«Οταν διαβάσαμε» - σημειώνει ο Θανάσης Παπαγεωργίου - «για πρώτη φορά τον "Ελέφα" ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια, κι όμως το έργο περιέχει και μια ομαδική δολοφονία! Αν ο Κώστας Μποσταντζόγλου μοιάζει σε κάτι με τον πατέρα του τον Μποστ, είναι ότι κάτω από την ύπουλα χιουμοριστική ματιά τους υποβόσκει μια τραγική πραγματικότητα, που ακυρώνει το γέλιο που με τόση απλοχεριά σου έχουν χαρίσει. Για τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, είναι μια άσκηση ήθους. Εχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις ανθρώπων της ελληνικής απόμακρης επαρχίας, που το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως και ο τρόπος που έχουν μάθει να εκφράζουν τα αισθήματά τους».
Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου. Σκηνικό - Κοστούμια: Λέας Κούση. Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Εύα Καμινάρη, Γιώργος Ζιόβας.
Ο επιμελητής της έκθεσης, ιστορικός της Τέχνης και επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστήμιου Αθηνών κ. Μάνος Στεφανίδης, σχετικά με το συμβολισμό των συγκεκριμένων γλυπτών του Θ. Παπαγιάννη, υπογραμμίζει: «Εδώ το δράμα στέκει άφωνο, χωρίς λόγια. Γι' αυτό και είναι τόσο επιβλητικό και τόσο καίριο...».
Η Τερέζα, χρόνια παντρεμένη με τον ασθενικό Καμίγ, ζει στο Παρίσι, με τον άντρα της και τη μητέρα του που έχουν ένα μαγαζί. Σε μια από τις καθιερωμένες συγκεντρώσεις για ντόμινο, στο σπίτι των Ρακέν, εμφανίζεται ο παλιός φίλος του Καμίγ, ο ζωγράφος Λοράν. Ενα άγριο πάθος γεννιέται ανάμεσα στον Λοράν και την Τερέζα, πάθος που οδηγεί στη δολοφονία του συζύγου. Οι δύο εραστές - υπεράνω πάσης υποψίας - παντρεύονται, με τις ευλογίες της κυρίας Ρακέν και φίλων τους και ξεφεύγουν από τη Δικαιοσύνη.
Μετάφραση - διασκευή - σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης. Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Θανάσης Κουρλαμπάς, Αλίκη Αλεξανδράκη.
Το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Insenso», ανεβαίνει στη σκηνή του Nixon, το Μάη 2012, σε σκηνοθεσία του Eμμανουήλ Κουτσουρέλη. Πρόκειται για ένα μονόλογο, εμπνευσμένο από τη γνωστή ταινία του Λουκίνο Βισκόντι Senso (1954), τον οποίο ο συγγραφέας χαρακτηρίζει ως «μια όπερα χωρίς μουσική».
Με αφορμή την ηρωίδα του Βισκόντι ο Δημητριάδης δημιουργεί ένα νέο έργο, με θέμα τη συνέχεια του προσωπικού δράματος της ηρωίδας και κατ' επέκταση την αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον έρωτα, την προδοσία και το ανέφικτο της ένωσης. Το έργο αποδίδεται με μια σύγχρονη σκηνοθετική προσέγγιση από δύο ηθοποιούς, την Σταμάτινα Παπαμιχάλη και την Εύα Ψυλλάκη.
«Οσο ατελής κι αν είναι ο άνθρωπος όταν δίνει όσα δίνει είναι πολλά για έναν άλλον άνθρωπο. Είναι πολλά όταν αυτός παίρνει όσα θέλει. Οσα δίνει ο άνθρωπος είναι πολλά όταν τα παίρνει ένας άνθρωπος όσα θέλει. Ενας άνθρωπος είναι πολύς για έναν άνθρωπο. Τίποτε περισσότερο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο από έναν άνθρωπο. Τίποτε δεν γεμίζει τον άνθρωπο όσο ένας άνθρωπος».