Παρασκευή 23 Φλεβάρη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Στο σημερινό 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» μπορείτε να διαβάσετε:
  • ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις με πατρόν τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ
  • ΛΙΜΑΝΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ: Στο επίκεντρο ισχυρών ανταγωνισμών, με το «βλέμμα» στα Βαλκάνια
  • ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ - ΡΩΣΙΑ: Συγκυριακή σύγκλιση συμφερόντων. Χαρακτηριστικές οι πρόσφατες συμφωνίες ενεργειακών μονοπωλίων
  • ΓΑΛΛΙΑ: Τα αντιλαϊκά μέτρα αποδίδουν για το κεφάλαιο
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις με πατρόν τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ

Η λεγόμενη επόμενη μέρα «φωτίζεται» από τις ανακατατάξεις σε επίπεδο Ευρωζώνης (φωτ. από το πρόσφατο Γιούρογκρουπ)

Copyright 2018 The Associated

Η λεγόμενη επόμενη μέρα «φωτίζεται» από τις ανακατατάξεις σε επίπεδο Ευρωζώνης (φωτ. από το πρόσφατο Γιούρογκρουπ)
Στο ευρύτερο πλέγμα των διεργασιών και των αναδιαρθρώσεων που προωθούνται γύρω από την «εμβάθυνση» της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) στην Ευρωζώνη, εντάσσεται και το ζήτημα του «νέου» εποπτικού πλαισίου της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, από τον Αύγουστο του 2018 και σε συνέχεια βέβαια του τρέχοντος μνημονίου.

Σε αυτό το φόντο, η λεγόμενη επόμενη μέρα «φωτίζεται» από τις ανακατατάξεις σε επίπεδο Ευρωζώνης, από τους νέους και υπό διαμόρφωση μηχανισμούς χρηματοδότησης κρατών ή και τραπεζών, που θα βρεθούν αντιμέτωπα με κινδύνους χρεοκοπίας, με την αναβάθμιση των οργανισμών που διενεργούν τους εποπτικούς ελέγχους τόσο στους κρατικούς προϋπολογισμούς όσο και γενικότερα στις οικονομικές εξελίξεις, με γνώμονα βέβαια την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

«Μεταρρυθμίσεις» και ζεστό χρήμα για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας

Η δέσμη των προτάσεων της Κομισιόν για την εμβάθυνση της ΟΝΕ προβλέπει την «παροχή στήριξης στα κράτη - μέλη για την υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων μέσω ενός εργαλείου για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και τεχνικής στήριξης κατόπιν αιτήματος των κρατών - μελών». Μεταξύ άλλων, ενδεικτικά αναφέρονται οι μεταρρυθμίσεις στις «αγορές εργασίας και προϊόντων», η «βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος», οι «μεταρρυθμίσεις» στη Δημόσια Διοίκηση, ζητήματα δηλαδή που έχουν τεθεί με τη μορφή των «προαπαιτούμενων» και στο πλαίσιο των «αξιολογήσεων» του μνημονίου στην Ελλάδα, τα οποία μάλιστα έχουν συμπεριληφθεί και στο «συμπληρωματικό μνημόνιο» της κυβέρνησης με την Ευρωζώνη, για την 3η «αξιολόγηση», που βέβαια θα «επικαιροποιηθεί» και «συμπληρωθεί» εκ νέου στο πλαίσιο της 4ης «αξιολόγησης», που ξεκινά στα «γεμάτα» την επόμενη βδομάδα στην Αθήνα.

Πρόκειται για ένα ακόμη εργαλείο στο πλαίσιο κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής, με «αντάλλαγμα» τις κεφαλαιακές ενισχύσεις για την τόνωση των επιχειρηματικών ομίλων μέσω των προϋπολογισμών και των ταμείων χρηματοδότησης της ΕΕ.

Την ίδια ώρα, κυβέρνηση και Ευρωζώνη, ως μαξιλάρι ασφαλείας, για την «επόμενη μέρα» δρομολογούν τη διαμόρφωση ενός «αποθεματικού» και μέσω των αδιάθετων υπολοίπων από τη δανειακή σύμβαση του 3ου μνημονίου. Τα ποσά αυτά θα είναι έτοιμα προς εκταμίευση σε περίπτωση που «κάτι στραβώσει» με τις εξόδους για νέα κρατικά δάνεια από τις διεθνείς χρηματαγορές. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα «νέο» εργαλείο «προληπτικής» χρηματοδότησης προς το ελληνικό κράτος, ενώ βέβαια ανοιχτό είναι και το ενδεχόμενο στήριξης από τους ήδη υπάρχοντες μηχανισμούς «προληπτικής» χρηματοδότησης (ECCL κ.ά.) της ΕΕ.

H «κανονικότητα» των «ευρωπαϊκών εξαμήνων»

Παράλληλα, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, για κάθε κράτος - μέλος, μαζί με τις άλλες «εποπτικές» διαδικασίες (ελλείμματα, κρατικά χρέη κ.ο.κ.), θα αποτελούν στο εξής τμήμα της διαδικασίας των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» και θα περιλαμβάνονται στις «ειδικές συστάσεις» ανά χώρα, με πρώτη περίοδο «πιλοτικής εφαρμογής» το έτος 2018, όπως αναφέρεται σε έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία εξετάζεται να ενταχτεί και πάλι στην «κανονικότητα» των (αναβαθμισμένων) «ευρωπαϊκών εξαμήνων», ενδεχομένως και από την άνοιξη φέτος, πριν από τη λήξη του τρέχοντος μνημονίου.

Πρόκειται για την «κανονικότητα» της ΕΕ και βέβαια της Ευρωζώνης, με επίκεντρο το ενισχυμένο πλαίσιο «δημοσιονομικής εποπτείας», με στόχο «την πρόληψη ή τη διόρθωση των "ανισορροπιών" που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των οικονομιών των κρατών - μελών της ζώνης του ευρώ ή της ΕΕ συνολικά», όπως αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ανακοίνωσή της, στο πλαίσιο της τρέχουσας «δέσμης ευρωπαϊκού εξαμήνου».

Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο - ESM

Σύμφωνα με τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου «θα βασίζεται στην καθιερωμένη δομή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας» (ΕSM). Ουσιαστικά, πρόκειται για την αναβάθμιση του ΕSM όχι μόνο ως μηχανισμού κρατικών διασώσεων (όπως σήμερα στην περίπτωση της Ελλάδας), αλλά και ως «δανειστή έσχατης ανάγκης» για τη διάσωση προβληματικών τραπεζών. Οι «θεσμοί» της ΕΕ καλούνται να εγκρίνουν την εν λόγω πρόταση έως τα μέσα του 2019, ενώ βέβαια ο αναβαθμισμένος ESM θα αναλάβει επιτελικό ρόλο σε ό,τι αφορά και το εποπτικό πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής στην Ελλάδα για την περίοδο μετά το 2018.

Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους αποδεικνύεται βασικός μοχλός για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών διεργασιών και μάλιστα σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, μέχρι το 2060, όπως προβλέπεται και από τη σχετική απόφαση - συμφωνία στο Γιούρογκρουπ στις 15 του Ιούνη 2017 (2η «αξιολόγηση» του 3ου μνημονίου).

Με φόντο, πλέον, την 4η «αξιολόγηση», υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Ευρωζώνης τόνιζε τις προάλλες ότι το «εποπτικό πλαίσιο μετά το πρόγραμμα» είναι διασυνδεδεμένο με την τρέχουσα συζήτηση για την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, για το οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, «εργαζόμαστε σε τεχνική βάση».

Αλλωστε, όπως έχει τονίσει και ο επικεφαλής του ESM, Kλ. Ρέγκλινγκ, «εάν υπάρξει επιπρόσθετη ελάφρυνση χρέους, φυσικά τα κράτη της Ευρωζώνης και ο ESM θα θέλουν να διασφαλίσουν ότι ως αντάλλαγμα οι πολιτικές θα παραμείνουν υγιείς». Οπως είπε, «η Ελλάδα θα βρεθεί υπό επίβλεψη μετά το τέλος του προγράμματος, όπως και οι άλλες χώρες που δέχτηκαν πρόγραμμα», χαρακτηρίζοντας τη συγκεκριμένη διαδικασία «φυσιολογική», αλλά «πιο σημαντική σε αυτήν την περίπτωση γιατί η Ελλάδα πήρε περισσότερα χρήματα από τον ESM σε σχέση με τις άλλες χώρες».

Τα «κόκκινα» δάνεια

Σε ό,τι αφορά το κρίσιμο για τους καπιταλιστές ζήτημα της μείωσης των «κόκκινων» δανείων, σε έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αναφορικά με την «Τραπεζική Ενωση» για την αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων (ΜΕΔ), υπογραμμίζεται ότι «η μείωσή τους είναι σημαντική για την ομαλή λειτουργία της Τραπεζικής Ενωσης και της Ενωσης Κεφαλαιαγορών, καθώς και για τη σταθερότητα και την ολοκλήρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της ΕΕ». Παράλληλα, για την άνοιξη φέτος προαναγγέλλεται «μια ολοκληρωμένη δέσμη μέτρων για τη μείωση του επιπέδου των υφιστάμενων ΜΕΔ και την αποτροπή της μελλοντικής συσσώρευσης».

Χαρακτηριστικά, οι άξονες των παρεμβάσεων που δρομολογούνται για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων αφορούν, μεταξύ άλλων, τη «μεταρρύθμιση των πλαισίων αναδιάρθρωσης, αφερεγγυότητας και είσπραξης οφειλών», την «ανάπτυξη δευτερογενών αγορών για επισφαλή περιουσιακά στοιχεία» και την «προώθηση της αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος».

Βέβαια, τα παραπάνω έρχονται να «δέσουν» και με τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων από τους ελληνικούς τραπεζικούς ομίλους, όπως βέβαια και με το αντίστοιχο νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο η κυβέρνηση «θωρακίζει» τη διαδικασία που οδηγεί σε μαζικούς πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών. Θυμίζουμε ότι η «έκθεση συμμόρφωσης» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που συζητήθηκε στο Γιούρογκρουπ, αναφέρει ότι για το 2018 οι τράπεζες σχεδιάζουν 10.000 πλειστηριασμούς, με περαιτέρω διόγκωση στους 40.000 ετησίως για την προσεχή τριετία, συνολικά δηλαδή βγαίνουν «στο σφυρί» 130.000 ακίνητα.


Α. Σ.

ΛΙΜΑΝΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
Στο επίκεντρο ισχυρών ανταγωνισμών με το «βλέμμα» στα Βαλκάνια

Eurokinissi

Το Λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αλλά και ευρύτερα η περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης έχουν μπει για τα καλά στο επίκεντρο επιχειρηματικών και στρατιωτικών σχεδιασμών πολύ ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων και κρατών.

Τόσο το ίδιο το λιμάνι, όσο και τα σχέδια που συνδέονται με αυτό συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, ενώ πρωταγωνιστούν και στα σχέδια της εγχώριας αστικής τάξης για την «γεωπολιτική αναβάθμισή» της, με την ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό κόμβο και κόμβο συνδυασμένων μεταφορών.

Το Λιμάνι, με βάση τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και ΤΑΙΠΕΔ, ετοιμάζεται να παραδοθεί στους επιχειρηματικούς ομίλους μέσα από συμβάσεις παραχώρησης συγκεκριμένων δραστηριοτήτων.

Μεγαθήρια της Αμερικής, της Ρωσίας, της Κίνας αλλά και του Κατάρ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για επενδύσεις σε Ενέργεια, συνδυασμένες μεταφορές αλλά και στον θαλάσσιο τουρισμό, αναζητώντας κερδοφόρα διέξοδο στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, με το «βλέμμα» βέβαια στην περιοχή των Βαλκανίων, απ' όπου προβλέπεται να περάσουν τα δίκτυα Ενέργειας και μεταφορών από και προς την ΕΕ.

Ενέργεια και συνδυασμένες μεταφορές...

Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε το 1ο Διεθνές Φόρουμ Πετρελαίου και Αερίου Αλεξανδρούπολης, που είχε ως στόχο την «προετοιμασία των κατάλληλων επιχειρηματικών, πολιτικών και επικοινωνιακών συνθηκών για τη σύναψη ενεργειακών συμφωνιών στη Θράκη». Εκεί επισημάνθηκε το «στρατηγικό ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης, αλλά και των αμερικανικών εταιρειών παραγωγής και εμπορίας LNG», ενώ τα έργα που προωθούνται στην περιοχή παρουσιάστηκαν ενταγμένα στο σχεδιασμό αυτό, ως συμβολή στην «ενεργειακή ασφάλεια» της ίδιας της χώρας, των Βαλκανίων και της ΕΕ.

Από την περιοχή διέρχεται, εξάλλου, ο υπό κατασκευή αγωγός φυσικού αερίου ΤΑP που μεταφέρει αέριο από τα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν στην Κασπία προς την Ευρώπη. Ταυτόχρονα, ετοιμάζεται ο διασυνδετήριος ελληνοβουλγαρικός αγωγός φυσικού αερίου IGB. Παράλληλα, προχωρούν με εντατικούς ρυθμούς τα σχέδια κατασκευής του υπεράκτιου πλωτού σταθμού υποδοχής, προσωρινής αποθήκευσης και αεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στα ανοικτά της Αλεξανδρούπολης, προκειμένου να δημιουργηθεί μια «εναλλακτική» πηγή προμήθειας φυσικού αερίου για τις χώρες της περιοχής, ώστε να πάψει η Ρωσία να αποτελεί μονοπωλιακό προμηθευτή.

Το έργο του σταθμού LNG ανέλαβε η «Gastrade» του ομίλου Κοπελούζου και η έναρξη της εμπορικής του εκμετάλλευσης έχει τοποθετηθεί στο τέλος του 2019. Στην «Gastrade», μετέχει με ποσοστό 20% η αμερικανική «GasLog» του Λιβανού που διαθέτει σημαντικό στόλο με πλοία μεταφοράς LNG.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο όμιλος Κοπελούζου συνεργάζεται επίσης με ρωσικά μεγαθήρια στον τομέα της Ενέργειας, μαζί, δε, με τη γερμανική «Fraport» έχει αναλάβει τη διαχείριση των περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας και μόλις πριν από λίγες μέρες σε κοινοπραξία με την κινεζική SCIG εκδήλωσε ενδιαφέρον για την «Εγνατία Οδό» (DAMCO ENERGY S.A. - SCIG).

Ο σχεδιασμός για μεγάλα έργα στον τομέα των συνδυασμένων μεταφορών, εξυπηρετείται επίσης με την κατασκευή μεγάλου εμπορευματικού κέντρου στην Αλεξανδρούπολη και την αναβάθμιση της σιδηροδρομικής του σύνδεσης, καθώς στο πλαίσιο της σχεδιαζόμενης «Σιδηροδρομικής Εγνατίας» θα φτάνει πλέον έως τη Ρουμανία. Θυμίζουμε ότι η «Σιδηροδρομική Εγνατία», με αφετηρία (αρχικά) τη Θεσσαλονίκη και ακολουθώντας μία πορεία διαφορετική από τη σημερινή, προβλέπεται να περνά από την Καβάλα και την Αλεξανδρούπολη, θα κατευθύνεται προς Ορμένιο, για να συνδεθεί με το δίκτυο της Βουλγαρίας και να καταλήξει σε δύο από τα σημαντικότερα λιμάνια του Εύξεινου Πόντου (Μπουργκάς και Βάρνας), αλλά και σε αυτό του Δούναβη στην πόλη Ρούσε. Μέσω αυτού του σχεδιασμού θα παρακάμπτονται τα στενά του Βοσπόρου και θα γίνει ταχύτερη και φθηνότερη η σύνδεση των παραπάνω λιμανιών με το Αιγαίο Πέλαγος και τη Μεσόγειο.

Στην περιοχή έχουν ήδη αναπτυχθεί δραστηριότητες συνδυασμένων μεταφορών από εταιρείες όπως η γερμανική «Kuehne + Nagel» και η κινεζική «Cosco Shipping-Agency», οι οποίες έχουν εκμισθώσει και λειτουργούν αποθηκευτικές εγκαταστάσεις στο λιμάνι, μέσω των οποίων προωθούν εμπορεύματα προς ευρωπαϊκές και άλλες αγορές.

...στο επίκεντρο σφοδρών ανταγωνισμών

Τα σχέδια αυτά βάζουν την περιοχή στο επίκεντρο των ανταγωνισμών ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.

Το σημαντικό ρόλο που επιδιώκεται να παίξει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης στους αμερικανικούς σχεδιασμούς, έχει επιβεβαιώσει πολλές φορές ο πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα μας, Τζ. Πάιατ. Αναφερόμενος στον κομβικό ρόλο που διαδραματίζει η Ελλάδα στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, αλλά και στο σχέδιο που έχει η κυβέρνηση των ΗΠΑ για την περιοχή, ο Αμερικανός πρέσβης έχει κάνει επανειλημμένως ειδική μνεία στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, λέγοντας ότι οι ΗΠΑ θέλουν να το χρησιμοποιήσουν τόσο για εμπορικούς, όσο και για στρατιωτικούς σκοπούς. Η απαίτηση, μάλιστα, το λιμάνι να περάσει σε αμερικανικά χέρια, δεν πρέπει να θεωρείται άσχετη και με την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΘ που πέρασε στα χέρια ρωσογερμανικών κεφαλαίων, ιδιωτικοποίηση για την οποία ο Αμερικανός πρέσβης έχει εκφράσει επανειλημμένως τις «ενστάσεις» του.

Εξάλλου, ενδεικτικό των προθέσεων είναι ότι το λιμάνι έχει μετατραπεί σε στρατιωτική βάση ελικοπτέρων Αμερικανών και ΝΑΤΟικών. Θυμίζουμε ότι η Αλεξανδρούπολη τους προηγούμενους μήνες χρησιμοποιήθηκε δύο φορές ως προσωρινή βάση: Μία για τη μεταφορά στρατευμάτων και οχημάτων στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής άσκησης «Noble Jump», αλλά και στο τέλος Οκτώβρη του 2017 ως βάση για τη μεταφορά ΝΑΤΟικών ελικοπτέρων, στο πλαίσιο της άσκησης για την ταχεία μεταφορά «ενισχύσεων» σε κάποιο προωθημένο θέατρο επιχειρήσεων του ευρωπαϊκού «μετώπου», με την «κάννη» να δείχνει σταθερά τη Ρωσία.

Η παρουσία του πρέσβη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ελλάδα, Αντρέι Μ. Μάσλοβ, στην Αλεξανδρούπολη, στις αρχές του Φλεβάρη, επιβεβαίωσε και το επενδυτικό ενδιαφέρον της Ρωσίας για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Μάλιστα, ο πρέσβης προσπέρασε το γεγονός της αμερικανοΝΑΤΟικής παρουσίας στην Αλεξανδρούπολη, λέγοντας ότι αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο στις διμερείς σχέσεις καθώς, όπως είπε, «η διπλωματία μας είναι υψηλής κουλτούρας».

Στο πλαίσιο αυτό διακινείται το σενάριο, οι Ρώσοι να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό που αναμένεται να προκηρυχθεί από το TAIΠEΔ τους επόμενους μήνες, μέσω του ομίλου GEFCO (το 75% ανήκει στη «Pωσικοί Σιδηρόδρομοι», ενώ το υπόλοιπο 25% ελέγχεται από την «PSA Peugeot Citroen»), που πρόσφατα απέκτησε θυγατρική και στη χώρα μας.

Παράλληλα, ενεργό παραμένει και το ενδιαφέρον του Κατάρ, που αποτελεί σημαντικό παγκόσμιο εξαγωγέα υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και πετρελαίου. Πριν από λίγες μέρες, ο πρέσβης του Κατάρ, Abdulaziz Al-Naama, στη συνάντησή του με τον υπουργό Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Π. Κουρουμπλή, επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον για συνεργασία των δύο χωρών με αξιοποίηση των λιμανιών Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Αλεξανδρούπολης. Θυμίζουμε ότι ο πρέσβης του Κατάρ είχε επισκεφθεί και είχε ξεναγηθεί στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, τον περασμένο Οκτώβρη. Το ενδιαφέρον του είχε εστιαστεί στις υποδομές του λιμανιού και στις δυνατότητες διασύνδεσής του.

Εχθρικά σχέδια για τα λαϊκά συμφέροντα

Τα σχέδια της γεωπολιτικής αναβάθμισης έχουν αναλάβει να πλασάρουν στο λαό κυβερνητικά στελέχη αλλά και στελέχη της ΝΔ στην περιφέρεια και τους δήμους της περιοχής. Παράδειγμα αποτελεί η στάση του δημάρχου Αλεξανδρούπολης που έχει αναλάβει να πείσει το λαό για τα «οφέλη» που θα προκύψουν από τη μετατροπή της περιοχής σε αμερικανική πολεμική βάση. Οπως είπε πρόσφατα, «η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη θα μας δώσει ώθηση και οικονομική αλλά ταυτόχρονα θα έχουμε και μια αμυντική ασπίδα, την οποία πιστεύω ότι θα την εκμεταλλευτούμε στο έπακρο για να ηρεμήσει ο τόπος».

Η ίδια η ζωή αποδεικνύει καθημερινά ότι η «ανάπτυξή» τους δεν είναι μόνο εχθρική για το εργατικό και λαϊκό εισόδημα, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του αλλά και για την ίδια την ειρήνη και την ασφάλεια του λαού.

Η περιοχή της Θράκης κατέχει τη θλιβερή πρωτιά στη μετατροπή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής, με παράλληλη μείωση των μισθών, ενώ την ίδια ώρα τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων αυξάνονται. Και οι περίφημες θέσεις εργασίας που ...θα δημιουργηθούν θα στηρίζονται στο ίδιο πλαίσιο, θα είναι ελάχιστες, κακοπληρωμένες και περιορισμένης διάρκειας.

Ταυτόχρονα, ο ενεργειακός πλούτος της περιοχής που εξασφαλίζει κερδοφορία στους επιχειρηματικούς ομίλους, θα συνεχίσει να πηγαίνει πακέτο με την καταδίκη του πληθυσμού στην «ενεργειακή φτώχεια», γιατί το δικαίωμα του λαού σε φθηνή θέρμανση δεν συμβιβάζεται με την καπιταλιστική κερδοφορία, ενώ θα γίνεται και «μήλον της Εριδος» για επιχειρηματικούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα, δημιουργώντας τεράστιους κινδύνους για το λαό.

Οσο για την «ασφάλεια», τα όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο αποδεικνύουν πως η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και η μετατροπή της χώρας σε πολεμική βάση των ιμπεριαλιστών, καθόλου δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη, δεν αποτρέπουν την αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας. Ενώ και η κατάσταση συνολικά στην περιοχή της Μ. Ανατολής αλλά και τα όσα συμβαίνουν τις μέρες αυτές στην κυπριακή ΑΟΖ, δείχνουν ότι ο ενεργειακός πλούτος, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μετατρέπεται όχι βέβαια σε «παράγοντα σταθερότητας», αλλά αστάθειας και συγκρούσεων που πληρώνουν οι λαοί.


Α. Αν.

ΓΑΛΛΙΑ
Αντιλαϊκά μέτρα με ... πρότυπο τη γερμανική «Ατζέντα 2010»

Η σχετική μείωση της ανεργίας άμεσο αποτέλεσμα της διεύρυνσης των ελαστικών μορφών απασχόλησης

Από διαδήλωση εργαζομένων στη Μασσαλία τον περασμένο Σεπτέμβρη ενάντια στα μέτρα ενίσχυσης των εργοδοτών

Copyright 2017 The Associated

Από διαδήλωση εργαζομένων στη Μασσαλία τον περασμένο Σεπτέμβρη ενάντια στα μέτρα ενίσχυσης των εργοδοτών
Το στοιχείο της μείωσης της ανεργίας στη Γαλλία για το δ' τετράμηνο του 2017 κατά 0,7% (από το 9,6% στο 8,9%), που έδωσε στη δημοσιότητα η στατιστική υπηρεσία της χώρας, αξιοποιείται από διάφορα αστικά επιτελεία στη χώρα και εκτός, ως σημάδι της ανάκαμψης της οικονομίας. Ταυτόχρονα, προβάλλεται ως επιτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης του «μεταρρυθμιστή» Εμανουέλ Μάκρον, που από το Μάη του 2017 έχει αναλάβει την αστική διαχείριση.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει και με την ανεργία στη Γαλλία, είναι ότι εφαρμόζεται και σε όλη την ΕΕ η διεύρυνση της μερικής και εκ περιτροπής εργασίας με τις λεγόμενες ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, που επιβάλλουν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Ετσι και στις αστικές στατιστικές η απασχόληση μερικές ώρες τη βδομάδα είναι αρκετή για να μην θεωρηθεί κάποιος άνεργος. Στη Γαλλία, λοιπόν, που ξεκινούσε από ένα χαμηλό ποσοστό μερικής απασχόλησης, πλέον με βάση τα επίσημα στοιχεία, το 25% του εργατικού δυναμικού ήταν σε αυτήν την κατηγορία, ενώ από τα λεγόμενα συμβόλαια ορισμένου χρόνου μόνο το 1 στα 5 είναι διάρκειας ενός μήνα και παραπάνω. Την ίδια ώρα, όλοι αυτοί οι απασχολήσιμοι εργαζόμενοι δεν έχουν ουσιαστικά δικαιώματα, δεν καλύπτονται ακόμα και από επιχειρησιακές συμβάσεις, αλλά υπογράφουν ατομικές.

Τον Ιούλη του 2017 οι αρμόδιες υπηρεσίες μιλούσαν για 3 εκατομμύρια ανέργους και το Γραφείο Απασχόλησης για 5,6 εκατομμύρια αιτούντες εργασία. Πάνω σε αυτήν τη βαρβαρότητα και τη διεύρυνση της φτώχειας και των ανισοτήτων, εμφανίζονται και οι όποιες βελτιώσεις στο δείκτη της ανεργίας. Ας δούμε, όμως, συγκεκριμένα πού οφείλονται αυτές οι βελτιώσεις και γιατί η πολιτική του Μακρόν συγκρίνεται με αυτή του σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού Γκ. Σρέντερ, που το 2003 προώθησε τη λεγόμενη «Ατζέντα 2010», το πακέτο αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που αύξησε τη μερική απασχόληση, τα γνωστά «mini jobs» των 400 - 500 ευρώ το μήνα, και οδήγησε την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών επιχειρήσεων σε ασύλληπτα ύψη.

Ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων

Ο Εμ. Μακρόν, με θητεία στον τραπεζικό τομέα, έφυγε από την κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Ολάντ, όπου ήταν συνεργαζόμενος υπουργός Οικονομίας, και ίδρυσε το κίνημα «En Marche!» «Μπροστά!», λανσάροντας την ανάγκη μιας πιο χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής για την επίτευξη επενδύσεων και συνδέοντας την «αναγέννηση της Γαλλίας» με την «ανάκαμψη της ΕΕ» μέσω μιας νέας μορφής διακυβέρνησης, με «μεγαλύτερη γαλλογερμανική σύγκλιση». Αυτή, όπως συχνά λέει, περνάει μέσα από «μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία και από την επανεξέταση στη Γερμανία της δημοσιονομικής και επενδυτικής πολιτικής της» και μια «οικονομική κυβέρνηση στην Ευρωζώνη και έναν αρμόδιο επίτροπο που δεν θα είναι απλά αρμόδιος για τα δημοσιονομικά στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, αλλά θα προσφέρει πόρους για επενδύσεις ή θα έχει λόγο στην εργασιακή πολιτική».

Στην πραγματικότητα, η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού μέσω Μακρόν υπαγορεύτηκε από την προσπάθεια του γαλλικού κεφαλαίου να κερδίσει το χαμένο έδαφος στον ανταγωνισμό πρωτίστως με την ηγετική δύναμη της ευρωένωσης, τη Γερμανία, ειδικά την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτήν την κατεύθυνση, της ενίσχυσης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, δεν έχασε καθόλου χρόνο η συγκεκριμένη κυβέρνηση, την οποία να θυμίσουμε ότι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας εμφάνιζαν ως «νέο άνεμο» (όπως παλιότερα και τον Ολάντ), που θα συμβάλει στη «συμμαχία του Νότου για μια πιο κοινωνική Ευρώπη».

Πρώτο μέλημα της κυβέρνησης ήταν η αλλαγή του εργασιακού νόμου που θεωρούνταν ιδιαίτερα άκαμπτος για τους βιομήχανους. Λίγους μήνες μετά την ανάδειξη στην κυβέρνηση, πέρασε πακέτο αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που διευκόλυναν τις απολύσεις, υπονόμευσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και ειδικά τις κλαδικές, διεύρυναν τη δυνατότητα της εργοδοσίας να διευθετεί το χρόνο εργασίας όπως την συμφέρει κάθε φορά, ανάλογα με τον όγκο της παραγωγής.

Μέτρα υπέρ της εργοδοσίας

Επίσης, μέσα στον περασμένο Σεπτέμβρη ψηφίστηκε στη Βουλή η αύξηση της λεγόμενης «Γενικευμένης Κοινωνικής Εισφοράς» (Contribution Sociale Generalisee), που ρίχνει το βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης στις πλάτες των μισθωτών και μειώνει για τους κεφαλαιοκράτες το λεγόμενο «μη εργασιακό κόστος». Ταυτόχρονα, κατάργησε την εισφορά των εργοδοτών και εργαζομένων για ασθένεια και ανεργία. Μάλιστα, εμφανίζει το μέτρο ως θετικό γιατί ...αυξάνει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων (επειδή δεν θα υπάρχουν κρατήσεις στους μισθούς), ωστόσο το αντίθετο θα συμβεί, με δεδομένη την τάση να πέφτει το επίπεδο της δημόσιας υγείας, να προχωράει η ιδιωτικοποίησή της και τα λαϊκά στρώματα να είναι αναγκασμένα να βάζουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Την ίδια ώρα, με τον προϋπολογισμό του 2018 μειώνει και τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου από το 33% στο 25%.

