Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Ετήσια Χρηματοικοονομική Εκθεση (Οικονομικό Ετος 2024), «η κίνησή μας διαμορφώθηκε στο ιστορικό υψηλό των 31,85 εκατομμυρίων επιβατών, μια αύξηση 13,1% σε σύγκριση με το 2023, που υπερβαίνει σημαντικά τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους στη μεταπανδημική εποχή». Διακινήθηκαν επίσης 125 χιλιάδες τόνοι εμπορευμάτων, αύξηση 33% σε σύγκριση με το 2023, και «από οικονομική άποψη το 2024 αποτέλεσε έτος ισχυρών οικονομικών επιδόσεων, με τα συνολικά έσοδα να ανέρχονται σε 665,5 εκατ. ευρώ». Επιπλέον, έχει τεθεί στόχος έως το 2032 το αεροδρόμιο να διαθέτει «τις απαραίτητες υποδομές ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί 40 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η θέση της Αθήνας ως αεροπορικού κόμβου διεθνούς εμβέλειας». Εξίσου μεγάλα είναι τα κέρδη των 400 και πλέον επιχειρήσεων κάθε λογής που δραστηριοποιούνται στον ΔΑΑ.

Με άλλα λόγια, η επιχειρηματική δραστηριότητα στον ΔΑΑ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του «success story» της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, της «πίτας» που μεγαλώνει προς όφελος - τάχα - «όλων».

Πίσω από τα δυσθεώρητα αυτά μεγέθη κερδών, η άλλη τους όψη είναι η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης χιλιάδων εργαζομένων. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να κινηθεί ούτε χιλιοστό, έστω μια βαλίτσα. Χωρίς αυτούς τα αεροπλάνα θα καθηλώνονταν στο έδαφος και μαζί τους τα εκατομμύρια επιβατών, οι χιλιάδες τόνοι εμπορευμάτων. Οι επιχειρήσεις δεν θα έβγαζαν ούτε ένα ευρώ κέρδος αν δεν έκλεβαν καθημερινά όσο μπορούν περισσότερο από τον κόπο των περίπου 20.000 εργαζομένων! Το ταξικό πρόσημο της ανάπτυξης αποκαλύπτεται και στο αεροδρόμιο σε όλο του το μεγαλείο: Εκατομμύρια και δισεκατομμύρια κερδών για τους ομίλους από το ξεζούμισμα των εργαζομένων.

Από πρόσφατη κινητοποίηση μετά από θάνατο εργάτη στο αεροδρόμιο

Το περιβόητο πρόγραμμα επέκτασης του αεροδρομίου τα επόμενα χρόνια δεν αφορά καν χώρους ξεκούρασης για τους εργαζόμενους, αποδυτήρια, εστιατόρια, ανανέωση των εργαλείων και μηχανημάτων, υπολογιστών για να μπορεί η εργασία να γίνεται πιο άνετα. Η πολυδιαφημιζόμενη επέκταση στην πράξη είναι προσανατολισμένη στο να έρχονται περισσότερα αεροπλάνα στον ίδιο χρόνο. Γι' αυτό, οι κύριες κατασκευές αφορούν περισσότερες πύλες επιβίβασης και θέσεις στάθμευσης αεροπλάνων, κυρίως στις ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις.

«Μην ανοίγετε κλιματισμό, πέφτει η ασφάλεια»: Σε τέτοιους χώρους «ξαποσταίνουν» οι εργαζόμενοι από τη δουλειά σε 50 βαθμούς Κελσίου

Ενας μεγάλος αριθμός εργαζομένων σε αυτές τις εταιρείες δουλεύουν κατόπιν «συμφωνίας» με την εργοδοσία 9ωρα και 10ωρα, υποτίθεται για 5 μέρες τη βδομάδα. Κάτω όμως από την καθημερινή πίεση των «τσοπανόσκυλων» της εργοδοσίας οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν ακόμα πιο πολλές ώρες και πιο πολλές μέρες.

