Παπαγεωργίου Βασίλης

Είναι προφανές τι πραγματεύεται. Με τη βοήθεια μιας «ειδικού», οργανωτικής ψυχολόγου και συμβούλου εργασίας, υποδεικνύει στους ανέργους ότι πρέπει να συμβιβαστούν με τη νέα τους ...ιδιότητα και - προς Θεού! - να μη διοχετεύσουν την οργή τους στους «εργοδότες», αλλά να την καταπιούν ...δημιουργικά! Να χειριστούν το σοκ και την άρνηση, το φόβο και τον πανικό, το θυμό, «μπροστά σε άλλους δεν δυσφημείς τον προηγούμενο εργοδότη γιατί αυτό δεν θα αρέσει στον επόμενο», να αντιμετωπίσουν τις προσδοκίες, παραδεχόμενοι ότι «το να βρουν δουλειά είναι ζήτημα προσωπικής ευθύνης», να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη, μεταξύ άλλων, «φροντίζοντας τον εαυτό τους, την οικογένεια, τους φίλους τους, ξεκινώντας σπορ» κ.ά...

Ούτε ίχνος τσίπας απ' τις φυλλάδες των αστών. Τη δουλειά τους βέβαια κάνουν. Σε περίοδο κρίσης του καπιταλισμού, που η προϋπάρχουσα ανεργία διογκώνεται, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν, εμπαίζοντας εργαζόμενους και ανέργους με το χειρότερο τρόπο και προσφέροντας τάχα στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης διέξοδο εκτόνωσης σε όφελος του συστήματος και σε βάρος τους, με εξυπνακίστικα τρικ, για να συνηθίσουν να ζουν στην πείνα. Οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν ακριβώς το αντίθετο απ' αυτό που τους συμβουλεύουν οι άρπαγες του προϊόντος του μόχθου τους. Να μην καταπιούν την οργή τους. Να τη μετουσιώσουν σε υλική δύναμη ανατροπής του συστήματος που γεννά και διογκώνει την ανεργία. Να μη συμβιβαστούν ούτε με την ανεργία, ούτε με τη μισή δουλειά, ούτε με τη δουλειά χωρίς δικαιώματα. Να οργανωθούν, να παλέψουν, να περάσουν στην αντεπίθεση για να συντρίψουν το σύστημα που τους θέλει είτε εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα είτε ανέργους με «βουλωμένο» στόμα, να επιρρίπτουν την ευθύνη για την ανεργία σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ' αυτούς στους οποίους ανήκει. Το να απολαμβάνουν οι άνθρωποι του μόχθου όσα τους αξίζουν και δικαιούνται δεν είναι ατομική υπόθεση. Είναι υπόθεση συλλογική. Είναι υπόθεση ανειρήνευτης ταξικής πάλης. Δημοσιεύματα όπως αυτό των «Νέων» θέλουν αυτό να το κρύψουν, θέλουν να βολοδέρνουν οι άνθρωποι του μόχθου στα αδιέξοδα ενός συστήματος και να μην αποκτήσουν συνείδηση ότι υπάρχει διέξοδος, ότι μπορεί να την επιβάλουν με τον αγώνα τους.

Οσο και αν φαντάζει απίστευτο, μια χούφτα χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί στις ΗΠΑ πήραν ...1,455 τρισεκατομμύρια δολάρια συνολική οικονομική ενίσχυση από το κράτος για να αντιμετωπίσουν την κρίση τους. Η Citigroup ήταν η τράπεζα που έλαβε τη μεγαλύτερη ενίσχυση κατά τη διάρκεια της κρίσης στις ΗΠΑ, καθώς, σύμφωνα με την 30ή και τελευταία έκθεση του «Congressional Oversight Panel», μέσω των διαφόρων κρατικών πακέτων στήριξης, η Citigroup έλαβε μετρητά και εγγυήσεις συνολικού ύψους 476,2 δισ. δολ. Δεύτερη στη σχετική λίστα είναι η Bank of America με 336,1 δισ. δολ. και τρίτη η Morgan Stanley με 135 δισ. δολ. Ακολουθεί η JP Morgan Chase με 129,6 δισ. δολ., η Wells Fargo με 107,2 δισ. δολ. και η Goldman Sachs με 89,6 δισ. δολ. Σύμφωνα με την έκθεση, συνολικά 19 τράπεζες έλαβαν οικονομική ενίσχυση το ποσό των 1,455 τρισ. δολ. Ο στόχος βέβαια έχει επιτευχθεί. Ηδη οι σημαντικότερες τράπεζες έχουν περάσει στην κερδοφορία και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο διαρκώς γιγαντώνεται. Την ίδια στιγμή όμως ολοένα και περισσότερα εκατομμύρια λαϊκών νοικοκυριών βυθίζονται πιο κάτω, σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και ανέχειας. Μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι στις ΗΠΑ οι άνθρωποι που καταφεύγουν στα κουπόνια σίτισης για να επιβιώσουν ξεπερνούν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα 59 εκατομμύρια, ενώ οι άνεργοι ξεπερνούν τα 31 εκατομμύρια. Η καπιταλιστική κρίση οξύνει στο έπακρο τις ταξικές αντιθέσεις, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος και όσο δεν ανατρέπεται θα κατατρώει στην κυριολεξία τις σάρκες της ανθρωπότητας και των λαών.

