Με συνέπεια και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις παίρνουν στα χέρια τους την υπόθεση της κλιμάκωσης της πάλης κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Η επιτυχία της απεργίας, το μέγεθος των δεκάδων συγκεντρώσεων και το μήνυμα που έστειλαν οι εργαζόμενοι σε κάθε κατεύθυνση, δε χωράνε καμιά παρερμηνεία. Τώρα είναι η ώρα της πράξης. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο με τη διοργάνωση του παλλαϊκού πανελλαδικού συλλαλητηρίου το Σάββατο 21 Οκτώβρη στη 1 το μεσημέρι, στο Πεδίον του Αρεως, κλιμακώνει τον αγώνα, συσπειρώνοντας σ' αυτόν ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Χτες εξάλλου, με επιστολή τους προς την Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ, τρία μέλη της, Γιώργος Μαυρίκος, Γιάννης Σταυρόπουλος και Χρήστος Κατσώτης, προτείνουν την άμεση σύγκληση των οργάνων της Συνομοσπονδίας και την προκήρυξη νέας απεργιακής κινητοποίησης για τις 31 Οκτώβρη.

Στην επιστολή τους, οι τρεις συνδικαλιστές καλούν τη ΓΣΕΕ να ανταποκριθεί στην καθολική απαίτηση των εργαζομένων, για συνέχιση και κλιμάκωση της πάλης, υπογραμμίζοντας ότι «όποιοι και όσοι, τώρα, στα συνδικαλιστικά όργανα "τα διπλώσουν" θα γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι και θα επωμιστούν ιστορικές ευθύνες».

Αντίστοιχη πρωτοβουλία πήραν και στελέχη της ΕΣΑΚ - Δημοσίου στη χτεσινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ. Οι εκπρόσωποι της ΕΣΑΚ πρότειναν απεργία για τις 31 Οκτώβρη και το συντονισμό με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Οι υπόλοιπες παρατάξεις δεν υιοθέτησαν την πρόταση - αν και δεν την απέρριψαν ανοιχτά - και ουσιαστικά παραπέμπουν την κλιμάκωση του αγώνα στις «ελληνικές καλένδες».

Στο μεταξύ, στη χτεσινή της συνεδρίαση, η Γραμματεία του ΠΑΜΕ έκανε τον απολογισμό για την απεργία της Τρίτης και συζήτησε για την προετοιμασία του παλλαϊκού συλλαλητηρίου που διοργανώνει για τις 21 Οκτώβρη. Κοινή ήταν η διαπίστωση ότι η απεργία αυτή ήταν ένα «βήμα μπροστά», στην προσπάθεια της εργατικής τάξης να μην περάσουν τα μέτρα. Ακόμα, πως μέσα από την κινητοποίηση φάνηκε μια μεταστροφή στις διαθέσεις περισσότερων εργαζομένων, που δείχνουν να μην παρασύρονται από την αντίληψη που συνήθως προβάλλεται «ότι δε γίνεται τίποτα». Η απεργία είχε μεγαλύτερη επιτυχία, εκεί όπου υπάρχουν ισχυρά συνδικάτα, με δράση και ζωντάνια και σ' αυτό πρωτοστάτησαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και με την περιφρούρηση που έκαναν τη μέρα της απεργίας.

Επίσης, σε όλη τη χώρα, συνεχίζονται οι προετοιμασίες συνδικαλιστικών οργανώσεων για συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων σε τοπικό επίπεδο, με βάση αποφάσεις που είχαν παρθεί πριν ακόμη από την απεργία. Ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα έχουν αποφασίσει απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στον Οκτώβρη και το Νοέμβρη. Απομένει τώρα η συγκεκριμενοποίηση των κινητοποιήσεων, όπου αυτό δεν έχει γίνει και η προετοιμασία τους.

«Εθελούσιες έξοδοι», καταστρατήγηση ωραρίου εργασίας, χιλιάδες απλήρωτες υπερωρίες, μείωση μισθών και γενικότερη καταπάτηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αλλαγές στους οργανισμούς εργασίας για εύκολες απολύσεις με ελάχιστο κόστος και μεγάλη τρομοκρατία. Αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι τραπεζοϋπάλληλοι μία βδομάδα πριν το 26ο Εκλογοαπολογιστικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας . Ενα συνέδριο που έρχεται μετά το μπαράζ εξαγορών, συγχωνεύσεων και ιδιωτικοποιήσεων των ελληνικών τραπεζών, ενώ η θέση της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρη για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στις τράπεζες και απελευθέρωση του ωραρίου.