Μία από τις επιχειρήσεις έφτασε να δημιουργεί μέχρι και «πακέτα προσφορών» για να ξεγελάσει τους εργαζόμενους. Τα «πακέτα» αυτά δεν ήταν κάποια ...δώρα, αλλά περιλάμβαναν 10ωρη εργασία ή και δουλειά στα ρεπό, με «τυράκι» ελάχιστα αυξημένες αποδοχές. Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος με συνεχή 10ωρη εργασία χρειάζεται να δουλέψει τουλάχιστον ένα ρεπό για να ξεπεράσει τα 1.200 ευρώ καθαρά τον μήνα. Επιπλέον, προϋπόθεση για να δοθεί η αμοιβή του «πακέτου» είναι ο εργαζόμενος να μη χάσει ούτε μία μέρα δουλειάς. Μιλάμε για όρο σκλαβιάς, που στόχο έχει να αναγκάσει τον εργαζόμενο να μείνει στη δουλειά πάση θυσία. Αλλη εταιρεία υπόσχεται ένα μικρό bonus με τον ίδιο όρο και στόχο.

Φορτώνοντας τόνους αποσκευών μέσα στο λιοπύρι

Και, βέβαια, όποιος εργαζόμενος δεν δέχεται να εργαστεί παραπάνω ώρες γίνεται αντικείμενο καθημερινής επίθεσης από τα τσιράκια της εργοδοσίας, που όπως μας κατήγγειλαν του κάνουν «τον βίο αβίωτο».

Η ένταση της εκμετάλλευσης εκδηλώνεται όχι μόνο στα ξεχειλωμένα ωράρια αλλά και στην αύξηση του όγκου εργασίας, με τους εργαζόμενους π.χ. στις αποσκευές να καλούνται να φορτώσουν - ξεφορτώσουν 20 με 30 τόνους την ημέρα ο καθένας.

Επιπλέον, εργαζόμενοι εκτίθενται σε ιδιαίτερα επικίνδυνες συνθήκες για την υγεία τους, όπως όσοι δουλεύουν στην πίστα του αεροδρομίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συνθήκες υψηλών θερμοκρασιών, όταν σε άλλους υπαίθριους χώρους δουλειάς οι εργασίες σταματούν, στο αεροδρόμιο - όπου η θερμοκρασία είναι ακόμα μεγαλύτερη - οι εργασίες συνεχίζονται. Αυτό άλλωστε προβλέπεται στις εγκυκλίους των κυβερνήσεων, με πρόσχημα την «κρισιμότητα» των υποδομών: «Η παύση εργασιών δεν εφαρμόζεται σε οικονομικές δραστηριότητες που αφορούν σημαντικές και κοινωνικά κρίσιμες υποδομές στους τομείς της Υγείας, των Μεταφορών και της Κοινής Ωφέλειας [π.χ. (...) αεροπορικές μεταφορές (...)]». Ο όρος που θέτει η εγκύκλιος, να λαμβάνονται μέτρα πρόληψης της θερμικής καταπόνησης των εργαζομένων, εκτός από ασαφής είναι κυριολεκτικά διακοσμητικός, αφού οι αρμόδιες υπηρεσίες ελέγχου της τήρησης των μέτρων είναι αποδεκατισμένες. Ετσι, οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, με ακατάλληλα, πολλές φορές ασυντήρητα και επικίνδυνα μηχανήματα, που δεν διαθέτουν κλιματισμό ή, αν διαθέτουν, η εργοδοσία δίνει οδηγίες να μη χρησιμοποιείται, γιατί τελειώνει γρήγορα η μπαταρία που τα κινεί...

Ενδεικτικές είναι οι διαπιστώσεις αντιπροσωπείας του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής κατά τη διάρκεια περιοδείας της στην πίστα του αεροδρομίου την Παρασκευή 25 Ιούλη.

Εκεί κατέγραψε «την πλήρη απουσία μέτρων προστασίας των εργαζομένων εν μέσω καύσωνα. Χωρίς διάλειμμα, για ώρες δουλεύουν από το πρωί έως το μεσημέρι και από το μεσημέρι έως το απόγευμα οι εργάτες φόρτωσης και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, σε απάνθρωπες συνθήκες. Το μόνο κριτήριο είναι να φύγουν τα αεροπλάνα στην ώρα τους. (...) Σαν να μη φτάνει αυτό, όπως καταγγέλλουν εργαζόμενοι οι εταιρείες πιέζουν ακόμα και με φωνές και βρισιές μέσα από την εταιρική συχνότητα να κάνουν οι εργαζόμενοι πιο γρήγορα, μέσω "υπευθύνων" που δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο, για να πάρουν τα παράσημα από την εργοδοσία».

Αναφέρεται ακόμα στην ανυπαρξία κλιματιζόμενων χώρων, που «είναι γραφεία λίγων τετραγωνικών μέτρων για 30 και 40 εργαζόμενους». Μάλιστα, όπως διαπίστωσε συνδικαλιστής από τον χώρο, σε δωμάτιο 18 τετραγωνικών, όπου θεωρητικά πρέπει να ξεκουράζονται 20 εργάτες, το κλιματιστικό δεν δουλεύει καθόλου. Δηλαδή κάποιος που πήγε να ξεκουραστεί μετά από φόρτωμα δεκάδων τόνων στους 50 βαθμούς Κελσίου δεν είχε καν μέρος να ξαποστάσει.

Ταυτόχρονα, εργάτριες και εργάτες του καθαρισμού αεροσκαφών στριμώχνονται μαζί με σκουπίδια στα βαν για να πάνε γρήγορα από το ένα αεροπλάνο στο άλλο!

Στον διαχωρισμό αποσκευών οι εγκαταστάσεις δεν επαρκούν για τον όγκο της κίνησης, με αποτέλεσμα τα κοντέινερ και τα καρότσια να συνωστίζονται, τα τρακτέρ της ρυμούλκησης να μη χωράνε να κάνουν ελιγμούς και οι εργαζόμενοι να τραβάνε με τα χέρια φορτία ενός τόνου. Ο ασταμάτητος θόρυβος από τις εκατοντάδες λαμαρίνες και τα σίδερα, αρκετές φορές τη μέρα καλύπτεται από την εκκωφαντική φασαρία της σειρήνας που βαράει όταν μπλοκάρει το σύστημα, σηματοδοτώντας ότι κάποια βαλίτσα κόλλησε.

Οι εργαζόμενοι στα επισιτιστικά μαγαζιά,«ενώ θα έπρεπε να έχουν ειδικά μηχανήματα για την προστασία από τη θερμότητα που βγαίνει από τις κουζίνες, έχουν μόνο κάτι επιτραπέζιους ανεμιστήρες, σε χώρο μάλιστα όπου παρασκευάζονται τρόφιμα, με τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέσα στον ιδρώτα και την εταιρεία να απαντά "εντάξει, σε λίγο θα περάσει ο καύσωνας"».

Στο check-in το διάλειμμα για τουαλέτα είναι μία φορά τη μέρα, ακόμα δε και το νερό είναι πολυτέλεια.

Οι βαριές εργασίες και η πολύωρη έκθεση σε επικίνδυνες συνθήκες έχουν ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μετράνε καθημερινά «ατυχήματα», τραυματισμούς, λιποθυμίες, μυοσκελετικά προβλήματα, θερμοπληξία, ακόμα και θανάτους.

Το «παζλ» της βαρβαρότητας συμπληρώνει η ανάθεση εργασιών εκτός καθηκόντων: Εργαζόμενοι στην καθαριότητα δουλεύουν και ως οδηγοί, βοηθοί χειριστών χειρίζονται μηχανήματα χωρίς τους χειριστές, εργάτες στον εμπορευματικό σταθμό απασχολούνται σε άλλη ειδικότητα, με μεγαλύτερη ευθύνη, που καμία σχέση δεν έχει με τη φορτοεκφόρτωση των αεροσκαφών, κ.ά. Επίσης η προσωρινή απασχόληση και η δήλωση ειδικότητας διαφορετικής από αυτήν που εκτελούν εργαζόμενοι, όπως οι συντονιστές πτήσεων, που ενώ δουλεύουν στην πίστα δηλώνονται υπάλληλοι γραφείου, για να μην τους επικολλούνται ένσημα Βαρέα.

