Ενδεικτικά, στην πολιτική διακήρυξη του σχήματος «Ελιά - Δημοκρατική Παράταξη», που παρουσιάστηκε χτες στη συνδιάσκεψη, τονίζεται ότι αποτελεί «σημαντικό βήμα για την ανασυγκρότηση και την ανανέωση του ευρύτερου προοδευτικού χώρου».

Επίσης: «Η χώρα χρειάζεται να αλλάξει ριζικά. Και αυτή η αλλαγή δεν είναι υπόθεση ενός μόνον κόμματος, το οποίο εκμεταλλευόμενο την πριμοδότηση του εκλογικού νόμου και τις ευκαιριακές συμμαχίες θα εξασφαλίσει μια ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η έξοδος από την κρίση και οι βαθιές τομές στην οικονομία, στο κράτος, στη διοίκηση, στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα απαιτούν εθνική συνεννόηση, ρεαλιστικό πρόγραμμα, σταθερότητα και επιμονή στην εφαρμογή. Για να σταθεί η χώρα, χρειάζεται μια ισχυρή δημοκρατική προοδευτική παράταξη»...

Στη διακήρυξη εμφανίζονται ανήσυχοι επειδή «το ευρωπαϊκό όραμα έχει αρχίσει να θαμπώνει (...) Νέες μορφές ευρωσκεπτικισμού εμφανίζονται». Ετσι ζητούν άλλο μείγμα διαχείρισης προς ενίσχυση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων: «Ούτε λιτότητα, ούτε λαϊκισμός. Αυτός είναι ο διπλός στόχος, για να αντιστρέψουμε τη διαλυτική πορεία. Για να κερδίσει ξανά η Ευρώπη πρωτεύουσα θέση στην παγκόσμια οικονομία, για να ελέγξει τον αχαλίνωτο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, για να επιβεβαιώσει τη σημασία της Δημοκρατίας, για να ξαναχτίσει το κοινωνικό κράτος στις νέες συνθήκες».

Αλλού αναφέρουν: «Προωθούμε ένα νέο Εθνικό Παραγωγικό Μοντέλο βασισμένο στη συνεργασία του κράτους με τον ιδιωτικό τομέα, στην τόνωση της επιχειρηματικότητας, στην αξιοποίηση στο έπακρο των ενδογενών μας πόρων. Που αξιοποιεί τους ανθρώπους μας, την ενεργητικότητα του ελληνικού λαού. Επιδιώκουμε την συνέργεια όλων των παραγωγών του πλούτου αυτής της χώρας από τον εργάτη, υπάλληλο, μικρομεσαίο, αγρότη, μέχρι το στέλεχος και τον επιχειρηματία».

Θυμίζουμε ότι η αναζήτηση άλλου μείγματος διαχείρισης της κρίσης προβάλλεται τελευταία ως ζητούμενο και από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλο, ειδικά μετά τα ταξίδια του σε Γαλλία και ΗΠΑ όπου είχε επαφές με κορυφαίους κυβερνητικούς παράγοντες. Αλλά και οι «58» κατέθεσαν πρόσφατα τέτοιες προτάσεις, μεταξύ άλλων, για εξασφάλιση ρευστότητας στους καπιταλιστές. Θέσεις που λίγο - πολύ συμπίπτουν με την κριτική που εκφράζει προς την ΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, και με τα δικά του αιτήματα.

Σημειωτέον, στη συνδιάσκεψη της «Ελιάς» γίνεται προσπάθεια να μιλήσουν από βήματος «εκπρόσωποι παραγωγικών και κοινωνικών φορέων», της «Κοινωνίας των Πολιτών». Προσπάθεια να δείξει η «Ελιά» στα μονοπώλια ότι (σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ, τις δικές τους φτωχότερες τέτοιες επιδόσεις) έχει «πόδια» στην κοινωνία, μπορεί να διασφαλίσει την περιλάλητη «κοινωνική συνοχή» αξιοποιώντας την παρέμβασή της στο συνδικαλιστικό κίνημα, την Τοπική Διοίκηση και αλλού. Οτι μπορεί να εκφράζει ακόμα και τώρα πολιτική συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα που σήμερα είναι δυσαρεστημένα από την πολιτική διαχείριση της κρίσης. Ακόμα - ακόμα ότι διαθέτει δυνάμεις για να αποτρέψει δυνάμωμα του ταξικού πόλου.

