Σύντροφοι, με ικανοποίηση παρατηρώ ότι οι Θέσεις της ΚΕ ενόψει του 20ού Συνεδρίου, τα λένε πολύ καλά και για τα θετικά και για τα αρνητικά που υπάρχουν στην όλη δουλειά του Κόμματος.

Δείχνουν ότι το επίπεδο σ' ό,τι αφορά τα καθοδηγητικά όργανα ανεβαίνει ποιοτικά συνεχώς κι αυτό είναι αισιόδοξο.

Αυτό το βλέπουμε να αντανακλάται και στα νέα στελέχη, όπως και στη μεγαλύτερη σαφήνεια και πληρότητα σε αναλύσεις, εκτιμήσεις και συμπεράσματα.

Η προσπάθεια που έγινε το προηγούμενο διάστημα από τον «Ριζοσπάστη» να γίνει πιο ευκολονόητη η γραφή και η επιχειρηματολογία του, πιστεύω ότι βοήθησε πολύ και περισσότερο τους αναγνώστες εκείνους που τον έχουν βασικό καθοδηγητή, ενημερωτή και σύνδεσμο με το Κόμμα, φίλους, οπαδούς, συμπορευόμενους...

Σύντροφοι, ο περισσότερος κόσμος ακόμα πιστεύει ότι ο συνθήκες διαβίωσής του πριν την κρίση ήταν καλύτερες, γιατί το υπάρχον οικονομικό σύστημα είχε τα περιθώρια να προσφέρει σε όλους ευκαιρίες και πλούτη με αρκετή ευκολία.

Και σε μεγάλο βαθμό έχει πεισθεί ότι την «καλοπέραση» εκείνη πληρώνει ο λαός σήμερα, ίσως και αύριο και μεθαύριο, έως ότου κάποιοι πατριώτες - σωτήρες αναλάβουν με τσαμπουκά τα ηνία της χώρας και καταφέρουν να επαναφέρουν την κατάσταση στα προ της κρίσης επίπεδα.

Κι αυτούς ψάχνει να βρει και αυταπατόμενος αν εναποθέσει εκ νέου τις ελπίδες του, όπως έκανε χτες και προχτές με Τσίπρες, Παπανδρέου, Σαμαράδες κ.ά.

Το «Δεν έχει ο κόσμος λεφτά» που ακούμε καθημερινά γύρω μας, όσο πραγματικό κι αν είναι, έγινε στα χέρια της αστικής προπαγάνδας μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία και ένα βολικό σύνθημα διαμαρτυρίας που στρέφει τα βέλη του σε κάποιους διεφθαρμένους που τα φάγανε, τα κλέψανε, τα έβγαλαν έξω και που πρέπει να τιμωρηθούν, αθωώνοντας τον καπιταλισμό και αφήνοντάς τον ανενόχλητο να συνεχίζει τη δράση του.

Οχι, δεν θα πω ότι μας ψεκάζουν, προσφιλές επιχείρημα κάποιων δήθεν ψαγμένων, διαθέτουν όμως άλλους τρόπους και μέσα, πιο ελκυστικούς και πιο αποδοτικούς όπως π.χ. τα ΜΜΕ, τη γοητεία του περιθωρίου και της αναρχίας και κυρίως το διαδίκτυο και τη δύναμή του να σε κρατάει ώρες δεμένο σε μια καρέκλα, να σε φορτώνει με τόνους πληροφορίες της στιγμής, άχρηστες κι αχρείαστες, να σερβίρει ψέματα, διαστρεβλώσεις και μισές αλήθειες και να περνάει με αριστοτεχνικό τρόπο την απειλή και το φόβο, μια κεκαλυμμένη τρομοκρατία, ως μέσον για να σε κρατάει εντός των ορίων που κρίνει το σύστημα ότι δεν απειλείται η κυριαρχία του.

Αυτές οι νοοτροπίες και ο φόβος πρέπει να σπάσουν, σύντροφοι, και αυτό θα γίνει όταν ο κόσμος της εργασίας, εργάτες, αγρότες, επιστήμονες, αυτοαπασχολούμενοι, καταλάβουν ότι ο καπιταλισμός δεν υπάρχει για να τους δίνει δουλειά, επειδή τους λυπάται ή τους αγαπάει, αλλά γιατί τους έχει ανάγκη, γιατί αλλιώς δεν ζει.