Από την επίθεση της εργοδοσίας δεν γλιτώνουν ούτε οι εργαζόμενοι με πιο συγκροτημένα δικαιώματα, όπως συμβαίνει σε όσους δουλεύουν για λογαριασμό ξένων αεροπορικών εταιρειών (ΞΑΕ).

Πρόσφατα αεροπορική εταιρεία («Turkish Airlines») αξιοποιώντας την κρατική ασυλία και τους νόμους των κυβερνήσεων αποφάσισε να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς, αρνούμενη να αναγνωρίσει τη Συλλογική Σύμβαση των ΞΑΕ, που και η ίδια εφάρμοζε για χρόνια, μέχρι πρόσφατα.

Με αυτόν τον τρόπο άλλαξε μονομερώς το ποσό της καταβαλλόμενης αποζημίωσης, τον τρόπο χορήγησης των αδειών, τις μέρες άδειας, τον τρόπο αμοιβής των υπερωριών, της εργασίας τις Κυριακές και στις αργίες, καταργεί τις τριετίες και μια σειρά θεσμικούς όρους. Για τις αλλαγές αυτές οι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία ενημέρωση! Το διαπίστωσαν όταν πήραν τη μισθοδοσία τους και, φυσικά, δεν τις έχουν αποδεχτεί.

Κατά την προσφιλή μέθοδο τρομοκράτησης των εργαζομένων, πριν από τρεις μέρες η αεροπορική εταιρεία προχώρησε στην απόλυση ενός εργαζόμενου - μέσω «λήξης σύμβασης» εν μέσω καλοκαιρινής σεζόν - ο οποίος εργαζόταν 3 συνεχόμενα χρόνια, και ενώ το πρόγραμμα εργασίας του Αυγούστου τον είχε συμπεριλάβει. Τι μεσολάβησε; Οτι είναι ιδρυτικό μέλος του επιχειρησιακού σωματείου που ίδρυσαν πρόσφατα οι εργαζόμενοι.

Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη για τους εργαζόμενους στις ελληνικές αεροπορικές εταιρείες («Aegean», «Sky Express»). Τα πληρώματα, παρά τη σοβαρή έλλειψη που παρατηρείται, είναι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τα σκέλη που καθημερινά πραγματοποιούν ξεπερνούν τα όρια, αφού καλούνται να καλύψουν τα τεράστια κενά στη σύνθεσή τους, η δε θερινή άδεια και σε αυτήν την περίπτωση είναι με το σταγονόμετρο. Ταυτόχρονα, δικαιολογημένα είναι αυξημένη η ανησυχία των πληρωμάτων που πετούν σε προορισμούς οι οποίοι βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες (π.χ. Μέση Ανατολή).

Ωστόσο η χωρητικότητα του εναέριου χώρου έχει όρια που ορίζουν το πόσα αεροπλάνα μπορούν να γίνονται αντικείμενο διαχείρισης σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο με ασφάλεια. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού και σύγχρονης υλικοτεχνικής υποδομής.

Χαρακτηριστικά, στη μεγαλύτερη μονάδα ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας, στο Κέντρο Ελέγχου Περιοχής Αθηνών - Μακεδονίας, η έλλειψη προσωπικού ξεπερνάει το 30% των αναγκαίων θέσεων. Ομως ακόμα κι αν καλυφθούν όλες οι οργανικές θέσεις, αυτές δεν ανταποκρίνονται στις διαρκώς αυξανόμενες πραγματικές ανάγκες και συνθήκες. Επίσης, η Ενωση Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας Ελλάδας έχει καταγγείλει ότι τα συστήματα και ο εξοπλισμός είναι απαρχαιωμένα.

Σε αυτές τις συνθήκες, παίζοντας με την ασφάλεια των πτήσεων, η κυβέρνηση βγάζει Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις που αυξάνουν το όριο αφίξεων. Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 2024 το όριο αυξήθηκε από 22 σε 30 αφίξεις την ώρα. Για το 2025 το όριο αφίξεων έχει οριστεί στις 28 αφίξεις ανά ώρα και τουλάχιστον 3 αφίξεις ανά ώρα για πτήσεις που θα εκτελούνται με «κανόνες εξ όψεως», δηλαδή με τους πιλότους εν μέσω όλης αυτής της κίνησης να κοιτάνε από τα τζάμια για τυχόν άλλη εμπλεκόμενη κυκλοφορία!

Παράλληλα, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στην περιοχή μας, του κλεισίματος όμορων FIR λόγω της κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τον Ιούνη και τον Ιούλη υπήρχαν αυξημένες ροές στην εναέρια κυκλοφορία της χώρας μας, που ξεπερνούσαν τις 5.000 κινήσεις ημερησίως (αριθμός ρεκόρ), με το προσωπικό να είναι γερασμένο, χωρίς ρεπό, με εξοπλισμό απαρχαιωμένο.

Αυτό το κυνήγι του κέρδους, που δημιουργεί συνθήκες μεγάλης εργασιακής έντασης και βάζει σε κίνδυνο την ασφάλεια εργαζομένων και επιβατών, εξελίσσεται με φόντο τη νομοθετική πορεία που κατέληξε στη σύσταση της Αρχής Πολιτικής Αεροπορίας, περνώντας από διάφορες φάσεις και κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Η σύσταση της Αρχής αποτελεί πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και συνδέεται με την «απελευθέρωση» των αερομεταφορών. Μετά δηλαδή από τις αεροπορικές εταιρείες και τα αεροδρόμια τα οποία είτε έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες («Fraport», Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών) είτε επίκειται να εκχωρηθούν σε ιδιώτες (τα υπόλοιπα περιφερειακά), προωθείται η ιδιωτικοποίηση και της Αεροναυτιλίας, δηλαδή της ΥΠΑ, των Πύργων Ελέγχου και του ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας στο ελληνικό FIR, με τις επιπτώσεις ήδη να «χτυπούν καμπάνα».

Ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με συνδικαλιστές και εργαζόμενους σε επιχειρήσεις του αεροδρομίου, οι οποίοι μας μεταφέρουν την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο και τις διεκδικήσεις τους.

Μας μίλησαν για τη δράση που αναπτύσσεται από σωματεία και εργαζόμενους. Μια δράση σε διαρκή αναμέτρηση με τους μονοπωλιακούς κολοσσούς στον στρατηγικό κλάδο των Μεταφορών και με το κράτος, που θωρακίζει τα συμφέροντά τους με κάθε μέσο.

Γι' αυτό και η σκληρή αυτή μάχη απέναντι σε ισχυρά τμήματα της εγχώριας και διεθνούς εργοδοσίας αποκτά τεράστια αξία για όλη την εργατική τάξη, ενώ στηρίζεται από σωματεία και φορείς της περιοχής, όπως από το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής.

Οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν την επιχείρηση φίμωσης, το «τα κεφάλια μέσα», με την εργοδοσία και τα τσιράκια της να τους λένε ότι «εδώ παίζονται εκατομμύρια», ότι «διασφαλίζεται η φήμη της Ελλάδας», «η βιτρίνα του τουριστικού προϊόντος», οι «διεθνείς σχέσεις» κ.ο.κ.

Ο Μάνος Μυλωνάς, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων «Swissport» και του ΔΣ της Ομοσπονδίας Προσωπικού Αεροπορικών Μεταφορών (ΟΠΑΜ), αναφέρει πως σε όλα τα πόστα ανοίγει συζήτηση και προβληματισμός για την ασφάλεια στην εργασία και για την ποιότητα του έργου που παράγεται. Ο όγκος δουλειάς και η πίεση, σε συνδυασμό με την έλλειψη έμπειρου προσωπικού, διαμορφώνουν επικίνδυνες καταστάσεις, άγχος, πιθανά λάθη στις φορτώσεις, στο check-in κ.λπ.

«Κόντρα στη λογική των εταιρειών, που με κριτήριο το κέρδος μας τσακίζουν, οι εργαζόμενοι αναλογιζόμαστε ότι από τα χέρια μας δημιουργείται το αεροπορικό έργο. Οι εταιρείες εκμεταλλεύονται την ανάγκη και το φιλότιμό μας και σε συντονισμό με τις κυβερνήσεις, που ονειρεύονται 13ωρη εργασία, έχουν καθηλώσει μισθούς και δικαιώματα. Διακαής πόθος τους είναι να μην έχουμε δικαιώματα, να είμαστε ευάλωτοι και να παζαρεύουμε ατομικά για μικροαυξήσεις, ή ακόμα και για λίγες μέρες διακοπές, λες και τους χρωστάμε.

Φοβούνται και εχθρεύονται την οργάνωση και τον αγώνα μας, γιατί ξέρουν ότι συσπειρωμένους δεν μπορούν να μας χτυπήσουν, γι' αυτό και στοχοποιούν αγωνιστές και άλλους εργαζόμενους. Μπορούμε να κάνουμε τον φόβο τους πραγματικότητα, να δυναμώσει η οργάνωση, η συλλογικότητα, η διεκδίκηση. Λογικό και ώριμο είναι να εργαζόμαστε με ΣΣΕ, με 7ωρο, να βγαίνουμε στη σύνταξη στα 55, να μας φτάνει ο μισθός, να μπορούμε να πάμε διακοπές, να έχουμε ελεύθερο χρόνο για εμάς, για τις οικογένειές μας. Να ζούμε όπως μας αρμόζει με βάση τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας».

Ο Νίκος Λαβαντσιώτης, πρόεδρος του Σωματείου στην επιχείρηση «Select Service Partner» στο αεροδρόμιο της Αθήνας, μιλώντας για την εντατικοποίηση στα επισιτιστικά καταστήματα λέει ότι φέτος εξυπηρετούν ακόμα περισσότερο κόσμο, χωρίς όμως να έχει αυξηθεί το προσωπικό. Η εργοδοσία καλεί τους εργαζόμενους να δουλέψουν 6ήμερο και υπερωρίες, κόβει ρεπό, αρνείται να δώσει άδειες.

Οι εργαζόμενοι όμως δεν μένουν ούτε αδιάφοροι ούτε αμέτοχοι. Δεν το βάζουν κάτω και δεν πείθονται εύκολα πλέον. Αυτό φάνηκε το προηγούμενο διάστημα με τη συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια και στην απεργία για τα Τέμπη, με την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό.

«Είναι πολύ θετικό που το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν κινητοποιήσεις και στη "Newrest" διεκδικώντας υπογραφή ΣΣΕ, που είναι ακόμα σε εξέλιξη, και στο "Sofitel" για τη μετακίνησή τους και αυξήσεις στους μισθούς. Είναι η ώρα που οι εργαζόμενοι προετοιμάζονται και θα αντεπιτεθούν».

Η Μιράντα Φωτιάδου, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Προσωπικού Επίγειας Εξυπηρέτησης «Goldair», μιλά για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τις πιέσεις της εργοδοσίας, που στόχο έχουν να εκφοβίσουν τους εργαζόμενους. Στις εταιρείες handling απασχολείται μεγάλο ποσοστό γυναικών, χωρίς να υπάρχει μέριμνα για την προστασία του γυναικείου οργανισμού. Γυναίκες στον καθαρισμό των αεροσκαφών κάνουν τις ίδιες βαριές δουλειές με τους άντρες συναδέλφους τους, και για τις γυναίκες εκείνες που σηκώνουν το ανάστημα η εταιρεία φροντίζει στις ομάδες εργασίας τους να μην υπάρχει ούτε ένας άντρας, τις εκμεταλλεύονται περισσότερο, με αποτέλεσμα να «κλατάρουν» από τη δουλειά. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για τις γυναίκες, για τις μητέρες, που έχουν οικογένεια και παιδιά.

