Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά των αυγών. Εμείς όμως θα σταθούμε σε μια, που δεν ξέρουμε κατά πόσον είναι γνωστή στους πολλούς. Τα αυγά, υποστηρίζουν, κάνουν καλό στη μνήμη. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει, αλλά και ποιος μπορεί να μας το βεβαιώσει... Εικασίες; Εστω. Και μια και μιλάμε για αυγά, λέμε να κάνουμε κάτι με δαύτα. Ογκρατέν. Τι λέτε; Μια δόση κανονικής μπεσαμέλ, δέκα αυγά, ένα φλιτζάνι κεφαλοτύρι τριμμένο, αλάτι, πιπέρι, τρεις κουταλιές βούτυρο και τέσσερις κουταλιές φρυγανιά κοπανισμένη. Θα βράσουμε πολύ καλά τα αυγά και θα τα αφήσουμε να κρυώσουν σε κρύο νερό και έπειτα θα τα κόψουμε σε δέκα τεμάχια. Θα ετοιμάσουμε την μπεσαμέλ και θα ανακατέψουμε τη μισή με τα αυγά και τα τρία τέταρτα του τυριού. Θα βουτυρώσουμε ένα ταψάκι και θα στρώσουμε μια λεπτή στρώση από την μπεσαμέλ. Πασπαλίζουμε με το τυρί και ρίχνουμε το μείγμα των αυγών, τυριού και μπεσαμέλ. Θα ξαναρίξουμε τυρί και τη φρυγανιά και θα ραντίσουμε την επιφάνεια με λιωμένο βούτυρο. Θα το ψήσουμε στο φούρνο για 20 λεπτά, μέχρι δηλαδή να ροδίσει. Μετά από δέκα λεπτά σερβίρουμε. Μια που την κάναμε την αμαρτία, ας την κάνουμε καλά και χωρίς ενοχές. Και μια τηγανιά πατάτες δε θα ήταν άσχημα...

Μετά το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκρην «Ο ήσυχος αμερικάνος», οι εκδόσεις «Πόλις» προχώρησαν στην έκδοση του εκπληκτικού βιβλίου του Αγγλου συγγραφέα «Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα», που το είχαμε διαβάσει στα νιάτα μας και το είχαμε δει στην εφηβεία μας και σε θερινό κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον αλησμόνητο Αλεκ Γκίνες.

Αλήθεια, ποιος όμως είναι ο «άνθρωπός» τους στην Αβάνα και ποιοι είναι αυτοί που τον θεωρούν δικό τους;

Είναι ένας ο σαρανταπεντάχρονος Τζιμ Ουέρμολντ, ένας αντιπρόσωπος ηλεκτρικών ειδών που μεγαλώνει μονάχος τη χαρισματική αλλά σπάταλη κόρη του στην Κούβα (η γυναίκα του τους έχει εγκαταλείψει) και ο οποίος προσπαθεί να τα φέρει βόλτα σε μια πόλη διεφθαρμένη, ηδονική και πολύ φτωχή. Ποιος, λοιπόν, να ενδιαφέρεται εκείνη την εποχή, λίγο πριν εισέλθει ο Φιντέλ Κάστρο στην πρωτεύουσα, για ηλεκτρικές σκούπες; Αυτή είναι η καθημερινή αγωνία του ήρωά μας. Ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένει, μπαίνει μέσα στην έκθεσή του ένας κομψός Βρετανός και ο καημένος ο ήρωάς μας αναφωνεί γεμάτος ελπίδα: Επιτέλους ένας πελάτης. Ο πελάτης όμως δεν ενδιαφέρεται για ηλεκτρικές σκούπες, ενδιαφέρεται για άλλα σκοτεινά και πολύ πιο περίπλοκα πράγματα.

