ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Απελευθέρωση των πέντε Κουβανών

Καθήκον κάθε ανθρώπου που δεν ανέχεται και δε συμβιβάζεται με τ' άδικο και την αυθαιρεσία των ιμπεριαλιστών, είναι η έκφραση με κάθε πρόσφορο τρόπο αλληλεγγύης στους πέντε Κουβανούς ήρωες, που επί 8 ολόκληρα χρόνια κρατούνται δέσμιοι στις φυλακές των ΗΠΑ, με τη χαλκευμένη κατηγορία της κατασκοπίας. Διέπραξαν το «αδίκημα» να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και την κουβανική επανάσταση απ' όσους την επιβουλεύονται, «αδίκημα» βαρύ για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που έχει «στοχοθετήσει» από καιρό την Κούβα και παλεύει ενάντιά της με νύχια και δόντια.

Από σήμερα 12 Σεπτέμβρη αρχίζει η παγκόσμια εκστρατεία ενημέρωσης και κινητοποίησης, που θα διαρκέσει ως τις 6 Οκτώβρη, ώστε με συγκέντρωση υπογραφών, διοργάνωση ποικιλόμορφων εκδηλώσεων αλληλεγγύης κλπ. να σπάσει το φράγμα της σιωπής που έχει σκεπάσει αυτή την υπόθεση, να διατρανωθεί το δημοκρατικό αίτημα για την άμεση απελευθέρωση των πέντε και να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση προς αυτή την κατεύθυνση. Σημειώνουμε ότι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές δεν κατόρθωσαν να στοιχειοθετήσουν την κατηγορία της κατασκοπίας, παρά ταύτα εξακολουθούν να κρατούν τους πέντε Κουβανούς σιδηροδέσμιους. Κι αυτό όταν πίσω από τα κάγκελα θα έπρεπε να βρίσκονται όλοι εκείνοι για τους οποίους οι Κουβανοί αγωνιστές συγκέντρωσαν στοιχεία - τα οποία παρέδωσαν στις αμερικάνικες αρχές - που αποδεικνύουν ότι σχεδίαζαν επιθέσεις σε βάρος της Κούβας. Αυτοί κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι πράξεις τους και οι σχεδιασμοί τους ήταν και είναι συμβατοί με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ να ανακόψουν την πορεία της κουβανικής επανάστασης.

Η σύλληψη και φυλάκιση των Κουβανών πατριωτών, όλα όσα έχουν διαδραματιστεί αυτά τα οκτώ χρόνια, κραυγάζουν για την πολιτική σκοπιμότητά τους, εντάσσονται στη γενικότερη αντικουβανική εκστρατεία και αποπνέουν μίσος απέναντι στο νησί της επανάστασης και τον περήφανο λαό του. Για τους λαούς όλου του κόσμου οι πέντε Κουβανοί αποτελούν ζωντανό παράδειγμα αυτοθυσίας και αξίζουν την αλληλεγγύη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Στη χώρα μας άρχισε ήδη, με πρωτοβουλία του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου, η συγκέντρωση υπογραφών. Στο σχετικό κάλεσμα ανταποκρίθηκαν αμέσως προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων. Ενέργεια που πρέπει να βρει συνεχιστές στην καμπάνια. Κρίνεται αναγκαία η ανταπόκριση κάθε δημοκράτη, φιλειρηνιστή, προοδευτικού ανθρώπου, κάθε ενός που δεν ανέχεται τη βάναυση καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ακόμα και όσων κριτικά στέκονται απέναντι στην Κούβα.

Η πλατιά έκφραση αλληλεγγύης στους πέντε Κουβανούς που παράνομα κρατούνται στις φυλακές των ΗΠΑ είναι χρέος, καθήκον απέναντι στα υψηλά ιδανικά που εκείνοι υπερασπίζονται, πληρώνοντας αυτό το τίμημα, αλλά και απέναντι στην πάλη για περιφρούρηση δικαιωμάτων κατακτημένων με αίμα που ο ιμπεριαλισμός τσαλαπατά. Οι μαζικοί φορείς, τα συνδικάτα, συνολικά το λαϊκό και εργατικό κίνημα μπορούν να συμβάλλουν, αναπτύσσοντας δραστηριότητες, διοργανώνοντας εκδηλώσεις, στην ενίσχυση του αιτήματος για την άμεση αποφυλάκιση των πέντε Κουβανών.

Σκόπιμη αποσιώπηση

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι εργαζόμενοι κι η νεολαία της πόλης, ο λαός που κατέβηκε μαζικά και μαχητικά στους δρόμους, συσπειρωμένοι στα μπλοκ του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΥ, για άλλη για φορά δεν υπήρξαν για την πλειοψηφία των ΜΜΕ, ιδιαίτερα των ηλεκτρονικών. Προφανώς αυτό απαιτεί το σύστημα για τη διατήρηση της κυριαρχίας του. Να μη μάθει ο λαός στην υπόλοιπη χώρα τι πραγματικά συνέβη στη Θεσσαλονίκη. Να μη μάθει ότι χιλιάδες εργαζόμενοι μπήκαν σε πορεία σύγκρουσης με την πολιτική εξυπηρέτησης του κεφαλαίου που υπηρετούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Πως διεκδίκησαν ανάπτυξη για το λαό, προσανατολισμένη στις ανάγκες τους, απορρίπτοντας τη λογική του δήθεν ρεαλιστικού που προσπαθούν να επιβάλουν τα συνδικαλιστικά δεκανίκια της πλουτοκρατίας. Σ' αυτά άλλωστε δόθηκε βήμα.

Επρεπε λοιπόν, αυτό που θα μείνει από τα εγκαίνια της φετινής ΔΕΘ να είναι το «κλέφτες κι αστυνόμοι» ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους. Το σκηνικό άλλωστε, είναι απαραίτητο για την κοινωνία «τρόμου» που προβάλλουν. Το γεγονός κατήγγειλαν με ανακοινώσεις τους και η ΝΑΣ και η παράταξη «Θεσσαλονίκη Τώρα».

ΥΓ: Δυστυχώς για το σύστημα, μέρα με τη μέρα πληθαίνουν όσοι επιλέγουν το δρόμο της ανυπότακτης πάλης και της σύγκρουσης. Χτες ήταν περισσότεροι από προχτές. Και να είναι σίγουροι πως αύριο το ανάστημά τους θα σπρώξει στα αζήτητα τους εκμεταλλευτές και τα παπαγαλάκια τους.

Τα συχαρίκια τους μάραναν...

Το αίτημα της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου για «ειδικές τιμές» το τριήμερο 21-23 του Σεπτέμβρη, με αφορμή τις εκδηλώσεις για την Ημέρα του Ελληνικού Εμπορίου, έκανε δεκτό το υπουργείο Ανάπτυξης. Μάλιστα ο Δ. Σιούφας και ο υφυπουργός Γ. Παπαθανασίου απέστειλαν συγχαρητήρια επιστολή στον πρόεδρο της ΕΣΕΕ, Δ. Αρμενάκη.

Πρωτοβουλίες τέτοιου τύπου μπορεί να βοηθούν λίγο τον εμπορικό τζίρο, αλλά ούτε το πρόβλημα των μικρεμπόρων λύνει, ούτε των καταναλωτών, που στο όνομα της «μεταρρυθμιστικής» πολιτικής της κυβέρνησης υπέρ των μονοπωλίων, βλέπουν το μικρό τους εισόδημα να μικραίνει όλο και περισσότερο μήνα το μήνα.

Τα συγχαρητήρια, οι ανταλλαγές επιστολών και φιλοφρονήσεων μπορεί να συμβάλουν στη δημιουργία ενός... πολιτισμένου πολιτικού, συναινετικού κλίματος, ωστόσο η ανέχεια και η οικονομική στενότητα είναι καταστάσεις εκ φύσεως απολίτιστες...