Στο στόχαστρο τα επιδόματα ανεργίας

Επόμενη αντιλαϊκή μεταρρύθμιση είναι αυτή του λεγόμενου συστήματος προστασίας των ανέργων, όπως και του συστήματος της επαγγελματικής κατάρτισης και μαθητείας. Πρόκειται για τις «προσαρμογές» που προχωράνε και σε όλη την ΕΕ, ώστε οι εργαζόμενοι και από τα πρώτα χρόνια του εργασιακού τους βίου να βιώνουν την ανασφάλεια, απαραίτητο στοιχείο για να είναι ευάλωτοι στις διαθέσεις της εργοδοσίας, που θέλει ακόμα πιο φτηνή και ευέλικτη εργατική δύναμη. Στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, στα πρότυπα των μεταρρυθμίσεων της Γερμανίας, είναι οι άνεργοι να υποτάσσονται ουσιαστικά σε συνθήκες σκλαβιάς, να αποδέχονται όποια προσφορά εργασίας, δουλειά χωρίς δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτό προβλέπονται η διακοπή ή η περικοπή του επιδόματος ανεργίας, κάτι μάλιστα που αναγορεύεται σε «παρότρυνση» για «επιστροφή στην απασχόληση», από ανθρώπους που δήθεν συνηθίζουν να ζουν με το επίδομα ανεργίας. Σε ένα «εσωτερικό έγγραφο» του υπουργείου Εργασίας που διέρρευσε στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, με συντάκτη τον Αντουάν Φουσέρ, που πριν γίνει σύμβουλος της υπουργού Εργασίας Μουριέλ Πενικό ήταν στέλεχος της Ενωσης Βιομηχάνων της Γαλλίας, στις προτάσεις περιλαμβάνεται ότι ο κάθε άνεργος θα συμπληρώνει «ένα δελτίο μηνιαίας δραστηριότητας», προκειμένου να υπάρχει αναλυτικός και διαρκής έλεγχος για το κατά πόσο, όντως, επιδιώκει να βρει απασχόληση. Αν η αναζήτηση εργασίας κριθεί «ανεπαρκής» ή ο άνεργος αρνηθεί δύο «προσφορές» απασχόλησης που κρίνονται «λογικές», θα μπορεί να μειώνεται το επίδομά του κατά 50%, δηλαδή στο μισό, αρχικά για ένα χρονικό διάστημα δύο μηνών. Στην περίπτωση που αυτό επαναληφθεί, η επιδότηση του ανέργου θα αναστέλλεται, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα. Δηλαδή, ακόμα και η άρνηση μιας αναξιοπρεπούς αμοιβής ή κακών και επικίνδυνων συνθηκών εργασίας θα μπορεί να θεωρηθεί αιτία για να κόβονται τα όποια ψίχουλα με τα οποία φυτοζωούν οι άνεργοι. Με αυτήν την τιμωρητική λογική και ο άνεργος που δεν αποδέχεται να υποταχθεί εντελώς στην εργοδοτική επιθετικότητα, θα οδηγείται στην ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση.

Η λογική αυτή προωθείται και με τα προγράμματα κατάρτισης σε όλη την ΕΕ, που επιδοτούν την εργοδοσία, διευκολύνουν την αντικατάσταση «παλιότερων» εργαζομένων από άλλους φτηνότερους, καλύπτοντας ένα σημαντικό ποσοστό των θέσεων εργασίας σε μια εταιρεία με κρατική επιδότηση της αμοιβής ή της ασφαλιστικής κάλυψης και ανακυκλώνοντας ένα εργατικό δυναμικό χωρίς κεκτημένα, που πασχίζει να επιβιώσει μεταξύ ανεργίας και προσωρινής απασχόλησης.

Και ο λαός μας να απορρίψει τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ

Αυτές είναι οι λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» που συχνά επικαλείται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εμφανιζόμενη ότι υπερασπίζεται τις Συλλογικές Συμβάσεις και διαπραγματεύσεις, την ίδια ώρα που δεν έχει πειράξει ούτε «τρίχα» από το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και το πλαίσιο που εφαρμόζεται σε όλη την ΕΕ. Αυτή είναι η «κανονικότητα» του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» που οι «αριστεροί» διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στην Ελλάδα καλούν τον λαό να συστρατευτεί. Δηλαδή η αποδοχή της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης, του διαρκούς χτυπήματος λαϊκών δικαιωμάτων.

Σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, αναπτυγμένο και λιγότερο αναπτυγμένο, παράλληλα με την επίθεση του κεφαλαίου στις εργασιακές σχέσεις (που μπορεί να οδηγεί σε βελτιωμένους δείκτες ανεργίας, αύξηση του ΑΕΠ κ.λπ.) προχωράει η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία και την Πρόνοια, ώστε να μειώνεται το κόστος για την εργοδοσία και να φορτώνεται στα λαϊκά στρώματα. Και ο λαός μας δεν πρέπει να «τσιμπήσει» στις νέες υποσχέσεις περί δήθεν δίκαιης ανάπτυξης, περί ...καπιταλισμού με κανόνες. Ο δικός του δρόμος είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης, ώστε παίρνοντας οι εργαζόμενοι τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους, να οργανώσουν την παραγωγή και τη ζωή τους ικανοποιώντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, απαλλαγμένοι από τα δεινά της ανεργίας, της φτώχειας και της κλοπής, από λίγα παράσιτα, του πλούτου που παράγουν.


Δ. Καρ.

ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ - ΡΩΣΙΑ
Συγκυριακή σύγκλιση ενεργειακών και γεωπολιτικών συμφερόντων

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την κοινή εμφάνιση των υπουργών Ενέργειας Ρωσίας (από αριστερά) και Σαουδικής Αραβίας στο Διεθνές Φόρουμ Ενέργειας στο Ριάντ

This content is subject to cop

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την κοινή εμφάνιση των υπουργών Ενέργειας Ρωσίας (από αριστερά) και Σαουδικής Αραβίας στο Διεθνές Φόρουμ Ενέργειας στο Ριάντ
Εντείνεται η ενεργειακή και οικονομική συνεργασία ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία, καθώς οι δύο χώρες, που ήταν κατά το παρελθόν σκληροί ανταγωνιστές στον τομέα της αγοράς Ενέργειας, φαίνεται συγκυριακά να συγκλίνουν στα γεωπολιτικά συμφέροντα, μπροστά στις αλλαγές τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και στη διαμόρφωση των τιμών στις διεθνείς αγορές Ενέργειας.

Ρόλο σε αυτήν τη συγκυριακή προσέγγιση παίζει η σημαντική αύξηση της παραγωγής σχιστολιθικού πετρελαίου και φυσικού αερίου στις ΗΠΑ, ένας από τους παράγοντες που προκάλεσαν το 2014 μεγάλη μείωση στις διεθνείς τιμές του «μαύρου χρυσού». Ενώ η ενίσχυση της συνεργασίας ενθαρρύνεται επίσης από τα αποτελέσματα που έφερε πέρυσι ο πρωταγωνιστικός ρόλος Ριάντ - Μόσχας στην επίτευξη διακρατικής συμφωνίας για τη μείωση της πετρελαϊκής παραγωγής κατά 1.800.000 βαρέλια ημερησίως μεταξύ 24 χωρών - μελών του Οργανισμού Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (OPEC) και μη, με αποτέλεσμα τη σταδιακή αύξηση της διεθνούς τιμής πετρελαίου... Η επιτυχία αυτής της συμφωνίας, που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από την παράτασή της έως το τέλος του 2018, συζητήθηκε στα μέσα Φλεβάρη και κατά την τηλεφωνική επικοινωνία του Σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Κρεμλίνου, οι δύο ηγέτες συμφώνησαν «στο συντονισμό των κινήσεών τους στις παγκόσμιες αγορές υδρογονανθράκων».

Είναι φανερό πως η σύγκλιση συμφερόντων Ρωσίας - Σαουδικής Αραβίας αποβλέπει στη διατήρηση και αύξηση ενός σημαντικού μέρους των διεθνών αγορών Ενέργειας απέναντι σε μελλοντικούς ανταγωνιστές που θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις γεωπολιτικές συγκυρίες για να προσφέρουν υπηρεσίες και προϊόντα σε πιο ανταγωνιστικές τιμές. Αυτός ο στόχος, άλλωστε, ήταν ένα από τα βασικά θέματα που θίχτηκαν και στην πρόσφατη συνάντηση του Ρώσου υπουργού Ενέργειας, Αλεξάντερ Νόβακ, με τον Σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν. Ωστόσο, η αύξηση της διμερούς συνεργασίας στον τομέα της Ενέργειας επιβεβαιώθηκε το πρώτο δεκαπενθήμερο του Φλεβάρη από τις τρεις σημαντικές συμφωνίες που «σφράγισαν» στο Ριάντ ο Ρώσος υπουργός Ενέργειας και οι διευθύνοντες σύμβουλοι ρωσικών μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν το χώρο, όπως ο διευθύνων σύμβουλος του Ρωσικού Ταμείου Αμεσων Επενδύσεων (RDIF) Κιρίλ Νμίτριεφ και στελέχη σημαντικών ρωσικών ενεργειακών μονοπωλίων, όπως οι εταιρείες γεωτρήσεων «Eurasia Drilling» και «Novateck PJSC».

Αξίζει να παρατηρήσει κανείς πως οι συμφωνίες αυτές κλείστηκαν περίπου τέσσερις μήνες προτού η σαουδαραβική κυβέρνηση διαθέσει στα διεθνή χρηματιστήρια Νέας Υόρκης και Λονδίνου το 5% της αξίας της «Aramco», του μεγαλύτερου ενεργειακού μονοπωλίου παγκοσμίως. Η κίνηση αυτή, σε συνδυασμό με το ζωηρό ενδιαφέρον ρωσικών κρατικών και ιδιωτικών μονοπωλίων να αγοράσουν μέρος των μετοχών της «Aramco», καταγράφει τη βούληση ενός μέρους του ρωσικού μεγάλου κεφαλαίου να υποστηρίξει τα σχέδια της Σαουδικής Αραβίας για «απεξάρτηση» της οικονομίας από το πετρέλαιο, στο πλαίσιο δομικών μεταρρυθμίσεων που προβλέπει το λεγόμενο «Οραμα 2030», το οποίο προωθεί ο Σαουδάραβας πρίγκιπας, διάδοχος του θρόνου και υπουργός Αμυνας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν.

Ποιες είναι οι συμφωνίες

Διεθνή ΜΜΕ που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στις αγορές Ενέργειας (π.χ. oilprice.com) ξεχώρισαν ανάμεσα στις τρεις συμφωνίες Ριάντ - Μόσχας, αξίας άνω των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων, την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας ανάμεσα στη Novatek» και την «Aramco» για την ανάπτυξη του δεύτερου σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου στο ρωσικό τμήμα της Αρκτικής (κοντά στη χερσόνησο Γκαϊντάν), που είναι γνωστό ως «Arctic LNG-2». Το ενδιαφέρον της Σ. Αραβίας για το συγκεκριμένο έργο στην Αρκτική (που προβλέπεται να λειτουργήσει πλήρως έως το 2023, υγροποιώντας και αποθηκεύοντας πάνω από 18.000.000 τόνους φυσικού αερίου το χρόνο) είναι έντονο, καθώς η συγκεκριμένη επένδυση θα μπορούσε να της εξασφαλίσει στο μέλλον προνομιακές τιμές στην εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Αυτό εξηγεί γιατί μετέβη στη ρωσική αρκτική ζώνη τουλάχιστον δύο φορές μέσα στο τελευταίο τετράμηνο ο Σαουδάραβας υπουργός Ενέργειας Χαλίντ αλ Φαλίχ. Από την άλλη, δεν θα πρέπει κανείς να ξεχνά ότι η Σαουδική Αραβία παράγει σήμερα 110 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, που το καταναλώνει η ίδια, και πως μέχρι το 2030 επιδιώκει να διπλασιάσει αυτήν την παραγωγή για να καλύψει αυξανόμενες ανάγκες.

Αλλα κοινά σχέδια που εξετάζουν Ρωσία και Σ. Αραβία αφορούν την κατασκευή πετροχημικής βιομηχανίας από τον ρωσικό γίγαντα «Sibur» για λογαριασμό της «Αramco» στη Σ. Αραβία, και την παροχή προϊόντων και υπηρεσιών γεωτρήσεων από τη ρωσική εταιρεία γεωτρήσεων «Eurasia Drilling Co.» και την εταιρεία παραγωγής εξοπλισμού για γεωτρήσεις «Novomet» προς την «Aramco». Ο Κιρίλ Ντμίτριεφ διέκρινε ότι είναι αυξημένο και το ενδιαφέρον ρωσικών τραπεζών για την αγορά μετοχών της «Aramco», όταν αυτές διατεθούν προς πώληση, πιθανώς μέσα στον ερχόμενο Ιούλη. Μιλώντας πριν από μερικές μέρες σε δημοσιογράφους, ο Ντμίτριεφ σχολίασε τις πρόσφατες σαουδορωσικές συμφωνίες στο Ριάντ ως «το αποτέλεσμα δουλειάς ανάμεσα στον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν, τον Σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ αλ Σαούντ και τον Σαουδάραβα πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, που δείχνει ότι η συμφωνία μας για τη σταθεροποίηση του πετρελαίου παίζει σημαντικό ρόλο στη σύνδεση Ρωσίας και Σαουδικής Αραβίας, ενώ οδήγησε σε παραγόμενη αξία άνω των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Η σχέση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Σαουδική Αραβία, τα τελευταία χρόνια, είναι υπόδειγμα θετικής οικονομικής διπλωματίας».

Σε κάθε περίπτωση, Ρώσοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και στελέχη κρατικών και μη μονοπωλίων φαίνεται πως θέτουν ως προτεραιότητα όχι μόνο τον έλεγχο της πετρελαϊκής παραγωγής με στόχο την αύξηση των διεθνών τιμών, αλλά και την ανάπτυξη της ρωσικής παραγωγής LNG ώστε να ανταγωνιστούν νέες μεγάλες δυνάμεις που πρωταγωνιστούν σε αυτό το κομμάτι της διεθνούς αγοράς, όπως το Κατάρ και η Αυστραλία.

Παράλληλα, η Σαουδική Αραβία δείχνει να εξετάζει όλες τις πιθανότητες για επενδύσεις, από τη Ρωσία έως την Ανατολική Αφρική, ώστε να ικανοποιήσει και την εσωτερική αλλά και τη διεθνή ζήτηση, σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Ιδιαίτερα δε όταν όχι μόνο αυξάνονται οι ανάγκες για Ενέργεια αλλά αγριεύουν οι πολυεπίπεδοι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί, μεταξύ άλλων και ανάμεσα σε ομίλους εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και σε εταιρείες ή κοινοπραξίες που εκμεταλλεύονται Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ).

Και στρατιωτική συνεργασία

Οπως φαίνεται, ρόλο στην περαιτέρω ενδυνάμωση της διμερούς συνεργασίας έπαιξε και η επίσκεψη του Σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν στη Μόσχα τον περασμένο Οκτώβρη, κατά την οποία κλείστηκαν σημαντικές συμφωνίες:

  • Η χρηματοδότηση σαουδαραβορωσικού Επενδυτικού Ταμείου, με ένα δισ. δολάρια από τη Σαουδική Αραβία.
  • Η υπογραφή «μνημονίου κατανόησης» ανάμεσα στο ρωσικό κρατικό μονοπώλιο «Rosoboronexport» και τις Στρατιωτικές Βιομηχανίες Σαουδικής Αραβίας (SAMI) για την αγορά ρωσικών όπλων και πυρομαχικών και την κατασκευή εργοστασίου στη Σαουδική Αραβία, αλλά και την αγορά ρωσικών αντιπυραυλικών συστημάτων «S-400».
  • Η συνέχιση των «ζυμώσεων» και των παζαριών γύρω από την προσφορά που έχει δώσει το ρωσικό κρατικό μονοπώλιο «Rosatom» για την κατασκευή των 16 πυρηνικών σταθμών που σχεδιάζει να φτιάξει η σαουδαραβική κυβέρνηση τα επόμενα χρόνια, ώστε να εξασφαλίσει επαρκές ηλεκτρικό ρεύμα για τις ανάγκες βιομηχανικής ανάπτυξης και παραγωγής.

Οι εξελίξεις στις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας - Ρωσίας είναι μάλλον προφανές πως παρακολουθούνται στενά. Οχι μόνο από τους ενεργειακούς ανταγωνιστές των δύο χωρών, αλλά και από ορισμένους συμμάχους τους. Οπως π.χ. συμβαίνει με τη σχέση ΗΠΑ - Σαουδικής Αραβίας, η οποία αναπτύσσεται και ενίοτε «ταράζεται» από τους εντεινόμενους ενεργειακούς ανταγωνισμούς των δύο χωρών, είτε με αφορμή τα ρεκόρ παραγωγής αμερικανικού σχιστολιθικού πετρελαίου, που ρίχνουν τις τιμές, είτε γιατί οι ΗΠΑ, ας μην το ξεχνάμε, διαθέτουν στο έδαφός τους ορισμένα από τα μεγαλύτερα μονοπώλια στην παραγωγή LNG, που επιδιώκουν δραστήρια μεγαλύτερα κομμάτια από την «πίτα» των διεθνών αγορών, μέρος των οποίων αποτελεί βεβαίως και η «σύμμαχος» Σαουδική Αραβία. Είναι δηλαδή σαφές ότι και σε αυτήν την περίπτωση επιβεβαιώνονται, σχεδόν σε κάθε επίπεδο, η ρευστότητα και το «ευμετάβλητο» συμμαχιών μεταξύ ανταγωνιστικών δυνάμεων με όλες τις αντιφάσεις στις σχέσεις τους, που συχνά τις χαρακτηρίζουν.


Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