Μεγάλη προβολή γνώρισε αυτές τις μέρες το φράγμα της Μοσούλης και τα κατασκευαστικά προβλήματα που κάνουν πιθανό ένα μεγάλων διαστάσεων ατύχημα, σε περίπτωση που υποστεί κατάρρευση, εξαιτίας του σαθρού υπεδάφους πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα θεμέλια. Τα δημοσιεύματα, βέβαια, εμπλέκουν στην όλη ιστορία το «Ισλαμικό Κράτος», που για ένα σύντομο διάστημα έθεσε υπό τον έλεγχό του το στρατηγικής σημασίας φράγμα του Ιράκ. Οπως μάλιστα μας πληροφορούν τα ρεπορτάζ, το Ιράκ έχει υπογράψει συμφωνία ύψους 273 εκατομμυρίων ευρώ με την ιταλική εταιρεία «Trevi Group» για τη συντήρηση του φράγματος για 18 μήνες. Η Ιταλία, από την πλευρά της, σχεδιάζει να στείλει 450 στρατιώτες για να προστατέψει τα έργα, καθώς το φράγμα βρίσκεται κοντά σε περιοχές που ελέγχονται από το «Ισλαμικό Κράτος». Είναι φανερό ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναζητούν προσχήματα και τα βρίσκουν για να τονώσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στο Ιράκ και στις άλλες περιοχές που την περίοδο αυτή γίνονται το θέατρο σκληρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί εξάλλου και το γεγονός ότι ο στρατός αναλαμβάνει δράση (και μάλιστα εκτός των εθνικών συνόρων) για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα και την επένδυση μιας πολυεθνικής, στην προκειμένη περίπτωση της ιταλικής «Trevi Group». Αλλωστε, αυτή είναι η δουλειά του: Να προασπίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, τόσο στην (ιμπεριαλιστική) ειρήνη όσο και στον (ιμπεριαλιστικό) πόλεμο...

Σε πρόσφατη έρευνα του BBC τέσσερις ειδικοί - σύμφωνα με δημοσίευμα του «Βήματος της Κυριακής» - επιχειρούν να απαντήσουν «γιατί ευημερούν οι επιχειρήσεις αλλά όχι οι εργαζόμενοι και οι οικονομίες». Πέρα από τις απαντήσεις που δίνουν, αξίζει καταρχάς να καταγράψουμε τις διαπιστώσεις των ειδικών. Η πρώτη, λοιπόν, διαπίστωση προκύπτει από το ερώτημα που τίθεται. Οτι, δηλαδή, σε αντίθεση με τη διαδεδομένη προπαγάνδα πως η καπιταλιστική ανάπτυξη θα φέρει τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, εδώ και δεκαετίες στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η δεύτερη διαπίστωση είναι πως η καθήλωση των μισθών δεν άρχισε με την καπιταλιστική κρίση, αλλά δεκαετίες πριν, αν και βεβαίως εντάθηκε παραπέρα μετά το 2008. Ειδικότερα, οι ειδικοί διαπιστώνουν πως οι μισθοί στις ΗΠΑ, συνυπολογίζοντας το κόστος ζωής, παραμένουν καθηλωμένοι εδώ και 40 χρόνια, παρά την τεράστια αύξηση - θα προσθέταμε - του πλούτου και της παραγωγικότητας.

Στη Γερμανία και την Ιαπωνία το φρενάρισμα των μισθών άρχισε από τη δεκαετία του 1990! Είναι άραγε άσχετη η έναρξη αυτών των τάσεων με τις ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού; Πάντως, οι ειδικοί εξηγούν την εξέλιξη αυτή στη Γερμανία με την «ενοποίηση» της καπιταλιστικής Δυτικής Γερμανίας και της Ανατολικής σοσιαλιστικής και στη συνέχεια τη διεύρυνση της ΕΕ προς ανατολάς, «που πυροδότησε ένα κύμα μετεγκαταστάσεων των επιχειρήσεων στις νέες χώρες - μέλη...», με αποτέλεσμα τη συμπίεση των μισθών στο εσωτερικό της. Ανάλογη στρατηγική χάραξαν λίγο αργότερα και οι ιαπωνικές επιχειρήσεις μέσω της παραπέρα διεθνοποίησης της δράσης τους και της επιβολής της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις. Κατά συνέπεια, οι εργαζόμενοι και στη χώρα μας διαθέτουν σήμερα δεδομένα που θα πρέπει να εξετάσουν και να μη δεχτούν το νέο παραμύθι ότι «η ανάπτυξη» θα οδηγήσει σε έναν «εργασιακό παράδεισο».