Οσοι χρεώνουν το σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" στο ΚΚΕ αναφέρονται στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 1952 που τις έχασε το Κέντρο (ο συνασπισμός, δηλαδή, των κομμάτων της ΕΠΕΚ του στρατηγού Ν. Πλαστήρα, των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου, του ΣΚΕΛΔ των Σβώλου - Τσιριμώκου κ. ά.) και στην κυβερνητική εξουσία ανήλθε το συντηρητικό - δεξιό κόμμα "Ελληνικός Συναγερμός", ηγέτης και ιδρυτής του οποίου ήταν ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος.

Αποδίδοντας στο ΚΚΕ την κατηγορία ότι θεωρούσε ίδιους τον Πλαστήρα και τον Παπάγο ουσιαστικά το εγκαλούν, γιατί δε συνέστησε σε κείνες τις εκλογές στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου και γιατί τάχθηκε υπέρ της αυτόνομης εκλογικής καθόδου της ΕΔΑ με συνδυασμούς σε όλη τη χώρα. Αν, λένε, η ΕΔΑ παραιτούνταν της εκλογικής καθόδου και οι αριστεροί και κομμουνιστές ψηφοφόροι της ψήφιζαν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου, ο δεξιός Παπαγικός "Ελληνικός Συναγερμός" δε θα κέρδιζε την κυβερνητική εξουσία. Κι ενώ τα λένε αυτά, κρύβουν επιμελώς κάποιες βασικές λεπτομέρειες.

Στις εκλογές του 1952 το εκλογικό σύστημα που εφαρμόστηκε ήταν το πλειοψηφικό. Ενα εκλογικό σύστημα που η κυβέρνηση Πλαστήρα έφερε και ψήφισε στη Βουλή - παρά την αντίθετη γνώμη της πλειοψηφίας των βουλευτών της ΕΠΕΚ, των Φιλελευθέρων και ολόκληρης της ΕΔΑ - ύστερα από δημόσια απαίτηση των Αμερικανών και του διαβόητου πρεσβευτή τους Πιουριφόι. Με άλλα λόγια ο Πλαστήρας είχε τη δυνατότητα να αποτρέψει την άνοδο της Δεξιάς στην κυβέρνηση, επαναφέροντας την απλή αναλογική. Πράγμα που δεν έκανε, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Το γεγονός αυτό είναι το πρώτο που ξεχνούν όσοι, διαστρεβλώνοντας την ιστορία, καταφέρονται εναντίον του ΚΚΕ, αποδίδοντάς του την κύρια ευθύνη που ο Παπαγικός "Ελληνικός Συναγερμός" ανήλθε στην εξουσία.

Το δεύτερο που ξεχνούν είναι η προκλητική άρνηση του Πλαστήρα να συνάψει ισότιμη εκλογική συνεργασία με την ΕΔΑ, αν και η τελευταία εξάντλησε κάθε περιθώριο για να το πετύχει. Το ΚΚΕ μάλιστα διά στόματος του τότε ΓΓ της ΚΕ του Ν. Ζαχαριάδη (βλέπε εφημερίδες 30/10/1952) υπογράμμιζε: "Ας σηκώσει θαρραλέα ο Πλαστήρας τη σημαία της δημοκρατικής ενότητας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης και της δημοκρατίας και όλη η Ελλάδα θα τον ακολουθήσει. Και τότε και ο Παπάγος θα ταφεί οριστικά και ανεπιστρεπτί. Και ο Πιουριφόι μετά τους τόσους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που μας επιβάλλει θα λουφάξει".

Ομως ο στρατηγός Πλαστήρας δεν ήθελε συνεργασία με την ΕΔΑ - και κατ' επέκταση με το ΚΚΕ που δούλευε μέσα στην ΕΔΑ, αφού το ίδιο ήταν στην παρανομία - αλλά την αυτοδιάλυσή της, την πολιτική της αυτοκτονία και συνεπώς τη λεηλασία των ψήφων της. Γι' αυτό και ζητούσε από την ΕΔΑ να μην κατέβει στις εκλογές, να τον ψηφίσει και αυτός ως αντάλλαγμα (μεγάλη η χάρη του!) θα δεχόταν στους εκλογικούς συνδυασμούς του Κέντρου "πέντε όχι πολύ γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς" (Βλέπε: Σπ. Λιναρδάτου: "Από τον Εμφύλιο στη Χούντα", τόμος Α, σελ. 530). Γι' αυτό, επίσης, όχι μόνο αρνήθηκε τη συνεργασία, αλλά και πήρε όλα τα μέτρα ώστε να μην προωθηθεί αυτή από τα κάτω. Ετσι, για παράδειγμα, διέγραψε από την ΕΠΕΚ τον βουλευτή Δ. Γαληνό, επειδή αυτός πρωτοστάτησε στη Λέσβο ώστε να συγκροτηθεί μεικτός εκλογικός συνδυασμός από ΕΔΑϊτες και ΕΠΕΚικούς, με την επωνυμία "Πατριωτική Ενωσις Λαού Λέσβου" (Βλέπε: Σπ. Λιναρδάτου, στο ίδιο). Από την άλλη, όμως, δέχτηκε να συνεργαστεί με μεγαλοπαράγοντες της Δεξιάς, όπως τον Κ. Τσαλδάρη και τον τετραυγουστιανό Θ. Τουρκοβασίλη.

Πρέπει, τέλος, να σημειωθεί ότι τη μέρα που δημοσιεύονταν στον Τύπο οι παραπάνω δηλώσεις του Ν. Ζαχαριάδη, ο Πλαστήρας δήλωνε για τον Παπάγο και το κόμμα του: "Ο Ελληνικός Συναγερμός επιδιώκει, ως πιστεύω, να πράξη το καλύτερον, διά να ωφελήση τον τόπον και να αποδείξη εαυτόν, ως κόμμα, άξιον εκτιμήσεως. Εις τον Ελληνικόν Συναγερμόν υπάρχουν αρκετά ικανά στελέχη και ο αρχηγός του εμφορείται από τας καλύτερας διαθέσεις διά τον τόπον του. Τούτο μου δίδει τη βεβαιότητα ότι οι αντίπαλοι ημών θα εργασθούν ώστε να δημιουργηθή μεταξύ μας η ευγενής εκείνη άμιλλα της δημιουργίας καλύτερου έργου προς θετικοτέραν εξυπηρέτησιν του λαού" ("Ελληνική Ημέρα", 30/10/1952).

Αυτός ήταν ο "αγώνας" που έκανε ο Πλαστήρας εναντίον του Παπάγου. Εχει, άραγε, κανένας αμφιβολία ότι η κύρια στόχευση αυτού του "αγώνα" ήταν εναντίον της Αριστεράς, της ΕΔΑ και του ΚΚΕ και κατά συνέπεια εναντίον του προοδευτικού, δημοκρατικού, λαϊκού κινήματος; Και υπάρχει, μήπως, λογικός άνθρωπος που να θεωρεί ότι κακώς η ΕΔΑ και το ΚΚΕ αμύνθηκαν απέναντι στη διαλυτική σε βάρος τους τακτική του Πλαστήρα, την πολέμησαν και υπεράσπισαν την υπόστασή τους κατεβαίνοντας αυτόνομα στις εκλογές, έχοντας πάντοτε, ως και την τελευταία στιγμή, ανοιχτή την πόρτα της ισότιμης δημοκρατικής συνεργασίας; Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος.