Σε εκδήλωση προς τιμήν των 90 χρόνων του ΚΚΕ και του 18ου Συνεδρίου του, της Οργάνωσης Ανατολικής Υπαίθρου της Θεσσαλονίκης, παραβρέθηκε το βράδυ του Σαββάτου η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, συνοδευόμενη από αντιπροσωπεία της ΚΕ με τα μέλη του ΠΓ Δ. Γόντικα και Θ. Κωνσταντινίδη. Στην κατάμεστη αίθουσα της εκδήλωσης, τίμησαν με την παρουσία τους το ΚΚΕ και οι Θ. Παπαδόπουλος, δήμαρχος Θέρμης, Γ. Αλεξανδρής, δήμαρχος Θερμαϊκού, Γ. Μαυρομάτης, δήμαρχος Μηχανιώνας και άλλοι εκπρόσωποι των μαζικών φορέων της περιοχής.

Την Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ υποδέχτηκε με μικρασιάτικα τραγούδια και χορούς το συγκρότημα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αρετσού. Παίρνοντας αφορμή απ' αυτό το γεγονός και απευθυνόμενη στους καλεσμένους, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε:

«Αγαπητοί προσκαλεσμένοι, αγαπητοί φίλοι και φίλες, συντρόφισσες και σύντροφοι νιώθω πολύ μεγάλη χαρά που βρίσκομαι ανάμεσά σας και την ίδια χαρά νιώθουν και όλοι οι σύντροφοι που είναι μαζί μου από την Κεντρική Επιτροπή, το Πολιτικό Γραφείο και πρέπει να σας πω ότι λίγο μετά αφού μπήκα στην αίθουσα άκουσα αυτά τα θαυμάσια τραγούδια, είδα αυτούς τους θαυμάσιους χορούς - έχω κάποιο προσωπικό λόγο να με συγκινούν πάρα πολύ αυτά τα τραγούδια - αλλά ακούγοντάς τα ταυτόχρονα σκέφτηκα και κάτι άλλο: Οτι από τη στιγμή που εμφανίστηκε ιδρυόμενο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας - στον Πειραιά ξεκίνησε αλλά άπλωσε σ' όλη την Ελλάδα - όπως τη σκέφτηκα αυτήν την ίδρυση, σκέφτηκα ότι αυτή ήταν μια τεράστια, πελώρια αγκαλιά που αγκάλιαζε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, τους γειτονικούς μας λαούς, τους λαούς όλης της Γης. Τέτοια μεγάλη αγκαλιά αισθανόμαστε εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές και κομμουνίστριες ότι την απευθύνουμε στην εργατική τάξη, στους λαούς όλης της Γης.

Δεν υποτιμώ καθόλου τα φιλικά αισθήματα που ο ελληνικός λαός έχει για τους άλλους λαούς, είμαστε λαός που έχουμε υποφέρει πολλά κι αισθανόμαστε φιλικά για όλους τους λαούς, αλλά πιστέψτε μας, εμείς οι κομμουνιστές έχουμε κι ένα λόγο παραπάνω να ανοίγουμε έτσι την αγκαλιά μας παγκόσμια. Γιατί αισθανόμαστε ότι η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός σε όλη τη Γη είναι ένα πράγμα, ανεξάρτητα πού είναι οι ρίζες του, ανεξάρτητα ποια είναι η ιστορία του κάθε λαού, ανεξάρτητα τι εμπειρίες έχει περάσει, πολύ περισσότερο βεβαίως, ανεξάρτητα από γλώσσα, ήθη, έθιμα, χρώμα. Είμαστε μια οικογένεια κι έχουμε απέναντί μας έναν κοινό εχθρό: Τον λένε καπιταλισμό, τον λένε ιμπεριαλισμό. Κι από κει πηγάζει η αγάπη μας για τους λαούς όλης της Γης. Μάλιστα, πρέπει να σας πω ότι από σήμερα (σήμερα κι αύριο), στην Κωνσταντινούπολη βρίσκεται μια αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και μαζί με άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα συζητάνε, συσκέπτονται, μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας. Δε μας χωρίζει απολύτως τίποτα με τους γειτονικούς λαούς και με τον γειτονικό μας λαό».