Είναι ανάγκη, επίσης, να καταλάβει ο μικροεπαγγελματίας ότι η κοινωνικοποίηση που λέει το Κόμμα δεν είναι απειλή για το μαγαζάκι του, το γραφείο ή το αυτοκίνητό του, την πραγματική απειλή τη βλέπει στη σημερινή ζούγκλα που ο πιο ισχυρός κατασπαράζει τον πιο αδύναμο κι αυτό πρέπει να πάψει να το θεωρεί μοιραίο και να το αντιπαλέψει.

Μεγάλο βήμα η κοινωνική συμμαχία, πάει αργά αλλά προχωράει, στον πιο γρήγορο βηματισμό της θα συντελέσει ασφαλώς και η προώθηση των προτάσεων της ΚΕ, που αναφέρονται στο κεφ. 82 των θέσεων.

Καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Πλησιάζω τα 70 και συμμετέχω στις διαδικασίες από το 10ο Συνέδριο του Κόμματος. Πολλά άλλαξαν.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο τιμημένο ΚΚΕ που τόσα χρόνια είχα την τιμή να είμαι μέλος του.

Ευχαριστώ που με έκανε Ανθρωπο. Που μου έμαθε να λέω δικό μας και όχι δικό μου. Να ξεχωρίζω τους «φίλους» απ' τους εχθρούς.

Ευχαριστώ το ΚΚΕ που με έμαθε να σκέπτομαι, να διαβάζω, να μιλάω. Να έχει «αγκάθια» ο καναπές μου και να είμαι όρθιος στους δρόμους του αγώνα.

Να μην υποχωρώ, να μην απογοητεύομαι, να αγωνίζομαι. Μου έδωσε χέρι να σηκωθώ.

Νιώθω ότι είμαι από τους διαβασμένους μέσα στο Κόμμα. Με αυτές τις γνώσεις μου, λοιπόν, συμμετείχα ενεργά σε όλα τα Συνέδρια του Κόμματος και όχι μόνο.

Εκανα χιλιάδες ερωτήσεις και τοποθετήσεις πιστεύοντας ότι βοηθάω το Κόμμα να πάει ένα βήμα μπροστά. Σε όλα τα Συνέδρια διαβάζω τις Θέσεις λέξη τη λέξη, κεφάλαιο το κεφάλαιο. Διατυπώνω τις απόψεις μου εσωκομματικά. Πρώτη φορά το κάνω δημόσια.

Ξεκινάμε λοιπόν.

Στη συντριπτική πλειοψηφία οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο με εκφράζουν.

Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού το ΚΚΕ παλεύει με επιστημονικά επεξεργασμένες απόψεις. Εχει αποκτήσει μεγάλη εμπειρία και θα αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη από τη συμμετοχή του σε όλα τα διεθνή σεμινάρια των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Και όχι μόνο. Κάνει ανάλογες εκδηλώσεις στην έδρα του.

Στις Θέσεις το λέει ξεκάθαρα πόσα - δυστυχώς - ΚΚ έχουν «ξεφύγει» από το μαρξισμό - λενινισμό, αφήνοντας ανοιχτές πόρτες στον οπορτουνισμό και την υποχώρηση. Δύσκολο αγώνα έχει μπροστά του το Κόμμα. Εχει βέβαια άξια στελέχη που σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Είπα στελέχη (βλέπε Θέση 75 «το θέμα των στελεχών»).

Δε συμφωνώ απόλυτα σ' όλο το κείμενο, αλλά θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στην ΚΕ που έβαλε δημόσια για διάλογο ένα τέτοιο θέμα. Δεν έχει μόνο ευθύνη η ΚΕ αλλά και το ΠΓ. Κατά τη γνώμη μου ποια θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά του στελέχους - καθοδηγητή, που δυστυχώς δεν είναι.

Το στέλεχος - καθοδηγητής πρέπει ταυτόχρονα να καθοδηγείται. Να είναι ήρεμος, ευγενικός, να ακούει, να μαθαίνει, να μην είναι «ξερόλας». Να μη νιώθει απαξίωση ο κάθε σύντροφος που κάνει μια ερώτηση ή φέρνει μια πληροφορία απέξω. Το στέλεχος - καθοδηγητής πρέπει να ενώνει την ΚΟΒ, όχι να τη χωρίζει στα δύο.

