Στη γύρα έχουν βγει τις τελευταίες μέρες κάθε είδους «λαγοί», από αμερικανικές «δεξαμενές σκέψης» μέχρι Ελληνες και Κύπριους αξιωματούχους, που λένε ότι η εύρεση του κοιτάσματος στην Κύπρο διαμορφώνει προϋποθέσεις για «έντιμους συμβιβασμούς» στα Ελληνοτουρκικά και αποτελεί «κίνητρο για λύση» του Κυπριακού, πάνω στις γνωστές διχοτομικές προτάσεις. Θυμίζουμε πως μια από τις πρώτες τέτοιες παρεμβάσεις ήταν αυτή του πρώην υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, προ ημερών στο Φόρουμ των Δελφών. Οπως έλεγε, «αν αρχίσεις στις διεθνείς σχέσεις και είσαι μοναχοφάης λέγοντας "όλα δικά μου", τότε είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος (...) Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι (...) να δώσεις μια προοπτική ότι η Τουρκία, όχι στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά στη Μεσόγειο συνολικά, θα συμμετάσχει σε αυτή την οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να βρεις τρόπους οργάνωσης επιχειρηματικούς, τις μπίζνες, της δουλειάς, που να συμμετάσχει σε αυτό που της αντιστοιχεί και της αρμόζει». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ...διεθνολόγος για να αντιληφθεί ότι τέτοιες προτάσεις ισοδυναμούν με προσκλητήριο στην Τουρκία να συμμετέχει στα συνεργατικά σχήματα συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων που στήνονται υπό την εποπτεία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ανατ. Μεσόγειο, ακόμα κι αν δεν υπάρξει οριστική διευθέτηση των διαφορών με την Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλωστε, αυτοί οι σχεδιασμοί δεν είναι καινούργιοι. Τα ίδια προσπάθησε να προωθήσει και η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, βάζοντας ανοιχτά θέμα συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου στο Αιγαίο, με «αμοιβαίο όφελος» για την αστική τάξη στη μια και στην άλλη πλευρά.