Βέβαια, η συζήτηση αυτή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όπου μετρούν τις τέτοιες δυνάμεις τους και δυνατότητές τους, φαίνεται να γίνεται σε κλίμα ολοένα εντονότερου προβληματισμού, μετά και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που φέρνουν το κόμμα να χάνει ψήφους και από το μόρφωμα του δημοσιογράφου Στ. Θεοδωράκη, «Το Ποτάμι». Μπρος και σε αυτή τη νέα ...συνθήκη, δείχνουν να ψάχνουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση ένα νέο «κουστούμι» προκειμένου φορώντας το να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική.

Ενδεικτική η δήλωση του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ Κ. Σκανδαλίδη στο ραδιοσταθμό «Βήμα»: «Το θέμα είναι να καταλάβουμε ότι αυτός ο χώρος έχει ακόμα μια τεράστια δυναμική. Λέω συνέχεια ότι το ΠΑΣΟΚ είναι παντού και πουθενά. Πουθενά με την εκλογική έννοια, ότι είναι ένα κόμμα συρρικνωμένο που παίζεται εάν θα επιβιώσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση - και παντού με την έννοια ότι σε όλους τους κοινωνικούς χώρους έχουμε ακόμη μια κυριαρχία. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο χώρος δεν πέθανε. Πέθανε το ΠΑΣΟΚ, όπως το ξέραμε»...

Σε αυτό το χώρο φιδοσέρνεται και το «Ποτάμι». Σχήμα θολό όπου χωράνε όλοι (τους), το οποίο, όπως λέει ο Στ. Θεοδωράκης, επιδιώκει να «κλέβει ιδέες και από την αριστερά και από τη φιλελεύθερη παράταξη», δηλαδή τσιμπολογάει προτάσεις από εδώ και από εκεί για να τις εντάξει σε ένα πρόγραμμα κομμένο και ραμμένο στη στρατηγική της ΕΕ. Αλλωστε ο εμπνευστής του εγχειρήματος, σε συνέντευξη Τύπου, εμφάνισε ως συνεκτικό στοιχείο του κόμματός του τις ιδέες της ΕΕ, διευκρίνισε ότι «είναι προσανατολισμένο στην Ευρώπη», ότι «υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη. Και στις στρατηγικές επιλογές η οπτική δεν πρέπει να είναι του Ελληνα, αλλά του Ευρωπαίου».

Αυτό, όμως, που παρουσιάζει επιτηδευμένα και με μεταμοντέρνο ύφος ως διέξοδο, κρύβει τις ίδιες φθαρμένες ιδέες που οδήγησαν το λαό στη σημερινή κατάσταση. Δηλαδή, την υποταγή στις επιλογές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και των μονοπωλίων, στην πολιτική που εξαθλίωσε τα λαϊκά στρώματα. Προφανώς, από τη στιγμή που το «Ποτάμι» κινείται σε αυτή τη στρατηγική, μπορεί να χωρέσει θέσεις από κόμματα του συστήματος, καθώς δεν διαφοροποιείται στην ουσία από αυτά.

Στήθηκε επομένως άλλο ένα κομματίδιο - αερόσακος ενάντια στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, ένας μπαλαντέρ διαθέσιμος για πιθανές συνεργασίες με τον έναν ή τον άλλον πόλο του νέου διπολισμού. Σχήμα πλήρως ενταγμένο στις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα που μόνο στόχο έχουν τον εγκλωβισμό του λαού σε κόμματα «μια από τα ίδια». Εξάλλου, όπως είπε ο Θεοδωράκης, στόχος του «Ποταμιού» είναι να συμβάλουν «με την ενότητα των διαφορετικών» ώστε να προκύψει μια πλειοψηφία 50% με συνεργασίες. Με ποιους; Με όποιους από τους πυλώνες του νέου διπολισμού, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, χρειαστούν δεκανίκι. Γι' αυτό και με τη διακήρυξή του αφήνει πόρτες ανοιχτές και στους δύο.