Στους «καλούς» και τους «κακούς» συντρόφους. Υπάρχουν περιπτώσεις που σύντροφοι καταξιωμένοι, απόλυτα κομματικοί και με πλούσια δράση όταν κάνουν κριτική ή τοποθέτηση, όπως αυτοί κρίνουν, να χαρακτηρίζονται ότι είναι «ενάντια στη στρατηγική του Κόμματος».

Δεν έχουμε όλοι το χάρισμα του λόγου. Να βοηθάει το στέλεχος - καθοδηγητής τον κάθε σύντροφο να πει κάτι χωρίς να φοβάται ότι θα κριθεί αρνητικά. Η μη στείρα αντιπαράθεση μέσα και έξω από το Κόμμα είναι ό,τι καλύτερο.

Ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης είχε πει «να φοβάσαι αυτόν που δε μιλάει». Εγώ δε βάζω θέματα ηλικίας, απειρίας, μονομέρειας, μπερδέματος, της απόστασης, τα βάζουν οι Θέσεις.

Σύντροφοι, αυτά τα γράφω δημόσια όχι για να σταθώ απέναντι στο Κόμμα (βλέπε Λένιν «για τους κανόνες της κομματικής ζωής κ.λπ σ. 179 1), αλλά διότι έτσι πιστεύω ότι θα με ακούσουν περισσότερα «καθαρά» αυτιά.

Αγωνίζομαι και θα αγωνίζομαι και κατανοώ την αναγκαιότητα ενός πολύ ισχυρού ΚΚΕ, ισχυρού στον αγώνα για την αναγκαία ανασύνταξη του κινήματος, στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη φτώχεια, στον αγώνα για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση για την κοινωνική ανατροπή και την εργατική εξουσία.

Λοιπόν, όλοι μαζί να κάνουμε το Κόμμα μας, το τιμημένο ΚΚΕ, ισχυρό. Πολύ ισχυρό.

Θα παρακαλούσα να τοποθετηθούν και άλλοι σύντροφοι στα θέματα που έθεσα.

Καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος και μακάρι το 2017 να είναι ένα καινούργιο 1917.

Οι Θέσεις του 20ούΣυνεδρίου αποτελούν βάση πάνω στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί ουσιαστικός προβληματισμός στις γραμμές του Κόμματος και στην εργατική τάξη, για τα ζητήματα της στρατηγικής και της γραμμής που πρέπει να ωριμάζει στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα καθήκοντα των κομμουνιστών στις δοσμένες συνθήκες, τα χαρακτηριστικά που πρέπει να ενισχυθούν στο ίδιο το Κόμμα, προκειμένου να ανταποκρίνεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, της προετοιμασίας και συσπείρωσης δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ρήξης με την οικονομία και την πολιτική των μονοπωλίων, στην υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και της εργατικής εξουσίας.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 19ο Συνέδριο, σημειώθηκαν βήματα στο καθήκον της ισχυροποίησης του Κόμματος, ως αναγκαίου όρου για την ανασύνταξη του κινήματος. Τα βήματα αυτά είναι ακόμη αναντίστοιχα των αναγκών και των εξελίξεων, όμως αποτελούν βάση (όπως και το ίδιο το 19ο) για τη βελτίωση της συνολικής δουλειάς μας. Η οικοδόμηση γερών Κομματικών Οργανώσεων αποτελεί ένα σύνθετο καθοδηγητικό καθήκον. Η βαθύτερη αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος, από τα μέλη και τα στελέχη, είναι όρος ώστε να εκφραστεί η αντιστοίχηση της οργανωτικής μας κατάστασης με το Πρόγραμμα, τη στρατηγική του Κόμματος. Αυτό δεν αποτελεί μία γενική διακήρυξη, αλλά εκφράζεται σε μέτρα ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά.

Οι συνολικές εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και στη χώρα μας επιβεβαιώνουν το Κόμμα. Η επιβεβαίωση αυτή έχει σχηματικά δύο «άξονες»:

Ο πρώτος έχει να κάνει με την ορθότητα και την επιστημονικότητα της κοσμοθεωρίας μας και την κατακτημένη δυνατότητα του Κόμματος να μελετά και να ερμηνεύει, με βάση αυτές, τις εξελίξεις. Να προειδοποιεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να αναπτύσσει μέτωπα πάλης. Ενα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων σήμερα μας «παρακολουθεί» με ενδιαφέρον, έχει εμπιστοσύνη, αναγνωρίζει τη συμβολή του Κόμματος, εκτιμά τη σταθερότητα και τη στάση μας. Αυτό ενισχύεται από την πρωτοπόρα και αγωνιστική δράση των κομμουνιστών, την προσπάθεια ανάπτυξης πιο ουσιαστικής συζήτησης.