Λόγω της μεγάλης έλλειψης προσωπικού η δουλειά γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Μάλιστα αποτελεί πρόκληση ο διευθυντής του σταθμού να λέει ότι το προσωπικό είναι επαρκές και όποιος θέλει να ανεβάσει το εισόδημά του ας δουλέψει ρεπό και υπερωρίες. Ασχετα αν δεν «βγαίνουν» οι ομάδες, τα δρομολόγια για να εξυπηρετηθούν τα αεροπλάνα και καθυστερούν να φύγουν οι πτήσεις, αφού ούτε εξοπλισμό έχουν επαρκή, ούτε κόσμο να δουλέψει.

Χαρακτηριστικά, σε αεροπλάνο ευρείας ατράκτου που χρειάζεται 12 και 13 άτομα για τον καθαρισμό, πήγαιναν 6 σε συνθήκες καύσωνα, με πάνω από 50 βαθμούς, πολλές φορές χωρίς κλιματισμό, ούτε μέσα στο αεροπλάνο. «Κυριολεκτικά να καίμε ολόκληροι, μας έρχεται λιποθυμία από την τόση ζέστη».

«Κατάλληλοι χώροι δεν υπάρχουν για την ανάπαυση των εργαζομένων, ούτε καν για ένα τσιγάρο, είναι πολύ μικροί για τόσους εργαζόμενους. Διαλείμματα δεν γίνονται. Ακόμα και ο λίγος χρόνος που μπορεί να μένει μεταξύ των δρομολογίων, λόγω της έλλειψης προσωπικού, πραγματικά μας μένουν μόνο λίγα λεπτά, επειδή καλύπτουμε δουλειά και άλλων ομάδων, π.χ. για τη μεταφορά των σκουπιδιών.

Οι αναρρωτικές ασθένειες των συναδέλφων είναι καθημερινές, συνέπεια της εντατικής δουλειάς, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες, επομένως οι εργαζόμενοι είναι ακόμα λιγότεροι στις βάρδιες. Αλλά αυτά δεν τους αφορούν, αρκεί να βγει η δουλειά τους.

Οι εργαζόμενοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το μαρτύριο της επιστροφής από τη δουλειά στο σπίτι. Τελευταία στιγμή φεύγουμε από την πίστα, με αποτέλεσμα να χάνουμε όλες τις συγκοινωνίες και τελικά φεύγουμε από το αεροδρόμιο 40 λεπτά - 1 ώρα αφού έχουμε σχολάσει.

Επιπλέον, θέλουν να πηγαίνουμε πιο νωρίς στη δουλειά και αν δεν το κάνουμε υπάρχουν απειλές για πειθαρχικά. Το ίδιο ισχύει και για τον εργαζόμενο που θα δηλώσει ότι δεν μπορεί άλλο, όταν του ζητήσουν να κάνει παραπάνω πτήση, προς το τέλος της βάρδιας, που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, επειδή τον έχουν λιώσει στη δουλειά. Σε αυτούς τους συνάδελφους έχουν γίνει αναφορές από τους προϊσταμένους, αντιμετωπίζονται με ειρωνεία.

Ταυτόχρονα η μεγάλη έλλειψη προσωπικού, σε συνδυασμό με την πίεση που ασκείται από τις εταιρείες για να φεύγουν τα αεροπλάνα στην ώρα τους, δημιουργεί ένταση μεταξύ των εργαζομένων, ενώ η ίδια η εργοδοσία μεταθέτει στους εργαζόμενους την ευθύνη για τις καθυστερήσεις.

Οι συνθήκες εργασίας μάς έχουν κάνει κομμάτια - χέρια, μέση, γόνατα σμπαραλιασμένα, αϋπνία λόγω των άστατων ωραρίων από τις βάρδιες, οδηγούν στην εξάντληση, ενώ οι παραιτήσεις των συναδέλφων είναι συνεχείς».

«Δεν το βάζουμε κάτω! Παλεύουμε για να ανατρέψουμε την κατάσταση, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και μισθούς με βάση τις σημερινές ανάγκες», καταλήγει η συνδικαλίστρια.