Για στρατολογίες! Ανάγκα και θεοί πείθονται. Χωρίς καλά καλά να συνειδητοποιήσει περί τίνος πρόκειται, ο Τζιμ εντάσσεται στο δίκτυο των Μυστικών Υπηρεσιών της πατρίδας του. Γίνεται ο «πολύτιμος» άνθρωπός τους στην Αβάνα, που χρεώνεται να τους δίνει λεπτομερείς αναφορές τις οποίες, φυσικά, θα τις βγάζει από το κεφάλι του. Η έλλειψη χρημάτων ωθεί τον μαθητευόμενο κατάσκοπο να επινοήσει και να ...στήσει ένα ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων... Συναρπαστική πλοκή, απολαυστικοί διάλογοι, ενδιαφέροντες χαρακτήρες με φόντο την ηδονική αλλά εξαθλιωμένη Αβάνα, που σε λίγο θα βρει την ελευθερία της, συνθέτουν αυτή την εξαιρετική πρωτότυπη ιστορία. Αναμειγνύοντας το δράμα και την κωμωδία, ο Γκράχαμ Γκρην γράφει ένα σπαρταριστικό μυθιστόρημα που σατιρίζει τον κόσμο της αγγλικής κατασκοπίας. Το βιβλίο αυτό στάθηκε αφορμή, για να εμπνευστεί ο Τζων Λε Καρέ το δικό ανάλογο μυθιστόρημα «Ο ράφτης του Παναμά».

Ο Γκράχαμ Γκρην γεννήθηκε στην Αγγλία το 1904 και πέθανε στην Ελβετία το 1991. Θεωρείται από τους σημαντικότερους σύγχρονους μυθιστοριογράφους. Στρατευμένος πολιτικά στην αριστερά, ο Γκρην δάνεισε στους ήρωές του στοιχεία από τη δική του προσωπικότητα: Χιούμορ, ανάγκη εκπατρισμού, ηθικά διλήμματα, άγχος, αλλά και ελπίδα.

Εχετε γνωριστεί με τον Δικαστή Τι; Αν ναι, τότε σας πληροφορούμε ότι η νέα του περιπέτεια με τίτλο «Το Μαργαριτάρι του Αυτοκράτορα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Θεμέλιο». Αν όχι, αν δεν έτυχε να συναντήσετε μέχρι τώρα τον Δικαστή Τι, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να το επιδιώξετε. Δυο λόγια σχετικά. Ο Δικαστής Τι γεννήθηκε το Τάι-γιουάν της επαρχίας του Σαν-σι. Πετυχαίνει στις πρωτοβάθμιες, τοπικές, φιλολογικές εξετάσεις. Το 650 συνοδεύει τον πατέρα του στο Τσνγκαν - την τότε πρωτεύουσα της Κινεζικής Αυτοκρατορίας - και πετυχαίνει τις φιλολογικές εξετάσεις. Αποκτά μια Πρώτη και μια Δεύτερη Σύζυγο και εργάζεται ως γραμματέας στα Αυτοκρατορικά Αρχεία. Το 663 παίρνει το αξίωμα του Επιτρόπου και διορίζεται στο Πνεγκ-λάι. Τα εγκλήματα που κατορθώνει να διαλευκάνει περιγράφονται εξαιρετικά από τον Ολλανδό διπλωμάτη και συγγραφέα Robert van Gulik, που διακρίθηκε σε όλους τομείς. Υπήρξε γνωστή αυθεντία στη λογοτεχνία, την τέχνη και την ιστορία της Ανατολής.

Στο τελευταίο αυτό βιβλίο ο συγγραφέας αφηγείται μια περίεργη υπόθεση που αρχίζει με τον τερματισμό των ετήσιων λεμβοδρομιών. Ο τυμπανιστής της λέμβου-φαβορί σωριάζεται νεκρός μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών, που πλημμύριζαν τις όχθες του Μεγάλου Καναλιού. Θα ακολουθήσουν και άλλοι περίεργοι φόνοι, μα ο διάσημος γενειοφόρος ντετέκτιβ της Αρχαίας Κίνας είναι αποφασισμένος να ανακαλύψει, να αποκαλύψει και να τιμωρήσει το σατανικό δολοφόνο.