... και ουτοπική προσδοκία

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ομως ο Γ. Πανούσης επιμένει... αφελώς λέγοντας ότι «ο τρομοπανικός δεν είναι καλός σύμβουλος», αλλά και ότι «το ερώτημα "πώς τιμωρείς τον τρομοκράτη ενώ την ίδια ώρα αίρεις τις αιτίες της τρομοκρατίας" δεν προσφέρεται σε εύκολες λύσεις». Δηλαδή από τη μια είναι κατά του τρομοπανικού ως «κακού συμβούλου» και από την άλλη αναρωτιέται πώς θα τιμωρηθεί ο «τρομοκράτης». Τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστών που σπέρνουν τον τρομοπανικό και τρομοκρατούν τους λαούς δεν τις ακουμπά. Δε θέλει ή δεν μπορεί να το καταλάβει, αυτό λίγη σημασία έχει.

Κι όσο κι αν συμφωνούμε ως προς τα «αυτονόητα ΟΧΙ» που διατυπώνει, όπως αυτά στο αστυνομικό κράτος, στη δικαιοσύνη εκτάκτου ανάγκης, στην επιστροφή των βασανιστών και των βασανιστηρίων, σε ευρω-τρομονόμους, στους περιορισμούς των ελευθεριών και των δικαιωμάτων κ.λπ., αυτά, για να καταργηθούν, απαιτούν κάποια μεγάλα «ΝΑΙ» που πρέπει να συνομολογήσουν οι λαοί και τα κινήματά τους - για τα οποία επίσης δε θέλει ή δε συμφωνεί ο κύριος υπερνομάρχης, αφού επιμένει στην «προσδοκία της παγκοσμιοποίησης», δηλαδή του ιμπεριαλισμού - όπως αυτό το «ΝΑΙ» στην αντιιμπεριαλιστική πάλη μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή του ιμπεριαλισμού, μέχρι την οικοδόμηση μιας εξουσίας από τους λαούς για τους λαούς, τη σοσιαλιστική.

Συνειδητή αφέλεια...

«Δε γνωρίζω εάν θα μάθουμε ποτέ τις γενεσιουργές αιτίες του τρομοκρατικού χτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου 2001», δήλωσε ο υποψήφιος υπερνομάρχης του ΣΥΝ Γ. Πανούσης. Πέντε χρόνια μετά, ακόμα αναρωτιέται για το τι και κυρίως γιατί έγινε ό,τι έγινε εκείνη τη μέρα. Φυσικά, μια εκ βαθέων εξομολόγηση όσων γνωρίζουν την αλήθεια δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλά καμία σημασία δεν έχει πια. Αντ' αυτών μιλούν και ομολογούν οι εξελίξεις.

«Οπως και να 'χουν όμως τα πράγματα, η ανθρωπότητα ξαναμπήκε σε περίοδο πόλωσης. Η παγκοσμιοποίηση της προσδοκίας μετουσιώθηκε σε παγκοσμιοποίηση του φόβου και της ανασφάλειας με προαναγγελίες παγκόσμιας καταστολής, ολοκληρωτικών ελέγχων και αναστολής του κράτους δικαίου», συνεχίζει ο Γ. Πανούσης. Βεβαίως, η «πόλωση» στην ανθρωπότητα ήταν υπαρκτή, πριν την 11η Σεπτέμβρη. Τα μονοπώλια πάντα τσακίζουν τους λαούς. Αυτός ο κόσμος ο ιμπεριαλιστικός δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος, αλλά φαίνεται πως έτσι τον έβλεπε ο υποψήφιος «αριστερός» υπερνομάρχης. Και, βεβαίως, η ανθρωπότητα μπήκε σε περίοδο ακόμη πιο οξυμένης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, αναμενόμενης για όσους δεν εθελοτυφλούσαν και δεν καλλιεργούσαν αυταπάτες για τη φύση του ιμπεριαλισμού. Ισως, ο κ. Πανούσης να ήλπιζε, αφελώς σκεπτόμενος, στην «παγκοσμιοποίηση της προσδοκίας». Αν ναι, τότε είναι αυτός και οι ομοϊδεάτες του στον κόσμο της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, άντε της ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Αλλά ποια προσδοκία γεννούσε αυτή η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα απανταχού της Γης πριν από την 11η Σεπτέμβρη; Ποια, πέραν αυτής για συνειδητοποίηση από μέρους τους της ανάγκης οργάνωσης της πάλης τους για ανατροπή της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης»;