Ο δεύτερος «άξονας» αφορά την επιβεβαίωση της πρότασης διεξόδου του Κόμματος, τη ρεαλιστικότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η ανάδειξη αυτής της «επιβεβαίωσης» είναι στοιχείο της δουλειάς μας στο οποίο υστερούμε. Αφορά αδυναμίες που εκφράζονται και στη συζήτηση που γίνεται στις ΚΟΒ και είναι ζήτημα καθοδηγητικής ευθύνης πόσο ενισχύονται πτυχές, πόσο εντάσσονται οργανωμένα συμπεράσματα και επιχειρήματα στη δράση και τις εκτιμήσεις κάθε Οργάνωσης.

Πόσο και πώς η συζήτηση αυτή οργανώνεται με τον περίγυρο της κάθε ΚΟΒ, σε τι βαθμό την εντάσσουμε στο ίδιο το κίνημα, ιδιαίτερα ως αντίβαρο στις θεωρίες τις αστικής τάξης - στα αδιέξοδα και τους μονόδρομους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Πώς σχεδιασμένα ανοίγει η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο συστήματα, αξιοποιώντας και εξελίσσοντας τις επεξεργασίες του Κόμματος, εξειδικεύοντας με βάση τον κλάδο, την πείρα. Και πώς αυτό θα εκφράζεται στην παρέμβαση της κάθε Οργάνωσης, του κάθε κομμουνιστή. Αν μετράμε βήματα από αυτήν τη σκοπιά, να απαντώνται τα επιχειρήματα «καλά αυτά που λέτε, αλλά δεν γίνονται» , «όπου έγινε απέτυχε», «δευτέρα παρουσία» που αποτελούν γραμμή της αστικής τάξης, όμως «φτάνουν» στα αυτιά μας συχνά και από φίλους ή ψηφοφόρους του Κόμματος, είτε απευθείας έτσι, είτε με «παραλλαγές». Πώς θωρακίζουμε απέναντι στις διάφορες «εναλλακτικές» διαχείρισης του καπιταλισμού, που υπόσχονται «ρεαλιστικές» λύσεις στα οξυμένα προβλήματα του λαού, συσκοτίζοντας τόσο τον πυρήνα του προβλήματος όσο και τη διέξοδο από αυτό.

`Η ακόμη στο ζήτημα, τι αποτελεί σήμερα σύγχρονη ανάγκη για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, πώς απαντάμε στο κομμάτι των χαμηλών απαιτήσεων που καλλιεργεί (με επιτυχία) κυβέρνηση και κεφάλαιο. Πώς αναπτύσσουμε την αντιπαράθεση στη βάση των δύο συστημάτων - γιατί και πώς στο σοσιαλισμό είναι δεδομένη η κάλυψη αλλά και η διεύρυνση των κοινωνικών αναγκών.

Σημαντικό στοιχείο για την καθοδηγητική δουλειά, στη βάση της ενίσχυσης της δραστηριότητας της Οργάνωσης και της «αποτελεσματικότητας» που εκφράζεται από την παρέμβασή μας, είναι η ικανότητα εξειδίκευσης της γενικής μας πολιτικής στον κλάδο και στο χώρο και, αντίστοιχα, κωδικοποίησης και αξιοποίησης συμπερασμάτων από τη δράση των Οργανώσεων, τη δράση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης - τα επιχειρήματα και τους τρόπους που αξιοποιούν. Πρέπει να μας απασχολήσει η βελτίωση της ικανότητας κάθε μέλους του Κόμματος να ερμηνεύει πτυχές της συνείδησης των εργαζομένων, τα δεδομένα που την διαμορφώνουν και την απαίτηση της δικής μας παρέμβασης. Να μη βγαίνουν «εύκολα» συμπεράσματα που συχνά αποτυπώνονται και με υποχώρηση απ' την επίμονη, μεθοδική δουλειά που απαιτείται προκειμένου να εκφράζονται ρωγμές, να καλλιεργείται η ταξικότητα.