Να απολαύσουμε έστω και στα γρήγορα ένα διαφορετικό ηλιοβασίλεμα; Πού, πώς θα ρωτήσετε. Μα, φυσικά, διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Γκαμάλ Γκιτάνι «Εκεί που βασιλεύει ο ήλιος». Πρόκειται για μια πληθωρική ιστορία, που συνδυάζει το μυστήριο, τον ερωτισμό και το πάθος, αναμειγνύοντας χρονολογίες κι εποχές (μνήμες της εποχής των Φαραώ συνυπάρχουν με αναφορές στο Κοράνι, καθώς και με παρατηρήσεις για τη σύγχρονη ζωή). Εκεί που βασιλεύει ο ήλιος είναι ένα όμορφο μυθιστόρημα, ένας γλυκόπικρος διαλογισμός για την ανθρώπινη ζωή, μια σάτιρα των πολιτικών ηθών των Αράβων και ένας ύμνος στην ομορφιά του κόσμου. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ανδραβίδα δεν παραλείπω να τρέξω κοντά στα ερείπια της μεσαιωνικής εκκλησιάς της Αγίας Σοφίας, με την ελπίδα πως θα την καμαρώσω φροντισμένη «όπως της αξίζει», σαν ένα αντιπροσωπευτικό ιστορικό μνημείο.

Δυστυχώς, όμως, την αντικρίζω πάντα παραμελημένη. Και τότε νιώθω μια βαθιά απογοήτευση και παρασύρομαι σ' ένα πισωγύρισμα στο χρόνο. Στέκομαι και την κοιτάζω κι αφήνουμαι σε λογιάσματα που φέρνουν τη σκέψη μου να πλανιέται στον πολύ παλιό καιρό, όταν η Ανδραβίδα ήταν μια πλούσια και γοητευτική πολιτεία που σαγήνεψε τον Γοδεφρείδο Βιλαρδουίνο και την έκανε πρωτεύουσα του πριγκιπάτου της Αχαΐας. Ηταν 13ος αιώνας που οι Γάλλοι πρίγκιπες, ύστερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, κατέβηκαν στα παράλια της Αχαΐας και εκεί στήσανε την ηγεμονία τους. Στο πέρασμά τους εκείνο αφήσανε τα ίχνη τους. Φτιάξανε κάστρα κι εκκλησίες και άλλα οικοδομήματα. Ενα από αυτά, το πιο σημαντικό, είναι και η εκκλησιά της Αγίας Σοφίας, γοτθικού ρυθμού, που είχε μάκρος 45 μ. και πλάτος 18 μέτρα. Από το αξιόλογο αυτό μνημείο, που ήταν χτισμένο στ' αχνάρια της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, σώζεται σήμερα μόνο το ιερό, που προσφέρεται σαν δείγμα της περιόδου εκείνης στον επισκέπτη. Αλλά δεν είναι μόνο τούτο το χτίσμα, που χαρακτηρίζει την εποχή των Βιλαρδουίνων, που οι τάφοι τους βρίσκονται τώρα ερειπωμένοι, είναι ακόμα και το μεγάλο οχυρωματικό έργο, το κάστρο Χλουμούτσι. Από εκεί ψηλά ο τουρίστας έχει ένα πανοραμικό θέαμα του ηλειακού κάμπου, κι ένα ευχάριστο ξεκούρασμα από την περιήγηση στην πόλη, και στο Λιμάνι Γλαρέντζα, που στον καιρό του είχε δει δόξες και το θεωρούσαν ισότιμο με το λιμάνι του Λονδίνου. Αλλά δεν είναι μόνο η πλευρά της εποχής των Βιλαρδουίνων.

