Eurokinissi

Ως προς αυτό, αρκεί μια ματιά όχι μόνο στην πείρα του 2015, τότε που ως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και «asset» του Τσίπρα έβαζε την υπογραφή του στην επέκταση του 2ου μνημονίου, με την υποσημείωση ότι συμφωνεί με το 70% των μέτρων που είχαν ψηφίσει ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ούτε όταν βάφτιζε την τρόικα «θεσμούς» για να τους... εκπολιτίσει στα μάτια του λαού, ανοίγοντας με τα τερτίπια αυτά το δρόμο για το τρίτο και «φαρμακερό» μνημόνιο που και ο ίδιος ψήφισε με επιστολική ψήφο.

Αρκεί μια ματιά στο ίδιο το πρόγραμμα του ΜεΡΑ, εκεί που ως νέο προβάλλεται όλη η χρεοκοπημένη φαρσοκωμωδία της «σκληρής διαπραγμάτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, η ΕΕ παρουσιάζεται ως ένα «ουδέτερο γήπεδο», όπου τάχα αναμετρούνται οι δυνάμεις της συντήρησης και της προόδου, και πάνω απ' όλα συσκοτίζεται η βασική αιτία της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη της ΕΕ, δηλαδή η στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της ΕΕ, παρουσιάζοντάς την ως ελληνική ιδιαιτερότητα και ως συνέπεια των δανειακών συμβάσεων και του υψηλού κρατικού χρέους. Επαναφέρεται δηλαδή όλη η γνωστή σοσιαλδημοκρατική σαβούρα, που έρχεται να δώσει απαντήσεις στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης και παράλληλα λέει στο λαό ότι μπορεί να υπάρξει «έξυπνη και στοχευμένη οικονομική πολιτική», που να υπηρετεί και την ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Είναι αυτό το πρόγραμμα, βασικά σημεία του οποίου παρουσίασε και στην τελευταία προεκλογική του ομιλία ο Γ. Βαρουφάκης, για να στοιχειοθετήσει ότι από την επόμενη μέρα ξεκινάει «σκληρό μονομέτωπο αγώνα ενάντια στο μοντέλο Λετονίας που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση ΝΔ».

Πώς;

Με τα νομοσχέδια που θα καταθέτει στη Βουλή και «θα είναι τόσο καλογραμμένα, τόσο άρτια που θα χάνουν οι υπουργοί του κ. Μητσοτάκη τα λόγια τους όταν θα προσπαθούν να αιτιολογήσουν γιατί δεν υιοθετούν τις δικές μας προτάσεις».

Και πράγματι, είναι να χάνουν τα λόγια τους οι υπουργοί της ΝΔ για το πόσο εύκολα οι «ριζοσπαστικές τομές» του ΜεΡΑ25 θα μπορούσαν να γράφονται στους δικούς τους «μπλε φακέλους» που μοιράστηκαν προχτές στο υπουργικό συμβούλιο, με τις προτεραιότητες από τα κιτάπια του κεφαλαίου.

Τέτοιες είναι οι προτάσεις του ΜεΡΑ25:

-- Για τις νέες φοροαπαλλαγές στους επιχειρηματικούς ομίλους και μάλιστα με την επισήμανση ότι αυτές αποτελούν και όρο για την αύξηση του κατώτατου μισθού, με τη σύνδεση δηλαδή των μισθών με την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, όπως ακριβώς προβλέπει και ο νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου.

-- Για τη «ρευστότητα» προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, με «εγγυητή» το αστικό κράτος και μέσα από την «αξιοποίηση» (άλλη λέξη για την ιδιωτικοποίηση...) της «δημόσιας περιουσίας».

-- Για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων - ώστε να τροφοδοτηθεί ένας ακόμα γύρος καπιταλιστικής συσσώρευσης με φτηνό δανεισμό - μέσα από μια «δημόσια εταιρεία» και με τρόπο που να διασφαλίζει την «κεφαλαιακή επάρκεια» των τραπεζών, την αγορά των ακινήτων και την «κοινωνική συνοχή», «βαφτίζοντας» τα καταχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά για ένα διάστημα... νοικάρηδες στα σπίτια τους, έως ότου πάρουν πόδι.

-- Για το άνοιγμα νέων πεδίων καπιταλιστικής κερδοφορίας, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την «πράσινη» οικονομία και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Με τέτοιες «υπεύθυνες» προτάσεις, κάτω από τον φερετζέ της «ανυπακοής», στη φαρέτρα του, κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν ότι προεκλογικά ο Βαρουφάκης δεν δίσταζε να ομολογήσει ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ακόμα και με τη ΝΔ αν χρειαστεί, σε ένα τέτοιο πλαίσιο...

