Οσες θέσεις και να πάρει το Κόμμα για την πορεία και την εξέλιξη του κινήματος, όχι ότι αυτές οι θέσεις δε συμβάλλουν και δε συνεισφέρουν στις λαϊκές κινητοποιήσεις, ενάντια στην αστική καταπίεση και εκμετάλλευση, αλλά πολύ λίγα προσφέρουν στην ανακούφιση του λαού, απ' όσα το σύστημα επιβάλλει στην καταδυνάστευση όλων αυτών των κολασμένων του καπιταλισμού.

Για τον απλούστατο λόγο, γιατί ο προοδευτικός χώρος μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η πλατιά Ολομέλεια, έχει γεμίσει με σκουλήκια του οπορτουνισμού και ξυλοπόδαρους, κλόουν και πράκτορες των διαφόρων μυστικών και φανερών υπηρεσιών του κατεστημένου. Οπότε, αν πρώτα δεν πατήσει ο χώρος αυτά τα σκουλήκια, τα πράγματα δεν πρόκειται ν' αλλάξουν.

Και ένας τρόπος είναι, μεταξύ πολλών άλλων, το Κόμμα να σηκώσει από τη λάσπη όλες τις σελίδες της Ιστορίας μας, γιατί δεν καλύπτει η λογική τέτοιου είδους παραλείψεις. Να γιορτάζει δηλαδή η ανθρωπότητα τις 9 του Μάη, μέρα συντριβής του φασισμού και ναι μεν τις εκδηλώσεις σ' αυτή την επέτειο να τις περιβάλλουν τα λάβαρα της Εθνικής Αντίστασης και να τις κοσμούν τα πορτρέτα του Αρη Βελουχιώτη και του Στέφανου Σαράφη, σε ό,τι έχει να κάνει με τον ελλαδικό χώρο, και πολύ σωστά μάλιστα, όμως να λείπει, απ' την άλλη, η φωτογραφία του μεγάλου καθαιρέτη του φασισμού, του Ιωσήφ Στάλιν, προς Θεού! Είναι να μας πάρουν στην κυριολεξία με τις πέτρες, εισπράττοντας δυστυχώς και απ' την άλλη και τα συγκαταβατικά χαμόγελα των Βρυξελλών!

Και όχι λίγες φορές, ο «Ριζοσπάστης» έχει αναφέρει το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ναι μεν άρχισε ως ιμπεριαλιστικός, αλλά ύστερα από την εμπλοκή της Σοβιετικής Ενωσης και των εργατικών κινημάτων σ' αυτόν, ο πόλεμος μετατράπηκε σε αντιφασιστικό, απελευθερωτικό, όπως πολύ σωστά μάλιστα ο πρώτος που έδωσε το χαρακτηρισμό στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντιιμπεριαλιστικό ήταν ο ίδιος ο Στάλιν, το 1946.

Επειτα, συχνά βλέπουμε σε επίσημες επιγραφές και σε πανό διαδηλώσεων μόνο τους δύο όρους που είναι αναμφισβήτητα οι δύο εκείνοι μεγάλοι πυλώνες του κινήματος: Μαρξισμός - λενινισμός. Ξεχνάμε όμως το σταλινισμός, που σύμφωνα με την άποψη του Δ. Γληνού στο τεύχος της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» του Ιούνη του 1943, αναλύοντας τους τρεις βασικούς άξονες, που πάνω τους στηρίζεται το επαναστατικό και εργατικό κίνημα, ο σταλινισμός είναι, σύμφωνα με τη γνώμη του Γληνού, αλλά και της Ιστορίας, η ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Οπότε γιατί άκρα του τάφου σιωπή για τον τρίτο πυλώνα; Και η Ιστορία του κινήματος είναι το μόνο όπλο που είχαμε και έχουμε ενάντια στην αστική ιδεολογία και προπαγάνδα.

Για τούτο την Ιστορία της εργατικής τάξης την τρέμουν οι αστοί και όσο περνά από το χέρι τους παίζουν το ρόλο του Προκρούστη για να τη σβήσουν από το πρόσωπο της Γης για πάντα.

Γιατί όποιος ξέρει δύο πράγματα από Ιστορία, δεν πέφτει ποτέ στην προκρούστεια κλίνη, αφού η μούσα της Ιστορίας, σύμφωνα με την άποψη της ελληνικής μυθολογίας, ήταν και μούσα της Μαντοσύνης κι αυτό δε συμφέρει καθόλου τους αναθεωρητές της Ιστορίας.