Αποδοχές, συμβάσεις και ωράρια των τραπεζοϋπαλλήλων ήταν αυτά που έβαλαν στόχο από την πρώτη στιγμή οι νέοι τραπεζικοί κολοσσοί που δημιουργήθηκαν, αλλά και οι υπόλοιπες ιδιωτικές και δημόσιες τράπεζες επιδιώκοντας να μειώσουν το εργασιακό κόστος. Η μεγαλύτερη όξυνση αυτών των προβλημάτων εντοπίζεται στις τράπεζες που συγχωνεύτηκαν, οι οποίες το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να εξαναγκάσουν πολλούς τραπεζοϋπαλλήλους με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας σε εθελούσια έξοδο, προσλαμβάνοντας νέους, σαφέστατα πιο «φτηνούς» και χωρίς τα δικαιώματα που είχαν οι παλαιότεροι συνάδελφοί τους.

EUROBANK, Πειραιώς και Πίστεως ήταν αυτές που έσυραν πρώτες το «χορό» και ακολούθησαν και όλες οι υπόλοιπες τράπεζες. Μετά τις εθελούσιες εξόδους, προχώρησαν στην πλήρη καταστρατήγηση του ωραρίου, με αποκορύφωμα το ψευδεπίγραφο πιλοτικό 35ωρο, το οποίο στήριξε η πλειοψηφία της διοίκησης της ΟΤΟΕκαι οδήγησε σε 45ωρο και 50ωρο με χιλιάδες απλήρωτες υπερωρίες...

Παράλληλα, οι τραπεζίτες έβαλαν στόχο την ανατροπή των οργανισμών υπηρεσίας και γι' αυτό το σκοπό έκαναν προκλητικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό των σωματείων και στήριξαν τη δημιουργία εργοδοτικών σωματείων. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της διοίκησης της EUROBANK, η οποία πρώτη επέβαλε έναν οργανισμό-«μοντέλο». Μετά τη συγχώνευση με την ΕΡΓΑΣΙΑΣ παρουσίασε για έγκριση έναν οργανισμό- «έκτρωμα», ο οποίος απορρίφτηκε σε δημοψήφισμα από τη συντριπτική πλειοψηφία. Η διοίκηση της τράπεζας υπέγραψε τελικά συμφωνία με το εργοδοτικό σωματείο UNION, που είχε γίνει αντιπροσωπευτικότερο με μόλις 30 μέλη παραπάνω από αυτό της ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Ο οργανισμός προβλέπει μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου από ορισμένου χρόνου ώστε να μειωθεί το κόστος απολύσεων, υποχρεώνει σε ατομικές συμβάσεις εργασίας και πληρωμή χωρίς ανάλυση μισθών.

Η «δράση» της πλειοψηφίας της ΟΤΟΕ απέναντι σε όλα αυτά ήταν η έκδοση ανακοινώσεων, η ανακίνηση δικαστικών διαδικασιών και κάποιες συναντήσεις της με τον υπουργό Εργασίας σχετικά με την παραβίαση των ωραρίων εργασίας, ενώ με επιμονή κρατούσε τους εργαζόμενους στην αδράνεια. Μόνο, τελευταία, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα πίεσης από τους ίδιους τους τραπεζοϋπαλλήλους, προχώρησε στις δυο απεργιακές κινητοποιήσεις, «κοιτώντας» προς το συνέδριο.

Ακόμη και σ' αυτές τις κινητοποιήσεις, τα αιτήματα που έβαζε ήταν ξεκομμένα από τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική. Μεταξύ άλλων, ζητούσε και εφαρμογή του ίδιου ψευδεπίγραφου 35ωρου. Στην ίδια ρότα, με αυτή της ΠΑΣΚΕ, κινήθηκαν και οι παρατάξεις ΔΑΚΕ, «Αγωνιστική Συνεργασία» και «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ», που δε διαχώρισαν πουθενά τη θέση τους.

Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση η ΕΣΑΚ είχε καταγγείλει το πού θα οδηγούσαν οι εξαγορές-συγχωνεύσεις και ιδιωτικοποιήσεις αλλά και το ψεύτικο 35ωρο. Κάλεσε τους εργαζόμενους να αγωνιστούν και να αντισταθούν στην εργοδοτική ασυδοσία και την κυβερνητική πολιτική που τη στηρίζει. Στα πλαίσια αυτά, άλλωστε, και ενάντια στην αδράνεια που έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους η ΟΤΟΕ δημιουργήθηκε πρόσφατα η Παντραπεζική Αγωνιστική Συσπείρωση Αντίστασης και Δράσης με συνδικαλιστές από διάφορους χώρους και τράπεζες.

Με σταθερά βήματα προς την ουσιαστική διάλυση οδηγεί τη ΣΟΦΤΕΞ η διοίκηση της εταιρίας, καθώς εδώ και αρκετό διάστημα κατακερματίζει και στη συνέχεια κλείνει ένα - ένα τα τμήματα του εργοστασίου, ενώ από την άλλη απολύει ή σπρώχνει τους εργαζόμενους σε παραίτηση, με την ανοχή, αλλά και τη συνενοχή της κυβέρνησης.

Χτες πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου Εργαζομένων στη ΣΟΦΤΕΞ με τον υφυπουργό Εργασίας Χρ. Πρωτόπαππα στο υπουργείο Εργασίας, όπου του ζητήθηκε η κυβέρνηση να επέμβει και να εμποδίσει τα σχέδια της εταιρίας. Ο υφυπουργός αρκέστηκε να δηλώσει ότι θα έρθει σε συνεννόηση με τον υφυπουργό Ανάπτυξης Χρ. Καλαφάτη και θα τους ενημερώσει! Μετέθεσε δηλαδή για άλλη μια φορά το πρόβλημα από τον «Αννα στον Καϊάφα» και συνυπογράφει την καταδίκη και τη διάλυση της ΣΟΦΤΕΞ.

Ολα αυτά, όταν από τη Δευτέρα στο εργοστάσιο της Δράμας πρόκειται να τεθούν ξανά σε διαθεσιμότητα σχεδόν 280 εργαζόμενοι, με τη δικαιολογία ότι δεν έχουν αντικείμενο εργασίας, ενώ η εταιρία δε δέχεται παραγγελίες!

Παρόμοια είναι η κατάσταση και στα εργοστάσια της Αττικής, καθώς στο εργοστάσιο του Βοτανικού, το τμήμα του πολυαιθυλενίου που απασχολούσε 35 εργαζόμενους δε λειτουργεί εδώ και μερικές μέρες, επειδή η εταιρία δεν παραγγέλνει πρώτη ύλη! Επίσης την περασμένη βδομάδα έκλεισε το συνεργείο οχημάτων της εταιρίας και αναγκάστηκαν να φύγουν οι τέσσερις εργαζόμενοι. Οσον αφορά το μεγαλύτερο σχεδόν τμήμα του εργοστασίου, τη μονάδα Χ1, πλέον λειτουργεί αποκλειστικά υπό την εποπτεία της εταιρίας ΕΛΠΑΚ, χωρίς να ξέρει κανείς αν τελικά έχει πουληθεί ή έχει νοικιαστεί στην εν λόγω εταιρία.

Στο εργοστάσιο του Μεγάλου Πεύκου η εταιρία καταργεί θέσεις εργαζομένων, τους οποίους και αποκαλεί «εκκρεμείς», έχοντάς τους ουσιαστικά επί ξύλου κρεμάμενους, αφού εργαζόμενοι με 15 χρόνια υπηρεσία βρίσκονται ξαφνικά χωρίς αντικείμενο εργασίας!

Να σημειωθεί ότι βασικός όρος στη σύμβαση πώλησης της ΣΟΦΤΕΞ στην πολυεθνική «Λόκριτζ» ήταν να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας των 1.275 εργαζομένων. Παρ' όλα αυτά σήμερα στη ΣΟΦΤΕΞ έχουν μείνει 1.250 εργαζόμενοι και με την εφαρμογή των σχεδίων της εταιρίας, που από τη μια μέρα στην άλλη καταργεί θέσεις εργασίας ή αναγκάζει εργαζόμενους σε παραίτηση, σίγουρα θα μείνουν πολύ λιγότεροι.