Κι αν αυτά δεν φτάνουν, υπάρχουν και τα σχέδια των αμερικανικών κέντρων και ομίλων, όπως, για παράδειγμα, του Σόρος στην ευρύτερη περιοχή, για τα οποία άλλωστε ο Βαρουφάκης φρόντισε το προηγούμενο διάστημα να δώσει αρκετές διαβεβαιώσεις, προβάλλοντας ως φιλειρηνική τη συμφωνία των Πρεσπών και την πολιτική που αλυσοδένει τους λαούς των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και αποδεχόμενος την πολιτική ομοσπονδοποίησης (τύπου «Σχεδίου Ανάν») για την Κύπρο, όσο και τα σχέδια συνεκμετάλλευσης σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Εκεί βέβαια που αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο ο συστημικός χαρακτήρας του ΜεΡΑ25, είναι στη δική του ξεχωριστή συμβολή στην προσπάθεια να πειστεί ο λαός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική για τον ίδιο, ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι μονόδρομος και η πάλη για την ανατροπή της «μακρινή ουτοπία», με δυο λόγια να σηκωθεί ανάχωμα στις όποιες ριζοσπαστικές διαθέσεις, να αποφευχθεί με κάθε τρόπο να συναντηθεί η δυσαρέσκεια και η αμφισβήτηση με τη ριζοσπαστική και τη μόνη φιλολαϊκή πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Στην προσπάθεια αυτή, ο μπαξές έχει απ' όλα:

-- Και ολίγο από αντικομμουνισμό «παλιάς κοπής» με πασπάλισμα από «ενότητα της αριστεράς», με τον Βαρουφάκη να διερωτάται «γιατί δεν ωφεληθήκαμε εμείς οι αριστεροί από την κρίση;», για να απαντήσει με «μια λέξη. Ο αυταρχισμός της αριστεράς, η έφεση που έχουμε προς τη διχόνοια και στο να στρεφόμαστε οι μεν εναντίον των δε...», επικαλούμενος μάλιστα και μια εκδοχή της ιστορίας από τα υπόγεια της CIA, καλώντας τους παρευρισκόμενους να «πάμε πίσω και δούμε τι έγινε το 1929» μετά την τότε καπιταλιστική κρίση: «Δημιουργήθηκαν τα γκούλαγκ όπου κομμουνιστές έστελναν κομμουνιστές»!

-- Και ολίγο από καρικατούρα του μαρξισμού, αφού «ο Μαρξ βλέπει τον καπιταλισμό ως ένα σύστημα το οποίο αντί να δουλεύει για τους ανθρώπους σκλαβώνει όλους τους ανθρώπους. Και τους εργοδότες και τους εργαζόμενους. Αυτή ήταν η κριτική του Μαρξ ότι καταργεί την ελευθερία των ανθρώπων. Ο Μαρξ ήταν το άκρων άωτον του φιλελεύθερου...».

Η ουσία είναι ότι ο Βαρουφάκης και το κόμμα του συνεχίζουν το σχέδιο με τίτλο: «Αυταπάτη και ψευδαίσθηση για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό», από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Εκεί που η τετραετή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε με τη δράση της ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, ότι δεν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση που θα υπερασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα στο έδαφος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εξουσίας του κεφαλαίου, έρχεται ο Βαρουφάκης και λέει κι όμως μπορεί! Ετσι λοιπόν η πάλη για την ανατροπή του συστήματος συκοφαντείται ως μάταιη, ως «Δευτέρα Παρουσία» που δίνει πάτημα στους φασίστες. Αντίθετα, μέσα στον καπιταλισμό υπόσχεται ότι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που θα προστατεύει τους φτωχούς, αφού δεν είναι όλες οι καπιταλιστικές κοινωνίες «τόσο τοξικές και παρασιτικές» όπως στην Ελλάδα!! Εννοεί προφανώς πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας αλά ΣΥΡΙΖΑ... Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Υπόσχεται τη «διαχείριση των κόκκινων δανείων» αλλά και την «αναδιάρθρωση του χρέους» (προσέξτε, όχι διαγραφή) προς όφελος των εργαζομένων!

Μετά απ' όλα αυτά, ο Γ. Βαρουφάκης κατέληξε πως «το ΜεΡΑ25 φέρνει την ελπίδα στην Ελλάδα...». Για το λαό βέβαια καμία ελπίδα δεν έρχεται μέσα από τα συστημικά κόμματα τύπου Βαρουφάκη και τις χρεοκοπημένες ξανά και ξανά σοσιαλδημοκρατικές τους συνταγές, που τάχα... θα δέσουν χειροπόδαρα τους τραπεζίτες, με την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου άθικτη. Ελπίδα από τέτοια μορφώματα και λοιπά «asset» που διατηρούν σταθερά στο «χαρτοφυλάκιά» τους, έχουν τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, των Σόρος και των λοιπών, που περιμένουν την «επένδυσή» τους να αποδώσει ακόμα περισσότερα.

Αναμφίβολα, ένα από τα θετικά στοιχεία του εκλογικού αποτελέσματος της περασμένης Κυριακής ήταν η παραπέρα υποχώρηση σε ποσοστά και ψήφους της ναζιστικής - εγκληματικής Χρυσής Αυγής, η οποία έμεινε εκτός Βουλής για πρώτη φορά από το 2012.