Σε κάθε περίπτωση, είτε η συζήτηση αφορά το ΠΑΣΟΚ και την «Ελιά», είτε τη ΔΗΜΑΡ και τις δικές της περιπέτειες, είτε το «Ποτάμι», είτε οποιοδήποτε άλλο μόρφωμα του χώρου τους, ένα είναι σίγουρο: Οτι οι διεργασίες για την αναμόρφωση του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου όχι μόνο δεν έχουν λήξει, αλλά θα ενταθούν το επόμενο διάστημα. Αυτό φανερώνουν άλλωστε οι επισημάνσεις ότι παρά την εκλογική κατεδάφιση του ΠΑΣΟΚ, η σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει να έχει σημαντικά ερείσματα σε τμήματα εργαζομένων και ιδιαίτερα σε μεσαία στρώματα, όπως έχουν δείξει οι αρχαιρεσίες σε συνδικάτα, φορείς όπως οι δικηγορικοί σύλλογοι κλπ. Επίσης δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ότι οι ίδιες οι εκλογές του Μάη θα αποτελέσουν σταθμό για την αναμόρφωση του χώρου, κάτι που επισήμανε πρόσφατα και ο ίδιος ο Βενιζέλος.

Αν το φαινόμενο αυτό επαναληφθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ιδίως τις δημοτικές, τότε θα αποδειχθεί με τραγικό τρόπο, ότι οι καθυστερήσεις και η ουσιαστική ανυπαρξία οικοδόμησης πολιτικής συμμαχιών με κινήσεις και πρόσωπα από το σοσιαλιστικό χώρο, όχι μόνο ναρκοθετούν την κυβερνητική προοπτική της αριστεράς, αλλά το βασικό είναι ότι μπορούν να αναβιώσουν στρατηγικές επαναδημιουργίας της κεντροαριστεράς (...) Αν αυτές οι τάσεις επιβεβαιωθούν, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί ρήγμα στην προσπάθεια ηγεμόνευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και στην πολιτική κονίστρα και να ενεργοποιηθούν αντίρροπα αντανακλαστικά προς τον ενδιάμεσο και κεντρώο χώρο (...).

Πέραν των ανωτέρω, τα οποία φαίνεται να παρακάμπτονται από ορισμένους πολύ εύκολα και αβασάνιστα, δίνουμε την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για την οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών λειτουργεί ως κήνσορας "αριστεροφροσύνης" και "αντιμνημονιακής συνέπειας και καθαρότητας" (...) Κατά τον τρόπο αυτό, μειώνουμε τις δυνατότητες (...) να ανατρέψουμε την κυβέρνηση της δεξιάς και να δημιουργήσουμε μία στέρεη προοπτική για την κυβέρνηση της αριστεράς.

Γενικεύοντας και επεκτείνοντας την πάγια θέση μας για απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από όσους διαμόρφωσαν το νεοφιλελεύθερο και πελατειακό διαχειριστικό πλαίσιο, προς πάσα κατεύθυνση, με τρόπο επιπόλαιο, φοβικό και ορισμένες φορές εθελοτυφλώντας, οδηγούμαστε στην πολιτική απομόνωσης ελλείψει πολιτικής συμμαχιών, τελικά ελλείψει υπαρκτών συμμάχων. Χωρίς αυτές τις πολιτικές - προγραμματικές συμμαχίες δεν μπορεί να διευρυνθεί το πεδίο της πολιτικής παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ και της αποτελεσματικότητας των πολιτικών του, στον παρόντα πολιτικό χρόνο, ο οποίος παράγει πολιτικά γεγονότα την τελευταία πενταετία που είναι αδύνατο να αντιστοιχηθούν με τις παραδοσιακές πολιτικές οργάνωσης και ανάπτυξης ενός κόμματος της Αριστεράς.

