Μια παράσταση αφιερωμένη στον αγώνα που έδωσαν οι απεργοί της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στην πύλη του εργοστασίου, αλλά και στην αίθουσα των δικαστηρίων, γραμμένη και παιγμένη από εργαζόμενους, άνεργους, νέους και συνταξιούχους, ετοίμασε με πολύ μεράκι και παρουσιάζει αυτό το διάστημα η θεατρική ομάδα του Στεκιού Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων - Κυψέλης.

Η παράσταση έχει τίτλο «Περί τιμής... ή αλλιώς η δίκη των χαλυβουργών» και παρουσιάστηκε πρόσφατα σε εκδήλωση που οργάνωσε το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας, με αφορμή τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από την έναρξη της απεργίας των χαλυβουργών. Το επόμενο διάστημα θα ακολουθήσουν κι άλλες εκδηλώσεις, καθώς το ενδιαφέρον από συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς να παρουσιάσουν το έργο είναι μεγάλο.

Η θεατρική ομάδα «Solidarity» είναι μία από τις ομάδες του Στεκιού Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων - Κυψέλης. Δημιουργήθηκε πριν έναν περίπου χρόνου και αποτελείται από εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, φοιτητές. Η Μαντώ Ζαμπούνη, μέλος της θεατρικής ομάδας, περιγράφει στον «Ριζοσπάστη» τα βήματα που έχει κάνει η ομάδα από τη σύστασή της μέχρι σήμερα, τους λόγους για τους οποίους επέλεξε να ασχοληθεί με μια παράσταση για τους χαλυβουργούς και την πρώτη αποτίμηση που κάνουν σήμερα για αυτή τους την επιλογή.

«Τον περασμένο Μάη σκεφτήκαμε να ετοιμάσουμε κάτι που να μιλά για το σήμερα. Τότε προέκυψε η ιδέα να αξιοποιήσουμε τη δίκη των χαλυβουργών», λέει η Μαντώ Ζαμπούνη και τονίζει: «Από τη στιγμή που έπεσε η ιδέα, όλοι συμφώνησαν, την υποστήριξαν. Καθένας υιοθέτησε το κείμενο που γράφτηκε και έφερε μάλιστα στα μέτρα του το ρόλο που ανέλαβε».

Καθώς πολλά από τα μέλη της ομάδας ζουν στην Κυψέλη, είχαν βρεθεί στα δικαστήρια, είχαν παρακολουθήσει τη δίκη κι έτσι υπήρχε συγκεντρωμένο υλικό από τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας, τις παρεμβάσεις της έδρας, τα λεγόμενα των απεργών και των συνηγόρων τους. Αυτά αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για να φτιαχτεί το κείμενο της παράστασης.

Η σύνθεση της ομάδας αποτυπώνει την ηλικιακή και κυρίως την κοινωνικοταξική σύνθεση των ανθρώπων που συσπειρώνονται γύρω από το Στέκι και τις πρωτοβουλίες του: Το μικρότερο μέλος της είναι 19 ετών, ενώ σε αυτή συμμετέχουν και συνταξιούχοι. «Αλλος δουλεύει τρίωρα και τετράωρα, άλλος από το πρωί μέχρι το βράδυ, άλλοι είναι άνεργοι», σημειώνει η Μαντώ Ζαμπούνη και προσθέτει πως τα προβλήματα δεν είναι καθόλου έξω από την καθημερινότητα των μελών της ομάδας.

Από την κατάσταση αυτή προέκυπταν και μια σειρά δυσκολίες, όπως να βρεθούν κοινά ωράρια. Τα εμπόδια ξεπεράστηκαν όμως και οι πρόβες της ομάδας γίνονταν δύο φορές κάθε βδομάδα, για περισσότερους από τέσσερις μήνες. «Πολλοί έρχονταν στην πρόβα μετά τη δουλειά και γύριζαν σπίτι τους αργά το βράδυ», αναφέρει η Μαντώ Ζαμπούνη.

