Στις πρόσφατες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές το κυβερνητικό κόμμα και ορισμένα έντυπα που το υποστηρίζουν, είτε για λόγους ψηφοθηρίας είτε για να δικαιολογήσουν το δυσμενές γι' αυτούς αποτέλεσμα, έβγαλαν από τη ναφθαλίνη την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούσαν τις προηγούμενες δεκαετίες σε βάρος του ΚΚΕ, για να οξύνουν τα "αντιδεξιά σύνδρομα". Ετσι οι νεότερες γενιές ψηφοφόρων έμαθαν - και οι παλιότερες θυμήθηκαν - τον μπαμπούλα της Δεξιάς, το χωρισμό της κοινωνίας σε Δεξιά και αντιδεξιά, Δεξιά και δημοκρατικές δυνάμεις (όπου στις τελευταίες ηγέτης εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ), μα πάνω απ' όλα ότι το ΚΚΕ κάποτε είπε το περιβόητο σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος", με αποτέλεσμα να επέλθουν πολλά δεινά στον τόπο, τα οποία βεβαίως ουδείς γνωρίζει να μας πει. Το ίδιο επιχείρημα επανέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη δευτερολογία του κατά τη συνεδρίαση της Βουλής που ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης, θεωρώντας οτι έτσι πείθει για τον "προδευτικό", "φιλολαϊκό" χαρακτήρα του κόμματος του και της πολιτικής που ασκεί, σε αντίθεση με το κόμμα της ΝΔ, γεγονός που κατά τον ίδιο δεν θέλει να παραδεχτεί το ΚΚΕ, το οποίο συκοφαντεί το ΠΑΣΟΚ και διαστρευλώνει την αλήθεια. Γιατί όμως βγάζουν απο τη "ναυθαλίνη" συνθήματα σαν το "Τί Παπάγος-τι Πλαστήρας" στηρίζοντας και σ'αυτά τον αντικομμουνισμό τους; Ολοι γνωρίζουν - κι ακόμη καλύτερα όσοι κατά καιρούς εμφανίστηκαν ως απόγονοι και πολιτικοί συνεχιστές του Πλαστήρα - πως ωφελήθηκαν τα μέγιστα το Κέντρο και το σημερινό ΠΑΣΟΚ, κατηγορώντας το ΚΚΕ γι' αυτό το δήθεν σύνθημα. Προσδοκώντας, λοιπόν, για άλλη μια φορά κάποιο όφελος επιχείρησαν να ξανασερβίρουν το ίδιο παραμύθι.

Θα σταθούμε περισσότερο αναλυτικά πάνω σ' αυτή την ιστορία με τον Πλαστήρα και τον Παπάγο, αν και πολλές φορές στο παρελθόν το θέμα αυτό απασχόλησε τις σελίδες του "Ριζοσπάστη". Πρέπει να το κάνουμε γιατί οφείλουμε να οπλίζουμε τις νεότερες γενιές αγωνιστών με την πολιτική πείρα του παρελθόντος και με την αντικειμενική γνώση πλευρών της πολιτικής ιστορίας του τόπου, ιδιαίτερα αυτών που εμφανίζονται κατά καιρούς διαστρεβλωμένες και με σύγχρονο πολιτικό φορτίο.