(...) Χρειάζεται λοιπόν μια δεύτερη σκέψη όσον αφορά στην πολιτική μας προς το "μεσαίο χώρο" (...) Η υπερβολικά φοβική πολιτική απέναντι σε τέτοιου τύπου πολιτικές συμμαχίες πρέπει να αντιστραφεί».

Τα προηγούμενα αποτελούν εκτενή αποσπάσματα άρθρου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κοντονή, που απηχεί την ανησυχία της Κουμουνδούρου, αλλά και τον προβληματισμό τμημάτων της αστικής τάξης που ποντάρουν πάνω του, για τα αδύναμα ερείσματά του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και τους φορείς του και τη σοβαρή δυσκολία που αντιμετωπίζει, στο πλαίσιο των συνολικότερων δυσκολιών στην προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, να τα ενισχύσει. Αλλά και για τη μικρή απήχησή του σε στρώματα όπου προσβλέπει για συμμαχίες η αστική τάξη. Αυτήν την εικόνα συνθέτουν και τα αποτελέσματα μιας σειράς εκλογικών αναμετρήσεων που έγιναν τελευταία σε σωματεία, επιμελητήρια κ.λπ.

Η επισήμανση αυτή έγινε καταρχήν στον φιλοκυβερνητικό αστικό Τύπο. Γρήγορα, όμως, απασχόλησε την «Αυγή» και τις εφημερίδες που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, επαληθεύοντας ότι ως ζήτημα «ακουμπάει» συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα. Πρόσφατα, μάλιστα, σε άρθρο της «Αυγής» γράφτηκε ότι η αδυναμία αυτή καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ «ευάλωτο, σαν τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια».

Πού στηριγμένοι θα κυβερνήσουμε; Και πώς θα τηρήσουμε την υπόσχεση που δίνουμε στην αστική τάξη για «κοινωνική συνοχή» και «σταθερότητα»; Αυτό διερωτάται επί της ουσίας ο Στ. Κοντονής. Εχοντας επιπρόσθετα στο μυαλό του ότι αυτό που πρέπει να προσφέρει εναλλακτικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως χαρτί διαπραγμάτευσης με την αστική τάξη, εκτός από την αλλαγή μείγματος διαχείρισης, είναι και η ικανότητά του να ενσωματώνει μαζικά τους εργαζόμενους, το λαό. Αλλωστε, τέτοιο ρόλο έπαιζε πάντα η σοσιαλδημοκρατία την οποία πασχίζουν να αναγεννήσουν. Βασικό προσόν στο βιογραφικό που προσκόμισε στην αστική τάξη για να προαχθεί σε δυνάμει διαχειριστή της εξουσίας της, σε μια περίοδο που αυτή επιδιώκει την ανανέωση των μέσων χειραγώγησης και ενσωμάτωσης εργατικών - λαϊκών μαζών.

Είναι όμως και δική του ανάγκη για να μπορέσει να ανταποκριθεί σ' αυτούς τους στόχους, καθώς γνωρίζει πως το μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται δεν σημαίνει το τέλος της αντιλαϊκής επίθεσης στους εργαζόμενους, αλλά τη συνέχισή της με άλλα μέσα και τρόπους.

Ταυτόχρονα, ο Στ. Κοντονής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο εσωκομματικό ακροατήριο, εκθέτοντάς του τη ρευστότητα ενός πολιτικού σκηνικού που αναζητά νέα μορφή.

Λέει πως σε αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέγει με ποιους θα δώσει τη μάχη που μαίνεται για τα «σκήπτρα» της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας κι ότι όποιος πρόθυμος να συνδράμει πρέπει να γίνεται δεκτός χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Γιατί διαφορετικά μπορεί τα «σκήπτρα» να καταλήξουν σε άλλα χέρια.