Και η Αλέκα Παπαρήγα συνέχισε:

«Οπως ακούσατε, σε λίγες μέρες θα ζήσουμε τον παλμό - θα έλεγα - αλλά και την υπευθυνότητα να πραγματοποιήσουμε στην Ελλάδα, στην Αθήνα, το 18ο Συνέδριο του Κόμματός μας. Κάθε Συνέδριο βεβαίως έχει τη δική του αξία, δεν υποτιμάμε απολύτως τίποτα. Και πώς να υποτιμήσουμε τα προηγούμενα Συνέδρια του Κόμματός μας, ιδιαίτερα το πρώτο, το ιδρυτικό, αλλά και τ' άλλα Συνέδρια, που ποτέ δεν έλειψε από το Συνέδριο του Κόμματός μας η έγνοια για το πώς θα γίνουμε πιο μαχητικοί, πιο ηρωικοί, πιο επιτελικοί, πιο ικανοί να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης της χώρας μας, ολόκληρου του ελληνικού λαού. Ομως, αυτό το Συνέδριο για μας έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Και φαίνεται ότι είναι ένα Συνέδριο στο οποίο μπορεί να στρέψει τα μάτια του, τη σκέψη του και το αυτί του το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Γιατί σ' αυτό το Συνέδριο θα συζητήσουμε: πώς το ΚΚΕ θα συμβάλει να πραγματοποιηθεί η αντεπίθεση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, απέναντι στα προβλήματα που υπάρχουν, αλλά και σε μια νέα μπόρα που έρχεται και που αυτή λέγεται κύκλος οικονομικής κρίσης που θα χτυπήσει και την Ελλάδα.

Δε σκοπεύουμε, βεβαίως, εδώ σε τούτη την αίθουσα να κάνουμε κάποια ανάλυση. Ομως, αν θέλετε, την έννοια της αντεπίθεσης, την ιδέα της αντεπίθεσης, μπορούμε να τη σκεφτούμε παίρνοντας σαν παράδειγμα ορισμένα πολύ πρόσφατα γεγονότα: Σημαντικούς εργατικούς αγώνες που είχαμε στη χώρα μας, και εδώ στη Θεσσαλονίκη, εργάτες εργοστασίων που κλείνουν και παλεύουν μαχητικά για να μην τους φάνε τα λεφτά - να το πω έτσι - για να τους ξαναπάρουν στη δουλειά, με την αγωνία πού θα ξαναβρούν δουλειά. Εργάτες που απολύονται, γιατί υπάρχει συνδικαλιστική δράση. Σήμερα, παραδείγματος χάρη, μπορούμε να μιλήσουμε για λογαριασμό της εργατικής τάξης της χώρας μας, για λογαριασμό των εμποροϋπαλλήλων, σκεπτόμενοι ότι σ' όλα τα "Jumbo" όλης της Ελλάδας, γίνανε μεγάλες κινητοποιήσεις απέξω, μπροστά ήταν το ΠΑΜΕ, κομμουνιστές, κομμουνίστριες, για να σταματήσουν οι απολύσεις, για να σταματήσει η τρομοκρατία. Να θυμηθούμε όμως και τους αγώνες των μαθητών, των φοιτητών, των σπουδαστών που τον περασμένο Δεκέμβρη ζήσαμε. Και μεις μιλάμε για τους πραγματικούς αγώνες που έκανε η νεολαία και όχι βεβαίως για ορισμένα αρνητικά φαινόμενα που ζήσαμε και τους λεγόμενους κουκουλοφόρους. Μιλάμε γι' αυτούς τους αγώνες των μαθητών, των φοιτητών και των σπουδαστών που ζητάνε 100% δωρεάν Παιδεία, αλλά κυρίως για μια Παιδεία που οδηγεί τον νέο επιστήμονα να δουλεύει και να θέτει στην υπηρεσία του λαού τις επιστημονικές του γνώσεις και προπάντων να έχει μια κανονική δουλειά. Αλλά και πώς να μη θυμηθούμε τους αγροτικούς αγώνες που έγιναν και τους αγρότες που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στο μπλόκο της Νίκαιας, αλλά και στον Προμαχώνα, αγώνες που φέρνουν καινούρια στοιχεία. Πραγματικά, την τελευταία χρονιά, ή, για να πούμε καλύτερα, το 2008, κάνουν την εμφάνισή τους αγώνες με καινούρια στοιχεία. Κι απ' αυτούς τους αγώνες εμείς πιστεύουμε στο Συνέδριο θα βγάλουμε καινούρια συμπεράσματα.