Η ναζιστική ΧΑ καταποντίστηκε σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες, με σημαντικές μειώσεις σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του '15 και τις ευρωεκλογές σε Αθήνα και Πειραιά, Ηλεία, Τρίκαλα, Μεσσηνία και αλλού, όπως και στις εκλογικές περιφέρειες Εύβοιας και Αργολίδας, όπου από το 8% - με ενδιάμεσο σταθμό το 4,9% στις ευρωεκλογές - κατέληξε στο 2,6%.

Χωρίς αμφιβολία, στην εξέλιξη αυτή βάρυνε η δράση του ΚΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα, που αταλάντευτα και με συνέπεια ανέδειξε τον χαρακτήρα της ναζιστικής οργάνωσης, τη χρησιμότητά της για το καπιταλιστικό σύστημα, που αντιπάλεψε τέτοιες δυνάμεις, δεν έδειξε ανοχή, δεν έπαιξε παιχνίδια, δεν ψάρεψε στα θολά νερά του εθνικισμού, όπως έκαναν άλλα κόμματα.

Βέβαια, το εκλογικό της αποτέλεσμα συνδέεται και με την επιλογή «απόσυρσής» της από τις ίδιες δυνάμεις που την προώθησαν, κρατώντας το ναζιστικό μόρφωμα ως εφεδρεία, πράγμα που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στον καπιταλισμό.

Ενδεικτικό γι' αυτό είναι ότι ένα ποσοστό των δυνάμεών της μετακινείται σε άλλα αστικά κόμματα και σε συγγενείς ιδεολογικά και πολιτικά χώρους, όπως η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου που μπήκε στη Βουλή.

Ακόμα, η (επαν)εμφάνιση διαφόρων ακροδεξιών - φασιστικών μορφωμάτων την περίοδο που διεξάγονταν τα συλλαλητήρια των «μακεδονομάχων» αλλά και μετά, ιδιαίτερα στη Β. Ελλάδα, τροφοδοτήθηκε από τις αποχωρήσεις μελών και στελεχών της ΧΑ το προηγούμενο διάστημα. Ενώ με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μετά το εκλογικό αποτέλεσμα - και ενώ η δίκη της βρίσκεται σε εξέλιξη - έρχονται στην επιφάνεια οι σκυλοκαβγάδες και οι διεργασίες που «τρέχουν» εδώ και καιρό στην ηγεσία της ναζιστικής - εγκληματικής οργάνωσης.

Τα κόμματα που διεκδικούν για τον εαυτό τους ρόλο στη συρρίκνωση της ΧΑ δεν μπορούν να κρύψουν ή να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις ευθύνες τους για τη στάση τους απέναντι στο φασιστικό μόρφωμα, για το κανάκεμά του...

Πρώτος - πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, που τα στελέχη του έσπευσαν να πουν με θράσος ότι ήταν η δική τους πολιτική πτωχοκομείου που της «έκοψε» τάχα την κοινωνική βάση της. Αυτά από τον ΣΥΡΙΖΑ, που συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, ενσωματώνοντας αμέσως μετά τα μισά τους στελέχη, υπουργοποιώντας εκείνους που έλεγαν τους μετανάστες «κατσαρίδες», που τα στελέχη του χαριεντίζονταν με τους ναζιστές βουλευτές στο Καστελόριζο, και ενώ πριν παραδώσει την κυβέρνηση - και αφού πρώτα με δική του ευθύνη η δίκη έχει διαρκέσει ήδη τρία χρόνια περισσότερο από όσο διήρκεσε η... δίκη της Νυρεμβέργης - φρόντισε να εξασφαλίσει ότι θα «πέσουν στα μαλακά» με τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα.

Αλλά και η ΝΔ, που έσπευσε να μιλήσει για «νίκη της δημοκρατίας», διεκδικώντας η ίδια τα πρωτεία για τον εκλογικό καταποντισμό του ναζιστικού μορφώματος, αφού - όπως έλεγαν τα στελέχη της - ήταν η δική τους αντιδραστική ατζέντα που κατάφερε να «επαναπατρίσει» ψηφοφόρους, ήταν αυτή που όλο το προηγούμενο διάστημα επιστράτευε τον αντικομμουνισμό, ενώ ντάντευε τις δυνάμεις αυτές, ψαρεύοντας στα βρωμόνερα του εθνικισμού με αφορμή και τη συμφωνία των Πρεσπών.

Αρα λοιπόν δεν χρειάζεται κανένας εφησυχασμός. Ο τρόπος για να ξεμπερδέψει ο λαός μια και καλή με τους ναζιστές εγκληματίες είναι ένας: Η ενίσχυση του ΚΚΕ, της μόνης δύναμης που αντιπαλεύει τη μήτρα αυτών των δυνάμεων, που τους γεννά και τους αξιοποιεί όποτε το χρειάζεται: Το καπιταλιστικό σύστημα. Το θετικό γεγονός της εκλογικής υποχώρησης της ΧΑ πρέπει να έχει και συνέχεια, για να απομονωθούν μια και καλή σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, για να επιστρέψουν στη θέση τους, στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.