Το θέμα της παράστασης αποτέλεσε κίνητρο να διευρυνθεί η θεατρική ομάδα με τη συμμετοχή κι άλλων: «Αποκτήσαμε νέα μέλη, καθώς στις κινητοποιήσεις, στις πικετοφορίες, στις εκδηλώσεις του Στεκιού και της Λαϊκής Επιτροπής όλο και περισσότεροι μάθαιναν για την παράσταση που ετοιμάζαμε και ήταν πρόθυμοι να πάρουν μέρος. Το θέμα της παράστασης λειτούργησε ως κίνητρο», λέει η Μαντώ Ζαμπούνη.

Οσο για τις εντυπώσεις που άφησε η πρώτη παρουσίαση της παράστασης, η Μ. Ζαμπούνη σημειώνει πως όσοι την παρακολούθησαν, αλλά και τα μέλη της ομάδας ένιωσαν ιδιαίτερη συγκίνηση. Το συναίσθημα αυτό δεν κυρίευσε μόνο τους απεργούς, τις οικογένειές τους, τους εργαζόμενους που έζησαν από κοντά την πολύμηνη απεργία. Αλλά και εκείνους που ήρθαν να δουν την παράσταση και γνώριζαν ελάχιστα, ακόμα και τίποτα, για τη σύγκρουση που ξεκίνησε στην πύλη του εργοστασίου και συνεχίστηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου.

«Ανθρωποι από τη γειτονιά που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα που κάναμε, μας μετέφεραν τις εντυπώσεις και τα ερωτήματά τους. Η παράσταση που παρακολούθησαν τροφοδότησε τη συζήτηση γύρω από αυτό που θέλαμε να δείξουμε: Οτι το δίκιο των εργαζομένων δε χωρά στους νόμους και τις αποφάσεις των δικαστηρίων, ότι πρέπει να το κερδίσουν με όπλο την απεργία, το συλλογικό αγώνα, την ταξική αλληλεγγύη».

Δικηγόρος κατηγορίας προς μάρτυρα κατηγορίας: Πείτε μας κύριε μάρτυς, δεχθήκατε βία;

Μάρτυρας: Βεβαίως!!!

Δικηγόρος κατηγορίας: Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο, κυρία πρόεδρε.

Δικηγόρος υπεράσπισης προς μάρτυρα κατηγορίας: Κύριε μάρτυς, εσείς συγκεκριμένα, δεχθήκατε βία;

Μάρτυρας: Εγώ όχι, αλλά άλλοι συνάδελφοι ουουου!!!

Δικηγόρος: Μπορείτε να κατονομάσετε από ποιον ή από ποιους;

Μάρτυρας: Οχι, γιατί εκείνη την ώρα εγώ ήμουν στο βενζινάδικο και δεν έβλεπα.

Δικηγόρος: Μάλιστα κύριε μάρτυς αυτό το καταλαβαίνω, μπορείτε όμως να μας εξηγήσετε πώς μέσα στη μηνυτήρια καταγγελία σας γράφει ότι δεχθήκατε κλωτσιές;

Μάρτυρας: ...Δεν ξέρω.

Δικηγόρος: Πείτε μας κάτι άλλο, κύριε μάρτυς, τι ώρα ξεκινάει η πρώτη βάρδια στο εργοστάσιο;

Μάρτυρας: Εξι και μισή.

Δικηγόρος: Δηλαδή στις 4.30 το πρωί υπήρχε λόγος να πάει κάποιος για δουλειά;

Μάρτυρας: Οχι.

Δικηγόρος: Μπορείτε τότε να μας πείτε γιατί, άλλη μέρα, την ημέρα της επέμβασης των ΜΑΤ, καταγγείλατε ότι πλήθος εργαζόμενων εμποδίστηκε με βία να πάει για δουλειά στις 4.30 το πρωί;

Μάρτυρας: Δεν ξέρω, δεν ήμουν εγώ εκεί.

Δικηγόρος: Μπορείτε να υποδείξετε κάποιον που ήταν;

Μάρτυρας: Οχι. Δεν ξέρω κανένα.

Δικηγόρος: Πείτε μας, κύριε μάρτυς, ήταν δυνατή η πρόσβαση στο χώρο του εργοστασίου;

Μάρτυρας: Οχι βέβαια, τι λέμε τόση ώρα.

