-σαν ξόβεργα στο Απειρο στημένα-

τις ώρες που τρισέρημος παράδερνα

στη σκέψη για τα πλάνα περασμένα.

***

Και πρόσμενα συγκίνησες, που φύγανε,

ξανά μες στη ζωή μου να γυρίσουν.

(Δεν το 'θελα να ξέρω πως χαθήκανε

χωρίς την ευτυχία να μου χαρίσουν).

***

Κι αφούειδα πια κι απόειδα και γνώρισα,

πως τίποτα μ' αυτό δε θα κερδίσω,

σφιγμένες τις γροθιές μου τις προχώρησα,

τον πύργο των παλιών μου να γκρεμίσω.

***

Με πόνο στα ερείπια προσευχήθηκα,

χωρίς ούτε δυο δάκρυα να χύσω,

και μες στο σεληνόφωτο ξεκίνησα

τη νέα μου ζωή να ξεκινήσω.

(Τεύκρου Ανθία, «Νέα ζωή»)