Η επιβεβαίωση των όσων διαχρονικά λέει το ΚΚΕ και η δικαίωση των εκτιμήσεών του έχουν αξία και τη σημασία τους για το σήμερα. Οι εξελίξεις της τελευταίας 20ετίας αρκούν για να το δείξουν. Ετσι, όταν γίνονταν οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, οι άλλοι μιλούσαν για «νίκη της δημοκρατίας», «νέα εποχή» ακόμα και για ...«απελευθέρωση των λαών», όμως το ΚΚΕ αποκάλυπτε τον πραγματικό χαρακτήρα αυτών των εξελίξεων, μιλώντας για πισωγύρισμα της ανθρωπότητας. Και καλούσε το λαό να αντισταθεί στη βαρβαρότητα που έρχεται. Οταν οι ιμπεριαλιστές διέλυαν τη Γιουγκοσλαβία, διακηρύσσοντας υποκριτικά τα περί «δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών», «προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κ.λπ., το ΚΚΕ αντιτάχθηκε, τονίζοντας ότι πρόκειται για ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση και πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος βάζοντας εμπόδια στην ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Οταν γιγαντωνόταν το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ, παρασύροντας τον ελληνικό λαό σε συλλαλητήρια τυφλού φανατισμού και μίσους, το ΚΚΕ ήρθε κόντρα στο ρεύμα, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για την ιμπεριαλιστική στρατηγική τού «διαίρει και βασίλευε» που φτιάχνει χώρες - προτεκτοράτα για να προωθήσει τα εχθρικά για όλους τους λαούς σχέδιά της.

Οταν το ευρωενωσιακό οικοδόμημα διακοσμούνταν με μπόλικη χρυσόσκονη για να προσελκύσει τους ευρωπαϊκούς λαούς στη μετέπειτα λαιμητόμο των δικαιωμάτων τους, ως θυσία στο μεγάλο κεφάλαιο, ιδιαίτερα την περίοδο της ψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ η οποία σηματοδοτεί και τις σημερινές εξελίξεις, τότε οι άλλοι μιλούσαν για τη «μεγάλη Ευρώπη», το «κοινό μας σπίτι», ενώ το ΚΚΕ με συνέπεια προειδοποιούσε για το τι θα ακολουθήσει, για τη λεηλασία δικαιωμάτων και κατακτήσεων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας. Αλλά δεν έκανε μόνον αυτό. Πρωτοστάτησε στην οργάνωση των εργατικών, των λαϊκών αγώνων για την υπεράσπιση των εργασιακών, των λαϊκών δικαιωμάτων συνδέοντας αυτόν τον αγώνα με τη διέξοδο σε όφελος του λαού. Από τότε το ΚΚΕ μίλησε για τις βάρβαρες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται. Οταν οι άλλοι, το 2009-2010, καλούσαν σε αναμονή ή ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, πριν ακόμα και από τις εκλογές, είχε προειδοποιήσει το λαό για τη θύελλα που έρχεται. Βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους, είχε πει ότι πρόκειται για βαθιά καπιταλιστική κρίση και ότι το χρέος είναι η αφορμή. Διακήρυξε ότι πρόκειται για πόλεμο της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων και των κατακτήσεών τους, ότι οδηγούν το λαό στην πτώχευση και τον καλούσε σε πόλεμο ενάντια στον πόλεμό τους.

Αν το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια είχε συμβιβαστεί με τις εξελίξεις, όπως κάποιοι «εκσυγχρονισμένοι αριστεροί», είχε υποκλιθεί στις πιέσεις του αντίπαλου, να προσαρμοστεί τάχα στις εξελίξεις γιατί έτσι θα συμβάλει στην ανακούφιση του λαού, σήμερα θα ήταν αδύναμη η οργάνωση της ταξικής πάλης ενάντια στον τυφώνα των αντιλαϊκών μέτρων. Δε θα υπήρχε η δυνατότητα αποκάλυψης του ταξικού σε όφελος του κεφαλαίου χαρακτήρα της αντιλαϊκής πολιτικής και η δυνατότητα πλατύτερες δυνάμεις να αναζητούν διέξοδο, έστω και θολή, κόντρα στη βαρβαρότητα. Να γιατί ο λαός πρέπει τώρα να εμπιστευτεί το ΚΚΕ, να συμπορευτεί μαζί του στον αγώνα για το σήμερα, στην πολιτική διέξοδο που προβάλλει και παλεύει για την τελική νίκη, με λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.