Παπαγεωργίου Βασίλης

Τελικά, όμως, ο παραπάνω νόμος εξελίσσεται σε εφιάλτη για τα νοσοκομεία και έχει κάνει πολλούς διοικητές να χάσουν τον ύπνο τους, καθώς δημιουργούνται απρόβλεπτες καταστάσεις σε στιγμές επείγουσας ανάγκης. Για παράδειγμα, σε μια αργία μπορεί να χρειαστεί ένα στεντ για μια επέμβαση σε καρδιοπαθή ή ένα ανταλλακτικό για ευαίσθητες μονάδες, όπως της εντατικής θεραπείας. Μπορεί οι γιατροί και οι διοικητές των νοσοκομείων να αναλάβουν την ευθύνη για την έγκριση της αγοράς και να τρέξουν να το αγοράσουν. Ομως και με αυτές τις εγγυήσεις, οι εταιρείες δε δίνουν το απαραίτητο υλικό γιατί δεν υπάρχει η απαραίτητη έγκριση από την αρμόδια επιτροπή.

Μέχρι στιγμής τέτοια περιστατικά αντιμετωπίστηκαν εκ των ενόντων. Δηλαδή γιατροί και διοικητές ψάχνοντας δεξιά και αριστερά βρήκαν το υλικό. Ομως, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τότε θα κινδυνέψουν άνθρωποι και η ευθύνη θα βαρύνει όσους δε φρόντισαν να παραμερίσουν τα νομικά εμπόδια, που δεν επιτρέπουν την εύρυθμη προμήθεια των νοσοκομείων με τα απαραίτητα υλικά.

Οταν η βιωσιμότητα των πανεπιστημίων εξαρτάται από το ποσό που συγκεντρώνουν από τις ιδιωτικές χορηγίες, τότε τα πανεπιστήμια κάνουν μέχρι και... «έρανο», αναζητώντας πιθανούς χρηματοδότες.

Ετσι, εκτός από τις επιχειρήσεις και τα δίδακτρα των φοιτητών, αγγλικά πανεπιστήμια απευθύνονται και στους αποφοίτους τους, ζητώντας τους να «δωρίσουν» χρήματα ή να δίνουν τακτική «εισφορά», κάτι σαν... συνδρομητές! Αυτό κάνει και το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, που απευθύνεται σε πτυχιούχους, ζητώντας χρηματική δωρεά! Με μια καλά μελετημένη - διαφημιστική - επιστολή, το πανεπιστήμιο ζητάει από τους αποφοίτους, «ό,τι προαιρείστε» αφήνοντάς τους να επιλέξουν πού θα κατευθυνθούν τα χρήματά τους: Στην υποστήριξη των φοιτητών, στις βιβλιοθήκες ή στους τομείς που το πανεπιστήμιο κρίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη... Οπως αναφέρεται στην επιστολή: Τα «χρήματά σου = ευτυχισμένοι φοιτητές - καλύτερη έρευνα - παγκόσμιες ανακαλύψεις»...

Αυτά συμβαίνουν όταν τα πανεπιστήμια λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένες επιχειρήσεις, που επιδιώκουν να προσελκύσουν χρηματοδότες, προσφορές, δωρεές και γενικότερα πόρους για να είναι ανταγωνιστικά. Οταν το κράτος χρηματοδοτεί με όλο και λιγότερα χρήματα τα πανεπιστήμια και όταν η λειτουργία τους εξαρτάται από ιδιωτικούς πόρους, δε φαίνεται περίεργο τα ιδρύματα να καταφεύγουν και σε τέτοια μέσα. Στο ιδιωτικοποιημένο πανεπιστήμιο, που λειτουργεί με τους κανόνες της αγοράς, τέτοιες «επιχειρηματικές» κινήσεις βρίσκονται στην... καρδιά του σχεδιασμού και της λειτουργίας τους.

Αλλωστε, είναι χαρακτηριστικό, ότι στον... «έρανο» για το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ εντάσσονται ακόμα και οι φοιτητές: Η επιστολή που αποστέλλει το πανεπιστήμιο υπογράφεται από φοιτητή που κάνει το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο, ενώ υπάρχει και τηλεφωνική «υπηρεσία» του πανεπιστημίου, στην οποία κάθε χρόνο «50 αφιερωμένοι φοιτητές» αναλαμβάνουν να κάνουν... τηλεμάρκετινγκ: Απευθύνονται σε αποφοίτους και ζητούν χρήματα για το πανεπιστήμιο!

Οπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου, οι τηλεφωνητές συγκέντρωσαν περισσότερα από 2 εκατ. λίρες από την πρώτη καμπάνια το 1994! Φοιτητές και απόφοιτοι, δε φτάνει που χρυσοπληρώνουν τις σπουδές τους στο πανεπιστήμιο, εντάσσονται κανονικά και στο μηχανισμό του ιδρύματος για να αυξήσει ακόμα περισσότερο τα έσοδά του!

Και αν το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ «μάζεψε» πέρσι από τους αποφοίτους του περισσότερα από ένα εκατ. λίρες, δυο άλλα αγγλικά πανεπιστήμια, της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ, έχουν ξεκινήσει καμπάνια αναζήτησης χορηγών (!) με στόχο να αυξήσουν τα έσοδά τους κατά ένα δισ. λίρες το καθένα! Στο πλαίσιο αυτό, ένα κολέγιο του Κέιμπριτζ μετονομάστηκε και πήρε το όνομα του ιδρυτή του και μίας... απόφοιτης, η οποία δώρισε στο ίδρυμα 30 εκατ. λίρες!

Σε οριακή κατάσταση έχουν περιέλθει οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι στη χώρα μας, οι οποίοι χρόνο με το χρόνο βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα να εξωθούνται ολοένα και πιο γρήγορα στην εγκατάλειψη του επαγγέλματός τους. Εκτός από τους εμποροβιομηχάνους που εκμεταλλεύονται άγρια τους κόπους τους, αξιώνοντας να αγοράζουν τα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, όσο γίνεται φθηνότερα, και οι τράπεζες συντελούν αποφασιστικά στο ξεκλήρισμα των κατόχων μικρού αγροτικού κλήρου. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το ήδη χαμηλό εισόδημα των παραγωγών εξανεμίζεται και από τις συνεχείς αυξήσεις των τόκων δανείων, που για το 2007 κινήθηκαν σε ποσοστό 13% σε σχέση με το 2006, αύξηση υπερδιπλάσια αυτής του 2005 που ήταν 4,9%. Οι εκβιασμοί των εμποροβιομηχάνων και η νόμιμη - στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας - τοκογλυφία των τραπεζών, αποτελούν βασικό παράγοντα επίτευξης των στόχων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, που εξαρχής ήταν και βεβαίως παραμένει, η δημιουργία των νέων τσιφλικιών.

Το ζήτημα είναι ότι όλο και περισσότερα αγροτικά νοικοκυριά, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των εργατικών νοικοκυριών, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις αυξήσεις των τόκων των τραπεζικών δανείων, με αποτέλεσμα να «βουτάνε» πιο βαθιά στα χρέη, τα οποία, έτσι όπως εξελίσσεται η «λαιμαργία» του τραπεζικού κεφαλαίου, δεν πρόκειται να ξεχρεωθούν ποτέ. Εκτός και αν τα λαϊκά στρώματα αποφασίσουν να αλλάξουν ρότα, συστρατευόμενα με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, για την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Οπως σχολίαζαν, όμως, πολλοί αναλυτές, η ανακοίνωση δεν ήταν παρά μια προσπάθεια «αποπροσανατολισμού» της κοινής γνώμης από τις πληροφορίες που είχαν κυκλοφορήσει πριν από κάποιες μέρες ότι η κυβέρνηση Μάλικι «αναθέτει χωρίς διαγωνισμό και μέσα από μυστικές επαφές» την εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων σε συγκεκριμένες «εκλεκτές» πετρελαϊκές εταιρείες. Προφανώς, επίσης δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες από τις έξι εταιρείες που φέρονταν να έχουν λάβει «τα δώρα» αυτά ήταν αμερικανικών και βρετανικών συμφερόντων.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προσπάθησε να διαψεύσει δημοσιεύματα, που υποστήριζαν ότι το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών «έκλεισε» τις συμφωνίες για τις πετρελαϊκές εταιρείες, αλλά η προσπάθεια δεν αποδείχτηκε τόσο επιτυχής. Ανάλογες διαψεύσεις έγιναν και από την ιρακινή κυβέρνηση.

Τα γεγονότα, όμως, είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι η διανομή και η εκμετάλλευση του πετρελαϊκού πλούτου του Ιράκ ήταν ο απώτερος στόχος της εισβολής και της πεντάχρονης κατοχής, πολύ πριν αυτές γίνουν πραγματικότητα.