Δεν μπορούμε να κάνουμε, τέλος, λόγο για ισχυροποίηση του Κόμματος χωρίς να αποτυπώνονται, σε αυτές τις συνθήκες, αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση και στρατολογία νέων δυνάμεων. Χωρίς να αναπτύσσεται σε επίπεδο κλάδου πιο ολοκληρωμένο, μακρόπνοο σχέδιο, που θα παίρνει υπόψη του σαφώς τις δυσκολίες και τις δυνατότητες, αλλά θα κεντράρει καλύτερα και στις ανάγκες που υπάρχουν για κομματική ανάπτυξη σε νέους - μαζικούς χώρους, τα δεδομένα σε αυτούς, τη σύνθεση, τη διάταξη στελεχών και δυνάμεων. Σχέδιο που θα ελέγχεται με επιμονή, θα συζητιούνται τα συμπεράσματα. Πώς θα αξιοποιείται ο περίγυρος των φίλων και οπαδών του Κόμματος, η ένταξή τους σε ένα ενιαίο σχέδιο πολιτικής παρέμβασης και δράσης με την ΚΟΒ στο χώρο, που θα συμβάλλει να δυναμώνουν οι πολιτικοί δεσμοί μαζί τους, να κατανοείται η ανάγκη συστράτευσης με το Κόμμα, η οργανωτική του ανάπτυξη. Που θα μετρά και το βάθεμα της συμφωνίας τους με τη στρατηγική μας και το κέρδισμα νέων δυνάμεων.

Η εσωκομματική διαδικασία και η πλατιά συζήτηση με βάση τις αποφάσεις για την ισχυροποίηση - ανασύνταξη συνέβαλαν στην καλύτερη αφομοίωση της σχέσης Κόμματος - κινήματος, ν' ανέβει ο πήχης της καθοδηγητικής δουλειάς προς τις ΚΟΒ και από τις ΚΟΒ προς το μαζικό κίνημα. Να ενισχύεται στις Κομματικές Οργανώσεις ο προσανατολισμός στην αυτοτελή πολιτική δραστηριότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε «ξεμπερδέψει» με αντιλήψεις ότι η μαζική - συνδικαλιστική δουλειά ανταποκρίνεται και στην πολιτική, ότι η δουλειά που κάνουμε οι κομμουνιστές στο μαζικό κίνημα, ως συνδικάτο ή συνδικαλιστές «καλύπτει» και τις ανάγκες του αυτοτελούς πολιτικού αγώνα. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι ζήτημα απλό ή που αντιμετωπίζεται μια κι έξω. Αποτελεί με τη σειρά του έκφραση μίας σειράς αντικειμενικών ζητημάτων της καθημερινής πάλης, της δράσης στο κίνημα, αλλά και υπαρκτών ιδεολογικοπολιτικών αδυναμιών, που σωστά τις βάζουμε «μπροστά μας» ώστε να αντιμετωπιστούν με τον αντίστοιχο προσανατολισμό και καθοδηγητική ευθύνη.

Οι Θέσεις είναι μεγάλες και περιλαμβάνουν αρκετά στοιχεία, αλλά είναι πυκνογραμμένες, σε κάποια σημεία επαναλαμβάνονται και είναι «βαριές» για ευρύτερες μάζες. Η εκλαΐκευση που προσπαθούμε να κάνουμε μέσω «Ριζοσπάστη» είναι ετεροχρονισμένη και στα όρια των κανόνων του διαλόγου, γιατί μπορεί να προκαταβάλλουν ή/και προκαταλάβουν απόψεις στον προσυνεδριακό.

