Η γυναίκα όμως, ως γυναίκα, δεν έχει κανένα φυσικό εμπόδιο και μπορεί να καταφέρει τα πάντα, αν εξαιρέσεις τα κοινωνικά εμπόδια, τις κοινωνικές ανισότητες που ευθύνονται πολλές φορές και για τις πνευματικές ή όποιες άλλες ανισότητες εμφανίζει η γυναίκα.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα, η καπιταλιστική βιομηχανία, απλοποιώντας τη διαδικασία της παραγωγής, έδωσε μεγάλες δυνατότητες στις γυναίκες και τα παιδιά, για να μπουν στην παραγωγή, γιατί η δουλιά που απαιτούσε μέχρι τότε σκληρή μυική δύναμη, τώρα μπορούσε να γίνει με τις μηχανές.

Η συμμετοχή των γυναικών διευρύνεται σε πολλούς τομείς της παραγωγής στην πορεία.

Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι ο καπιταλισμός και η αντικειμενική εξέλιξη έδωσαν στη γυναίκα την ευκαιρία να ζει καλύτερα. Επρεπε ν' ανέβει η παραγωγικότητα της εργασίας, έπρεπε να μπουν περισσότερα εργατικά χέρια στην παραγωγή, έπρεπε ν' ανέβει το μορφωτικό επίπεδο όχι μόνο των αντρών, αλλά και των γυναικών. Ο καπιταλισμός επενδύει και στα μηχανήματα και στον άνθρωπο.

Βεβαίως, δε χάρισε τίποτε, είχαν προηγηθεί κοινωνικές επαναστάσεις και απελευθερωτικά κινήματα που έφεραν αλλαγές και ασκούσαν μια επίδραση και στο πεδίο των ιδεών. Το σύστημα που αντικατέστησε τη φεουδαρχία, ο καπιταλισμός, είναι εκ των πραγμάτων προοδευτικό.

Μέσα στον καπιταλισμό μπόρεσε ν' αναδειχτεί η μορφωμένη γυναίκα, η εργαζόμενη γυναίκα, η γυναίκα που μπορεί σε πολλά πεδία να τα βγάλει πέρα. Μπόρεσε να αναδειχτεί η γυναίκα η αγωνίστρια, η ευαίσθητη, η σκληρή, η εκμεταλλεύτρια, η γυναίκα που μπορεί να φτάσει μέχρι τα άκρα. Μπορούμε να σκεφτούμε αντίστοιχα πολιτικά πρόσωπα και όχι μόνο.

Τώρα ανακαλύπτει ξανά τη γυναίκα και τη χρησιμοποιεί, με στόχο να τη διαμορφώσει ως τον αποφασιστικό μοχλό για να περάσουν οι πιο αντιδραστικές του επιλογές, ανατροπή εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις και εμπορευματοποίηση υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας, αύξηση της εκμετάλλευσης.

Τώρα τη χρειάζεται λιγότερο στην παραγωγή (συχνές οικονομικές κρίσεις - μεγάλη ανεργία) και περισσότερο στο σπίτι, για να καλύπτει τα κενά της έλλειψης ή εμπορευματοποίησης των κοινωνικών παροχών. Τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και οι ανήμποροι της οικογένειας είναι στη φροντίδα κύρια της γυναίκας, αφού οι κοινωνικές υποδομές είναι ανύπαρκτες και η εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών γενικεύεται. Γι' αυτό μιλούν για «εναρμόνιση οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων». Γι' αυτό, προπαγανδίζουν τη μερική απασχόληση και τις ελαστικές μορφές εργασίας. Τώρα ο καπιταλισμός θέλει τη γυναίκα, σύγχρονη δούλα. Η γυναικεία εργατική δύναμη είναι πιο φτηνή, λιγότερη απαιτητική και αρκετά συμβιβαστική.