Θα 'θελα να σταθώ σε ένα ζήτημα. Αγώνες ναι. Αγώνες με όλες τις μορφές. Αλλά ήρθε η ώρα να σκεφτούμε όλοι και όλες ποιοι αγώνες χρειάζονται σήμερα. Γιατί ο αντίπαλος για μας, βεβαίως, έχει και το όνομα της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά και το όνομα της πλουτοκρατίας, το όνομα των μονοπωλίων, το όνομα του ιμπεριαλισμού, το όνομα των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο αγώνας αυτός, λοιπόν, πρέπει να σταθεί στο ύψος της σφοδρής επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι από αυτόν τον εχθρό. Δεν αρκεί να αγωνίζεσαι. Αλλωστε, απέναντί μας δεν έχουμε να κάνουμε με έναν αντίπαλο που απλώς δεν έχει την ικανότητα να λύσει τα προβλήματα, ή δεν είναι πολύ ευαίσθητος. Εχουμε να κάνουμε με έναν αντίπαλο ικανό να περιμένει μέχρι οι εργαζόμενοι να κουραστούν, ικανό να διασπά τον αγώνα, ικανό να δυσφημεί τον αγώνα, ικανό να τρομοκρατεί και ικανό να εξαγοράζει.

Με αυτήν την έννοια, ήρθε η ώρα - κι αυτά θα τα συζητήσουμε και στο Συνέδριό μας - να μιλήσουμε για νέου τύπου αγώνες. Για αγώνες που καταρχήν συνενώνουν σε κοινή δράση τους εργατοϋπαλλήλους, τα μικρομάγαζα της πόλης και τη φτωχή αγροτιά.

Αυτό που έγινε, παραδείγματος χάρη, χτες στη Λάρισα, όπου εργατοϋπάλληλοι - αυτοαπασχολούμενοι και απ' τη Θεσσαλονίκη κατέβηκαν στη Νίκαια για να συμπαρασταθούν στους αγρότες, αυτό είναι το καινούριο στοιχείο που πρέπει να αποκτήσουν οι αγώνες.

Αν θέλουμε να περιορίσουμε τις απώλειες, και αν θέλουμε να αποσπάσουμε κατακτήσεις, και αν θέλουμε αύριο να μιλάμε για νίκη, σαν μια γροθιά, εργατική τάξη - αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου πρέπει να παλέψουμε σε ένα κοινό ενιαίο λαϊκό μέτωπο. Αυτή είναι η θέση, αυτό είναι το μήνυμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ποτέ πια - θα 'λεγε κανείς - ο καθένας για το δικό του πρόβλημα, για το δικό του χώρο, για το δικό του τόπο. Βεβαίως, δε λέμε να καταργηθούν οι κλαδικοί αγώνες, οι τοπικοί αγώνες, αλλά ένας κλάδος όταν αγωνίζεται όλοι οι άλλοι πρέπει να 'ναι δίπλα του. Το χωριό αναστενάζει, η πόλη κοντά. Η πόλη έχει προβλήματα και το χωριό δίπλα. Ετσι θα πολλαπλασιάσουμε τις δυνάμεις μας έτσι θα διαμορφώσουμε ενιαίο μέτωπο πάλης, γιατί ο αντίπαλος έχει πολλά κεφάλια, πολλά χέρια και πολλά πλοκάμια. Αυτό, λοιπόν, το μέτωπο παλεύουμε να το χτίσουμε. Κι αυτό το μέτωπο θα χτιστεί πριν απ' όλα απ' τα κάτω. Κι αυτή είναι και η διαφορά της θέσης, της πρότασης του ΚΚΕ.