Στις Θέσεις περιγράφονται δυσκολίες που συναντάμε στην προσπάθεια περπατήματος στο λαό της «επεξεργασμένης στρατηγικής» που ολοκληρώθηκε με το 19ο συνέδριο. Δίνονται στοιχεία και υπάρχει περιγραφή της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κατάστασης στον ελληνικό και διεθνή χώρο. Παρ' όλα αυτά, δεν συγκεκριμενοποιούνται παραδείγματα δυσκολιών ούτε γίνεται συγκεκριμένη αυτοκριτική για αδυναμίες. Ενδεικτικά αναφέρω τη λειτουργία ή όχι των Λαϊκών Επιτροπών με συγκεκριμένους δείκτες, δηλαδή τι έχουμε αποκομίσει από το στήσιμό τους σε μια πόλη ή συνοικία, πόσο έχουν αγκαλιαστεί από τις μάζες και πόσο έχει «προχωρήσει» η κοινωνική συμμαχία. Θεωρώ ότι άλλο είναι η αντικειμενική ύπαρξη ή το «αίτημα» - ζήτημα να υπάρξει κοινωνική συμμαχία και άλλο το πώς στήνεται και συγκεκριμενοποιείται σε δοσμένες ιστορικές και κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες. Κατά τη γνώμη μου, χωρίς να υπάρχει το «κόχλασμα» από τα κάτω δεν μπορεί να τιτλοφορείται από τα πάνω το συντονιστικό των «μετωπικών» μας οργανώσεων ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ (βλ. Λαϊκές Επιτροπές) ως κοινωνική - λαϊκή συμμαχία. Το «έδειξε η ζωή» το προηγούμενο διάστημα, γιατί ενώ προσπαθήσαμε να υπερβούμε εαυτούς και να κεφαλαιοποιήσουμε τη δράση μας με τη δημιουργία των Λαϊκών Επιτροπών, αυτές αγκαλιάστηκαν μαζικότερα μόνο στιγμιαία και σε επιμέρους ζητήματα πάλης π.χ. άρνηση πληρωμής χαρατσιού, επανασύνδεση ρεύματος. Επειδή η κοινωνική συμμαχία δεν είναι κάτι που «τρώγεται» - ψηλαφίζετται ή προδιαγράφεται ως οντότητα ή ένα σύνθημα για να μας βοηθήσει στην παρέμβασή μας και στο βάθεμα της συνείδησης των εργαζομένων και των συμμάχων τους, χρειάζεται «να μην τραβιέται απ' τα μαλλιά για να επιζήσει» ως λαϊκή επιτροπή γειτονιάς ή πόλης, όταν ή αφού δε συσπειρώνει λαϊκές μάζες πέραν κομματικών μελών και στενού περιγύρου μας. Πρώτα σπέρνεις μετά θερίζεις!!

Για να αναφερθώ και στο χώρο δράσης μου, ενδεικτικό της «πρεμούρας» που έχουμε να συμβαδίσουν στρατηγική, τακτική και καθημερινή πρακτική - ανεξαρτήτως συνθηκών, συσχετισμών και δυνατοτήτων - είναι η δημιουργία ενιαίας «επιτροπής αγώνα αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών δικηγόρων» στη Θεσσαλονίκη, η οποία υπολειτουργεί..., αφού δυστυχώς δε συσπειρώνει πέραν του κόσμου της παράταξης, άλλους δικηγόρους, προφανώς χωρίς τη δική μας ευθύνη μόνο. Για να το γενικοποιήσω όμως, νομίζω ότι τα παραπάνω παραδείγματα και οι συμπυκνωμένες κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις δείχνουν ότι χρειάζεται να υπάρχει επικαιροποίηση του Προγράμματος ίσως και νωρίτερα από κάθε Συνέδριο. Η επικαιροποίηση αφορά την τακτική στρατηγικής σημασίας, την τακτική και την πρακτική. Ενα παράδειγμα προσαρμογής, το προηγούμενο διάστημα, που δεν μοιάζει με το νέο τρόπο δουλειάς είναι τα αγροτικά μπλόκα το χειμώνα 2015 - 16 σε σχέση με το 2014 - 15, αλλά και το «μέτωπο πάλης» για τις Συλλογικές Συμβάσεις, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ.

Μερικά ακόμα στοιχεία που περιλαμβάνονται στις Θέσεις θεωρώ ότι δείχνουν την ανάγκη της επικαιροποίησης, αλλά και τη δυστοκία που προξενεί η ύφεση του κινήματος και τη «φτώχεια που φέρνει γκρίνια» και στις γραμμές μας. Δυστυχώς, η ενδοσκόπηση, η έγνοια να μην παρεξηγηθούμε, να μην ξεφύγουμε απ' το Πρόγραμμα, να μη φανούμε ανακόλουθοι με τη νέα «επεξεργασμένη στρατηγική» φαίνεται νομίζω και από την παντελή απουσία του «εντοπισμού» της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Υπάρχει περιγραφή, μεστή και ολοκληρωμένη, των όρων και της εξέλιξης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, στο διεθνές επίπεδο ακόμα καλύτερη, αλλά δεν απαντιούνται ερωτήματα π.χ. η εξάρτηση ή η ανισότιμη και ετεροβαρής αλληλεξάρτηση της καπιταλιστικής Ελλάδας μεγαλώνει ή μικραίνει; Επειδή η απάντηση αφορά και την επικαιροποίηση της τακτικής μας θα έπρεπε να απαντιέται αυτό το ερώτημα σε κάθε Συνέδριο και όχι μόνο στα προγραμματικά.