Υπάρχει και μια άλλη, που συνδέεται άμεσα με τούτη την πολιτεία και με το ρόλο που έπαιξε στις διάφορες ιστορικές περιόδους. Πραγματικά από όσα έχει γράψει ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος, ο Αδ. Αδαμαντίου και άλλοι ιστορικοί και από όσα αναφέρονται στο «Χρονικό του Μορέως» και σε μελετήματα πνευματικών ανθρώπων η Ανδραβίδα έχει μια σημαντική ιστορικότητα με πολλές προεκτάσεις που προκαλεί και προσκαλεί τους αρχαιολόγους και βυζαντινολόγους και σύγχρονους ιστορικούς να ενδιαφερθούν για τούτη την πόλη.

Η Ανδραβίδα που βρισκόταν στην Ηλεία και τράβηξε το ΙΓ' αιώνα την προσοχή των Γάλλων πριγκίπων και γοήτευσε τη γενιά των Βιλαρδουίνων σε τέτοιο σημείο που να τη θεωρούν πρωτεύουσα της Νέας Γαλλίας δεν είναι δυνατό να μην έχει κρυμμένα στα σπλάχνα της στοιχεία τέχνης και πολιτισμού που να αποδείχνουν την ιστορική ύπαρξή της τόσο στην αρχαιότητα όσο και τις ιστορικές περιόδους που ακολούθησαν. Τι έγινε και «έμεινε μια λησμονημένη πόλη», όπως λέει ο καθηγητής Σπ. Λάμπρου; Αλλά αν οι αρχαιολόγοι και ιστορικογράφοι δεν ασχολήθηκαν με την Ανδραβίδα, οι σημερινοί κάτοικοι και τοπικοί φορείς έχουν μετατρέψει την αδιαφορία εκείνων σε δημιουργική ευθύνη δικιά τους. Ετσι, οι σημερινοί επισκέπτες, εκτός από την ευχάριστη διαμονή τους στην πόλη, έχουν να επισκεφθούν το Λαογραφικό Μουσείο της πόλης. Μέσα απ' αυτό το οίκημα, φιλοξενούνται σπάνια εκθέματα της περιοχής της Ανδραβίδας. Στις αίθουσες του Μουσείου είναι τοποθετημένα διάφορα αντικείμενα στα «Υπνοδωμάτια», στην «Κουζίνα», στο «Σαλόνι». Επίσης, σε ειδικό χώρο είναι ταξινομημένα «παλιά γεωργικά εργαλεία» και σύνεργα από επαγγέλματα που δεν υπάρχουν σήμερα, όπως π.χ. Γανωματή, Σαγματοποιού κ.λπ. και διάφορες φορεσιές από το 1821. Συνάμα, ο τουρίστας μπορεί να επισκεφθεί το «Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου», καθώς και τη «Δημοτική Βιβλιοθήκη».

Η Ανδραβίδα είναι η πόλη με την πιο παλιά ιππική παράδοση. Μάλιστα, έχει καθιερώσει κάθε χρόνο, γύρω στις 17 Σεπτέμβρη, να κάνει μια ιππική έκθεση με απονομή βραβείων στα καλύτερα άλογα. Και ακόμα, στις 30 Απρίλη, κάθε χρονιά με το γιορτασμό της Ανοιξης, γίνεται μια ιππική παρέλαση. Τα άλογα στολισμένα με λουλούδια, οι κοπέλες ντυμένες αμαζόνες, η άμαξα στολισμένη με λουλούδια και η φιλαρμονική να παίζει όμορφους ρυθμούς. Ανάμεσά τους στην παρέλαση υπάρχουν και άλογα που βαδίζουν χορεύοντας. Αυτές οι εκδηλώσεις είναι πόλοι έλξης τουριστών. Ας ευχηθούμε η «ξεχασμένη» αυτή αρχόντισσα να ευαισθητοποιήσει το κράτος.