-σαν ξόβεργα στο Απειρο στημένα-
τις ώρες που τρισέρημος παράδερνα
στη σκέψη για τα πλάνα περασμένα.
***
Και πρόσμενα συγκίνησες, που φύγανε,
ξανά μες στη ζωή μου να γυρίσουν.
(Δεν το 'θελα να ξέρω πως χαθήκανε
χωρίς την ευτυχία να μου χαρίσουν).
***
Κι αφούειδα πια κι απόειδα και γνώρισα,
πως τίποτα μ' αυτό δε θα κερδίσω,
σφιγμένες τις γροθιές μου τις προχώρησα,
τον πύργο των παλιών μου να γκρεμίσω.
***
Με πόνο στα ερείπια προσευχήθηκα,
χωρίς ούτε δυο δάκρυα να χύσω,
και μες στο σεληνόφωτο ξεκίνησα
τη νέα μου ζωή να ξεκινήσω.
(Τεύκρου Ανθία, «Νέα ζωή»)