Ενα παράδειγμα διόρθωσης θέσης με βάση το νέο Πρόγραμμα φάνηκε στο Κυπριακό. Κατανοητή και ιδεολογικά ορθή η νέα θέση, αλλά μήπως προβάλλεται πρώιμα και η παλιά δεν ήταν λαθεμένη; Το Κυπριακό μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα δεν μπορεί να λυθεί δίκαια για τον κυπριακό λαό και δίκαιη λύση είναι λογικό ή πιθανό να έρθει με σοσιαλιστική επανάσταση στην Τουρκία ή στην Ελλάδα σε συνεργασία με το κυπριακό λαϊκό κίνημα. Αλλά, όπως ήταν άλλο το ΟΧΙ του ΚΚΕ στο «σχέδιο ΑΝΑΝ», άλλο το ΟΧΙ των εθνικιστών και άλλο του ΑΚΕΛ, έτσι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία - θέση και επί ΕΣΣΔ - είναι διαφορετικό να προβάλλεται και να «υπηρετείται» από το ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες και διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο κόμμα.

Ενα ακόμη ζήτημα που περιλαμβάνεται στις Θέσεις και χρήζει επισήμανσης είναι το τι κάνουμε ως κομμουνιστές σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου είτε η εγχώρια αστική τάξη είναι αμυνόμενη είτε είναι επιτιθέμενη. Δυστυχώς, δεν συγκεκριμενοποιείται το αν ή περισσότερο το πώς θα «πολεμήσουμε», πέραν του γενικόλογου - σωστού «θα οργανώσουμε την πάλη ώστε να ηττηθεί και η ντόπια και η ξένη αστική τάξη». Οι πόλεμοι σε Ουκρανία, Συρία και άλλες περιοχές και η στάση των κομμουνιστών εκεί, δείχνουν νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρχει «γραμμική» ενιαιότητα και αντιγραφή τακτικής και πολεμικής πρακτικής στην περίπτωση ξεσπάσματος ιμπεριαλιστικού πολέμου, ιδιαίτερα παγκόσμιου.

Παρεμφερές ζήτημα που προέκυψε ανάμεσα στο 19ο και στο 20ό Συνέδριο είναι το αίτημα - σύνθημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ με ή χωρίς λαϊκή εξουσία. Αν το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου ή το ανάποδο και αν μπορεί να προβληθεί ξεχωριστά - αυτόνομα υποταγμένο στο στρατηγικό στόχο, όπως παλαιότερα π.χ. με τη συλλογή υπογραφών για τη συνθήκη του Μάαστριχτ, με το ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα και χωρίς να μπαίνει κάτω από ξένη σημαία είτε ως αίτημα είτε ως σύνθημα. Νομίζω ότι ο «φόβος» να μην παρεκκλίνουμε από τα ντοκουμέντα του 19ου, μας οδηγεί να «ψάχνουμε» μερίδα του αστικού κόσμου που θέλει την έξοδο από την ΕΕ και έτσι να μην καρπωνόμαστε πολιτικά τον «ευρωσκεπτικισμό» της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ως λανθάνοντα αντιιμπεριαλισμό παρόλο που συμβάλαμε σ' αυτόν ή να μην προσπαθούμε να τον καναλιζάρουμε.

Τελειώνοντας, θεωρώ ότι η αντιμετώπιση του φασισμού, του εκφασισμού και των εκφράσεών του, π.χ. εγκληματική ΧΑ, θα έπρεπε να αναφέρεται και να εξηγείται παραπάνω στις Θέσεις και να προκρίνεται κατά περιπτώσεις ο ενεργητικότερος εργατικός - λαϊκός αντιφασισμός.

Κλείνοντας, θα ήθελα να εφιστήσω την προσοχή στην άμβλυνση της έννοιας της συντροφικότητας στις γραμμές μας, ως αποτέλεσμα καπιταλιστικής κρίσης και αντικειμενικών συνθηκών και στην ανάγκη ξαναζωντανέματός της και να ευχηθώ καλή επιτυχία στις εργασίες του 20ού Συνεδρίου.

Με καρδιά και μυαλό ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ!!

