Ολα όσα παρουσίαζαν ως δήθεν «λύσεις» του προβλήματος αποδείχτηκαν φούμαρα.

*

Στην αρχή μιλούσαν για «επιμήκυνση» του χρέους την οποία ανέμεναν «πώς και πώς». Ε, λοιπόν, τον περασμένο Μάρτη έγινε η «επιμήκυνσή τους». Την πανηγύρισαν δεόντως. Μόλις τέλειωσαν τα πανηγύρια, εκείνο που έφερε για το λαό η «επιμήκυνση» ήταν νέα λιτότητα. Νέα μέτρα. Νέοι φόροι.

*

Μετά μιλούσαν για «αναδιάρθρωση» του χρέους. Που, όπως έλεγαν, θα έδινε «ανάσα» και θα έφερνε την «ανακούφιση». Ε, λοιπόν, η «αναδιάρθρωση» έγινε τον περασμένο Μάη. Πάλι πανηγύρισαν δεόντως. Πάλι στήθηκαν τα προπαγανδιστικά και επικοινωνιακά «ταρατατζούμ». Τελικά εκείνο που έφερε η «αναδιάρθρωση» για τους εργαζόμενους ήταν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της λεηλασίας. Και τον εφαρμοστικό νόμο εξανδραποδισμού.

*

Επειτα μίλησαν για «κούρεμα» του χρέους. Το πολύφερνο εκείνο «κούρεμα» που εδώ και δυο χρόνια οι υμνητές των μνημονίων το περίμεναν πώς και πώς! Που το περιέγραφαν σαν «τελική λύση» των προβλημάτων του λαού. Που το διαφήμιζαν περίπου ως «μάννα εκ... Βρυξελλών». Ε, λοιπόν, με τις περίφημες αποφάσεις της «ιστορικής» 21ης Ιούλη ήρθε και το πρώτο «κούρεμα». Και τι έγινε; Αυτό που έγινε είναι νέα χαράτσια... Νέοι φόροι... Νέες «έκτακτες» εισφορές... Νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις και μέτρα αφανισμού..!

***

Τα συμπεράσματα είναι προφανή και οφθαλμοφανή, αρκεί να θέλει κανείς να τα δει.

Πρώτον: Αυτό που οι αστοί, οι οικονομολόγοι, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι και δημοσιολόγοι θέλουν να βαφτίζουν σαν «κρίση χρέους», δεν είναι παρά μια βαθιά καπιταλιστική κρίση.

Είναι κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής κεφαλαίου, η οποία αφορά στις ίδιες τις δομές του καπιταλιστικού συστήματος και η οποία δεν αντιμετωπίζεται ούτε με «κουρέματα», ούτε με «αναδιαρθρώσεις», ούτε με «επιμηκύνσεις» που αφορούν στο επιφαινόμενο, δηλαδή στο χρέος.

*

Δεύτερον: Ούτε η «διαπραγμάτευση», ούτε η «αναδιαπραγμάτευση», ούτε η «διάρθρωση», ούτε η «αναδιάρθρωση» του χρέους, ούτε η «ελεγχόμενη», ούτε η... ανεξέλεγκτη «πτώχευση», ούτε η «στάση», ούτε η «παράταση» πληρωμών, ούτε τα «ευρωομόλογα», ούτε η «επιμήκυνση», ούτε το «κούρεμα»,

καμία απ' όλες αυτές τις διαχειριστικές στην ουσία τους προτάσεις δεν αποτελεί «λύση» για το λαό.

*

Στο πλαίσιο της κρίσης, η οποία αναπόφευκτα επιφέρει καταστροφή τμήματος του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, τα παραπάνω αντανακλούν θέσεις,

αντιθέσεις και αδυσώπητους ανταγωνισμούς μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων (όπως για παράδειγμα της Γερμανίας με τους «εταίρους» της στην ΕΕ) με ένα «διακύβευμα»:

Το πόσο λιγότερο το καθένα από αυτά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα επιβαρυνθεί από την καταστροφή του κεφαλαίου και πόσο μεγαλύτερο κομμάτι του κατεστραμμένου κεφαλαίου θα καταφέρουν οι αντιμαχόμενοι να επιβαρύνει τους ανταγωνιστές τους.

*

Πρόκειται, τελικά, για προτάσεις και ενδοαστικές - ενδοϊμπεριαλιστικές διευθετήσεις μεταξύ κεφαλαιοκρατών, που έχοντας τη βοήθεια των οπορτουνιστικών ουρών τους,

εισηγούνται στον καπιταλισμό διάφορες εναλλακτικές μανούβρες, για να ξεπεράσει την κρίση του φορτώνοντάς την, πάντα, στο λαό.

*

Αντίθετα, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα,

που ο λαός μόνο την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα έχει πληρώσει μισό τρισ. ευρώ (!) για τοκοχρεολύσια, αλλά τώρα του λένε ότι «χρωστάει» τα διπλά (!!),

σε μια χώρα που κυβέρνηση, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., αστικό πολιτικό κατεστημένο, ΔΝΤ και ΕΕ λειτουργούν σαν «χωροφύλακες», σαν «φουσκωτοί» και σαν «εισπράκτορες» των τοκογλύφων για λογαριασμό των ντόπιων «πατριωτών» και των «φιλελλήνων» καπιταλιστών, τραπεζιτών και δανειστών «μας»,

η λύση για το λαό δεν μπορεί να προέλθει μέσα στον καπιταλισμό.

Η καπιταλιστική κρίση γεννιέται πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και μόνο η εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας μπορεί να επιφέρει την εξάλειψη των κρίσεων.

*

Επομένως η λύση - η μόνη λύση που υπάρχει - ισοδυναμεί με το... «κούρεμα» και με το πέταμα στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας όλων αυτών που προκάλεσαν το πρόβλημα.

Η λύση, η μόνη δυνατή, η μόνη ρεαλιστική, περνάει μέσα από εκείνο

που το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της «τρομοκρατίας» του χρέους και των ελλειμμάτων, τονίζει, καθαρά και ξάστερα:

Συμμαχία της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων στρωμάτων για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.

Κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, που ως λαϊκή περιουσία θα τεθούν στην υπηρεσία της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών, θα λειτουργούν σχεδιασμένα για τη μετατροπή του παραγόμενου πλούτου σε κοινωνικό όφελος και όχι σε ατομικό κέρδος του καπιταλιστή.

Αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ.

Οργανωμένη άρνηση του λαού να πληρώσει την κρίση της πλουτοκρατίας.

Διαγραφή του χρέους, με λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Europass

(σ.σ.: αποτελεί διαδικτυακό τόπο για την κατάθεση βιογραφικών σημειωμάτων για την αναζήτηση εργασίας μέσα στην ΕΕ)

μόνο το μήνα Σεπτέμβρη του 2011 από την Ελλάδα κατατέθηκαν πάνω από 12.500 βιογραφικά σημειώματα ανθρώπων - κατά βάση νέων - που έχουν αποφασίσει να μεταναστεύσουν και αναζητούν εργασία στο εξωτερικό.

Πέρσι, για ολόκληρο το έτος του 2010, είχαν κατατεθεί συνολικά 46.399 βιογραφικά σημειώματα και ο αριθμός αυτός αποτελούσε ρεκόρ όλων των εποχών.

Φέτος το ρεκόρ εκείνο έχει ήδη συντριβεί, αφού μόνο στο 9μηνο του 2011 οι συνολικές αιτήσεις ξεπερνούν τις 67.500...

Υπάρχει ένας δείκτης στη Γερμανία που αυξάνεται διαρκώς από το 1990 και μετά.

Είναι ο δείκτης της... φτώχειας!

Από το 1990 και μετά - διαρκώς - ο αριθμός των Γερμανών πολιτών που το βιοτικό τους επίπεδο πέφτει κάτω από τα όρια της φτώχειας αυξάνεται!

Με βάση τη μελέτη, την οποία διεξήγαγαν κοινωνιολόγοι σε συνεργασία με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία Destatis, τα στοιχεία της οποίας φτάνουν μέχρι το 2009, το ποσοστό των φτωχών στη Γερμανία έχει ανέλθει στο 15,5%.

*

Μόνο που όλα αυτά τα χρόνια μαθαίνουμε, ακούμε και διαβάζουμε ότι η Γερμανία... αναπτύσσεται. Οτι κατέχει τη θέση - και όντως - της «ατμομηχανής» της ΕΕ.

Αλλά την ίδια ώρα, η φτώχεια μέσα στη Γερμανία αυξάνεται.

*

Είναι τούτο μια πολύ απτή απόδειξη του τι εννοούν οι αστοί όταν μιλούν για «ανάπτυξη».

Είναι, επίσης, μια πλήρης επιβεβαίωση των κομμουνιστών ότι η «ανάπτυξη» στον καπιταλισμό δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένα στατιστικό μέγεθος:

Ενα στατιστικό μέγεθος, που, όσο μεγαλύτερη ανάπτυξη των κεφαλαιοκρατών καταγράφει (περί αυτού πρόκειται),

τόσο μεγαλύτερη εκμετάλλευση,

τόσο μεγαλύτερη εξαθλίωση,

τόσο μεγαλύτερη δυστυχία

- για τους εργαζόμενους και τους λαούς - κρύβεται πίσω του.