Με αυτό το σκεπτικό, καλεί σε ακόμα πιο γρήγορη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στο θέμα των συμμαχιών, με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας δοκιμασμένες στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, χωρίς, όπως λέει χαρακτηριστικά, να «λειτουργεί ως κήνσορας "αριστεροφροσύνης" και "αντιμνημονιακής συνέπειας και καθαρότητας"». Απευθύνεται σε εκείνο το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην «Αριστερή Πλατφόρμα», που παίζει το παλιό και γνώριμο χαρτί της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας». Δηλαδή, αυτού του τμήματος των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που καλλιεργούσε ψευδαισθήσεις ειδικά σε ένα τμήμα πιο πολιτικοποιημένων εργαζομένων, τμημάτων του λαού που συμμετέχουν στο κίνημα, ότι είναι δυνατόν μέσα από μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, με αναγκαίους «συμβιβασμούς», να έρθουν ριζικές αλλαγές.

Ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, Ν. Βούτσης, μέσα στη βδομάδα την κατηγόρησε για «δυσανεξία σε οποιοδήποτε άνοιγμα» και της διεμήνυσε ότι θα συνεχιστεί η γραμμή συνεργασιών με «αλλεπάλληλους κύκλους πολιτικών δυνάμεων, στελεχών, κοινωνικών παραγόντων, που θα ενισχύσουν το ρεύμα για να φτάσουμε στη νίκη, που ύστερα επίσης θα κληθούν να στηρίξουν ή κριτικά να συναινέσουν στην αριστερή διακυβέρνηση».

Αυτοί οι «αλλεπάλληλοι κύκλοι» χωράνε από Καρυπίδηδες έως Βουδούρηδες, χωράνε στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας που κατοικοεδρεύουν πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ, από το «παλιό» παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, μέχρι γνωστούς εργατοπατέρες, χωράνε «πατριώτες» της «λαϊκής δεξιάς», κοινώς κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να είναι πρόθυμο να βάλει πλάτη ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει την αστική διακυβέρνηση, με το όνειρο της οποίας ξυπνάει και κοιμάται.

Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει τα δυνατά του να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Προς τούτο ήδη καταγράφονται ορισμένες κινήσεις των δυνάμεών του στο συνδικαλιστικό κίνημα, που προσπαθούν εναγωνίως να διαχωρίσουν την εικόνα τους απ' αυτή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών με τις οποίες συμπορεύονται χρόνια και δίνουν από κοινού τη μάχη για το χτύπημα των ταξικών δυνάμεων.

Είναι στο χέρι της εργατικής τάξης βεβαίως να κόψει τα πόδια που προσπαθεί να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στους τόπους δουλειάς. Εκεί δηλαδή όπου θεμελιώνεται η εξουσία των εκμεταλλευτών της, της τάξης στο όνομα της οποίας πίνει νερό ο ΣΥΡΙΖΑ, διαβεβαιώνοντάς την πως θα βάλει τα δυνατά του να της διασφαλίσει καλύτερες ακόμα συνθήκες αρπαγής του πλούτου που παράγουν οι εργάτες.

Οι εργάτες να απορρίψουν ηχηρά, ρητά και κατηγορηματικά την «ανασυγκρότηση» του συνδικαλιστικού κινήματος που διακηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε «ανασυγκροτημένο» να τον κουβαλήσει στην πλάτη έως τον κυβερνητικό θώκο και να βάλει πλάτη στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Πλήρωσαν ακριβά τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, δεν πρέπει να επιτρέψουν τη νεκρανάστασή του με άλλο όνομα, ειδικά σήμερα, που είναι πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά αυτά που διακυβεύονται. Οχι μόνο δεν πρέπει να βοηθήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα να ξεπεράσει τα ζόρια του, αλλά οφείλουν να οξύνουν στο έπακρο τις δυσκολίες του γυρνώντας του την πλάτη, προσεγγίζοντας το ΚΚΕ και συντονίζοντας τα βήματά τους με αυτά του ταξικού εργατικού - λαϊκού κινήματος. Να ανοίξουν δρόμο όχι για μία απ' τα ίδια και χειρότερα ακόμα, αλλά για λαϊκή εξουσία και οικονομία που το κουμάντο θα είναι στα δικά τους χέρια.