Δικηγόρος: Γίνονταν γενικές συνελεύσεις του σωματείου και πού;

Μάρτυρας: Γίνονταν. Κάποιες στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας, αλλά οι περισσότερες στο εργοστάσιο, μέσα από την πύλη, όρθιοι σαν αδέσποτα, στα 10 μέτρα από το δρόμο.

Δικηγόρος: Καταλαβαίνω, κύριε μάρτυς. Εσείς λαμβάνατε μέρος στις συνελεύσεις.

Μάρτυρας: Μάλιστα. Σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι ελάμβαναν, άλλωστε όλοι οι εργαζόμενοι ήταν μέλη του Σωματείου.

Δικηγόρος: Ωραία!!! Λοιπόν, κύριε μάρτυς, αφού ήσασταν μέσα στο εργοστάσιο και μας καταγγείλατε επίσης ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων ήταν κατά της απεργίας, γιατί δεν εργαστήκατε;

Μάρτυρας: ...Δεν το σκεφτήκαμε.

Πρόεδρος: Να προσέλθει η μάρτυρας κατηγορίας Ελενίτσα.

Δικηγόρος υπεράσπισης προς μάρτυρα: Ησασταν φίλοι με αυτούς τους ανθρώπους;

Ελενίτσα: Πριν την απεργία ήταν οι καλύτεροι φίλοι μου, αλλά από τότε που έμπλεξαν με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ έγιναν θεριά, θεριά ανήμερα, κυρία Πρόεδρε! (...)

Δικηγόρος: Πείτε μας, κυρία μάρτυς, εκείνη την ημέρα είπατε ότι μπήκατε στο εργοστάσιο για να εργαστείτε. Εργαστήκατε τελικά;

Ελενίτσα: Οχι!

Δικηγόρος: Πόσο μείνατε μέσα στο χώρο;

Ελενίτσα: Πάνω από 5 ώρες!

Δικηγόρος: Και δεν εργαστήκατε καθόλου;

Ελενίτσα: Οχι!

Δικηγόρος: Γιατί όχι;

Ελενίτσα: Πώς μπορείς να εργαστείς όταν είσαι τρομοκρατημένος!

Δικηγόρος: Ποιος σας τρομοκρατούσε;

Ελενίτσα: Οι κατηγορούμενοι! Μας προπηλάκιζαν, μας έβριζαν και μας φώναζαν «καλά μπήκατε μέσα, να δούμε πώς θα βγείτε τώρα!»

Δικηγόρος: Πείτε μας, κυρία μάρτυς, υπάρχει άλλη πόρτα εξόδου από την οποία μπορούσατε να αποχωρήσετε;

Ελενίτσα: Υπάρχει μία στο πίσω μέρος του εργοστασίου που είναι πάντα κλεισμένη με λουκέτο και το κλειδιά τα έχει μόνο ο υπεύθυνος.

Δικηγόρος: Δεν μπορούσατε να βγείτε, δηλαδή, από κει;

Ελενίτσα: Δηλαδή να βγούμε σαν τους λαγούς από την πίσω πόρτα; Οχι! Θέλαμε να βγούμε από εκεί που μπήκαμε.

Δικηγόρος: Κυρία μάρτυς, εκείνη την ημέρα, σύμφωνα με τις καταθέσεις μαρτύρων, εσείς δώσατε συνέντευξη στον ΑΝΤΕΝΝΑ μέσα από το χώρο του εργοστασίου...

Ελενίτσα (τον διακόπτει όλο περηφάνια): Μόνο στον ΑΝΤΕΝΝΑ! Και πού δεν έδωσα συνέντευξη εκείνη την ημέρα! Στο ΜΕΓΚΑ, στον Αυτιά. Και πού δεν έδωσα συνέντευξη!

Δικηγόρος: Ναι αλλά, κυρία μάρτυς, η εικόνα ενός ανθρώπου που δίνει συνεντεύξεις δεν δίνει την εικόνα του τρομοκρατημένου.

Ελενίτσα: ...