Θα είδατε χτες, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συναντήθηκε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση μας καλεί να κάνουμε ένα διάλογο μέσα στη Βουλή, όπου θα καθίσουμε θα συζητάμε, θα συζητάμε και μετά στου κουφού την πόρτα. Εμείς ακολουθούμε ένα διαφορετικό δρόμο, που, αν θέλετε, είναι ο πιο σύντομος: Ο διάλογος, η συζήτηση, η κοινή δράση να ξεκινήσει κάτω. Με λίπασμα τους αγώνες. Με την πρωτοβουλία των εργατοϋπαλλήλων, με την αποδοχή σ' αυτόν τον διάλογο και την κοινή δράση των επαγγελματιών, με τη συμμετοχή και την αποδοχή στο διάλογο της φτωχής αγροτιάς. Για μας, δηλαδή, το μέτωπο έχει ταυτότητα. Είναι η Εργατική Τάξη και οι σύμμαχοί της. Γι' αυτή τη συμμαχία παλεύουμε, βεβαίως, αύριο αυτή η συμμαχία μπορεί να φέρει σημαντικές αλλαγές και ενδεχομένως - εμείς δε θα είχαμε καμία αντίθεση - να γεννήσει και πολιτικές δυνάμεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, που θα θελήσουν να χτιστεί ένα μέτωπο και στο πολιτικό επίπεδο. Ενα μέτωπο που δε θα περιορίζεται να αντιπολιτεύεται, αλλά που θα βάλει στο επίκεντρο του αγώνα τη νίκη της λαϊκής εξουσίας, της εργατικής εξουσίας, που θα ασκείται μαζί με τους συμμάχους της τα φτωχά, τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Επιτρέψτε μου να σας πω, κι επειδή βρισκόμαστε μπροστά στο 18ο Συνέδριο, κι αφού εδώ και λίγο καιρό αποχαιρετήσαμε - ας το πούμε - την τυπική επέτειο των 90 χρόνων, του κλεισίματος των 90 χρόνων, από την ίδρυση του Κόμματος (και λέω τυπική γιατί έκλεισε τα 90 χρόνια, τώρα μπήκαμε στο 91ο), επιτρέψτε μου να σας πω ότι αισθανόμαστε μέσα μας και μια ικανοποίηση και μια ευθύνη. Αισθανόμαστε ικανοποίηση για τον εξής λόγο: Στις 18 Νοέμβρη του 1918 άνοιξε ένας καινούριος δρόμος για τον ελληνικό λαό, ο κομμουνιστικός. Βεβαίως, ένας δρόμος μέσα στη λεωφόρο του λαϊκού αγώνα, όχι ένας μοναχικός δρόμος. Πιστέψτε με όμως - και φαντάζομαι αρκετοί από σας το ξέρετε - το 1991 ζήσαμε τον κίνδυνο αυτός ο δρόμος να πέσει σε αδιέξοδο, να φτάσει στο τέλος, αυτό που λέμε αδιέξοδο. Για πρώτη φορά το ΚΚΕ πέρασε δίπλα από έναν μεγάλο κίνδυνο. Αυτός ο κίνδυνος συνταυτίστηκε με το κατέβασμα της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο, με τη νίκη της αντεπανάστασης, με την ανακοπή της μεγάλης και ηρωικής πορείας του σοσιαλιστικού συστήματος. Τότε παραλίγο και το Κόμμα μας να πέσει σ' έναν τέτοιο τοίχο, σ' ένα τέτοιο αδιέξοδο.

Κρατήσαμε, αντέξαμε, ανασυγκροτηθήκαμε. Ηταν μια μάχη που πιθανόν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού να μην μπορούσε να καταλάβει πόσο σκληρή ήτανε. Και θα σας έλεγα εξίσου σκληρή με τη μάχη που έδωσε το Κόμμα με το όπλο στο χέρι το '41 - '44, το '46 - '49, με την ίδια σκληρότητα που είχε η μάχη στα χρόνια της δικτατορίας. Και ίσως, από μια άποψη, πιο σκληρή. Γιατί, ξέρετε, όταν έχεις τον αντίπαλο απέναντι και σε πολεμάει - δε λέω ότι είναι εύκολο, αλλά τότε το βλέπεις το όπλο κι άμα το 'χεις το χρησιμοποιείς - λες θα με σκοτώσεις, θα προλάβω να σε σκοτώσω. Αλλά το '91 ο αντίπαλος ήταν καταρχήν η πικρία που γέννησε η ήττα - η προσωρινή ήττα του σοσιαλιστικού συστήματος - ο πραγματικός αντίπαλος βεβαίως ήταν η αστική τάξη, αλλά υπήρχαν και κάποιοι αντίπαλοι που είναι πάρα πολύ ύπουλοι. Το ξάφνιασμα από αυτήν την εξέλιξη, η απογοήτευση που ένιωσαν ένα μεγάλο μέρος των κομμουνιστών, η σύγχυση αλλά και το γεγονός ότι έβλεπες αυτό το καράβι το κομμουνιστικό να το εγκαταλείπουν αρκετά ποντίκια, και γνωστά ποντίκια, και σημαντικά ποντίκια. Σημαντικά, ας πούμε, για το τότε. Ηταν κάτι που για πρώτη φορά το ζήσαμε. Γιατί, μην ξεχνάτε ότι και το '41 και μετά τον πόλεμο και μετά τον εμφύλιο το κίνημα ανέβαινε. Είχες και αποτυχίες αλλά είχες και νίκες.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, το ΚΚΕ βρέθηκε μπροστά σε μια κατάσταση όπου παντού φαινόταν μαύρη μαυρίλα. Καταφέραμε να αντέξουμε. Κι αντέξαμε για δύο λόγους: Αντέξαμε γιατί είχαμε πίσω μας μια μεγάλη Ιστορία, την Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, αλλά και του εργατικού, του λαϊκού κινήματος. Αντέξαμε γιατί το Κόμμα μας ήταν πάντα σφιχτά δεμένο με το λαό. Κι αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Και δεν ήταν μόνο ότι αντέξαμε. Δε χάθηκε ούτε μια μέρα διακοπής στη μακρόχρονη Ιστορία του Κόμματός μας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, όχι για μας τους κομμουνιστές, αλλά για όλο το λαό. Γιατί αρκετά κόμματα διαλύθηκαν, επανεμφανίστηκαν, όπως και να 'ναι όμως χάθηκε μια συνέχεια. Και δεν είναι εύκολο κάθε φορά να τη βρίσκεις αυτή τη συνέχεια. Αντέξαμε, λοιπόν, αυτή τη λαίλαπα.