Ακόμη κι αυτοί που στηρίζουν τον καπιταλισμό ξέρουν ότι κινδυνεύει το σύστημα, αν δεν εφαρμοστούν οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις του σε όλους τους τομείς της ζωής μας, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Ανησυχούν για την αύξηση της «ανταγωνιστικότητας», για την «καλύτερη αναδιανομή του πλούτου» (!), για την αποφυγή «κοινωνικών αναταραχών».

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι τα μέτρα, για να αντιμετωπίζονται οι συνεχείς δυσκολίες αναπαραγωγής του καπιταλισμού, δηλαδή να αυξάνεται η παραγωγικότητα της εργασίας, μέσα από τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και τη συγκέντρωση περισσότερων κερδών.

Είναι τα μέτρα για να «μειωθεί» η ανεργία, μετατρέποντάς τη σε μερική απασχόληση, ωρομίσθιο και σε κάθε μορφής ευέλικτης και ελαστικής εργασίας. Είναι τα μέτρα που στηρίζουν τον καπιταλισμό και εξαθλιώνουν το σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Αρα, ο καπιταλισμός για να καταφεύγει σε τέτοια μέτρα δεν είναι ισχυρός και παντοδύναμος, όπως λένε. Εχει αντιφάσεις, αντινομίες, κρίσεις και πάντα το φόβο των λαϊκών κινημάτων, που θα ξεσπάσουν κάποια στιγμή πολύ δυναμικά και νομοτελειακά. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια πρέπει να τη συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του. Να πάψουν να έχουν ψευδαισθήσεις ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, ότι μπορεί να εξανθρωπιστεί το σύστημα και να ωφεληθούν. Μια προοπτική ανοίγεται μπροστά, να μπορούν αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, να τον διαχειρίζονται κιόλας, για να ζουν καλύτερα σε μια κοινωνία που οι ίδιοι θα εξουσιάζουν.

Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι με μια απλή αντίσταση θα ξεπεράσουμε τη σύνθετη κατάσταση σήμερα. Χρειάζεται ολοκληρωμένος πολιτικός αγώνας και όχι μια επιμέρους αντίσταση, για να περισωθούν κάποια δικαιώματα. Χρειάζεται Αντίσταση - Αντεπίθεση - Προοπτική. Συντονισμένος αγώνας στο επίπεδο των ιδεών, των αντιλήψεων, των απαιτήσεων και στον τομέα της δράσης.

Αν δεχτούμε ότι για τη γυναίκα είναι καλύτερη η μερική απασχόληση από την ανεργία, ότι η γυναίκα είναι καλή μάνα όταν μετά τη δουλιά ασθμαίνουσα διαβάζει το παιδί της στο σπίτι, όταν από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολείται πώς θα μπαλώσει τα προβλήματα της οικογένειας και ότι αν κάνει ένα βήμα να μπει στη συλλογική δράση δε θα τα καταφέρει, τότε δεν υπάρχει ούτε σήμερα, ούτε προοπτική.

Εμείς επιμένουμε στην ανάπτυξη του πολιτικού αγώνα, της ολοκληρωμένης ταξικής πάλης, που δεν αντιπαλεύει μια πολιτική, που απλά θέλει τη γυναίκα στο περιθώριο χωρίς δικαιώματα και κατακτήσεις, αλλά αντιπαλεύει μια πολιτική που συμφέρει το κεφάλαιο και χτυπά όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα και που οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία.

Αυτός ο αγώνας θα οδηγήσει στην ωρίμανση της συνείδησης, ώστε κάθε γυναίκα να κατανοήσει σήμερα ότι αυτή η ταξική πολιτική ευθύνεται για όλα τα μεγάλα προβλήματά της και για να ανατραπεί χρειάζεται και η δική της δράση.

Η συμμετοχή και δράση των γυναικών στο λαϊκό κίνημα θα ενισχύσει τις προϋποθέσεις για συσπείρωση και λαϊκή συμμαχία, θα ανοίξει το δρόμο για ουσιαστικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας.