Παρασκευή 13 Οχτώβρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Ανιστόρητος σκοταδισμός

Τις πιο μελανές και σκοτεινές σελίδες από το ρόλο και τη δράση της επίσημης Εκκλησίας, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, αποφάσισαν να βγάλουν, για τους δικούς τους σκοπούς, στην επιφάνεια οι ιεράρχες. Η πρόσφατη εισήγηση που συνέταξε και παρουσίασε ο μητροπολίτης Μεσσηνίας, κατόπιν βέβαια παραγγελίας της Ιεράς Συνόδου και προσωπικά του ίδιου του αρχιεπισκόπου, υπό τη μορφή ιστορικής αναδρομής για την «προσφορά της Εκκλησίας εις το Εθνος, την Ορθοδοξίαν, την Οικουμένην», αποτελεί πρόκληση στην ιστορική μνήμη και τα δημοκρατικά αισθήματα του ελληνικού λαού. Η πρόκληση δεν αφορά μόνο την ιστορία, αλλά αποτελεί ευθεία βολή και στο παρόν, καθώς σηματοδοτεί, δίνει το στίγμα του ρόλου που διεκδικεί να παίξει η Ιεραρχία στην ελληνική κοινωνία.

Ηκίνηση αυτή δεν είναι μια μεμονωμένη ενέργεια κάποιου εμπνεόμενου από το μαύρο παρελθόν ιεράρχη. Το εν λόγω κείμενο προσθέτει ένα ακόμα κομμάτι στο «παζλ» που σχηματίζεται με τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του. Εχουν προηγηθεί οι ομιλίες του ίδιου, οι αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου και διάφορες δηλώσεις, που συνθέτουν στην ουσία μια πολιτική πλατφόρμα «αναβάθμισης» διά του «βαπτίσματος» στο μαύρο παρελθόν της Εκκλησίας του σύγχρονου πολιτικού ρόλου της, ενός ρόλου με θρησκευτικό περιτύλιγμα. Αγανάκτηση όμως προκαλεί και η υποκρισία των ιεραρχών, οι οποίοι εκφράζουν την ανησυχία τους για το Κυπριακό, ενώ δε λένε κουβέντα για όλους αυτούς που άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Συχνές - πυκνές είναι οι συνεργασίες τους με τον Αμερικανό ανθύπατο Μπερνς. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος αυτοκριτικής για την ηγεσία της Εκκλησίας που υπηρέτησε τη χούντα. Αντίθετα με τη φρασεολογία τους διεκδικούν τον τίτλο του πλέον αυθεντικού συνεχιστή της ιδεολογίας που το δικτατορικό καθεστώς εξέθρεψε.

Πρόκειται για ένα ρόλο άκρως αντιδραστικό, που για να μπορέσει να περπατήσει έχει ανάγκη τον αντικομμουνισμό και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Εξάλλου, πάντα ο αντικομμουνισμός συνοδευόταν από την παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας και την προσπάθεια να παρουσιαστεί το μαύρο ως άσπρο. Δε διστάζουν λοιπόν να υμνήσουν την προσφορά της Εκκλησίας που «αντιτάχθηκε στο παιδομάζωμα των Ελληνοπαίδων, που έγινε από τους ξενόδουλους εγκληματίες του συμμοριτισμού». Επειδή ακριβώς θέλουν να προκαλέσουν. Θέλουν να διχάσουν το λαό και να τον παγιδεύσουν σε δευτερεύουσες αντιθέσεις για να μπορούν πιο εύκολα να τον χειραγωγήσουν.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ήρθε και η σικέ «ρήξη» για τις ταυτότητες με την κυβέρνηση. Τη «ρήξη» αυτή την είχε ανάγκη τόσο η Ιεραρχία όσο και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία έχει ανάγκη μια τέτοια «ρήξη», αφ' ενός μεν για να αποπροσανατολίσει το λαό και αφ' ετέρου για εμφανίσει ένα προοδευτικό άλλοθι καθώς υποτίθεται αντιπαλεύει την αντιδραστική εκκλησιαστική ηγεσία, την ίδια στιγμή που χαριεντίζεται ποικιλοτρόπως μαζί της σε όλα τα βασικά θέματα για το λαό. Αν όμως όλα αυτά επιβεβαιώνουν το γνωστό λαϊκό ρητό που λέει ότι «ο λύκος κι αν εγέρασε η τρίχα του δεν άλλαξε», όσον αφορά το ρόλο της ηγεσίας της Εκκλησίας, την ίδια ώρα επιβεβαιώνεται ότι και «οι φύλακες έχουν γνώση» όσον αφορά τον λαϊκό παράγοντα και τις δυνάμεις που πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων του.


Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