Ε, γι' αυτό είμαστε αισιόδοξοι ότι τώρα, κάθε μέρα που θα περνάει θα γινόμαστε πιο ικανοί, πιο μαχητικοί και πιο υπεύθυνοι. Για να αντέξουμε, σημαίνει ότι έχουμε μεγάλα αποθέματα, σημαίνει ότι έχουμε μεγάλες εφεδρείες. Για να αντέξουμε, σημαίνει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι δυνατό και ικανό, όχι μόνο να προσφέρει σ' αυτόν τον τόπο, αλλά και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στο διεθνές εργατικό κίνημα. Αντέξαμε! Το ξαναλέω, δεν είναι λίγο. Κι όχι μόνο, ανασυγκροτηθήκαμε, επεξεργαστήκαμε στις σύγχρονες συνθήκες τις θέσεις μας, επεξεργαστήκαμε τις θέσεις μας για όλα τα βασικά προβλήματα, συμβάλαμε σε αγώνες, συνεχίσαμε την παράδοσή του Κόμματος και τώρα έχουμε σηκώσει ακόμα πιο ψηλά τα μανίκια. Και τώρα είμαστε διδαγμένοι και από τα λάθη μας, γιατί δεν αρκεί μόνο να σκέφτεσαι ένα ηρωικό παρελθόν. Τώρα, είμαστε διδαγμένοι και απ' τα λάθη μας. Είμαστε πλούσιοι και απ' τα θετικά κι απ' τα αρνητικά. Και ένα πράγμα λέμε: Λέμε στον ελληνικό λαό να έχει εμπιστοσύνη, να γίνει πιο απαιτητικός από μας, να ξέρει ότι αποτελούμε εγγύηση σ' αυτόν τον τόπο. Εγγύηση πως ό,τι κι αν συμβεί τα επόμενα χρόνια, όσο κι αν η επίθεση μεγαλώσει, θα τα βγάλουμε πέρα.

Γι' αυτό μόνο μια λέξη ξέρουμε από 'δώ και μπρος: Αντεπίθεση!

Και 'δώ, σε τούτο το χώρο, η αντεπίθεση μπορεί να πάρει όλη της τη σημασία. Γιατί εδώ υπάρχουν άνθρωποι με ιστορία στην πλάτη των παππούδων, των γονιών, μια ιστορία όμως που συνεχίζεται και τώρα, όπως και να το κάνουμε, ΟΛΟΙ ΜΑΣ πρέπει να γράψουμε μια καλύτερη ιστορία από το χτες. Να αναδειχτούμε καλύτεροι από τους χτεσινούς, άλλωστε οι χτεσινοί δώσανε τόσα πολλά που, αν μπορούσαν να αισθανθούν, θα μας έλεγαν προχωράτε πιο μπροστά, χωρίς ούτε μισό λάθος, διδαγμένοι. Ο λαός έχει πολλά προβλήματα, δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Και από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εξαρτώνται πολλά. ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, λοιπόν, δυνατή, με κεφαλαία γράμματα».