Η συνέντευξη εφ' όλης της ύλης που έδωσε πριν λίγες μέρες ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, σε δημοσιογράφους της γερμανικής εφημερίδας «Μπιλντ», είναι ενδεικτική της κατάστασης στις σχέσεις ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία. Παρόλο που ο Ολάντ μίλησε με «όρους» του πάλαι ποτέ «γαλλογερμανικού άξονα», δεν μπορούν να κρυφτούν οι οξύτατοι ανταγωνισμοί που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες και εκδηλώνονται σε αντιπαραθέσεις σε μια σειρά ζητήματα που έχουν σχέση με την πορεία της Ευρωζώνης και της ΕΕ και τη διαχείριση της οικονομίας τους. Στο υπόβαθρο αυτής της αντιπαράθεσης βρίσκονται η ισχνή οικονομική ανάκαμψη συνολικά, η στασιμότητα στην οικονομία της Γαλλίας και οι δυσκολίες της Γερμανίας, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε πιο αναβαθμισμένη θέση σε σχέση με τον εταίρο της. Στην ίδια λογική κινείται η κοινή συνεδρίαση των υπουργικών συμβουλίων Γαλλίας - Γερμανίας την Πέμπτη, με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου στην 1η και τη 2η πιο ισχυρές οικονομίες στην ΕΕ. Η αναφορά του Ολάντ ότι η εξέλιξη της ενοποίησης της Ευρωζώνης και της ΕΕ μπορεί να προχωράει με διαφορετικές ταχύτητες για τα κράτη - μέλη, σηματοδοτεί το βάθος των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η λυκοσυμμαχία. Αλλωστε, είναι γνωστές οι αντιθέσεις Γαλλίας - Γερμανίας για το ζήτημα της οικονομικής διακυβέρνησης και της πολιτικής ενοποίησης, αλλά και το ζήτημα της προσήλωσης στην αυστηρή τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας.

Ο Ολάντ «έδωσε ρέστα» σε ό,τι αφορά τον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε διάφορα πεδία (από τη Συρία έως την Ουκρανία). Ζήτησε οι δυο χώρες «να δράσουν (και) εκτός της Ευρώπης», στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι την επομένη της συνέντευξης, στην κοινή συνεδρίαση των υπουργικών συμβουλίων, σημειώνεται, με αφορμή την επόμενη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία και το λεγόμενο «Σχέδιο Ετοιμότητας Ανάληψης Δράσης», ότι οι δύο χώρες πρέπει να συμβάλλουν στην «οικοδόμηση μιας συμμαχίας προικισμένης με μια θέα 360 μοιρών και ικανής να αντιμετωπίσει όλες τις σημερινές προκλήσεις αλλά και τις μελλοντικές». Επίσης, ζητούνται ακόμα πιο αποφασιστικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Δράση επομένως σε κάθε γωνία του πλανήτη, για υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ο Ολάντ στη συνέντευξή του το είπε και πιο κυνικά: «Δεν πρέπει να περιμένει η Ευρώπη από τους άλλους να τις λύσουν τα προβλήματα, πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της». Επίσης, εκθείασε τη στρατιωτική συμβολή της Γερμανίας στην επέμβαση στο Μάλι. Αρα, το μήνυμά τους είναι: πιο δυναμικά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Επίσης, ξεχωρίζει η προτροπή του ότι η ΕΕ «βρίσκει λύσεις αλλά αργεί». Είπε για τις ηγεσίες των δύο χωρών ότι «έχουν επιδείξει επίγνωση των ευθυνών τους» και έφερε ως παραδείγματα «την τραπεζική ένωση», τη «διατήρηση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη», τη «συμφωνία με την Τουρκία για το Προσφυγικό», το λεγόμενο «"σχήμα της Νορμανδίας" (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ουκρανία) που οδήγησε σε συνεννόηση και τη συμφωνία του Μινσκ που πρέπει να εφαρμοστεί πλήρως». Σε όλα όσα αναφέρει, η συμβολή Γαλλίας και Γερμανίας ήταν καθοριστική, αλλά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και σε καμία περίπτωση των λαών, όπως ...πλασάρει τις «κοινές λύσεις». Συμβιβασμοί και παζάρια όντως γίνονται, αλλά οι εργαζόμενοι πάντα μετράνε απώλειες δικαιωμάτων και κατακτήσεων ή πασχίζουν να επιζήσουν στην κυριολεξία όπως οι ξεριζωμένοι από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις πρόσφυγες και μετανάστες, που η τάξη του Ολάντ και των ομοίων του ξερίζωσαν από τις πατρίδες τους και τώρα δήθεν νοιάζονται. Μάλιστα, όταν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι - για σκοπιμότητες της αστικής τάξης που υπηρετούν - πήγαν υποτίθεται να στριμώξουν τον Ολάντ ότι η Γαλλία παίρνει πολύ λίγους αναλογικά πρόσφυγες (30.000) απ' ό,τι η Γερμανία, ο Γάλλος Πρόεδρος ανέφερε ότι η χώρα του διαχειρίζεται «τις ροές χιλιάδων ανθρώπων κυρίως από την Αφρική, που διακινδυνεύουν τις ζωές τους για να περάσουν στη Βρετανία και η Γαλλία προσπαθεί να βοηθήσει». Φυσικά και αυτοί οι μετανάστες - θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας συναντάνε καταστολή και φράχτες.

Σε ό,τι αφορά τις λεγόμενες «οικονομικές μεταρρυθμίσεις», ο Γάλλος Πρόεδρος με περηφάνια προβάλλει την «επιτυχία» της «μείωσης του ελλείμματος», της «διατήρησης των συντάξεων», του «κοινωνικού διαλόγου για τα Εργασιακά». Δηλαδή, όλα αυτά που οι εργαζόμενοι νιώθουν στο πετσί τους με τις περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες και την επιδείνωση των όρων δουλειάς, με μείωση μισθών, ανασφάλεια και πιο εύκολο καθεστώς απολύσεων για τους εργοδότες και γι' αυτό βγαίνουν μαζικά στους δρόμους και αντιστέκονται.

Αν κάτι, δηλαδή, επιβεβαίωσε η συνέντευξη Ολάντ, είναι ότι ο πόλεμος έξω, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που φέρνουν θάνατο, φτώχεια και προσφυγιά και ο πόλεμος μέσα, δηλαδή το ξεζούμισμα των εργατών, βγαίνουν από την ίδια μήτρα, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Και αυτή δεν παίρνει μερεμέτια, παρά μόνο ανατροπή, με ένταση της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα.