Στη γύρα έχουν βγει τις τελευταίες μέρες κάθε είδους «λαγοί», από αμερικανικές «δεξαμενές σκέψης» μέχρι Ελληνες και Κύπριους αξιωματούχους, που λένε ότι η εύρεση του κοιτάσματος στην Κύπρο διαμορφώνει προϋποθέσεις για «έντιμους συμβιβασμούς» στα Ελληνοτουρκικά και αποτελεί «κίνητρο για λύση» του Κυπριακού, πάνω στις γνωστές διχοτομικές προτάσεις. Θυμίζουμε πως μια από τις πρώτες τέτοιες παρεμβάσεις ήταν αυτή του πρώην υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, προ ημερών στο Φόρουμ των Δελφών. Οπως έλεγε, «αν αρχίσεις στις διεθνείς σχέσεις και είσαι μοναχοφάης λέγοντας "όλα δικά μου", τότε είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος (...) Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι (...) να δώσεις μια προοπτική ότι η Τουρκία, όχι στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά στη Μεσόγειο συνολικά, θα συμμετάσχει σε αυτή την οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να βρεις τρόπους οργάνωσης επιχειρηματικούς, τις μπίζνες, της δουλειάς, που να συμμετάσχει σε αυτό που της αντιστοιχεί και της αρμόζει». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ...διεθνολόγος για να αντιληφθεί ότι τέτοιες προτάσεις ισοδυναμούν με προσκλητήριο στην Τουρκία να συμμετέχει στα συνεργατικά σχήματα συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων που στήνονται υπό την εποπτεία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ανατ. Μεσόγειο, ακόμα κι αν δεν υπάρξει οριστική διευθέτηση των διαφορών με την Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλωστε, αυτοί οι σχεδιασμοί δεν είναι καινούργιοι. Τα ίδια προσπάθησε να προωθήσει και η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, βάζοντας ανοιχτά θέμα συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου στο Αιγαίο, με «αμοιβαίο όφελος» για την αστική τάξη στη μια και στην άλλη πλευρά.

Στο ίδιο πνεύμα, ο πρώην ΥΠΕΞ ισχυρίστηκε ότι δεν μπορεί να λέει κανείς πως η Τουρκία, με χιλιάδες μίλια ακτογραμμής, δεν έχει καθόλου ΑΟΖ π.χ. λόγω Καστελόριζου, και ότι αντίθετα «τα πράγματα θέλουν προσοχή, φιλική πολιτική, διεθνές δίκαιο και να τον βάζεις και τον άλλο στο παιχνίδι, για να κατευνάζεις». Αυτό που δεν λέει, βέβαια, είναι ότι η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας υπακούει πρώτα απ' όλα στο σχεδιασμό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ για τη διατήρησή της στο δυτικό στρατόπεδο, με ανταλλάγματα που ακουμπούν και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Με τέτοιο αμπαλάζ προσπαθούν επομένως να σερβίρουν τις διευθετήσεις που μαγειρεύουν στο παρασκήνιο και οι οποίες κανένα «κατευνασμό» των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων δεν σηματοδοτούν. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, αφού όπως δείχνει και όλη η μέχρι σήμερα πείρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού, πάνε τους ανταγωνισμούς (και επομένως τους κινδύνους για τους λαούς) σε «νέα πίστα».

Χωρίς τέλος είναι η «μάχη» του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην ακροδεξιά. Αφού πρώτα συγκυβέρνησε επί 4 χρόνια με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, αφού μετά έβαλε στελέχη με γνωστές και καταγεγραμμένες απόψεις για τους μετανάστες στις κυβερνήσεις του, αφού τα στελέχη του φωτογραφήθηκαν «σε πόλεις και χωριά» με τους χρυσαυγίτες δολοφόνους, τραπεζώνοντάς τους σε όλες τις εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού από κοινού δήλωσαν υποψηφιότητα ΣΥΡΙΖΑίοι με ακροδεξιούς σε μια σειρά ψηφοδέλτια για τις ερχόμενες τοπικές εκλογές, και αφού πρώτα με αστείες δικαιολογίες η δίκη της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής «σύρθηκε» επί τέσσερα χρόνια, τώρα φέρνουν για διαβούλευση και έναν Ποινικό Κώδικα που με τα όσα λέει για τα περί συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης, αντικειμενικά ρίχνει στα μαλακά τους ναζιστές δολοφόνους. Είτε η σχετική διάταξη αποσυρθεί τελικά μετά την κατακραυγή, είτε όχι, η κυβέρνηση γράφει έτσι κι αλλιώς στο παλμαρέ της άλλη μια αθλιότητα. Και επιβεβαιώνει ότι κανέναν αγώνα ενάντια στο φασισμό και την ακροδεξιά δεν πρόκειται να δώσουν όσοι υπηρετούν το σύστημα που γεννάει και θρέφει το φασισμό. Ο αγώνας αυτός είναι υπόθεση του λαού και γι' αυτό πρέπει να ενισχύσει το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που με συνέπεια μπαίνει μπροστά σε αυτόν.