Στη συγκυρία της γενικής «αναθεώρησης» και ακρωτηριασμού της επαναστατικής τέχνης από όλα τα αιχμηρά και ανατρεπτικά συστατικά της, θα ήταν περίεργο να γλιτώσει ο Μπρεχτ. Ειδικά μάλιστα αυτός -όντας ο κορυφαίος καλλιτεχνικός εκφραστής της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας- δέχεται στις μέρες μας τη μεγαλύτερη και πιο κραυγαλέα στρέβλωση του έργου του. Από αυτή την ενορχηστρωμένη, εντός και εκτός της χώρας μας, εκστρατεία «αποχαρακτηρισμού» του Μπρεχτ δε θα μπορούσε να απουσιάζει το Μέγαρο Μουσικής, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη συζήτηση που διοργάνωσε με αφορμή την επικείμενη παράσταση της όπερας των Μπρεχτ - Βάιλ «Ανοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι». Επιχείρησαν να σβήσουν το γεγονός ότι το έργο του Μπρεχτ είναι ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο άρρηκτα δεμένο με την ανάγκη της ανερχόμενης κοινωνικής τάξης, της εργατικής, να συλλάβει την κοινωνική πραγματικότητα σε όλη την έκταση και το βάθος της.