«Παράπλευρη απώλεια» της τεράστιας καταστροφής που ακόμη βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ιαπωνία αποτελεί η «πτώση» που καταγράφουν τα χρηματιστήρια ανά τον κόσμο, ωστόσο ως «αισιόδοξη νότα» παρουσιάζεται από το διεθνή οικονομικό Τύπο η άνοδος, για δεύτερη συνεχόμενη μέρα προχτές, των εταιρειών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

Μπορεί το παραπάνω να προκαλεί ανατριχίλα τουλάχιστον, αν όχι αηδία, για τους «γύπες» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, οι οποίοι κερδοσκοπούν πάνω από το τραυματισμένο κορμί του γιαπωνέζικου λαού, ωστόσο καθόλου έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί. Γι' αυτούς, για το μεγάλο κεφάλαιο συνολικά, κάθε «κρίση» - ακόμη και ανθρωπιστική - είναι και μια ευκαιρία για ακόμη περισσότερα κέρδη, όπως έχουν αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν και συνεχίζουν να αποδεικνύουν.

Γιατί, μπορεί ένας καταστροφικός σεισμός ή ακόμη και ένα πυρηνικό ατύχημα να επιφέρει την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών, την ίδια στιγμή όμως για κάποιους άλλους σημαίνει κατακόρυφη αύξηση της αξίας των μετοχών τους. Οσο θα προχωρούν οι μέρες και η τραγωδία στη χώρα θα εξελίσσεται - με την ευχή να μην επιβεβαιωθούν οι χειρότερες προβλέψεις σε σχέση με τη διαρροή πυρηνικού καυσίμου - η απανθρωπιά ή καλύτερα η μισάνθρωπη φύση του καπιταλισμού θα κάνει ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία της.

Στο παρεμπόριο και την ...«κακή ψυχολογία» των εργαζομένων «χρεώνουν» κυβέρνηση και εμποροβιομήχανοι τα άδεια καταστήματα και τη δραματική πτώση του τζίρου στην αγορά.

Και επειδή θέλουν να δείξουν ότι αυτό πρέπει να πιστέψουμε και εμείς, οι μεγαλοεπιχειρηματίες του ΕΒΕΑ ετοιμάζουν, λέει, καμπάνια και εκστρατεία «κατά του παρεμπορίου», με διαφημιστικά σποτ, αφίσα και διανομή φυλλαδίων.

Είναι φανερό ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η διοίκηση του ΕΒΕΑ, στην προσπάθειά τους να επιταχύνουν τα αντιδραστικά μέτρα κατά των λαϊκών στρωμάτων, σε λίγο θα μας πούνε ότι τα γκρεμισμένα εισοδήματα των εργαζομένων, η κρίση και η αναδουλειά των μαγαζιών είναι αποκυήματα της φαντασίας του κόσμου.

Οι εργαζόμενοι και οι μικρομαγαζάτορες που στενάζουν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, κρίσης που προήλθε από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και πλούτου από την οικονομική ολιγαρχία, δεν αποπροσανατολίζονται. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου δεν οφείλεται στην κακή τους ψυχολογία και συνειδητοποιούν, όλο και πιο πλατιά, ότι εχθρός τους δεν είναι το παρεμπόριο, αλλά αυτοί που θησαυρίζουν, λεηλατώντας το λαό και τον τόπο.

Η απεργία θα διαρκέσει 14 μήνες. Ομως, την άνοιξη του 1914, η πολιτεία δεν μπορεί να συντηρεί τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και δίνει την έγκριση στις εταιρείες να χρηματοδοτήσουν τη σύσταση ιδιωτικής πολιτοφυλακής η οποία θα φοράει τις στολές της Εθνικής Φρουράς.

Στις 20.4.1914, τρεις φρουροί εμφανίζονται στον καταυλισμό του Λάντλοου και απαιτούν από τον αρχηγό των εργατών, Λούις Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης από το Ρέθυμνο), να του παραδώσει δύο Ιταλούς συνδικαλιστές. Εκείνος τους ζητάει επίσημο ένταλμα, το οποίο δεν υπάρχει.

Μετά από διαπραγματεύσεις, οι «εθνοφρουροί» εισβάλλουν στον καταυλισμό. Διώχνουν τους απεργούς, σκοτώνουν 18 άτομα, εκ των οποίων 10 παιδιά από 3 μηνών έως 11 ετών, και καίνε τις σκηνές. Την κηδεία των θυμάτων, στις 27.4.1914, θα ακολουθήσουν χιλιάδες εργάτες.

Ο Απτον Σίνκλερ στήριξε το έργο του Ο Βασιλιάς Ανθρακας, σ' αυτήν την απεργία των ανθρακωρύχων.

O A. Σίνκλερ είναι από τους ελάχιστους συγγραφείς που αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και στράτευσε την τέχνη του στην υπηρεσία αυτού του σκοπού. Συνειδητός σοσιαλιστής έφερε στο φως κοινωνικές συνθήκες που προορίζονταν να μη βγουν σε κοινή θέα. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι σημερινές εκλογές πραγματοποιούνται ανάμεσα στην πρώην πρώτη κυρία Μιρλάντ Μανγκάτ και τον Μισέλ Μαρτελί, τραγουδιστή και αγαπημένο παιδί των παραστρατιωτικών και της ολιγαρχίας, όπως αποφάσισε - μετά τις υποδείξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων - η προσωρινή και διορισμένη Ανώτατη Εκλογική Επιτροπή (CEP).

Ο βασανισμένος λαός της Αϊτής, που το 85% ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, χιλιάδες παραμένουν σε παραπήγματα, απότοκο από τον καταστροφικό σεισμό του Γενάρη 2010 που είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς, συνεχίζει να αντιμετωπίζει τις θανατηφόρες επιπτώσεις της επιδημίας χολέρας που μαστίζει τη χώρα και παραμένει ανεξέλεγκτη. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε σε ιατρικό περιοδικό και επικαλείται το γαλλικό πρακτορείο, μέχρι και 800.000 θα φτάσουν οι προσβεβλημένοι από τη χολέρα το 2011 στην Αϊτή.