Οσες θέσεις και να πάρει το Κόμμα για την πορεία και την εξέλιξη του κινήματος, όχι ότι αυτές οι θέσεις δε συμβάλλουν και δε συνεισφέρουν στις λαϊκές κινητοποιήσεις, ενάντια στην αστική καταπίεση και εκμετάλλευση, αλλά πολύ λίγα προσφέρουν στην ανακούφιση του λαού, απ' όσα το σύστημα επιβάλλει στην καταδυνάστευση όλων αυτών των κολασμένων του καπιταλισμού.

Για τον απλούστατο λόγο, γιατί ο προοδευτικός χώρος μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η πλατιά Ολομέλεια, έχει γεμίσει με σκουλήκια του οπορτουνισμού και ξυλοπόδαρους, κλόουν και πράκτορες των διαφόρων μυστικών και φανερών υπηρεσιών του κατεστημένου. Οπότε, αν πρώτα δεν πατήσει ο χώρος αυτά τα σκουλήκια, τα πράγματα δεν πρόκειται ν' αλλάξουν.

Και ένας τρόπος είναι, μεταξύ πολλών άλλων, το Κόμμα να σηκώσει από τη λάσπη όλες τις σελίδες της Ιστορίας μας, γιατί δεν καλύπτει η λογική τέτοιου είδους παραλείψεις. Να γιορτάζει δηλαδή η ανθρωπότητα τις 9 του Μάη, μέρα συντριβής του φασισμού και ναι μεν τις εκδηλώσεις σ' αυτή την επέτειο να τις περιβάλλουν τα λάβαρα της Εθνικής Αντίστασης και να τις κοσμούν τα πορτρέτα του Αρη Βελουχιώτη και του Στέφανου Σαράφη, σε ό,τι έχει να κάνει με τον ελλαδικό χώρο, και πολύ σωστά μάλιστα, όμως να λείπει, απ' την άλλη, η φωτογραφία του μεγάλου καθαιρέτη του φασισμού, του Ιωσήφ Στάλιν, προς Θεού! Είναι να μας πάρουν στην κυριολεξία με τις πέτρες, εισπράττοντας δυστυχώς και απ' την άλλη και τα συγκαταβατικά χαμόγελα των Βρυξελλών!

Και όχι λίγες φορές, ο «Ριζοσπάστης» έχει αναφέρει το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ναι μεν άρχισε ως ιμπεριαλιστικός, αλλά ύστερα από την εμπλοκή της Σοβιετικής Ενωσης και των εργατικών κινημάτων σ' αυτόν, ο πόλεμος μετατράπηκε σε αντιφασιστικό, απελευθερωτικό, όπως πολύ σωστά μάλιστα ο πρώτος που έδωσε το χαρακτηρισμό στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντιιμπεριαλιστικό ήταν ο ίδιος ο Στάλιν, το 1946.

Επειτα, συχνά βλέπουμε σε επίσημες επιγραφές και σε πανό διαδηλώσεων μόνο τους δύο όρους που είναι αναμφισβήτητα οι δύο εκείνοι μεγάλοι πυλώνες του κινήματος: Μαρξισμός - λενινισμός. Ξεχνάμε όμως το σταλινισμός, που σύμφωνα με την άποψη του Δ. Γληνού στο τεύχος της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» του Ιούνη του 1943, αναλύοντας τους τρεις βασικούς άξονες, που πάνω τους στηρίζεται το επαναστατικό και εργατικό κίνημα, ο σταλινισμός είναι, σύμφωνα με τη γνώμη του Γληνού, αλλά και της Ιστορίας, η ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Οπότε γιατί άκρα του τάφου σιωπή για τον τρίτο πυλώνα; Και η Ιστορία του κινήματος είναι το μόνο όπλο που είχαμε και έχουμε ενάντια στην αστική ιδεολογία και προπαγάνδα.

Για τούτο την Ιστορία της εργατικής τάξης την τρέμουν οι αστοί και όσο περνά από το χέρι τους παίζουν το ρόλο του Προκρούστη για να τη σβήσουν από το πρόσωπο της Γης για πάντα.

Γιατί όποιος ξέρει δύο πράγματα από Ιστορία, δεν πέφτει ποτέ στην προκρούστεια κλίνη, αφού η μούσα της Ιστορίας, σύμφωνα με την άποψη της ελληνικής μυθολογίας, ήταν και μούσα της Μαντοσύνης κι αυτό δε συμφέρει καθόλου τους αναθεωρητές της Ιστορίας.