Η τεράστια παγκόσμια προπαγανδιστική μηχανή που στήθηκε για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και ιδιαίτερα για τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα συνεχίζεται και, από ό,τι φαίνεται, θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Οτι ο Αφροαμερικανός νέος πολιτικός φτάνει στο Λευκό Οίκο, προβάλλεται ως ιστορικό γεγονός και επιχειρείται να περάσει στην κοινή γνώμη ότι στην Αμερική όλα είναι εφικτά και όλα μπορούν να συμβούν.

Βεβαίως το χρώμα του δέρματος σε μια χώρα με μεγάλη ρατσιστική παράδοση δημιουργεί συνειρμούς, ωστόσο το σημαντικότερο είναι το τι πολιτική πρεσβεύει η κάθε πολιτική δύναμη, ο κάθε πολιτικός, μαύρος ή λευκός. Επίσης γίνεται λόγος για την πρωτοφανή συμμετοχή των Αμερικανών στις εκλογές, πράγμα που φυσικά είναι σημαντικό, ωστόσο η σκέψη πρέπει να πάει βήματα παραπέρα. Ετσι είναι φανερό ότι η αστική τάξη των ΗΠΑ βρήκε στο πρόσωπο του Ομπάμα το κατάλληλο «εργαλείο», ώστε και η εύλογη δυσαρέσκεια εκατομμυρίων ανθρώπων, αποκλεισμένων, φτωχών, ανέργων να εκτονωθεί αλλά και το αμερικάνικο κεφάλαιο να κάνει τη δουλειά του. Αλλωστε τον στήριξε σύσσωμο το κατεστημένο και φυσικά και αυτός σε αυτό δίνει εξετάσεις.

Η χαρά που νιώθουν οι άνθρωποι που πανηγυρίζουν ξέφρενα, δείχνει και το πόσο έχει πιάσει η λύση που πλασάρει η άρχουσα τάξη. Τα περί επιβεβαίωσης του «αμερικανικού ονείρου», της «χώρας της δημοκρατίας»... έρχονται να ενισχύσουν την επίθεση στη συνείδηση. Με δεδομένο ότι στη μητρόπολη του ιμπεριαλισμού δεν είναι ανεπτυγμένο το ταξικό αγωνιστικό εργατικό κίνημα, επιδρά στο φαινόμενο, για άλλη μια φορά ο λαός να έχει αυταπάτες και ελπίδες για το νέο «Μεσσία», που του φτιάξανε, ώστε να εγκλωβίζεται σ' αυτές.

Το χειρότερο δηλητήριο που σπέρνεται και στον αμερικάνικο λαό και στους λαούς όλου του κόσμου και στη χώρα μας από τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, είναι ότι υπάρχουν λύσεις που μπορούν να ικανοποιήσουν και το κεφάλαιο και τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα. Οτι όλοι πρέπει να «βάλουν πλάτη» για το ξεπέρασμα της κρίσης. Αυτό το βλέπουμε και με όλους αυτούς που και στη χώρα μας, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑ.Ο.Σ, πανηγυρίζουν για την εκλογή Ομπάμα. Ιδιαίτερα οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας με τον Ομπάμα μπορούν να παίξουν το ρόλο τους, ως δεκανίκι του συστήματος.

Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δεν πρέπει να έχουν καμιά αυταπάτη ότι κάτι ουσιαστικό θα αλλάξει με το «χαρισματικό» Αφροαμερικανό Πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο ίδιος, με τα όσα έχει δηλώσει ως τώρα, έχει ξεκαθαρίσει ότι θα συνεχίσει την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική. Και το σίγουρο είναι ότι η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θα αυξηθεί στον ανταγωνισμό και με άλλες δυνάμεις που μπαίνουν στο παιχνίδι. Την «μπανανόφλουδα» περί νέας εποχής που αρχίζει, δεν πρέπει να την πατήσουν οι εργαζόμενοι. Καμία επανάπαυση. Αντίθετα, τώρα είναι που πρέπει να δυναμώσει η συσπείρωση και ο αγώνας, ο απεγκλωβισμός από τη στρατηγική του κεφαλαίου και τους πολιτικούς εκφραστές του, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και της υποταγής, η συνειδητή ένταξη στο ταξικό κίνημα, στην αντιιμπεριαλιστική πάλη, η αποφασιστική ενίσχυση της μόνης δύναμης που «τους χαλάει τη σούπα», του ΚΚΕ.