδα θα σώσει κάποιος στρατιωτικός. Αυτό πραγματοποιείται τώρα" ("ΑΥΓΗ" 16/12/1952).

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια γύρω από το περιβόητο σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος". Κι όσοι κατά καιρούς το θυμούνται, απευθυνόμενοι προς τους αριστερούς και κομμουνιστές ψηφοφόρους, επιδιώκουν να κρύψουν τη δική τους στράτευση υπέρ των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης, που λυμαίνεται τον τόπο, προσπαθούν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα που είναι η πολιτική και ιδεολογική τους συμμαχία με την λεγόμενη δεξιά παράταξη και διατυπώνουν την μόνιμη επιθυμία τους να λεηλατήσουν, να συντρίψουν, να διαλύσουν και να εξαφανίσουν από προσώπου Γης το ΚΚΕ. Μάταιος κόπος όμως.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Και ποιος τα είπε αυτά τα κυνικά και τα αποκαλυπτικά; Μα ο παντοδύναμος πρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Για να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ότι οι τεχνοκράτες της Κομισιόν στις Βρυξέλλες και μαζί η ευρωπαϊκή υπερτράπεζα, ως υπέρτατη αρχή του καπιταλιστικού κεφαλαίου, θεσμοθετούν και εφαρμόζουν μέτρα σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών, για να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την αρπακτικότητα και να αυξήσουν τα υπερκέρδη τους.

Οσο για την ανάπτυξη, την απασχόληση και την ανεργία, κοινή η τύχη και το μέλλον σκοτεινό και ορατό, καθώς τα χρονικά όρια του 2001 και του 2004, στενεύουν και τα προβλήματα γίνονται πιεστικά.

Στις πρόσφατες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές το κυβερνητικό κόμμα και ορισμένα έντυπα που το υποστηρίζουν, είτε για λόγους ψηφοθηρίας είτε για να δικαιολογήσουν το δυσμενές γι' αυτούς αποτέλεσμα, έβγαλαν από τη ναφθαλίνη την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούσαν τις προηγούμενες δεκαετίες σε βάρος του ΚΚΕ, για να οξύνουν τα "αντιδεξιά σύνδρομα". Ετσι οι νεότερες γενιές ψηφοφόρων έμαθαν - και οι παλιότερες θυμήθηκαν - τον μπαμπούλα της Δεξιάς, το χωρισμό της κοινωνίας σε Δεξιά και αντιδεξιά, Δεξιά και δημοκρατικές δυνάμεις (όπου στις τελευταίες ηγέτης εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ), μα πάνω απ' όλα ότι το ΚΚΕ κάποτε είπε το περιβόητο σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος", με αποτέλεσμα να επέλθουν πολλά δεινά στον τόπο, τα οποία βεβαίως ουδείς γνωρίζει να μας πει. Το ίδιο επιχείρημα επανέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη δευτερολογία του κατά τη συνεδρίαση της Βουλής που ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης, θεωρώντας οτι έτσι πείθει για τον "προδευτικό", "φιλολαϊκό" χαρακτήρα του κόμματος του και της πολιτικής που ασκεί, σε αντίθεση με το κόμμα της ΝΔ, γεγονός που κατά τον ίδιο δεν θέλει να παραδεχτεί το ΚΚΕ, το οποίο συκοφαντεί το ΠΑΣΟΚ και διαστρευλώνει την αλήθεια. Γιατί όμως βγάζουν απο τη "ναυθαλίνη" συνθήματα σαν το "Τί Παπάγος-τι Πλαστήρας" στηρίζοντας και σ'αυτά τον αντικομμουνισμό τους; Ολοι γνωρίζουν - κι ακόμη καλύτερα όσοι κατά καιρούς εμφανίστηκαν ως απόγονοι και πολιτικοί συνεχιστές του Πλαστήρα - πως ωφελήθηκαν τα μέγιστα το Κέντρο και το σημερινό ΠΑΣΟΚ, κατηγορώντας το ΚΚΕ γι' αυτό το δήθεν σύνθημα. Προσδοκώντας, λοιπόν, για άλλη μια φορά κάποιο όφελος επιχείρησαν να ξανασερβίρουν το ίδιο παραμύθι.

Θα σταθούμε περισσότερο αναλυτικά πάνω σ' αυτή την ιστορία με τον Πλαστήρα και τον Παπάγο, αν και πολλές φορές στο παρελθόν το θέμα αυτό απασχόλησε τις σελίδες του "Ριζοσπάστη". Πρέπει να το κάνουμε γιατί οφείλουμε να οπλίζουμε τις νεότερες γενιές αγωνιστών με την πολιτική πείρα του παρελθόντος και με την αντικειμενική γνώση πλευρών της πολιτικής ιστορίας του τόπου, ιδιαίτερα αυτών που εμφανίζονται κατά καιρούς διαστρεβλωμένες και με σύγχρονο πολιτικό φορτίο.

Ν. Πλαστήρας: Με το πλειοψηφικό "έστρωσε το χαλί" για την άνοδο του Παπάγου (κάτω) και της Δεξιάς στην εξουσία

Γ. Παπανδρέου: Υπόκλιση και χαμόγελα στη "βασιλομήτορα" Φρειδερίκη...